Καθώς η παγκοσμιοποίηση μεταβάλλει συνεχώς τη σχέση μας με τον κόσμο γύρω μας ο φωτογράφος Gregg Segal ξεκίνησε ένα πρότζεκτ –το ονομάζει Daily Bread: What Kids Eat Around the World– στο πλαίσιο του οποίου ταξίδεψε σε όλο τον πλανήτη ζητώντας από παιδιά σε διαφορετικές χώρες να πάρουν μέρος σε ένα challenge που επινόησε: να κρατήσουν ένα λεπτομερές ημερολόγιο με όλα όσα τρώνε στη διάρκεια μιας εβδομάδας.
Στη συνέχεια ο Segal σκηνοθέτησε ένα περίτεχνο πορτρέτο για το κάθε παιδί, περιβάλλοντάς το με όλα τα γεύματα και τα σνακ που κατανάλωσε. Το πολύχρωμο και υπερβολικά λεπτομερές αποτελέσματα μαρτυρά μια μοναδική ιστορία πολυπολιτισμικότητας αλλά και τις τροφές με τις οποίες τρέφονται τα παιδιά του σήμερα.
Ταξιδεύοντας μέσα από τις φωτογραφίες των παιδιών, από το Λος Άντζελες, το Σάο Πάολο και το Ντακάρ μέχρι το Αμβούργο, το Ντουμπάι και την Βομβάη, καταλαβαίνουμε ότι ανεξάρτητα από το πόσο μικρός και διασυνδεδεμένος φαίνεται να γίνεται ο πλανήτης μας, οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί που υπάρχουν σε κάθε ήπειρο εξακολουθούν να ζουν μέσα από τις διατροφικές μας συνήθειες δημιουργώντας ένα πολύχρωμο μωσαϊκό. Φυσικά, τα συσκευασμένα και επεξεργασμένα τρόφιμα που καταναλώνονται κυρίως σε ανεπτυγμένες χώρες εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το πόσο καλά τρέφονται τελικά τα παιδιά εκεί.
Ταξιδεύοντας μέσα από τις φωτογραφίες των παιδιών, καταλαβαίνουμε ότι ανεξάρτητα από το πόσο μικρός και διασυνδεδεμένος φαίνεται να γίνεται ο πλανήτης μας, οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί που υπάρχουν σε κάθε ήπειρο εξακολουθούν να ζουν μέσα από τις διατροφικές μας συνήθειες δημιουργώντας ένα πολύχρωμο μωσαϊκό.
«Παρά το γεγονός ότι εδώ στις ΗΠΑ ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος σχετικά με τις επιπτώσεις που έχει στη υγεία η κατανάλωση μεταποιημένων τροφίμων, η ευαισθητοποίηση αυτή δεν έχει οδηγήσει ακόμη σε κάποια αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες. Έτσι, τα ποσοστά παχυσαρκίας εξακολουθούν να αυξάνονται. Πριν από σαράντα χρόνια, ένα στα 40 παιδιά ήταν παχύσαρκο. Σήμερα είναι τα 10 από τα 40. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το σιρόπι καλαμποκιού τα ποσοστά διαβήτη τριπλασιάστηκαν» λέει ο φωτογράφος σε δήλωση του στο περιοδικό Time το οποίο παρουσίασε πρόσφατα τη δουλειά του.
«Μέσα σε μια καλύβα αλουμινίου, σε ένα εργοτάξιο στα περίχωρα της Βομβάης, η 10χρονη Anchal Sahni δειπνεί με την οικογένειά της. Ο πατέρας της πληρώνεται με λιγότερα από 5 δολάρια ημερησίως, όμως τα χρήματα αυτά αρκούν στη μητέρα της που μπορεί να αγοράσει τις μπάμιες, τις μελιτζάνες και τα υπόλοιπα συστατικά που χρησιμοποιεί για να ετοιμάσει το σπιτικό της κάρι. Επιπλέον φτιάχνει και χειροποίητο roti το οποίο ζυμώνει στο πάτωμα της καλύβας τους. Η μητέρα της Anchal κρατάει ζωντανή την κουλτούρα της γαστρονομίας της χώρας της χρησιμοποιώντας απλές συνταγές που έχει μάθει από την οικογένειά της. Λόγω αυτής της παράδοσης η κόρη της έχει μια πιο υγιεινή διατροφή από ό,τι πολλά παιδιά της μεσαίας τάξης στην Ινδία που μπορούν να αγοράσουν fast food, σύμβολο στάτους σε πόλεις όπως η Βομβάη.
Στην Κατάνια της Σικελίας, η Amelia Govia περιβάλλεται από ζωηρά πολύχρωμα τρόφιμα: πράσινα μπρόκολα, μοβ παντζάρια, πορτοκαλί πεπόνια, κίτρινα σκουός και αφράτες κι ολοκόκκινες φράουλες. Στη Μεσόγειο, οι άνθρωποι δαπανούν ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους σε φρέσκα προϊόντα και όχι σε καταψυγμένα, μεταποιημένα και συσκευασμένα τρόφιμα. Στην πραγματικότητα εκτός από τα κουτιά της πίτσας δεν βλέπετε κανένα υπόλειμμα από συσκευασμένα προϊόντα στα γεύματα της Amelia. Είναι όλα είναι σπιτικά. Κι αυτό δεν είναι μόνο ωραίο οπτικά αλλά και κάτι που κάνει καλό στο περιβάλλον. Όσα περισσότερα γεύματα ετοιμάζουμε από φρέσκα τρόφιμα τόσο λιγότερα απορρίμματα παράγουμε».
Ιnfo
Μπορείτε να βρείτε το λεύκωμα Daily Bread: What Kids Eat Around the World του φωτογράφου Gregg Segal εδώ.
σχόλια