Οι Times του Λονδίνου χαρακτήρισαν τη μουσική τους «ένα επιδέξιο χαρμάνι του "swinging" λονδρέζικου ήχου των 60s και του απόηχου της μετα-άσιντ εποχής». Όταν εμφανίστηκαν τα media μιλούσαν για «Δεύτερο Καλοκαίρι της Αγάπης», ο ήχος του «Madchester» μεσουρανούσε και η ηλεκτρονική σκηνή άρχιζε να γίνεται πιο δυνατή από ποτέ. Αρχές της δεκαετίας του ‘90, το συγκρότημα από το Essex που δανείστηκε το όνομά του από την ομώνυμη γαλλική ομάδα γίνεται ένα από τα σημαντικότερα ανεξάρτητα συγκροτήματα χορευτικής ποπ των 90s, με δύο [τουλάχιστον] άλμπουμ που σημάδεψαν την προηγούμενη δεκαετία: το Foxbase Alpha και το So Tough, δύο από τα ποπ διαμάντια της αγγλικής σκηνής. «Είναι αλήθεια ότι μόνο η αγάπη μπορεί να ραγίσει την καρδιά σου;». Η Sarah Cracknell γελάει από την άλλη άκρη της γραμμής, «αλήθεια είναι, αλλά δεν τραγουδούσα εγώ στο συγκεκριμένο κομμάτι»... «Δεν ζω στο Λονδίνο πια», λέει. «Ζω στην εξοχή με τα δυο παιδιά μου. Το Λονδίνο ήταν σημαντικό για μένα όταν ήμουν 17. Και τώρα όμως έχω αυτή την παιδιάστικη αίσθηση ότι αν δεν είμαι κοντά στο Λονδίνο, ίσως να χάσω κάτι πολιτιστικά σημαντικό. Το χωριουδάκι που ζω δεν είναι μακριά απ' αυτό.
Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Στα 15 μου άρχισα να παίζω σ' ένα γκρουπ, μετά συνάντησα τον Bob και τον Pete και έγινε όλο αυτό που ξέρεις. Είχα πολλές διαφορετικές φιλοδοξίες σαν παιδί και μια πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Το Southern Windsor ήταν ένα πολύ ωραίο μέρος για να μεγαλώνει κανείς, κι ας μην είχες να κάνεις και πολλά πράγματα, πέρα απ' το να πηγαίνεις στις παμπ και να τραγουδάς σε κάποιο γκρουπ. Ήταν λίγο βαρετά, γι' αυτό και μετακόμισα στο Λονδίνο μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία.
Οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ με την τέχνη και όλη αυτή τη βιομηχανία γύρω απ' αυτή, επειδή ήξεραν πώς είναι. Ασχολούνταν κι οι δύο με το σινεμά κι έτσι ήταν λίγο διστακτικοί στην αρχή. Όταν κατάλαβαν ότι το είχα πάρει στα σοβαρά με στήριξαν όσο μπορούσαν.
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα τα χρόνια με το συγκρότημα είναι τα ταξίδια μας στην Αμερική. Δεν μου αρέσει καθόλου η πολιτική της Αμερικής, τη μισώ. Νομίζω ότι είναι τραμπούκοι. Σαν μέρος όμως είναι γοητευτικό και μου αρέσει πραγματικά, είναι τεράστια και διαφορετική από πολιτεία σε πολιτεία, από τη μια ακτή μέχρι την άλλη.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αγγλικό γκρουπ που να μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία των Stones ή των Beatles στην Αμερική, ή των Police και των Dire Straits πιο πρόσφατα. Είναι πολύ δύσκολο τώρα πια, είναι πολύ περίεργο. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό...
Δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω όταν σταματήσω να τραγουδάω. Θεέ μου, δεν θέλω να το σκεφτώ! Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τίποτα διαφορετικό αυτή τη στιγμή, έχω ακόμη ιδέες απραγματοποίητες.
Είναι ωραία η επιτυχία. Διάσημοι άνθρωποι σε προσκαλούν -υπήρξε μια περίοδος που μας καλούσαν σ' ένα σωρό πάρτυ, τα media ασχολούνταν μαζί μας συνέχεια, μας καλούσαν σε εγκαίνια. Ποτέ δεν πήγαινα σε όλα γιατί δεν μου αρέσει να με φωτογραφίζουν όταν είμαι με τους φίλους μου, όταν πίνω λίγο παραπάνω, όταν χορεύω. Τα απέφευγα, αλλά δεν σταμάτησα να κυκλοφορώ με τα μέσα μεταφοράς. Μερικές φορές οι άνθρωποι είναι πολύ εκδηλωτικοί, είναι πολύ καλοί μαζί σου. Οι πιο πολλοί θαυμαστές φέρονται νορμάλ και δεν με έχουν τρομάξει ποτέ.
Το πιο οδυνηρό πράγμα που έγραψαν για μένα; Μία κριτική για το άλμπουμ Trigger Bay που είχαν βάλει τίτλο "Cock Of the Bay" και έγραφαν απαίσια πράγματα. Το ίδιο και ο τίτλος από μία άλλη κριτική για το So Tough που είχε τίτλο "So What?" Ήταν αρκετά αγενείς, αλλά στο τέλος σου φαίνονται αστεία όλα αυτά και δεν μπορείς να μην γελάσεις.
Ήταν μεγάλη μου χαρά το ντουέτο μου με τον Mark Almond [στο single I Close My Eyes And Count To Ten απ' το νέο άλμπουμ του Stardom Road]. Είναι γοητευτικός και ενδιαφέρων και περάσαμε ωραία μαζί. Ήμουν θαυμάστριά του και ήταν συγκινητικό που τραγουδήσαμε μαζί.
Από την προηγούμενη επίσκεψή μας στην Ελλάδα θυμάμαι τον ήλιο κι ένα υπέροχο γεύμα που κράτησε πολλές ώρες σε μια παραλία της Θεσσαλονίκης. Χαζεύαμε τη θάλασσα και τον ήλιο, είχε πολύ πλάκα, αλλά δεν έχω να σου πω και πολλά πράγματα, γιατί στο τέλος έγινα ντέφι...»
σχόλια