Έναν χρόνο αφότου μετακόμισε στο Παλαιό Φάληρο, ο Αμερικανός φωτογράφος Marco Arguelo από το Μακάλεν του Τέξας βρέθηκε να ταξιδεύει και πάλι στην Ιαπωνία. Είχε επισκεφθεί τη χώρα λίγα χρόνια νωρίτερα και τότε ήταν που εντόπισε για πρώτη φορά την τάση των Ιαπώνων να δημιουργούν πλαστικές τροφές και εδέσματα τα οποία συνήθως τοποθετούνται στις βιτρίνες των εστιατορίων. Τότε δεν το σκέφθηκε και πολύ. Το κατέταξε κι αυτό στο μυαλό του ως άλλη μια ιδιόμορφη πτυχή της ιαπωνικής κουλτούρας που δεν πολυκαταλάβαινε.
Όταν λοιπόν το θέμα κάπως ξαναπροέκυψε ως συζήτηση βρέθηκε να το προτείνει στο WePresent, το δημιουργικό σάιτ της δημοφιλούς μηχανής αποστολής αρχείων WeTransfer. Η πρόταση βρήκε αποδοχή κι έτσι βρέθηκε να ταξιδεύει στο Γκούτζο Χατσίταν, μια πόλη ανάμεσα στο Τόκιο και το Κιότο, όπου χτυπά η καρδιά αυτής της ιδιότυπης ιαπωνικής χειροτεχνίας.
Οι σχεδιαστές αναφέρουν υπερήφανοι πως για να τελειοποιήσει κανείς την τεχνική χρειάζεται μια δεκαετία, δηλαδή όσο χρειάζεται κάποιος για να γίνει σούσι σεφ.
Εκεί συνάντησε τους ανθρώπους που δημιουργούν αυτά τα πλαστικά φαγητά και αποφάνθηκε ότι πρόκειται για πραγματικούς καλλιτέχνες. Φύλλα gyoza, κομμάτια ωμού τόνου, μπολ με ράμεν, μανταρίνια και γαρίδες. Κάθε κόκκος ρυζιού είναι χειροποίητος και οι μπάλες ρυζιού πλάθονται επίσης στο χέρι.
Τα πλαστικά ομοιώματα φαγητού είναι η απομίμηση κάποιας τροφής που περιλαμβάνεται στο μενού ενός εστιατορίου, φτιαγμένη από βινύλιο. Παρασκευάζεται έτσι ώστε να έχει το ακριβές μέγεθος, σχήμα και χρώμα της πραγματικής τροφής. Τέτοια φαγητά προς επίδειξη συναντώνται σε διάφορες μορφές—από παραδοσιακά ιαπωνικά πιάτα, όπως είναι το σούσι, μέχρι σπεσιαλιτέ της Δύσης, όπως είναι το χοτ ντογκ και το σπαγγέτι.
Υπάρχουν επίσης απομιμήσεις αναψυκτικών, ορεκτικών και επιδορπίων. Η ποικιλία είναι πραγματικά εκπληκτική. Οι πλαστικές τροφές μοιάζουν εντελώς αληθινές. Μικρές λεπτομέρειες—όπως τα μικροσκοπικά εξογκώματα στην πέτσα του αλευρωμένου τηγανητού ψαριού, οι ραβδώσεις στο φυλλαράκι του μαϊντανού και η γυαλάδα της κόκκινης σάλτσας στη μακαρονάδα—τονίζονται με μεγάλη επιδεξιότητα.
Οι σχεδιαστές αναφέρουν υπερήφανοι πως για να τελειοποιήσει κανείς την τεχνική χρειάζεται μια δεκαετία, δηλαδή όσο χρειάζεται κάποιος για να γίνει σούσι σεφ.
Δείτε περισσότερα από τον Marco Arguello εδώ.
σχόλια