Η φωτογραφία είναι παλιά, την τράβηξα γύρω στο 2005, σε ένα ταξίδι μου στην Ινδία, που κράτησε έναν μήνα περίπου. Ξεκίνησα από την ιερή πόλη Βαρανάσι, εκεί όπου καίνε τους νεκρούς, και στη συνέχεια πήγα στην ιερή πόλη Πούσκαρ. Η Πούσκαρ είναι μεν εμπορική πόλη, με αγορά, σπίτια και κατοίκους (όλοι τους χορτοφάγοι!), αλλά έχει και πολλούς ναούς, πολλά γκατ για προσκύνημα. Πήρα την φωτογραφία στο προαύλιο ενός ναού. Γενικώς, αγαπούν τις μαϊμούδες εκεί, τους δίνουν φαγητό, τις φροντίζουν, τις προσέχουν. Γι' αυτό θα τις δεις σε διάφορα σημεία της πόλης, καθώς είναι εξοικειωμένες με τους ανθρώπους.
Ο τρόπος που φωτογραφίζω, μάλλον ο τρόπος που επέλεξα να φωτογραφίζω είναι αυστηρά συνδεδεμένος με τα ταξίδια. Τα ταξίδια μού δίνουν την ευκαιρία να φωτογραφίζω, και το ανάποδο. Έχω ταξιδέψει σε καμιά 60αριά προορισμούς, αλλά δεν ξέρω αν θα τους επέλεγα αν δεν μου έδιναν ευκαιρία για φωτογράφιση.
Η λήψη, τώρα, δεν είναι μία και απόλυτη για μένα, είναι σε ένα κόντακτ μαζί με άλλες 36. Το θέμα επέλεξα, και το επέλεξα γιατί μου φάνηκε περίεργο, εξωτικό, ενδιαφέρον. Την ώρα της περιπλάνησής μου, ένα ζεστό, ήρεμο, χαλαρό απόγευμα, έτυχε να βρεθώ στο προαύλιο ενός ναού, να κάτσω για ώρες και να παίρνω πολλές λήψεις. Δεν υπάρχει κανένας επαγγελματικός στόχος πίσω από αυτά τα φωτογραφικά ταξίδια μου, δεν πουλάω φωτογραφίες απ' όπου πάω, δεν διοργάνωσα ποτέ εκθέσεις.
Ουσιαστικά, αυτή η φωτογραφία περιλαμβάνει όλα αυτά για τα οποία έγινα φωτογράφος, κάτι που κατάλαβα εκ των υστέρων, όταν δηλαδή σταμάτησα να ασχολούμαι με τη φωτογράφιση. Κατάλαβα πως στα ταξίδια έψαχνα, εκτός από την περιπέτεια, και τις φωτογραφίες που έβλεπα μικρός σε διάφορα βιβλία, οδηγούς, εγκυκλοπαίδειες, και θέλησα να τις κάνω δικές μου, να τους δώσω κάτι δικό μου. Έκανα όλα αυτά τα ταξίδια για να βγάλω τις φωτογραφίες που είχα κρατήσει μέσα μου. Έλεγα από μικρός: «Θα πάω κι εγώ κάποια στιγμή εκεί, θα τραβήξω κι εγώ φωτογραφίες».
Η λήψη αυτή μου θυμίζει το ταξίδι μου στην Ινδία, τη συγκεκριμένη μέρα, όπως και κάθε φωτογραφία μου που βλέπω μου φέρνει όλες τις λεπτομέρειές της στο μυαλό. Υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή. Δεν είναι αναμνηστικές φωτογραφίες, δεν έχω τραβήξει ούτε μία με φίλους μου, δεν με απασχολεί το αναμνηστικό του θέματος αλλά το βιωματικό, γι' αυτό μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια. Όλες με έχουν σημαδέψει με τον δικό τους τρόπο.
CV
Γεννήθηκα: Αθήνα, 1968
Σπουδές: Στη Focus για δύο χρόνια. Ήμουν για πολλά χρόνια μέλος στον Φωτογραφικό Κύκλο.
Επιρροές: Ο Ρόμπερτ Φρανκ με επηρέασε γιατί φωτογράφιζε με διερευνητική, μπίτνικ διάθεση και όχι με την κοινωνιολογική, γεωγραφική φωτογραφία που θέλει το «National Geographic». Οι δουλειές του Φρανκ είναι από ταξίδια, στον δρόμο, σε περιπλάνηση, αλλά δεν μπορούν να μπουν με τίποτα σε κάποιο περιοδικό τέτοιου τύπου. Γι' αυτό και οι φωτογραφίες που μου έχουν «μείνει» είναι εκείνες που δεν προορίζονται για οδηγούς.
Καλύτερη στιγμή: Το γεγονός πως μπόρεσα, κάποια στιγμή της ζωής μου, να λύσω δύο πρακτικά ζητήματα, χρόνο και χρήμα, και να βρεθώ για έντεκα μήνες on the road, με μόνη μου σκέψη τη φωτογράφιση, αλλά χωρίς να έχω ως σκοπό να βγάλω χρήματα από όλο αυτό. Είπα μέσα μου: «Τώρα που έλυσα το πρακτικό, θα ασχοληθώ με το ταξίδι και τη φωτογραφία. Να ζήσω, να τριγυρίσω σε 50 πόλεις και όσες παραπάνω μπορέσω».
Μια όχι και τόσο σπουδαία στιγμή: Ένα ταξίδι στην Κίνα. Το περίμενα πολύ και όταν βρέθηκα εκεί, δεν ήταν καθόλου όπως τα περίμενα τα πράγματα. Τίποτα δεν μου άρεσε, ούτε καν το φαγητό, πόσο μάλλον η φωτογραφική προσέγγιση ή το ταξίδι.
Top tip: Δημιούργησε μόνος σου τις συνθήκες για να κάνεις αυτό που θες, ξέφυγε από την καθημερινότητα, δες το σαν μιαν άλλη εμπειρία.
σχόλια