Το Ίδρυμα Ωνάση αναθέτει τις τελευταίες εβδομάδες σε δημιουργούς από όλο τον κόσμο νέα πρωτότυπα έργα φτιαγμένα μέσα σε 120 ώρες. Αυτή την εβδομάδα αποκαλύπτονται έργα του Γιώργου Ζώη, του Σίμου Κακάλα, του Daniel Wetzel (Rimini Protokoll) κ.α.
Ο κινηματογραφιστής Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi σε δυστοπικές εποχές (Touch me), ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας αναρωτιέται τι νόημα έχει ένα σύμπαν που δεν υπάρχει κανείς να το παρατηρήσει (Destination Acropolis), ο Daniel Wetzel (Rimini Protokoll) παρατηρεί τι είδους ιστορίες θα μπορούσαν να μας διηγηθούν οι καρτέλες με τις οδηγίες ασφαλείας των αεροπλάνων την εποχή της ακινησίας (Safety Cards 2.0), ο βραβευμένος με Marcel Duchamp 2019, Eric Baudelaire μας παραδίδει την περιπέτεια ενός φουσκωμένου γαντιού ατομικής προστασίας τον καιρό του κορωνοϊού (The Glove).
Οι Tim Etchells, Jim Fletcher και Chris Thorpe σχολιάζουν με κωμικό τρόπο την εξουσία, τη θνητότητα και την αυταπάτη (We are the King of Ventilators), οι ITCHY-O κάνουν μια επίκληση στους θεούς το βράδυ που το φεγγάρι βρίσκεται στο σημείο της ελάχιστης απόστασής του από τη Γη (Milk Moon Rite), ενώ οι Ethan Lipton & his Orchestra μετέτρεψαν σε νότες τις σκέψεις ενός ανθρώπου σε συνθήκες καραντίνας (SleepTrain).
Τα έργα
Γιώργος Ζώης, Touch me
Σε ένα μακρινό μέλλον, όπου το νερό και ο αέρας είναι μολυσμένα και οι άνθρωποι απαγορεύεται να αγγίζονται, ένα κορίτσι και ένα αγόρι αποφασίζουν να πάνε σε μια παραλία. Ο Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi που στοχάζεται για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις με χιούμορ και τρυφερότητα. Η μικρού μήκους ταινία του ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη, την πραγματικότητα και τη δυστοπία, την απομόνωση και την εγγύτητα.
Για την ταινία που ετοίμασε για το ENTER, ο σκηνοθέτης επιστράτευσε τη συνεργάτιδά του και κινηματογραφίστρια Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη και τους νέους ταλαντούχους χορευτές, Δάφνη Αντωνιάδου και Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, τους οποίους είχαμε δει πρόσφατα να χορογραφούν και να ερμηνεύουν το Vanishing Point στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 7, τον Φεβρουάριο του 2020 στη Μικρή Σκηνή. Χρησιμοποιεί επίσης τα κοστούμια από την ταινία του, Third Kind, κλείνοντάς μας το μάτι με μια αναφορά στο μεταποκαλυπτικό sci-fi θρίλερ του, που είχε κάνει πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του 71ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών.
Σίμος Κακάλας, Destination Acropolis
Ένα πλάσμα που περπατάει στην άδεια Δημητρακοπούλου. Μια διαδρομή που εκτείνεται στην καρδιά μιας συνοικίας ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κάδους απορριμμάτων, πολυκατοικίες χωρίς ίχνος ζωής και πουλιά που πετούν αμέριμνα.
Ο Σίμος Κακάλας, στο δεύτερο βίντεό του για το ENTER, χρησιμοποιεί το Google translate για να μεταφράσει κείμενα που βρήκε γραμμένα σε «τοίχους» ανθρώπων την περίοδο της καραντίνας, ως μεταφορές της καθημερινής ζωής που αποκτούν μια άλλη σημασία σε αυτή την παράξενη συνθήκη. Ένα τυχαίο ποστ αποκτά φουτουριστική απόχρωση και, με την αρωγή των αλγορίθμων, εκφράζει κατά λάθος μια παραμορφωμένη, δυστοπική εικόνα του παρόντος.
«Σταμάτα να ελπίζεις. Άνοιξες το κουτί της Πανδώρας και τώρα στο τέλος περιμένεις να βγει και η Ελπίδα. Μην περιμένεις τίποτα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Φύγε. Κουνήσου. Χόρεψε. Χρησιμοποίησε το σώμα σου. Να παράγεις δράση, αυτό να κάνεις, οποιαδήποτε δράση. Αρκεί να μην πιστέψεις ποτέ στην ελπίδα. Το σπίτι που έχτισες, θα πέσει πάνω σου, γιατί απλά σάπισε και θα πέσει. Είναι βέβαιο. Στο λένε οι νόμοι της φύσης. Φύγε ή βάλ’ του φωτιά. Σταμάτα, όμως, να ελπίζεις» είπε στον εαυτό του ο ήρωας του έργου μια μέρα και έφυγε με άλογο πολύ μακριά μέσα στην πόλη.
Eric Baudelaire, The Glove
Ένα έγκλειστο λαστιχένιο γάντι κάνει απόδραση στον κόσμο σε περίοδο πανδημίας. Η περιπλάνησή του μέσα σε μισοάδειους δρόμους έχει για ηχητικό υπόβαθρο μια πρωτότυπη μουσική επένδυση, αυτοσχεδιασμένη από τον Alvin Curran. Όπως αναφέρει ο δημιουργός του, Eric Baudelaire: «Καμιά φορά νιώθεις σαν ένα φουσκωμένο γάντι ατομικής προστασίας και σχεδόν θέλεις να πηδήξεις από το παράθυρο.»
Ο Μπωντλαίρ έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στο Witte de With (Ρότερνταμ), στο Fridericianum (Κάσελ), στο Beirut Art Center (Βηρυτός), στο Gasworks (Λονδίνο) και στο Hammer Museum (Λος Άντζελες), ενώ έχει συμμετάσχει στην Μπιενάλε του Μουσείου Whitney το 2017 (Νέα Υόρκη), στην Τριενάλε της Γιοκοχάμα το 2014, στη Mediacity της Σεούλ το 2014 και στην Μπιενάλε της Ταϊπέι το 2012. Έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές του Μουσείου Βασίλισσας Σοφίας στη Μαδρίτη (Museo Reina Sofia), του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη (MACBA), του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη (MoMA), του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι και του M+ στο Χονγκ Κονγκ. Το 2019 τιμήθηκε με υποτροφία του Ιδρύματος Guggenheim και με το βραβείο Marcel Duchamp.
Tim Etchells - Jim Fletcher - Chris Thorpe, We are the King of Ventilators
Το We are the King of Ventilators είναι μια συναρπαστική και προφητική περφόρμανς σε κάμερα, από τον Τζιμ Φλέτσερ, σε σκηνοθεσία του Τιμ Έτσελς, πάνω σε κείμενο του Κρις Θορπ. Το έργο παίρνει μια φράση σχετικά με την αμερικανική παραγωγή αναπνευστήρων, που επαναλαμβάνεται από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, στη διάρκεια της επιδημίας του Covid-19, και την τοποθετεί σε ευθεία αντιπαραβολή με πρωτότυπο υλικό, για να δημιουργήσει έναν κωμικό και ανησυχαστικό στοχασμό πάνω στην εξουσία, τη θνητότητα και την αυταπάτη.
Ο Tim Etchells είναι καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, εγκατεστημένος στο Ηνωμένο Βασίλειο, το έργο του οποίου διατρέχει τα πεδία της περφόρμανς, των εικαστικών τεχνών και της μυθοπλασίας. Έχει εργαστεί σε διάφορα περιβάλλοντα, όπως στη διεθνώς αναγνωρισμένη ομάδα περφόρμανς από το Σέφιλντ, Forced Entertainment, της οποίας είναι επικεφαλής. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις And Other Stories η συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο Endland. Ο Έτσελς έχει συνεργαστεί με τη Στέγη στο Fast Forward Festival 3, με το πρότζεκτ του με αφίσες And For The Rest, ενώ δική του είναι και η εγκατάσταση που κοσμεί το εξωτερικό του κτιρίου της Στέγης με τίτλο Allwehave.
Ο Chris Thorpe είναι θεατρικός συγγραφέας και περφόρμερ από το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Ως θεατρικός συγγραφέας έχει συνεργαστεί πρόσφατα με το Royal Exchange (Λονδίνο), το Unicorn Theatre (Μάντσεστερ) και το Royal Court του Λονδίνου, για λογαριασμό του οποίου δουλεύει πάνω σε μια ανάθεση των εκδόσεων Methuen Drama για την κλιματική αλλαγή. Συνεργάζεται σε τακτική βάση με τη Rachel Chavkin, την ομάδα mala voadora, τους Third Angel, τη Yusra Warsama, τη Hannah Jane Walker, τη Rachel Bagshaw και τον Javaad Alipoor.
Ο περφόρμερ Jim Fletcher είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας New York City Players μαζί με τον Richard Maxwell, με τον οποίο συνεργάζεται για πάνω από είκοσι χρόνια. Συμμετέχει επίσης στη διεθνώς αναγνωρισμένη παραγωγή Gatz των Elevator Repair Service, δημιούργησε τον μονόλογο SightIstheSenseThatDyingPeopleTendtoLoseFirst από κοινού με τον Τιμ Έτσελς και αυτή την περίοδο εμφανίζεται και δημιουργεί παραστάσεις με τους The Wooster Group. Στη Στέγη τον έχουμε δει δύο φορές στις παραγωγές του Richard Maxwell, Showcase και TheEvening, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Made in USA (2016).
ITCHY-O, Milk Moon Rite
Ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης περιφέρεται σε τροχιά στον ουρανό, αποτελώντας ένα εμβληματικό αντικείμενο για αναρίθμητους πιστούς θρησκειών ανά τους αιώνες. Η Σελήνη των αρχαίων Ελλήνων, η Yarcah των Εβραίων και η σεληνιακή θεότητα Τσάντρα των Ινδών, συνδεόταν επίσης από τους αρχαίους Αιγυπτίους με την Ίσιδα, για να αναφέρουμε μόνο μερικές από τις λατρευτικές συνδέσεις της. Προσωποποιεί τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, τόσο επιστημονικά όσο και πνευματικά. Με το φεγγάρι στο περίγειο, δηλαδή στο σημείο της ελάχιστης απόστασής του από τη Γη, στις 7 Μαΐου 2020, οι ITCHY-O τέλεσαν το δικό τους τελετουργικό, το Milk Moon Rite, με μια επίκληση στους θεούς για ισορροπία μεταξύ των αντιθέτων, πάθος/προσήλωση για θεραπεία και ρεαλισμό για να προχωρήσουμε μπροστά αποτελεσματικά.
Σε αυτό το κομμάτι, παρατηρούμε μια πολυδιάστατη αλληλουχία αφηγηματικών στοιχειών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τα διάφορα μέλη των ITCHY-O. Μια συρραφή από ήχους συνθεσάιζερ χαμηλής ταλάντωσης να δονείται προτού μεταλλαχθεί, με το πανταχού παρόν φάντασμα του ανταγωνιστή (φαρμάκου) να λειτουργεί ως σκηνικό υπόβαθρο, αναπαριστώντας ένα ηχητικό τοπίο με φορτίο πανδημίας. Οι οιμωγές και στριγκλίσματα της παραμόρφωσης καθρεφτίζουν τη χαοτική πίσω-μπρος αντίδραση της ανθρωπότητας απέναντι σε μια τόσο ανατρεπτική δύναμη. Τα δύο κρουστικά στοιχεία αντιπροσωπεύουν μια εστιασμένη ισορροπία μεταξύ του πάθους και της δύναμης που καθοδηγούν μια πρωταρχική απάντηση για επιβίωση, μετριασμένες από τη χειρουργική ακρίβεια που απαιτείται για την αποτελεσματική εκδίπλωση αυτών των προσπαθειών. Τέλος, τα εκρηκτικά πύρινα στοιχεία λειτουργούν ως σύμβολα των ξεσπασμάτων ενός φυσικού κόσμου.
Έχουν χαρακτηριστεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα μουσικής-περφόρμανς της εποχής μας. Με ένα καταιγιστικό σύνολο κρουστών να δίνει τον ρυθμό, ανάμεσά τους και τα ιαπωνικά taiko, καθώς και με ένα οπλοστάσιο ηλεκτρονικών που περιλαμβάνει συνθεσάιζερ, theremin, vocoders και διάφορες ηχητικές ιδιοκατασκευές, οι ITCHY-O κατακλύζουν ολοκληρωτικά το εκάστοτε κοινό τους από κάθε γωνιά, μέσα σε ένα ηλεκτρικό τέλμα μουσικής και θεάματος.
Ethan Lipton & his Orchestra, Sleep Train
Το Onassis LA ανέθεσε στον Ethan Lipton ένα έργο για το ENTER και έτσι προέκυψε η σουίτα Sleep Train των Ethan Lipton & his Orchestra. Ο Λίπτον συνέλαβε αυτό το κομμάτι μέσα στη νύχτα στη διάρκεια της καραντίνας, που την πέρασε παρέα με το τεσσάρων μηνών μωρό του, και η μουσική απηχεί εκείνα τα αισθήματα παραληρήματος, ανησυχίας και χαράς. Ο Λίπτον και τα μέλη της μπάντας του, Ian Riggs, Vito Dieterle και Eben Levy, παίζουν μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αλλά αυτό το τραγούδι είναι η πρώτη τους απόπειρα απομακρυσμένης συνεργασίας.
Daniel Wetzel (Rimini Protokoll), Safety Cards 2.0 (Καρτέλες με οδηγίες ασφαλείας 2.0)
Ο Ντάνιελ Βέτσελ των Rimini Protokoll είναι ένας διεθνής καλλιτέχνης που πριν την πανδημία και το lockdown ταξίδευε πολλές φορές τον μήνα με αεροπλάνο σε διάφορους προορισμούς στην Ευρώπη και την Ασία.
Όπως αναφέρει ο ίδιος «τις τελευταίες 4 εβδομάδες ακινησίας θα είχα πάρει περίπου 12 πτήσεις από και προς την Αθήνα. Εδώ και χρόνια, κάθε φορά που ακούγεται η ανακοίνωση να δέσουμε τις ζώνες μας, παίρνω τις καρτέλες με τις οδηγίες ασφαλείας και τις διαβάζω σαν να είναι κόμικς. Και κάθε φορά, όλα αυτά τα χρόνια, φωτογραφίζω ένα ή δύο στιγμιότυπα από τις καρτέλες αυτές. Μια συλλογή φωτογραφιών με σχέδια, τραβηγμένες πάντα στιγμές πριν από την απογείωση. Τώρα είναι μια καλή στιγμή να δούμε τι θα μπορούσαν να πουν.» Φυλλομετρώντας αυτή την ασυνήθιστη συλλογή, ο δημιουργός στοχάζεται πάνω στο τι μπορούν να αποκαλύψουν αυτές οι εικόνες σε μια παράξενη εποχή σαν τη σημερινή. Πώς αντέχαμε τόσες πτήσεις τόσα χρόνια; Σε ποιους στέλνουμε φωτογραφία πριν την απογείωση; Τι ιστορίες έχουν να μας αφηγηθούν οι αεροπορικές καρτέλες;
Περισσότερες πληροφορίες στο onassis.org/enter
σχόλια