Ο Chris Killip έμαθε για το Station με τον συνήθη τρόπο, από στόμα σε στόμα. Νωρίτερα εργαζόταν στο Λονδίνο ως βοηθός του φωτογράφου Adrian Flowers, κι επέστρεψε στην πατρίδα του, στο νησί του Man, στις αρχές της δεκαετίας του '70, όπου, με αφορμή μια έκθεση που είχε δει στο MoMA της Νέας Υόρκης, άρχισε να φωτογραφίζει ότι έβλεπε γύρω του. Το 1975, το ενδιαφέρον του μετατοπίστηκε στις κοινότητες της βορειοανατολικής Αγγλίας. Πολλές από τις φωτογραφίες του εκείνης της εποχής συγκεντρώνονται στο In Flagrant, το φωτογραφικό βιβλίο που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1988 και επανεκδόθηκε το 2015.
Ένας χώρος όπου γίνονταν πρόβες αλλά και live, το Station ήταν μια πηγή ανακούφισης για τους νέους που ήταν δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ. Ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες να επικοινωνήσεις και να συγχρωτιστείς με άλλο κόσμο την περίοδο που άκμαζε το αναρχό-πανκ κίνημα.
«Η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο τότε ήταν ξεκάθαρα συνδεδεμένη με τη χρονική περίοδο που διανύαμε και τον τόπο όπου ζούσαμε» λέει ο Killip. Το ξεχωριστό αυτό υλικό, αφού έμεινε στην αφάνεια για αρκετές δεκαετίες, θα κυκλοφορήσει σε ένα βιβλίο που αναδεικνύει το πνεύμα της εποχής και του Station συγκεκριμένα.
Ήταν τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο. Το διαχειρίζονταν οι ίδιοι άνθρωποι που διασκέδαζαν σε αυτό. Σταμάτησα να πηγαίνω οπουδήποτε αλλού και άρχισα να φωτογραφίζω μόνο εκεί τα Σαββατόβραδα.
Ο Chris Killip λέει: «Το 1985 φωτογράφιζα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης μέσα και γύρω από το Νιούκασλ, όταν κάποιος μου είπε για το Station στο Gateshead. Το επισκέφθηκα με την πρώτη ευκαιρία και εντυπωσιάστηκα από την ενέργεια και την αίσθηση που είχε αυτό το μέρος. Ήταν τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο. Το διαχειρίζονταν οι ίδιοι άνθρωποι που διασκέδαζαν σε αυτό. Σταμάτησα να πηγαίνω οπουδήποτε αλλού και άρχισα να φωτογραφίζω μόνο εκεί τα Σαββατόβραδα.
Το 1985 δεν ήταν καλή εποχή στο Gateshead. Ήταν αμέσως μετά την απεργία των ανθρακωρύχων και πολλοί από τους θαμώνες του Station ήταν άνεργοι. Το μέρος λειτουργούσε ως μια κολεκτίβα, ήταν κομμάτι της ταυτότητάς τους και βοηθούσε στην αυτοεκτίμησή τους.
Κανείς δεν με ρωτούσε ποτέ ποιος ήμουν ή από που ερχόμουν.
Το Station ήταν δύσκολο μέρος να φωτογραφίζεις. Οι τοίχοι, το ταβάνι και το πάτωμα ήταν μαύρα. Δεν υπήρχε φωτισμός και δεν έβλεπα ώστε να εστιάσω. Έπρεπε να προκαθορίσω την εστίαση μαντεύοντας την απόσταση που θα είχα από όποιον φωτογράφιζα. Ήταν δύσκολο, έκανα πολλά λάθη και συνήθως έφευγα εξουθενωμένος.
Το 2016 ο γιος μου ψαχούλευε στο στούντιο και βρήκε ένα κουτί με φιλμ από εκείνη την εποχή. Είχα δημοσιεύσει μόνο τρεις φωτογραφίες από αυτές και δεν τις είχα ξανακοιτάξει για πάνω από 30 χρόνια. Του φάνηκαν εξαιρετικές και συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο».
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ.
σχόλια