Swans are not dead
Τον λες σίγουρα βετεράνο. Για λίγους είναι σπουδαίος. Έχει υπάρξει για μια μάλλον μικρή περίοδο ένας underground βασιλιάς. Ο Michael Gira είναι από τις δύσκολες προσωπικότητες της κιθαριστικής μουσικής. Αυτό το συμπεραίνεις ακούγοντας τη βίαιη μουσική που κυκλοφόρησε μαζί τους μέχρι το 1997, που αποφάσισε να τους διαλύσει. Μπορεί να μαλάκωσε ο ίδιος και να τα κατάφερε εξίσου καλά με τους Angels of Light (το «Sometimes I dream I ’m hurting you» από το 2007 εξακολουθεί να είναι ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ), αλλά η ουσιαστική δισκογραφική συνεισφορά των Swans είναι αξεπέραστη. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως είχαμε διαγράψει την πιθανότητα να τον δούμε με αυτό το σχήμα, η ξαφνική περσινή τους επανασύνδεση χαρακτηρίζεται σημαντική, όχι για τις συναυλίες τους, που είναι σημείο αναφοράς για όσους τις έχουν δει στο παρελθόν, αλλά γιατί το «My father will guide me up a rope to the sky» ήταν από τους καλύτερους δίσκους του 2010, χωρίς στα κριτήρια να συμπεριλαμβάνεται η νοσταλγία. Όλοι λένε πως θα χρειαστούμε ωτοασπίδες. Την Πέμπτη (14/04) στο Gagarin χρωστάμε ένα λαϊκό προσκύνημα.
Brooklyn Essentials
Την ίδια μέρα στο Bios έρχεται ένας απολαυστικός μουσικός, ο Daniel Lopatin, που δισκογραφεί με το όνομα Oneohtrix Point Never. Από τα παιδιά που αποθεώνει το «Wire» γιατί έχει μια τόσο ολοκληρωμένη άποψη για τον σύγχρονο πειραματισμό, που δύσκολα τον συγκρίνεις με κάποιον άλλο, και, ταυτόχρονα, όσο και να τον περιτριγυρίζει ένα όλο και μεγαλύτερο hype, η ίδια του η μουσική είναι απαιτητική. Με βάση τα αναλογικά και vintage synths φτιάχνει αμιγώς ambient ήχους, που σε καμία περίπτωση δεν θα καταναλωθούν μαζικά. Αντίστοιχη περίπτωση με τον Leyland Kirkby (και λόγω α ναλογικής α γάπης προσωπικά θα ήθελα να τον δω μαζί με τους δικούς μας Parallel Worlds), ο Lopatin είναι από τους σημαντικότερους ηλεκτρονικούς συνθέτες των τελευταίων 3-4 ετών. Προτεινόμενη δουλειά γνωριμίας είναι το Rifts (No Fun, 2009, ****) που στη μεγαλύτερή του διάρκεια είναι παραγωγή για σεμινάριο. Το μουσικό σχήμα που διατηρεί με τον παιδικό του φίλο Joel Ford (aka Tigercity) ονομάζεται Games και θα παρουσιάσουν ένα dj set μαζί, αμέσως μετά την εμφάνισή του ως Oneohtrix Point Never. Η ‘80s νοσταλγία και το χιούμορ τούς χαρακτηρίζει. Ιδανικό παράδειγμα η παρακάτω δήλωσή του σε συνέντευξη στο Pitchfork: «Θυμάμαι, όταν ο Joel είχε πάει να αγοράσει την κασέτα του “Black Album” των Metallica, που περιμέναμε να τους ακούσουμε πώς και πώς. Όταν πήγαμε ενθουσιασμένοι στο σπίτι του, διαπιστώσαμε πως μέσα στη θήκη υπήρχε τελικά το “Dookie” των Green Day. Ήταν σκοτεινή φάση».
σχόλια