Υπήρχε μία εποχή που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Οι χάρτες ήταν σε έντυπη μορφή και παρ΄ ότι είχαν εμφανιστεί τα πρώτα μουσικά CDs, εξακολουθούσαμε να ακούμε τα βινύλια από το πικ-απ.
Είχαμε ενθουσιασμό, γιατί κάναμε σχέδια, είχαμε προοπτική για αυτά τα σχέδια, είχαμε κάνει δυνατή (επαγγελματική) εκκίνηση και μόλις είχαμε αρχίσει να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες, ή, ακόμα καλύτερα, τα όνειρά μας.
Καλοκαίρι 1993.
Ο Ανδρέας, η Γκέλη, η Εβίτα και εγώ, νοικιάσαμε μία Chevrolet από την Νέα Υόρκη και κάναμε τον γύρω της Αμερικής. Το απόλυτο road trip.
Ένα μήνα στον δρόμο σε μία χώρα τεράστιας κλίμακας, όπου από τη μία άκρη στην άλλη υπάρχει διαφορά 3 ωρών, στην χρονική ζώνη.
Επαρχιακοί δρόμοι, για τις περισσότερες διαδρομές, με "δυνατή" ησυχία και απίστευτες εικόνες.
Το Αμερικάνικο τοπίο έχει μοναδική ένταση. Το είχαμε δει πολύ καιρό πριν στον κινηματογράφο, όταν ο Dennis Hopper (Easy Rider, 1969) o Michelangelo Antonioni (Zabriskie Point, 1970) και ο Wim Wenders (Paris Texas 1984) το χρησιμοποίησαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Κάναμε χιλιάδες μίλια. Ταξιδεύαμε μέρα τις πιο πολλές φορές - νύχτα όταν έπρεπε να κερδίσουμε χρόνο, τρώγαμε πρωινό μαζί με νταλικιέρηδες, κοιμόμαστε σε motel, πέσαμε σε καταιγίδα στο Rapid City, νιώσαμε τον καύσωνα στην έρημο της Nevada, διασχίσαμε βουνά με χιόνι, περάσαμε από μεγαλουπόλεις, είδαμε βίσονες στο Yellowstone, βραχήκαμε μέσα στα φουσκωτά του Colorado river (Grand Canyon) είδαμε τον τύπο με το καρό πουκάμισο που κουρεύει το γρασίδι στον κήπο του σπιτιού του, είδαμε και τον άλλον στο βενζινάδικο που κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα, χίπηδες γερασμένους, συμμορίες να βγάζουν όπλα, περάσαμε μπλόκα και ελέγχους, περάσαμε την γέφυρα (Golden Gate) του San Francisco, πήγαμε στους λόφους του Los Angeles, παίξαμε - και χάσαμε στο Las Vegas, ταξιδέψαμε με ποταμόπλοιο στον Mississippi (New Orleans), και που δεν πήγαμε - και τι δεν είδαμε...
Ένα ταξίδι στην ελευθερία. Και τίποτα άλλο.
Το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, τότε, ήταν μία μικρή (αναλογική) βιντεοκαμέρα της Sony. Κάθε μέρα έγραφα στην μαγνητοταινία, της μικρής κασέτας, λίγες ώρες από την κάθε ημέρα. Μέσα σε αυτές τις ώρες ήταν και οι διαδρομές.
Οι μακρινές διαδρομές στους ατέλειωτους δρόμους της Αμερικής.
Α, ρε χρόνε αλήτη. Είκοσι χρόνια έχουν περάσει... και είναι σαν χθες.
#img#
#img#
*1 Οι εικόνες προέρχονται από τις αναλογικές βιντεοταινίες, οι οποίες μετατράπηκαν σε ψηφιακά αρχεία .Avi από τα οποία και έγιναν τα snapshots
*2 Εδώ είναι όλο το "νοσταλγικό road trip" του 93 - και είναι ατέλειωτο
*3 Α, ρε, χρόνε αλήτη (π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς) στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου
σχόλια