Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο Βασίλης Δημητρίου, ο άνθρωπος πίσω από τις μεγάλες αφίσες κινηματογραφικών ταινιών, που κοσμούσαν παραδοσιακά το σινεμά Αθήναιον.
«Αυτούς που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Εκείνους που δεν αγαπώ δεν τους ζωγραφίζω καλά. Για παράδειγμα, έχω ζωγραφίζει τον Κλιντ Ίστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιντ Ίστγουντ» είχε δηλώσει ο Βασίλης Δημητρίου, που ξεκίνησε να απεικονίζει θρύλους του εγχώριου και παγκόσμιου κινηματογράφου σε ηλικία μόλις 15 ετών.
Κατά τη δεκαετία του 1960, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ζούσε ημέρες δόξας, είχε τόση δουλειά που ενίοτε αναλάμβανε να σχεδιάσει πάνω από δέκα αφίσες την εβδομάδα, έχοντας επίσης δυο βοηθούς αλλά και την σύζυγό του στο πλευρό του, ώστε να προλαβαίνει να παραδίδει ένα πόστερ την ημέρα σε δεκάδες κινηματογράφους της Αθήνας.
Στον ταλαντούχο Έλληνα καλλιτέχνη, που λόγω την νόσου του Πάρκινσον από την οποία έπασχε με αποτέλεσμα να σταματήσει την ζωγραφική τον τελευταίο χρόνο, έχουν κάνει αφιερώματα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα παγκοσμίως, μεταξύ άλλων οι New York Times και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Ο Δημητρίου επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει. Κι αυτό διότι για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά. Για περισσότερα από 65 χρόνια, ο μικροσκοπικός με τον μπερέ καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα», ανέφερε το AFP στο σχετικό αφιέρωμα.
Οι NYT σημείωναν στο δικό τους αφιέρωμα, πως είναι «ο τελευταίος ζωντανός ζωγράφος billboard στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη», προσθέτοντας πως η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
«Όταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο κ. Δημητρίου διατηρεί την παράδοση», έγραφε η αμερικανική εφημερίδα.
«Η ζωγραφική είναι πάντα στο μυαλό μου, όταν τελειώνω ένα πόστερ και το βάζω στον κινηματογράφο, είναι ένα συναίσθημα ενθουσιασμού. Το να ξέρεις ότι οι άνθρωποι θα το δουν αισθάνεσαι μια μαγεία», είχε δηλώσει από την πλευρά του.
σχόλια