Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε»

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
Ο Τράμπ, με αυτά τα γερακίσια, δυσανάγνωστα μάτια, σαν κάποιος serial killer ή γκουρού αυτοβοήθειας, είναι ένας κοινωνιοπαθής. Είναι μια βλαβερή δύναμη. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από τον εαυτό του και είναι κάθε άλλο παρά λυπημένος που αισθάνεται έτσι...©Patrick Joust
4

O PATRICK JOUST ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ LIFO.gr

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Zούμε στα χρόνια της υπερβολής. Ο απερχόμενος Πρόεδρος μας και η οικογένεια του έχουν για χρόνια δεχτεί παράλογες κατηγορίες και τους έχουν κολλήσει ταμπέλες όπως «Κενυάτης Μαρξιστής», «εξωγήινος», και «αντίχριστος». Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι τέλειος, όμως η ακραία επίθεση που έχει δεχτεί έχουν δημιουργήσει αυτά τα τεράστια κύματα καυστικότητας μέσα στα οποία πνίγεται κάθε έγκυρη κριτική για αυτόν. Επιπλέον, οι πολιτικοί του εχθροί κατά κύριο λόγο, του έχουν δώσει ένα προβάδισμα σε αρκετά ζητήματα, επειδή αυτοί επικεντρώνονται σε θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με αυτά. Έχουν ξοδέψει χρόνια για να διαλύσουν τον Λευκό Οίκο επειδή ένας Αφροαμερικανός πρόεδρος βρέθηκε σε αυτόν. Τώρα, με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, έχουμε έναν πρόεδρο ο οποίος τους αξίζει και ένα χαρακτήρα, ο οποίος είναι κάτω από κάθε στάνταρ αξιοπρέπειας, έτσι ώστε θα ήταν πολύ δύσκολο να φανταστούν κάποιο χειρότερο. Ξοδεύοντας χρόνια παράνομης διακυβέρνησης, οι Ρεπουμπλικάνοι θεσμοθέτησαν ένα διαλυμένο σύστημα και ανέδειξαν τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο για τον Λευκό Οίκο στην ιστορία του έθνους μας.

Με την εκλογή του Τραμπ και τον οπαδών του, δεν φαίνεται τόσο υπερβολικό το να αραδιάσεις πάνω τους τις χειρότερες λέξεις που διαθέτει η Αγγλική γλώσσα, ιδιαίτερα από τότε που πολλές από αυτές που φυσιολογικά θεωρούσαμε ότι έχουν αρνητική σημασία είναι πράγματα με τα οποία ο ίδιος διασκεδάζει. Η έλλειψη ανεκτικότητας, ο εγωκεντρισμός και η περιφρόνηση είναι μέρος του brand που εκπροσωπεί. Σχεδόν χρειαζόμαστε να βρούμε νέες λέξεις για να περιγράψουμε το μέγεθος της καταστροφής αυτών των εκλογών και τον κίνδυνο που αυτός ο άνθρωπος εκπροσωπεί. Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία να αποκαλυφθεί, έχει μιλήσει ξεκάθαρα για την χαμηλή εκτίμηση του στα δικαιώματα των γυναικών και στις μειονότητες, για την προθυμία του να αγνοήσει περιβαλλοντικά θέματα, την επιθυμία του να οδηγήσει τους μετανάστες μακριά από την χώρα, την επιθυμία του να αγνοήσει μέχρι και να γιορτάσει την προσβολή στα ανθρώπινα δικαιώματα, την επιθυμία του να σκοτώσει. Είναι δύσκολο για εμένα να σκεφτώ κάτι χειρότερο που συνέβη σε αυτή την χώρα στα σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής μου. Αυτό που μας τρομάζει δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε την έκταση των αρνητικών πραγμάτων που μας περιμένουν, αλλά η καταστροφή που ήδη έχει προκαλέσει όσο αφορά το κλίμα που έχει δημιουργήσει. Γίναμε περισσότερο αποκρουστικοί από ότι ήμασταν πριν.

Υπάρχουν αρκετοί στην Βαλτιμόρη και σε όλη την χώρα οι οποίο έχουν κάθε λόγο να φοβούνται για την κατάσταση τους και την ασφάλεια τους αυτή την στιγμή. Επιθέσεις και απειλές προς τις μειονότητες έχουν αυξηθεί μετά την εκλογή του Τραμπ.

Παρά τον προφανή πλούτο της, η Αμερική ήταν άρρωστη για πολύ καιρό. Τώρα η αρρώστια της έχει μεγαλώσει. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Όπως έλεγε τελευταία ο Leonard Cohen, “everybody got this broken feeling like their Father or their dog just died”. Αισθάνομαι αυτή την αίσθηση στην δουλειά, με τους φίλους και καθώς περπατώ στην Βαλτιμόρη. Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε έκπληξη το εκλογικό αποτέλεσμα. Είχαν υποτιμήσει τον Τραμπ, όμως ακόμα και έτσι, κρατούσα μια ελπίδα ότι θα έχανε. Τώρα δεν έχω να ελπίζω σε κάτι.

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις ποιο ήταν το ιδιαίτερο αντίκτυπο που είχαν η εκλογές στην Βαλτιμόρη. Προφανώς, πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι απίθανο ότι κάθε πρόβλημα της πόλης μας θα έβρισκε τη λύση του και θα ανταποκρίνονταν σε αυτό με ευφυή και βαθυστόχαστο τρόπο η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση με αρχηγό τη Χίλαρι Κλίντον. Όμως, παραμένει μια τεράστια διαφορά. Ακόμα και εάν το μήνυμα της Κλίντον «Η Αμερική είναι κιόλας σπουδαία» δεν είχε απήχηση, με αυτή υπήρχε τουλάχιστον η αίσθηση ότι εάν δεν υπήρχε πρόοδος τουλάχιστον θα παραμέναμε σε στασιμότητα. Ακόμα και εάν η Κλίντον δεν είχε ξεκάθαρες λύσεις, δεν ήταν ένα κακό πρόσωπο. Ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Ο Τραμπ, με αυτά τα γερακίσια, δυσανάγνωστα μάτια, σαν κάποιος serial killer ή γκουρού αυτοβοήθειας, είναι ένας κοινωνιοπαθής. Είναι μια βλαβερή δύναμη. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από τον εαυτό του και είναι κάθε άλλο παρά λυπημένος που αισθάνεται έτσι. Περιγράφοντας την άνοδο του στην εξουσία ως ένα βήμα προς τα πίσω, δεν αρκεί, δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος σαν και αυτόν. Είχαμε κάποιους πολύ κακούς Προέδρους, ιδιαίτερα τον 19ο αιώνα(O Andrew Jackson είναι κάποιος που μου έρχεται στο μυαλό), όμως αυτοί οι πρόεδροι δεν είχαν πρόσβαση σε κωδικούς πυρηνικών όπλων, ούτε είχαν να αντιμετωπίσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αυτοί οι Πρόεδροι δεν είχαν την δύναμη που έχουμε σήμερα, την δύναμη να καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο. Ο Τράμπ ίσως είναι ο αστεροειδής της Ανθρωποκαίνου εποχής.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλη την Βαλτιμόρη, όμως από τις εκλογές και έπειτα υπάρχει μια αίσθηση έντασης και αξιοσημείωτου εκνευρισμού ανάμεσα σε πολλούς, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου. Την ίδια στιγμή, παρατηρώ πολλές σκεπτόμενες δράσεις ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Πιστεύω ότι πολλοί από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε, με την μικρή σφαίρα επιρροής μας να φτιάξουμε τα πράγματα καλύτερα, να πολεμήσουμε για την κουλτούρα που ο Τράμπ και οι οπαδοί του ενστερνίζονται. Περισσότερο από την «Αμερική του Τραμπ», οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την λατρεία τους για την ελεύθερη αγορά του Καπιταλισμού, είναι η Αμερική που βλέπεις στην Βαλτιμόρη. Υπάρχουν τεράστιες λωρίδες γης και ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων, όλων των ειδών, που βρέθηκαν παραμελημένοι, έδιναν τροφή για αστεία και τίποτα παραπάνω. Παλαιότερα ο αρχηγός ήταν ικανός να απαντήσει στους διαχωρισμούς με ένα μήνυμα ελπίδας και με πραγματικά ξεκάθαρες πράξεις, να κάνει τελικά τις ζωές μερικών από εμάς καλύτερες. Δεν συνέβη αυτή τη φορά και μείναμε με μια αίσθηση απόγνωσης. Είμαστε στη μέση μια ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε την χώρα που ζούμε.

Έτσι τώρα προσπαθώ να βρω την σωστή αίσθηση ισορροπίας. Προσπαθώ να καταλάβω πως θα εξηγήσω πράγματα στο γιο μου που είναι σχεδόν τεσσάρων ετών. Του έδειξα βίντεο του Μπαράκ Ομπάμα για να έχει μια ιδέα με τι μοιάζει ένας καλός πρόεδρος ή για την ακρίβεια πως προσπαθεί ένας καλός άνθρωπος να κάνει να μοιάζει διαφορετική η δουλειά του Προέδρου. Αισθάνομαι την ανάγκη να προστατέψω τον γιό μου από τις αθλιότητες του Τραμπ και να παρουσιάσω εναλλακτικές. Έχουμε καλούς αρχηγούς, όπως οι Bernie Sanders, Elizabeth Warren και Elijah Cumming. Θέλω να γνωρίζει για αυτούς.

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Δεν βοηθά όμως σκέφτομαι ότι η σκληρότητα και η έλλειψη ενσυναίσθησης των Αμερικανών για τους άλλους και τον υπόλοιπο κόσμο έχει αρκετά να κάνει με την άνοδο του Τραμπ και της κουλτούρας που ο ίδιος δημιούργησε. Υπήρχε μια εποχή στις ΗΠΑ όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί ήταν ενάντια στην θανατική ποινή. Υπήρχε μια εποχή όπου η ιδέα να χρησιμοποιήσεις την διακυβέρνηση για να αναβαθμίσεις την κοινωνία δεν ήταν τόσο κακή ιδέα. Η επιτυχία των κινημάτων για τα ατομικά δικαιώματα είχε συνδεθεί με μια σημαντική μερίδα Αμερικανών που έκαναν μια προσπάθεια για να σκεφτούν σοβαρά σχετικά με τα δεινά που περνούσαν οι συνάνθρωποι τους, με το να τους κατανοήσουν. Υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό αυτό σήμερα από όλες τις πλευρές. Υπάρχει μια στάση ατομικισμού σε καθένα από εμάς, σε κάθε οικογένεια. Είναι μια απίστευτα καταστροφική θέση.

Αισθάνομαι την ανάγκη να κλείσω με μια νότα ελπίδας, επιπλέον δεν θέλω απλά να πετάξω μια κούφια κοινοτοπία όταν αυτή την στιγμή αυτό που θέλω περισσότερο είναι να κρυφτώ από ντροπή. Θέλω να κρατήσω μια απόσταση , για την πνευματική μου υγεία, για τα κύματα αρνητικών εικασιών για τo πως θα μοιάζει η διακυβέρνηση του Τραμπ, επιπλέον δεν θέλω να παραιτηθώ εντελώς, μέσα στα προτερήματα που έχει ένας λευκός άντρας.

Υπάρχουν αρκετοί στην Βαλτιμόρη και σε όλη την χώρα οι οποίο έχουν κάθε λόγο να φοβούνται για την κατάσταση τους και την ασφάλεια τους αυτή την στιγμή. Επιθέσεις και απειλές προς τις μειονότητες έχουν αυξηθεί μετά την εκλογή του Τραμπ. Θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε, να βοηθήσουμε τους άλλους, να δημιουργήσουμε τέχνη και να πανηγυρίσουμε καθετί καλό που υπάρχει στην κοινωνία, όμως υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Πρέπει να είναι μια έξυπνη και οργανωμένη αντίσταση απέναντι στον Τραμπ και τους οπαδούς του. Όταν έχεις μια ομάδα ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αυτοπροβολή, που λειτουργούν με άρνηση απέναντι στην επιστήμη, δεν υπάρχει επιλογή πέρα από το να προσφέρεις μια διαφορετική εναλλακτική. Για την ώρα τα πράγματα είναι πολύ σκοτεινά, όμως κρατώ μια ελπίδα για το μέλλον. Ίσως η εκλογή του Τραμπ και η πραγματική απειλή για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνουν ο καταλύτης για πραγματική δράση. Για την ώρα δεν έχω ιδέα.

Φωτογραφίες του Patrick Joust από την Βαλτιμόρη και την Πενσυλβάνια

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο LIFO.gr  απο τον φωτογράφο για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του.

Info:

Patrick Joust

Επιμέλεια: Βαγγέλης Μακρής

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Φωτογραφία / Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Ο βραβευμένος φωτογράφος εστιάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τη μετανάστευση και το προσφυγικό, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους και ιστορίες που θα έμεναν στο σκοτάδι.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο Παρίσι μετά τους Ολυμπιακούς, ο Σουρεαλισμός ήρθε να κατακτήσει την πόλη

Φωτογραφία / Μια επίσκεψη σε ένα Παρίσι που αναζητά την επόμενη μέρα

Στο ανακαινισμένο Grand Palais, με επίκεντρο τον σουρεαλισμό, την τέχνη και καλεσμένο τον Τζιμ Τζάρμους, η Paris Photo 2024 καθρεφτίζει μια πόλη που επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά μετά τους Ολυμπιακούς.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ
Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Πολιτισμός / Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Με αφορμή τα 35 χρόνια από την Πτώση του Τείχους (09.11.89) μια φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Dream on- Βερολίνο, δεκαετία του 90» αποτυπώνει την κρίσιμη αυτή δεκαετία μετάβασης ανάμεσα στο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον, την αισιοδοξία και το φόβο για το νέο Βερολίνο
ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Φωτογραφία / Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Ο βραβευμένος Γάλλος φωτογράφος που έχει καταγράψει μοναδικά τις φτωχογειτονιές του Καΐρου, τους γονείς των Μαρτύρων της Επανάστασης, νεαρούς γυμνασμένους άντρες δίπλα σε μαυροφορεμένες μανάδες αλλά και λαμπερούς σταρ του κινηματογράφου, εξηγεί πώς ξεκίνησε η ιδιότυπη και πολύχρονη αυτή διαδρομή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Φωτογραφία / Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Το λεύκωμα «Portraits in Life and Death» εξελίχθηκε σε θρύλο τις δεκαετίες μετά τον θάνατο του φωτογράφου το 1987 και έγινε το σύμβολο ενός χαμένου κόσμου που ζούσε και δημιουργούσε στο νεοϋρκέζικο downtown.
THE LIFO TEAM
Enri Canaj, φωτογράφος

Φωτογραφία / Enri Canaj: «Δεν έχω εξοικειωθεί με τον πόνο»

Ο φωτογράφος των ασπρόμαυρων κάδρων, που κατέγραψε την Ελλάδα της κρίσης και το μεταναστευτικό ζήτημα της Ευρώπης, μιλά για τη δική του πορεία μετανάστευσης, για το πώς ο ερχομός του από τα Τίρανα στην Αθήνα ήταν μια «έκρηξη» μέσα στο κεφάλι του. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας
M. HULOT
Οι φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024 - σε εικόνες

Φωτογραφία / Η ζωή στην Αυστραλία μέσα από τον διαγωνισμό φωτογραφίας Australian Life 2024

Εκτροφή προβάτων, βρικόλακες στο σαλόνι, Αβορίγινες στη γη τους και στα σπίτια τους: Μια περιήγηση στην Αυστραλία μέσα από τις εικόνες των φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024.
THE LIFO TEAM
Κοιτάζοντας τους άλλους: Η Μαρτίν Φρανκ στην Άνδρο 

Φωτογραφία / «Κοιτάζοντας τους άλλους»: Οι ανθρωποκεντρικές εικόνες της Μαρτίν Φρανκ σε μια έκθεση στην Άνδρο

Στη χώρα της Άνδρου, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 150 φωτογραφίες και αρχειακό υλικό αναδεικνύουν τη δημιουργική πορεία μιας καλλιτέχνιδας που παραμένει ελάχιστα γνωστή σήμερα στη διεθνή κοινότητα ενώ το έργο της συχνά ταυτίζεται με αυτό του Καρτιέ-Μπρεσόν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

2 σχόλια