Το 2009 στις 26 Δεκεμβρίου, ανεβαίνοντας με αυτοκίνητο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για τις γιορτές, συνάντησα έντονη ομίχλη λίγα χιλιόμετρα πριν μπω στην πόλη. Για αρκετή ώρα, κουρασμένος από την οδήγηση, παρατηρούσα το φαινόμενο χωρίς κουράγιο να βγω και να το φωτογραφίσω. Φτάνοντας στη νέα παραλία της πόλης, βλέποντας τον κόσμο να περπατά μέσα στην ομίχλη, μου έγινε πια ξεκάθαρο ότι αυτή η εικόνα δεν μπορεί να χαθεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο, πήρα τη μηχανή από το πορτμπαγκάζ και φωτογράφισα ανθρώπους στην ομίχλη.
Μεγάλωσα εκεί, στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Συνήθιζα να περπατώ στην παραλία γυρνώντας στο σπίτι μετά το σχολείο ή για να συναντήσω φίλους. Θυμάμαι την υγρασία και το φύσημα του Βαρδάρη. Θυμάμαι την παραλία γεμάτη κόσμο στο δειλινό και απολύτως άδεια υπό βροχή, τη θυμάμαι πάντα στο πλευρό μου, αριστερά ή δεξιά, κάθε φορά που την περπατούσα, σαν πυξίδα, να μου υπενθυμίζει τον προσανατολισμό της πορείας μου με μια ματιά.
Η καλύτερη στιγμή αυτής της πόλης έρχεται όταν αυτή φοράει τον μανδύα της:η ομίχλη την καλύπτει αθόρυβα σαν να έρχεται για να γαληνέψει το τοπίο της, να ανασύρει τις αναμνήσεις της και να αποκαλύψει την πραγματική της ομορφιά. Τα βουνά και ο κόλπος εξαφανίζονται, και ο ρυθμός σαν να σταματά: για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή δεν υπάρχει ορίζοντας ούτε χρώματα· το παρελθόν και το παρόν μπλέκονται και γίνονται ένα... αυτή είναι η δική μου στιγμή. Εκεί, μπροστά στα μάτια μου βλέπω καθαρότερα από ποτέ τη σύνδεση με αυτό που ήταν, τη σημασία αυτού που είναι και την ελπίδα αυτού που θα γίνει.
Στη φωτογραφία διακρίνω τον ορισμό, ίσως, όλης μου της δουλειάς: Η φωτογραφία τοπίου μπορεί να μας προσφέρει τρεις αλήθειες: γεωγραφία, αυτοβιογραφία και μεταφορά. Αυτό που ο φωτογράφος τοπίου προσπαθεί, παραδοσιακά, να κάνει είναι να δείξει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μεμιάς. Χρειάζεσαι φαντάσματα από το παρελθόν, τα καθημερινά νέα και προφητεία για το μέλλον. (Απόσπασμα από California: views by Robert Adams of the Los Angeles basin, 1978-1983, Fraenkel Gallery San Francisco, Matthew Marks Gallery, New York, 2000). Σαν παιδί που μεγαλώνει, την αγαπώ όλο και περισσότερο με τον χρόνο, και για διαφορετικούς λόγους μεγαλώνοντας και εγώ.
Σε ένα έργο τέχνης υπάρχουν πάντα τρεις επιθυμίες: του δημιουργού, του θεατή και του έργου του ίδιου. Νομίζω ότι η τελευταία είναι η αίσθηση του άχρονου του τόπου μας. Ότι και αν ζούμε αυτή τη στιγμή, ότι και αν έχει περάσει η χώρα μας τα εκατοντάδες τόσα χρόνια, θα επιζήσουμε και θα συνεχίσουμε την πορεία μας.
CV
Γεννημένος:Παρίσι, 1973.
Σπουδές:Σπούδασα Φωτογραφία στην Αθήνα και Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη. Έχω κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Εικόνα και Eπικοινωνία στο Goldsmiths College, University of London (1998) και διδακτορική διατριβή στην Tέχνη και το Design στο University of Derby (2007).
Επιρροές: οι φωτογράφοι Lewis Baltz, Joe Deal, Hiroshi Sugimoto, Andreas Gursky και Εdward Burtynsky, και οι εικαστικοί Kazimir Malevitch, Μark Rothko, Donald Judd.
Καλύτερη στιγμή: Η ανάθεση το 2007 από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος της ευθύνης της φωτογραφικής καταγραφής και ερμηνείας του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες.
Χειρότερη στιγμή: Η καθημερινή προσπάθεια να επιβιώσεις ως φωτογράφος-δημιουργός σε μια χώρα που στερείται εικαστικής παιδείας αλλά και στοιχειώδους ευγένειας στη συμπεριφορά.
Top tip: Να χαιρετάς τους πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις.
σχόλια