Μόλις ξεκίνησε την περιοδεία για να προωθήσει το καινούργιο του άλμπουμ, ο Nosaj Thing είχε την ατυχία να του κλέψουν τα όργανα. Στο Τwitter του ανακοίνωσε πως από το βαν με το οποίο μετακινείται μαζί με τους συνεργάτες του στην περιοδεία και όσο ήταν στο Χιούστον του Τέξας έκαναν φτερά «4 black backpacks with MacBook Pros, midi controllers, Lacie back up hard drives», δηλαδή όλα όσα θα τους επέτρεπαν να κάνουν live. Ήταν μια είδηση που την προσπερνούσες μέσα στον ορυμαγδό των ειδήσεων για ζωές που χάνονται και την πιθανότητα να μείνουν απλήρωτοι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, αλλά στο scroll down στο Τwitter υπήρχαν δεκάδες μεμονωμένες περιπτώσεις απόγνωσης που κάνουν κάπως δευτερεύον ακόμα και το πιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα (πάντα είναι πιο σημαντικό αυτό που σε καίει προσωπικά). Χθες, την ώρα που ψώνιζα πράσα, άκουγα τον διάλογο των δύο υπαλλήλων στο μπακάλικο: η μία σχολίαζε συντετριμμένη τον πνιγμό τόσων ανθρώπων κι ο άλλος της έλεγε εντελώς ωμά και ρεαλιστικά «κρίμα, αλλά χέστηκα για το ποιος πνίγεται, με έχει πεθάνει ο φρονιμίτης!» – έτσι ακριβώς!
Μετά, την ώρα που έπαιζε ο νέος πολύ καλός δίσκος του Nosaj Thing, σκεφτόμουν πόσο μάταιες και αφηρημένες φαίνονται κάποιες λέξεις (όπως, για παράδειγμα, η «αλληλεγγύη») όταν η ζωή του καθενός είναι τίγκα στα προβλήματα, τα οποία φυσικά πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του.
Δεν ξέρω τελικά αν κατάφερε να βρει νέα μηχανήματα ο Nosaj Thing και αν συνεχίζεται η περιοδεία –φαντάζομαι πως βρέθηκε μια λύση–, αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι έφτιαξε ένα υπέροχο άλμπουμ, λιτό, σύντομο σε διάρκεια και όμορφο, γεμάτο πνιγμένα beats που κάποιες στιγμές μοιάζουν παράφωνα και ξεχαρβαλωμένα, αλλά, όταν τα στολίζει με τις pitch-αρισμένες φωνές, θυμίζει Burial σε χαμηλωμένες στροφές. Το «Don't mind me» με τον μυστηριώδη Καλιφορνέζο Whoarei στα φωνητικά είναι ένα uptempo λιγωτικό, ενώ στο «Cold Stares» έχει καταφέρει να πείσει τον Chance the Rapper να τραγουδήσει χαμηλόφωνα και χαλαρά, σαν να προσεύχεται – ακόμα και το ραπ του είναι ψιθυριστό και μελωδικό, με στίχους σπαρακτικούς, που στο ξεκίνημα θυμίζουν το «Like tears in rain» απ' το Blade Runner – δεν έχει καμία σχέση, αλλά είναι το ίδιο λυπητερό: μιλάει για ένα τζάνκι που έχει λιώσει η ηρωίνη και ξέρεις ότι θα πεθάνει «πριν προλάβουν τα δάκρυα να κυλήσουν»: «Ψυχρές ματιές τη νύχτα, δάκρυα που τρέχουν, άλλος ένας θλιμμένος κλόουν καθισμένος στο δωμάτιο, μάτια με δάκρυα-βροχή, μ' αγαπάς στα αλήθεια;».
Με το «Watch» που ακολουθεί ξεκινάει μια καμπυλωτή ακολουθία μελωδιών σε σύντομα κομμάτια με παραμορφωμένες φωνές που εμφανίζονται και χάνονται και δημιουργούν ένα γλυκό μούδιασμα και μια «απόκοσμη» μελαγχολία. Το «Fated» δεν είναι ένας χαρούμενος δίσκος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου χαλάει τη διάθεση. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν έντονα το «Untrue» του Burial, όπως το συγκινητικό «Let You», ή σχεδόν κλασικές electronica στιγμές, όπως το «Moon», το «Erase» και το «Medic» που θα μπορούσαν να υπάρχουν στο αριστουργηματικό «Surfing on sine waves» που είχε φτιάξει ο Aphex Twin ως Polygon Window στις αρχές των '90s. Και εκεί που πολεμάς να βρεις τι στο καλό σου θυμίζει αυτή η αφοπλιστική απλότητα που από τη μία είναι εντελώς ρετρό και από την άλλη έρχεται κατευθείαν από το μέλλον, τελειώνει και σε αφήνει αποσβολωμένο και ανικανοποίητο, γιατί τα όμορφα πράγματα δύσκολα τα χορταίνεις.
Αυτός ο γιαπωνέζικης καταγωγής Αμερικανός από το Λος Άντζελες που τον λένε Jason Chung κατάφερε στα 30 του να φτιάξει έναν από τους πιο όμορφους δίσκους της χρονιάς με τα ελάχιστα. «Με ρέκβιεμ που εξερευνούν τις σκιώδεις περιοχές ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, το σκοτάδι και το φως, τη μοναξιά και την αγάπη. Αιώνια θέματα που τα επαναπροσεγγίζει με έναν πρωτότυπο τρόπο».
Κάθε φορά που ακούω το «2Κ» που κλείνει τον δίσκο με το μουρμουριστό «έμι έμι ούου» μου έρχεται στο μυαλό ο νεαρός ταξιτζής που στο τελευταίο φανάρι της Σταδίου –κι ενώ τον χαιρέτησε θερμά μια όμορφη Ελένη που διέσχιζε τον δρόμο– γύρισε με πραγματικό πόνο και μου είπε, αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό:
«Δεν με αγάπησε ποτέ».
«Εσύ την αγάπησες;»
«Εγώ πολύ!»
Beats and Peaces
• Μπορεί το αρχικό κοινό τους να παραωρίμασε, να έκανε μπάκες και καράφλες και να οδεύει ολοταχώς προς μασέλα μεριά (τα χημικά δεν έκαιγαν μόνο εγκεφαλικά κύτταρα), στο φετινό Sonar όμως οι Chemical Brothers είναι οι απόλυτοι σταρ και μία από τις πολυαναμενόμενες εμφανίσεις, και μάλιστα με νέα δουλειά, ένα άλμπουμ που θα παρουσιάσουν live έναν μήνα πριν κυκλοφορήσει στα δισκάδικα. Το πρώτο σινγκλ, το «Go», με τον Q-Tip στα φωνητικά, κυκλοφορεί τη Δευτέρα 4 Μαΐου, το άλμπουμ που έρχεται τον Ιούλιο έχει τίτλο «Born in the Echoes» και το πρώτο κομμάτι που μοιράζονται είναι το παλιομοδίτικο, αλλά πολύ δυνατό «Sometimes I feel so deserted».
• Έχουν περάσει 30 χρόνια από την κυκλοφορία του «Γκάλοπ» της Λένας Πλάτωνος, ενός πολύ σημαντικού άλμπουμ για την παγκόσμια ηλεκτρονική σκηνή, που με τα χρόνια έγινε περιζήτητο για τον νεαρόκοσμο που έψαχνε synth pop και new wave δίσκους-σταθμούς για το είδος. Το «Γκάλοπ», παρόλο που έχει ελληνικό στίχο, έφτασε να πουλιέται 300 ευρώ στα παζάρια δίσκων και ήταν ο πρώτος δίσκος που είχε σκοπό να επανεκδώσει ο ιδιοκτήτης της αμερικανικής Dark Entries Records όταν ίδρυσε την εταιρεία. Του έκαναν ένα εκπληκτικό remaster από τα αρχικά master tapes στα Fantasy στούντιο στο Μπέρκλεϊ, κυκλοφόρησε με το αρχικό εξώφυλλο και πολλές πληροφορίες για τη δημιουργία του δίσκου και τη σημασία του στην πορεία της ηλεκτρονικής μουσικής και κάνει δεύτερη καριέρα, παγκόσμια αυτήν τη φορά, δίνοντάς του –επιτέλους– την προσοχή και την αξία που του αρμόζει. Είναι στη λίστα με τα πιο καλοπουλημένα άλμπουμ στο Boomkat, ένα σωρό ξένοι παραγωγοί και μουσική το έχουν στις επιλογές τους και οι κριτικές το αποθεώνουν. Δικαιολογημένα, πέρα από τη νοσταλγία που μπορεί να αισθάνεται όποιος το έχει ζήσει στα νεανικά του χρόνια, το «Γκάλοπ» είναι ένας δίσκος που ακούγεται διαχρονικά φρέσκος γιατί υπήρξε πάντα μπροστά από την εποχή του, όπως και όλοι οι δίσκοι της Λένας Πλάτωνος. Ένα κομψοτέχνημα ποίησης και αναλογικών ηλεκτρονικών ήχων που θα συγκινεί μέχρι το τέλος του κόσμου.
Υπάρχει ολόκληρο στο YouΤube, αλλά εδώ μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά στον ήχο μετά το restoration: www.darkentriesrecords.com/store/dark-entries/lena-platonos-gallop-lp/
σχόλια