Το βράδυ της Παρασκευής έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός θεατράνθρωπος της Θεσσαλονίκης Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. Ήταν γνωστός στην πόλη για τα θεατρικά έργα που έγραψε, σκηνοθέτησε και έπαιξε, για τις κινηματογραφικές του κριτικές, και τα κείμενα που έπιαναν τον παλμό της Θεσσαλονίκης. Επίσης δίδαξε στη σχολή κινηματογράφου της Παράλλαξης.
Υπήρξε εμπνευστής και ιδρυτής του Θέατρου Αναζήτηση Θεσσαλονίκης – Θεατρική Έρευνα, ενώ απ' το 2000 έως το τέλος του 2005, υπήρξε γενικός διευθυντής του Θεάτρου «Αυλαία» της ΧΑΝΘ.
Το 1980, δημιούργησε το περιοδικό Μπανάνες, για το οποίο είχε μιλήσει στο LIFO.gr πέρσι >>>
Πριν από μερικούς μήνες παρουσίασε, με το θέατρο Αναζήτηση, για πρώτη φορά στην πόλη το «Κλουβί με τις τρελές».
Σε συνέντευξή του στο FilmandTheatre είχε μιλήσει για τις σπουδές του: «Αρχικός μου στόχος ήταν η IDHEC στο Παρίσι, όπου και βρέθηκα για μικρό χρονικό διάστημα. Λόγω, όμως των οικογενειακών προστριβών βρέθηκα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό Εφαρμοσμένων Ηλεκτρονικών στο King's College, που σύντομα το εγκατέλειψα για να βρεθώ για θεατρικές σπουδές στο Βερολίνο. Επιστροφή στην Ελλάδα, πάλι για οικογενειακούς λόγους, ολοκληρωμένες θεατρικές σπουδές, αποφοιτώντας με άριστα, στην Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη, επιστροφή στο Βερολίνο και από κει τελικά στη Φλωρεντία για σπουδές σκηνοθεσίας θεάτρου-κινηματογράφου με τον Κριστόφ Ζανούσσι. Σπουδές, που στην συνέχεια τις ολοκλήρωσα με Ρόλαντ Ραντ και Τόμας Γέϊτς των Actors Studio.»
Για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο είχε πει: «Όταν κάποια στιγμή το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης, που μου είχε κάνει την τιμή να με εντάξει στην Οργανωτική Επιτροπή της τότε ανθούσας Κινηματογραφικής του Λέσχης, μου ζήτησε να παίξω σαν πυροσβέστης στον «Μπίντερμαν και τους Εμπρηστές», του Μαξ Φρις, αν και τρομοκρατημένος από το εγχείρημα, δέχτηκα. Η εμπειρία των προβών με τον Πάνο Χαρίτογλου και την Ρούλα Πατεράκη, όπως και των παραστάσεων που ακολούθησαν, ήταν συγκλονιστική. Αντιλήφτηκα, πως αν ήθελα να γίνω καλός σκηνοθέτης, έπρεπε πρώτα να σπουδάσω υποκριτική, για να κατευθύνω σωστά τους ηθοποιούς μου. Στον Φ.Ο.Θ.Κ. που ήμουν στα φοιτητικά μου χρόνια, σαν Φυσικός, είχα ασχοληθεί μόνον με τον κινηματογράφο και την μουσική τζαζ, επηρεασμένος από τον Φλώρο Φλωρίδη και τον Σάκη Παπαδημητρίου που τους θαύμαζα και τους θαυμάζω απεριόριστα.»
Μερικές απ' τις σημαντικότερες παραστάσεις που σκηνοθέτησε: «Νερό για πέταμα» (1979), «Κολλέξιον» (1981), «Μπ όπως Μπέκετ: το όνομα της ιστορίας» (1986), «Ο βασιλιάς Υμπύ» (1986), «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» (1987), «Η ιστορία του ζωολογικού κήπου» (1988), «Λουτ» (1988), «Σουίτα 719» (1989), «Οι παλιοί καιροί» (1991), «Μαγεία, ένα σκηνικό παιχνίδι» (Outcry) (1993), «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» (1995), «Ο εγωιστής γίγαντας» (1997), «Όνειρα» (1998), «Oι Ψευδο-εξομολογήσεις» (2001), «Άγρια δύση» (2004), «Το γαλάζιο πουλί» (2005), «Οι καλόπιστοι θεατρίνοι» (2005), «Αμφιτρύων» (2005), «Έκβους» (2005), «Γκόλφω» (2007), «Το έγκλημα σου πάει πολύ» (2008), «Η φαλακρή τραγουδίστρια» (2009), «Κενό, κοινό, καινό» (2010), «Εύθραυστη ισορροπία» (2011), «Προδοσία +10 ποιήματα του Γέϊτς» (2012), «Herr(Ο Κος) Κόλπερτ» (2012), «Ο Μάγειρας, ο Άμλετ, η Οφηλία και ...τα φαντάσματα» (2013), «Όταν τελειώσει μια ζωή...πού να πας;» (2014), «Ο Μικρός Πρίγκιπας» (2014)
