Οι χορεύτριες του burlesque των μέσων του 20ου αιώνα σύμφωνα με την Γαλλίδα φωτογράφο Marie Baronnet ήταν φεμινίστριες σε μια εποχή πριν τον φεμινισμό. Σε μια χώρα που οι γυναίκες ήταν περιορισμένες κυρίως στο σπίτι – και η γυναικεία σεξουαλικότητα ήταν παραγκωνισμένη από την επιστήμη και την κοινωνία – εκείνες ταξίδευαν ανά πολιτεία και έκαναν αυτό που αγαπούσαν περισσότερο. Για το βιβλίο της Legends: The Living Art of Risque, η Baronnet βρήκε αυτές τις γυναίκες που τώρα είναι γύρω στα 60 τους και 90 τους χρόνια και μαζί έβγαλαν τα ξεχασμένα από το χρόνο κουστούμια τους και ξεκίνησαν ένα ταξίδι στις αναμνήσεις.
Έμπνευση της για το πρότζεκτ, αναφέρει η φωτογράφος ήταν η Dixie Evans, μια περφόρμερ που την χαρακτήριζαν σαν την “Marilyn Monroe του burlesque”. Το 2011, η Baronnet γνώρισε την Dixie, δύο χρόνια πριν φύγει από την ζωή στην ηλικία των 86 ετών και αμέσως καταγοητεύτηκε. Αφού φωτογράφησε την Dixie, σύντομα άρχισε να πηγαίνει σε ανάλογα φεστιβάλ και οι θρύλοι του burlesque την υποδέχτηκαν στο τεράστιο δίκτυο από γυναίκες που ακόμη δουλεύουν ή δούλευαν κάποτε στην συγκεκριμένη βιομηχανία. Για να απεικονίσει τον χαρακτήρα της κάθε καλλιτέχνιδας, τους επισκέπτονταν στα σπίτια τους, αφού πρώτα κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους. Ένας από τους λόγους που αυτές οι γυναίκες την έβαλαν πρόσχαρα μέσα στις ζωές τους, υποθέτει η Baronnet ήταν το γεγονός ότι ήταν Γαλλίδα και πολλές είχαν όμορφες αναμνήσεις από το να χορεύουν στο εξωτερικό και τους άρεσαν οι πιο φιλελεύθερες απόψεις των Ευρωπαίων.
Αυτό που χωρίζει το burlesque από άλλους τύπους στριπτίζ, επισημαίνει η Baronnet είναι ότι απαιτεί ταυτόχρονα αφοσίωση και ταλέντο. Οι γυναίκες που γνώρισε ήταν καλλιτέχνες με την πιο πραγματική έννοια. Έκαναν τις χορογραφίες στα δικά τους νούμερα και ορισμένα από τα κουστούμια τους, τα έφτιαχναν οι ίδιες. Με το burlesque δημιουργούσαν ένα φανταστικό κόσμο από το μηδέν, και αποκάλυπταν μόνο λίγα κομμάτια ενώ άφηναν τα υπόλοιπα να πάρουν μορφή με την δύναμη της φαντασίας. Αυτός ο κόσμος τους πρόσφερε περισσότερη ισότητα από ότι αυτό που υπήρχε απ’ έξω. Οι γυναίκες που δούλευαν σε αυτόν τον τομέα είχαν επίσης δημιουργική και οικονομική ελευθερία. Γυναίκες κάθε υπόβαθρου και τύπου σώματος μπορούσαν να κάνουν καριέρα στην σκηνή.
Παρά όμως την μαγεία του θεάτρου, η ζωή στο burlesque ήταν καμιά φορά γεμάτη απογοητεύσεις. Όπως έμαθε η Baronnet μέσα από τις συνεντεύξεις της, το τέλος του 20ου αιώνα έφερε τα στριπτιτζάδικα και ως αποτέλεσμα την πίεση να συμβιβαστούν με μια πιο σκληρή περφόμανς. Το burlesque πια απομακρύνθηκε από το αμερικάνικό mainstream αλλά η Baronnet για μια ακόμη φορά εντυπωσιάστηκε από την επιμονή των θεμάτων της. Καθώς η κουλτούρα άλλαζε, η καθεμιά τους προσαρμοζόταν και επαναπροσδιόριζε τον εαυτό της σαν ένας φοίνικας από τις φλόγες της αλλαγής.
Ακόμη και αν έχουν περάσει δεκαετίες από τις ένδοξες μέρες που έκαναν burlesque, η Baronnet ανακάλυψε ότι όταν έβαζαν το make-up και τα κουστούμια, αμέσως οι περφόρμερ μεταφερόντουσαν πίσω στο χρόνο. Με τα πορτρέτα της θέλει να τιμήσει αυτές τις γυναίκες που αυτό που κάποτε αντιπροσώπευαν. Δεν ενδιαφέρθηκε να τις κάνει να φαίνονται νεότερες αλλά να βρει σημεία που οι παρελθοντικοί και σύγχρονοι εαυτοί τους συναντιούνται. Αυτές οι κυρίες, λέει, κατέχουν ένα είδος ομορφιάς και αισθησιασμού που δεν μπορεί να φύγει με το πέρασμα του χρόνου αλλά να ενδυναμωθεί με την ηλικία. Μερικές ακόμη χορεύουν και ανεβαίνουν στην σκηνή ακόμη και σήμερα με την καθεμιά να είναι η «τελευταία» τους παράσταση αλλά μόνο στο όνομα και όχι στην πράξη.
σχόλια