Είναι εύκολο να αγαπήσεις τις φωτογραφίες του Mike Belleme. Οι εικόνες του καταγράφουν τις διαφορετικές ζωές που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του χωρίς διάθεση κριτικής. Είτε πρόκειται για τις ηχογραφήσεις του Ilovemakonnen είτε για τον κόσμο στην ομιλία του εθνικιστή Matthiew Heimbach η ματιά του μένει καθαρή. Η ματιά ενός χαμαιλέοντα μπροστά σε έναν πολύχρωμο κόσμο.
—Βρέθηκες σε ένα δείπνο με τον Matthiew Heimbach και με μερικά μέλη του κόμματος του το περασμένο καλοκαίρι. Γιατί επιδίωξες κάτι τέτοιο; Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσες να συζητήσεις με έναν εθνικιστή και ρατσιστή; Το έκανες μόνο για την εμπειρία;
Ήταν μια δουλειά για το Al Jazeera America. Ο συγγραφέας με τον οποίο δούλευα την ιστορία, ο Vegas Tenold, είχε μια καλή σχέση με τον Heimbach, έτσι αυτό έκανε το πράγμα περισσότερο εύκολο. Πραγματικά αγαπώ καταστάσεις όπως αυτή, οι οποίες με πηγαίνουν στον πυρήνα τους, γιατί αγαπώ τη φωτογραφία. Είναι μια τέτοια κατάσταση στην οποία ποτέ δεν θα έβαζα τον εαυτό μου για άλλο λόγο, όμως η φωτογραφία μου δίνει την ευκαιρία να έχω μια πλατύτερη εμπειρία του κόσμου.
"Η φωτογραφία με δίδαξε να σχετίζομαι και να κατανοώ μέσω αυτής τον καθέναν."
Σίγουρα, ο Matthiew Heimbach και εγώ δεν έχουμε αρκετά κοινά, όμως είναι πραγματικά θαυμάσιο να είσαι σε θέση να περνάς την μέρα με κάποιον ο οποίος βρίσκεται σε έναν διαφορετικό κόσμο από τον δικό σου, και να ακούς την δική του αντίληψη για τον κόσμο. Αν δεν γνώριζες ότι προωθεί φυλετικούς και πολιτισμικούς διαχωρισμούς σε ολόκληρη την χώρα, θα νόμιζες ότι πρόκειται για ένα πολύ ωραίο και ευφυή τύπο. Στο τέλος της ημέρας, σε ένα δείπνο που είχαμε μαζί, αστειευόμασταν συνεχώς σχετικά με τις διαφορές μας και αυτό ήταν κάπως σουρεαλιστικό. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να περνάς χρόνο με ανθρώπους που έχουν διαφορετική ιδεολογία από την δική σου, προσπαθώντας να τους καταλάβεις, βρίσκοντας ομοιότητες με εσένα. Η φωτογραφία με δίδαξε να σχετίζομαι και να κατανοώ μέσω αυτής τον καθέναν.
—Ποια ήταν η πιο άβολη στιγμή κατά την διάρκεια της σειράς φωτογραφιών «Stars and Bars»;
Πήγα σε αυτή την δουλειά αναμένοντας περισσότερη ενόχληση από αυτή την οποία πραγματικά αισθάνθηκα. Μεγάλωσα στον Νότο και περιτριγυριζόμουν στην ζωή μου από πάρα πολλούς οργανωμένους γύρω από την σημαία και καταλάβαινα ότι αυτό είναι λίγο περισσότερο περίπλοκο από ένα απλό σημάδι ρατσισμού.
Υπάρχει ένας προφανής παραλληλισμός ανάμεσα στην σημαία και τον ρατσισμό, όμως η σημαία σημαίνει διαφορετικά πράγματα για κάθε άνθρωπο και αυτό είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό. Στην συγκέντρωση κανένας δεν έκανε κάποιο είδος ρατσιστικού σχολίου ή κήρυγμα μίσους, εκτός από το μίσος προς τους πολιτικούς και την κυβέρνηση. Για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν συμφωνώ με οτιδήποτε ακούστηκε, ούτε υπήρξε κάτι που είχε να κάνει με το δέρμα. Έχω ακούσει χειρότερα πράγματα σε πολιτικές συγκεντρώσεις από αυτή την οποία κάλυψα.
—Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας μια δυνατή στιγμή από την συνάντηση σου με τον Ilovemakonnen, η οποία σου έκανε εντύπωση;
Ήταν μια cool δουλειά, επειδή ήρθε σε μια καθοριστική στιγμή στην καριέρα του Ilovemakonnen. Ήταν διάσημος στο υπόγειο ρεύμα της hip hop σκηνής, και ο καθένας προσπαθούσε να τον πείσει να υπογράψει ένα συμβόλαιο και τον οδηγήσει στο mainstream. Όταν ήμασταν μαζί, μου είχε πει ότι δεν θα υπέγραφε για κανέναν, εκτός και εάν έπαιρνε ένα εξωφρενικό χρηματικό ποσό. Μια εβδομάδα αργότερα, άκουσα τα νέα ότι υπέγραψε με το OVO, το label του Drake, και σύντομα μετά από αυτό ήταν παντού. Δεν ήταν από τα πρόσωπα που μου προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση όταν τον συνάντησα, όμως παρακολούθησα την θαυμάσια μέθοδο που είχε στην δουλειά του.
Πέρασα δύο ημέρες μαζί του και εκείνο τον καιρό ηχογράφησε τέσσερα ή πέντε τραγούδια με διαφορετικούς παραγωγούς, η μέθοδος που χρησιμοποιούσε ήταν η ίδια και στα πέντε. Φτιαχνόταν με μαριχουάνα, άκουγε κάποια beats, ηχογραφούσε μερικούς στίχους ή κάποιο μουσικό θέμα στο κινητό του τηλέφωνο και μετά πήγαινε στο booth και αβίαστα το κομμάτι έβγαινε με την μια. Αυτό ήταν. Πάντοτε το κομμάτι έβγαινε με την πρώτη και με λίγο γράψιμο.
—Πες μας μερικά πράγματα για την φιλία σου με τον Bryan Derballa;
Η σχέση μου με τον Bryan είναι από πολύ παλιά. Είμαστε στενοί φίλοι την μισή ζωή μας και συνεχώς ωθούμε ο ένας τον άλλον σε διάφορα πράγματα. Αρχικά ήταν το skateboarding. Μου έδειξε μια μέρα το skating σε ένα πάρκο. Ήμουν ένα μικρό 15χρονο αγόρι, όμως εκείνος μου έδειξε κάτι και με πήρε υπό την προστασία του βάζοντας με στην τοπική ομάδα.
Χρόνια μετά, ακόμα και όταν μετακόμισε, συνεχίζαμε να προκαλούμε ο ένας τον άλλο στο skating, κάναμε ταξίδια μαζί και μιλούσαμε αρκετά στο τηλέφωνο. Το 2006 ξεκίνησε το blog Lovebryan. Υπήρξα ένα από τα ιδρυτικά μέλη του blog. Κανένας από εμάς δεν ήταν φωτογράφος, το μπλογκ ήταν περισσότερο για να μοιραζόμαστε αστείες ιστορίες, ταξίδια και την περιπέτεια. Πιστεύω ότι το blog ήταν ένα είδος ώθησης και για τους δυο μας για να ασχοληθούμε με την φωτογραφία το ίδιο χρονικό διάστημα. Από τότε, συνεχίζουμε όπως παλιά με το skateboarding, συνεχώς μαθαίνουμε και δημιουργούμε προκλήσεις ο ένας για τον άλλον. Πέρα από την οικογένεια μου και πιθανόν την αρραβωνιαστικιά μου, κανένας δεν έχει ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή επάνω μου όλα αυτά τα χρόνια όπως ο Bryan.
—Ένα top5 με τους αγαπημένους σου φωτογράφους και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Υπάρχει πάντα πολύ πίεση στο να αποδίδεις μνεία στους μύθους, έχω ένα τόνο επιρροές από τους καλύτερους της ιστορίας, όμως ειλικρινά οι δουλειές των φωτογράφων που με επηρεάζουν σε καθημερινή βάση είναι περισσότερο οι δουλειές νέων, σύγχρονων φωτογράφων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι φίλοι μου, έτσι είναι δύσκολο να πως τα αγαπημένα μου:
1.
Sebastiao Salgado
Μου αρέσει πάρα πολύ η πρόσφατη δουλειά του, Genesis, την θεωρώ την καλύτερη. Μου αρέσει η αίσθηση της αναζήτησης και του θαυμασμού σε αυτή την δουλειά, είναι κάτι που έχω πάρει και εγώ, ακόμα και όταν η ψυχή του διαλύεται από το βάρος της προηγούμενης δουλειάς του.
2.
Alec Soth
Μου αρέσει η πρόσφατη δουλειά του, Songbook. Εκτιμώ το χιούμορ και το παράδοξο στην φωτογραφία, αυτός και ο Martin Parr είναι ιδανικοί στην σύλληψη αυτών των δυο.
3.
Mary Ellen Mark
Η δουλειά της πάντα φαίνεται τόσο βαθυστόχαστη και γεμάτη λεπτομέρειες.
4.
Jason Eskenazi
Το Wonderland είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.
5.
Dan Winters
Έχει να κάνει περισσότερο με τον φωτισμό, την τονικότητα και το χρώμα παρά με κάτι άλλο. Είμαι ερωτευμένος με την αισθητική του η οποία με έκανε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για τον φωτισμό και τα πορτραίτα στο στούντιο.
—Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας μια αξέχαστη ταξιδιωτική εμπειρία;
Ένα από τα πρώτα μεγάλα ταξίδια μου ήταν ένα skate trip με τον Bryan και μια νεανική παρέα από το Bay Area. Ταξιδέψαμε στην Ευρώπη για ένα μήνα. Είχαμε κάνει αρκετή οικονομία για να το πραγματοποιήσουμε, όμως μείναμε απένταροι και με ένα σφιχτό μπατζετ σε όλο το ταξίδι. Όταν φτάσαμε στην Ρώμη, ο Bryan και εγώ αποφασίσαμε ότι θέλαμε να δούμε το Κολοσσαίο, όμως στην είσοδο δεν ήμασταν σίγουροι εάν θα έπρεπε να δώσουμε τα 10 Ευρώ που αναλογούσαν στο εισιτήριο.
Ο Bryan τσέκαρε ένα φράχτη, ο οποίος εμπόδιζε την είσοδο σε ένα μικρό και στενό μονοπάτι που οδηγούσε στο εσωτερικό του Κολοσσαίου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε πιθανότητες κάποιος να σκαρφαλώσει στον φράχτη και να μπει στο εσωτερικό, όμως το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι γύρω από τον φράχτη και θα μας έβλεπαν. Μετά από μισή ώρα προσεκτικών υπολογισμών, αποφασίσαμε να το κάνουμε. Τρέξαμε και γρήγορα σκαρφαλώσαμε στον φράχτη, ορμήσαμε στο στενό μονοπάτι, σκαρφαλώσαμε άλλον ένα φράχτη και μπερδευτήκαμε με το πλήθος μέσα στο Κολοσσαίο
—Ζούσες με την κοπέλα σου σε ένα σπίτι φτιαγμένο πάνω σε ένα δέντρο για 3 χρόνια. Ποια ήταν η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή που θυμάσαι από εκείνη την περίοδο της ζωής σου;
Υπήρξαν πολλά πράγματα εκείνο τον καιρό που ήταν πράγματι μαγικά. Κοιτάζοντας πίσω την θεωρώ μια πολύ σημαντική περίοδο στις ζωές μας. Υπήρχαν φυσικά δυσκολίες εκείνη την περίοδο. Πάντα έχω ανάμεικτα συναισθήματα για εκείνους τους ανθρώπους που λένε ότι ζηλεύουν αυτό τον τρόπο ζωής και τις συνθήκες διαβίωσης, επειδή γνωρίζω ότι σχεδόν κανένας που λέει κάτι τέτοιο δεν θα το έκανε ο ίδιος. Τα περισσότερα από αυτά που αναγκαστήκαμε να κάνουμε εκείνη την περίοδο είναι δύσκολο να τα εφαρμόσει κάποιος στην πράξη.
Καθημερινά πεζοπορούσαμε σε ένα στενό μονοπάτι στο δάσος για να σκαρφαλώσουμε σε ένα λόφο, είτε ήταν μέρα ή νύχτα, με βροχή ή χιόνι, κουβαλώντας τα φαγώσιμα της ημέρας είτε κουβαλώντας δεξαμενές προπανίου βάρους 70 λίβρες, έπρεπε να σκαρφαλώσουμε σε αυτό τον λόφο. Τον περισσότερο καιρό σκεφτόμουν ότι ήταν υπέροχα, όμως μερικές φορές ήταν ταλαιπωρία, και για αυτό είναι ένα από τα αναρίθμητα παραδείγματα ενός πράγματος που φαίνεται cool, όμως έχει αρκετές δυσκολίες. Οι αγαπημένες μου αναμνήσεις έχουν να κάνουν με απλά πράγματα, όπως το να κάθομαι στην βεράντα τα απογεύματα έχοντας ανάψει σε ένα λάκκο φωτιά ή να κολυμπάω στον ποταμό που βρισκόταν κοντά στον δεντρόσπιτο. Σχετικά με τις δυσκολίες, η μεγαλύτερη ήταν οι αράχνες. Ο καθένας θα ισχυριζόταν ότι έχει δει τις μεγάλες wolf spiders, όμως δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλες αράχνες στην ζωή μου, όπως αυτές που κυκλοφορούσαν γύρω από το σπίτι μας σε καθημερινή βάση. Ήταν μεγαλύτερες από την παλάμη του χεριού μου.
Ο σπιτονοικοκύρης μας είχε βάλει έναν κανόνα που απαγόρευε να τις σκοτώσεις, έτσι λοιπόν ήταν δική μου δουλειά να πιάσω αυτές τις πελώριες αράχνες και να τις οδηγήσω έξω από το σπίτι. Το χειρότερο ήταν όταν βρισκόντουσαν στην οροφή και έπρεπε να κινούμαι αθόρυβα ώστε να τις παγιδέψω γνωρίζοντας ότι υπήρχε περίπτωση να πηδήξουν και να προσγειωθούν επάνω μου. Ήταν ακίνδυνες και έκανα τεράστια προσπάθεια να αισθανθώ άνετα μαζί τους όμως ήταν ένας βαθύτερος φόβος που είχε εγκατασταθεί μέσα μου για αυτές. Μου αρέσουν τα φίδια και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα τεράστια μαύρα φίδια να ζουν στην οροφή μας, όμως οι αράχνες με φρικάρουν.
—Ποιος είναι ο εχθρός της skate κουλτούρας;
Βασικά είναι συζητήσιμο όμως πιστεύω ότι είναι τα χρήματα. Άλλοι άνθρωποι των οποίων τις απόψεις σέβομαι και οι οποίοι αμείβονται από την μαζική δημοσιότητα του skating θα διαφωνήσουν, και καταλαβαίνω που είναι το θέμα. Για ό,τι έχει να κάνει με εμένα, ξεκίνησα να παρατηρώ μια τεράστια αλλαγή στην κουλτούρα του skate όταν η Nike έκανε την είσοδο της σε αυτό και όταν οι skateboarders ξεκίνησαν να έχουν TV shows. Αυτό το είδος άνοιξε το φράγμα στις μεγάλες εταιρείες και στην ψυχαγωγία ώστε να πάρουν στα χέρια τους την κουλτούρα του skate.
Σαν φωτογράφος που καταγράφει την πραγματικότητα, γίνεσαι αρκετά ευαίσθητος στο θέμα της αυθεντικότητας και τα reality shows είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα και το να τα παρακολουθείς είναι επώδυνο. Έτσι αυτό που ξεκινάς να βλέπεις είναι skateboarders να δρουν δημόσια με διαφορετικό τρόπο από ό,τι στην πραγματικότητα, επειδή έχουν γραμμένο το τι πρόκειται να πουν. Τότε προσθέτεις στην εξίσωση ένα μάτσο εταιρείες που δεν έχουν καμία σχέση με το skate όπως η Red Bull και η Monster, και αυτό συνεχίζει ασταμάτητα.
Στις μέρες μας η εικόνα του skateboarding είναι στα χέρια ανθρώπων που δεν προέρχονται από το δικό μας background και δεν καταλαβαίνουν τις λεπτές διαφορές που κάνουν το skateboarding αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Έχουμε σήμερα ανθρώπους που μεγάλωσαν βλέποντας ένα διαφορετικό πρόσωπο του skateboarding και τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις να βγαίνουν κερδισμένες από αυτή την αλλαγή. Δεν ξέρω εάν αυτό είναι καλό ή κακό όμως για εμένα αυτό το φαινόμενο οδηγεί στον λάθος δρόμο.
—Σκέψου τον εαυτό σου ως ταξιδιώτη μέσα στον χρόνο που συναντά τον 16χρονο εαυτό σου. Τι θα του έλεγες;
Θα έλεγα στον εαυτό μου να λάβει υπόψη του πόσο θα αλλάξει μέσα στον χρόνο και να τον διαβεβαιώσω ότι είμαι εντάξει με αυτό και ότι το έκανα για τους σωστούς λόγους.
Αλλαγή και προσαρμοστικότητα είναι προφανώς σημαντικά, δεν θα ήθελα να μείνω στα δεκάξι μου , όμως είναι σημαντικό να έχει κατά νου από ποιους επηρεάζεσαι και να είσαι σίγουρος ότι παραμένεις αληθινός με τον εαυτό σου. Πέρασα μια περίοδο σε εκείνη την ηλικία κατά την οποία είχα πάρει τον λάθος δρόμο χωρίς να το συνειδητοποιώ και μου πήρε χρόνια να το κατανοήσω και να επιστρέψω στον εαυτό μου.
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Mike Belleme για αποκλειστική χρήση από το LIFO.gr. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του φωτογράφου
________________
Περισσότερα για τις δουλειές του Mike Belleme στο site του. To blog του στο LoveBryan βρίσκεται εδώ
Διαβάστε ακόμα στο LIFO.gr: Tην συνέντευξη με τον Bryan Derballa δημιουργό του loveBryan και μια συνέντευξη με τον Allen Ying εκδότη του 43 magazine
