Oι πρώτοι δίσκοι του '11
Τώρα που ξεμπερδέψαμε με λίστες, καβγάδες και Arcade Fire, μπορούμε να αρχίσουμε να μαλώνουμε για τις καινούργιες κυκλοφορίες που θα μας απασχολήσουν τους επόμενους μήνες. Έχουμε ήδη χωριστεί σε στρατόπεδα για τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο του James Blake, με τους μεν να δυσανασχετούν που δεν εστιάζει στο μπάσο και τους δε να πανηγυρίζουν που βρήκαν άλλον έναν άξιο απόγονο του Prince (ή του James Lidell). Επιστροφή και για τους Mogwai με το «Hardcore will never die but you will», που θα χαρακτηριστεί τουλάχι- στον θριαμβευτική, ενώ δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως το ίδιο θα γίνει και με την P.J. Harvey. Ο όγδοος δίσκος της ονομάζεται «Let England shake» και θα κυκλοφορήσει στις 14/2. Μια εβδομάδα νωρίτερα θα κυκλοφορήσει το έξοχα τιτλοφορημένο «Well spent youth» του Isolee aka Rajko Muller, υπεύθυνου για έναν από τους σπουδαιότερους ηλεκτρονικούς δίσκους της περασμένης δεκαετίας («We are monster»), αλλά κυρίως του «Pillowtalk» που θα πρέπει κάποια στιγμή να καταγραφεί ως σημείο αναφοράς της γερμανικής σκηνής. Αντιθέτως, περιμένω στη γωνία με το φτυάρι στον ώμο την απόπειρα του Jamie Smith των XX να διασκευάσει ολόκληρο το «I 'm new here» του Gil Scott-Heron, ενώ παρόμοια διάθεση έχω και για τον δεύτερο δίσκο του Toro Y Moi που τιτλοφορείται «Underneath the pine» και κυκλοφορεί στις 22/2. Η μεγάλη αδυναμία-ανακάλυψη του αρχισυντάκτη μας, η Lykke Li, θα κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο της την τελευταία μέρα του ίδιου μήνα, ενώ λίγο πριν θα βγει ο καινούργιος δίσκος των Devotchka με τίτλο «100 Lovers». Το επικό «A mad & faithfull telling» μας αναγκάζει να προσπεράσουμε το γεγονός ότι δέχτη- καν να ανοίξουν τη συναυλία των Muse στη Γαλλία τον περασμένο Ιούνιο. Τέλος, στα δικά μας, είναι σαφές πως περιμένουμε πώς και πώς τον δίσκο των Baby Guru, που, αν αγγίζει στο ελάχιστο την ποιότητα των συναυλιών τους, θα είμαστε παραπάνω από ευχαριστημένοι, ενώ θα ασχοληθούμε εκτενώς και με την καινούργια δουλειά του Larry Gus. Επιστρέφουν οι GravitySays_I και ακούγοντας, σχεδόν στη ζούλα, ένα μικρό και μισοτελειωμένο δείγμα του δίσκου τους, καταλάβαμε πως πρόκειται για έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
Διαξιφισμοί
Μέγα λάθος που δεν είχε βρεθεί χρόνος για μια προσεκτική ακρόαση του «Dagger Paths» του Forest Swords. Παρόλο που είχε ήδη αποθεωθεί από το Fact, δεν μου τραβούσε την προσοχή όσο και να προσπαθούσα. Στο κορυφαίο «Miarches» που ανοίγει τον δίσκο χανόμουν, παρά εστίαζα, στην ευρηματική διασκευή του «If your girl» της Aaliyah, θυμόμουν πως έχω καιρό να ακούσω Burial και στο «The Light» πρόσθετα ένα ακόμα post-it στο γραφείο να μου υπενθυμίσει να κάνω μια εκτενή αναφορά στην drag-witch house σκηνή, που οδηγεί την electronica σε φρέσκα μονοπάτια. Το «Dagger Paths», λοιπόν, ένας δίσκος που δύσκολα περιγράφεται, έχει πειραματική αισθητική, με τα drones σε περίοπτη θέση, και ταυτόχρονα είναι γεμάτο με τις κιθάρες του Fennesz και διάσπαρτα φωνητικά. Ενώ περιέχει μόλις 6 κομμάτια και διαρκεί λίγο παραπάνω από 30 λεπτά, είναι αδύνατο να το αντιμετωπίσεις ως EP λόγω της πληρότητάς του. Μέσα στη χρονιά αναμένεται ο μεγάλης διάρκειας δίσκος του και αυτήν τη φορά θα έχει την απόλυτη προσοχή μας.
Your mind and a pound
Η συναυλία της εβδομάδας είναι την Παρασκευή στο Αν, όπου θα εμφανιστούν οι 2L8, Electric Litany και Masturbation Goes Cloud. Οι τελευταίοι είναι ξεκάθαρο πως έχουν φίλους στην Αγγλία στους οποίους μαθαίνουν σημαντικά γνωμικά της ελληνικής κοινωνίας, όπως μπορείς να καταλάβεις και από το όνομά τους. Ήταν και δικό μου χόμπι αυτό τα χρόνια που ζούσα στο νησί, και τα είχα πάει τόσο καλά που ένας Σκοτσέζος φίλος, πάνω σε χοντρό καβγά, είχε ουρλιάξει: «Why I always have to be the one that takes the snake out of the hole». Ήταν ένας άξιος μαθητής. Οι MGC παίζουν κολλητικά ορχηστρικά ροκ θέματα μακριά από τον κλασικό post rock ήχο και πιο κοντά στο kraut που έχει γίνει και της μόδας τελευταία. Οι Ελληνοβρετανοί Electric Litany ηχογραφούν σε εγκαταλελειμμένες εκκλησίες και νεκροταφεία χωρίς να είναι γκοθ, νταρκ ή κάτι παρόμοιο. Το «How to be child and win the war» ήταν από τις ωραίες δουλειές του '10, άσε που είχε και sample από αυτές τις περίεργες κυκλοφορίες όπου ο Ρίτσος διαβάζει Ρίτσο. Τη βραδιά κλείνει το σχήμα του Κώστα Βοζίκη που δικαίως χαρακτηρίζεται ανήσυχος και με αξιοζήλευτη πίστη σε ό,τι κάνει. Είτε αυτό είναι μοναχικές εμφανίσεις, κυρίως τις μέρες του ντεμπούτου του στη συγχωρεμένη Poeta Negra, είτε οργανώνει το μεγαλεπήβολο «He & She» που κυκλοφόρησε προ διετίας στην Inner Ear. Οι Arte Fiasco που διοργανώνουν τη βραδιά, όπως πάντα, τηρούν αυστηρά το χρονοδιάγραμμα εμφάνισης των συγκροτημάτων για να προλαβαίνετε και το μετρό όσοι πρέπει, οπότε στις 10 να είστε εκεί.
σχόλια