Είναι ίσως το μοναδικό πρότζεκτ που καταπιάστηκα και δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή το μέλλον του. Άπλα φωτογραφίζω χωρίς πιέσεις, χωρίς να σκέφτομαι το αύριο. Ως συνήθως τα πρότζεκτ μου (βλ. «Nicosia International Airport») κρατάνε χρόνια μέχρι να νιώσω ότι πρέπει να βάλω ένα τέλος και να προχωρήσω σε εκθέσεις και εκδόσεις.
Αυτή η σειρά μου έδωσε ελευθερία γι' αυτό και χρησιμοποιώ από επαγγελματική κάμερα μέχρι το κινητό μου για να καταγράφω όλα αυτά που με περιβάλλουν και με απασχολούν.
Κάτι πολύ σημαντικό που παρατηρώ είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά νιώθω ότι μπορεί να εισχωρήσει η ποίηση και η λογοτεχνία μέσα στις ίδιες τις φωτογραφίες μου.
Παρατηρώντας αργότερα τις φωτογραφίες μου νιώθω όμορφα γιατί μπορώ να πάρω ένα κομμάτι από τον αγαπημένο Κώστα Μόντη και να το ταιριάξω με μια φωτογραφία που τράβηξα με ένα ταπεινό κινητό τηλέφωνο.
Δηλαδή παρατηρώντας αργότερα τις φωτογραφίες μου νιώθω όμορφα γιατί μπορώ να πάρω ένα κομμάτι από τον αγαπημένο Κώστα Μόντη και να το ταιριάξω με μια φωτογραφία που τράβηξα με ένα ταπεινό κινητό τηλέφωνο.
Αυτό για μένα είναι το σπουδαίο με αυτό το πρότζεκτ. Βλέπω τις φωτογραφίες μου και μου έρχονται στίχοι από τον Παντελή Μηχανικό, από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, από τον Καββαδία, από τον Άκη Πάνου. Δεν ξέρω τον λόγο, και για μένα είναι περίεργο, αλλά αυτό συμβαίνει.
Βλέποντάς τις πάλι προχτές, έτσι και λίγο ασυνάρτητες μεταξύ τους, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Άκη Πάνου «Η ζωή μου όλη».
σχόλια