Μερικά χρόνια πριν ο Αndrew Nicoll είδε ένα όνειρο: ότι ήταν στο δημαρχείο της πόλης του, του Dundee της Σκοτίας, μαζί με τον δήμαρχο της πόλης. Ο Nicoll, που δουλεύει ως ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας «Sun» στο σκοτσέζικο Κοινοβούλιο, επηρεασμένος από το όνειρο, ξεκίνησε να γράφει ένα διήγημα. Το διήγημα μιλούσε για έναν καλό πλην μοναχικό δήμαρχο της φανταστικής πόλης της Ντοτ, τον Τάιμπο Κρόβιτς, και τον έρωτά του για τη γραμματέα του Αγάθη Στόπακ. Αφηγήτρια της ιστορίας ήταν η (πανάσχημη) πολιούχος Αγία της πόλης της Ντοτ, η Βαλπουρνία. Ο Nicoll νόμιζε πως θα έγραφε ένα μικρό διήγημα - αντί γι' αυτό, δεκαοχτώ μήνες μετά, είχε στα χέρια του τον Καλό Δήμαρχο, το πρώτο του μυθιστόρημα που έγινε μπεστ-σέλερ και κυκλοφορεί πλέον σε 23 χώρες.
Δουλεύετε για τη «Sun» λοιπόν;
Ναι, εδώ κι έντεκα χρονια. Eίμαι πολιτικός ανταποκριτής στο σκοτσέζικο Κοινοβούλιο στο Εδιμβούργο. Πριν από δέκα χρόνια αποκτήσαμε τη δική μας Βουλή στη Σκοτία, έτσι ώστε κάποιες αποφάσεις, όπως αυτές για την αστυνομία, την παιδεία ή τις μεταφορές, να ξεκινούν από τη Σκοτία.
Και δουλεύατε πάντα στις εφημερίδες;
Ναι, ξεκίνησα όταν η μητέρα μου βρήκε μια αγγελία για ένα αγόρι που θα έφτιαχνε το τσάι σε ένα γυναικείο περιοδικό. Πήγα σε εκείνο το περιοδικό και κάπως έτσι έγινα δημοσιογράφος. Έμεινα εκεί για 18 χρόνια.
Διάβασα κάπου ότι γράψατε τον Καλό Δήμαρχο στη διάρκεια της καθημερινής σας διαδρομής για τη δουλειά από το Dundee στο Εδιμβούργο;
Ναι, έτσι έγραψα το βιβλίο - είναι μια διαδρομή που διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα. Ξεκίνησα να γράφω κοντά στα 40 - είχα κάτι σαν κρίση μέσης ηλικίας. Ήμουν λυπημένος, είχα μια ελαφριά κατάθλιψη - μάλλον έψαχνα να κάνω κάτι χρήσιμο, εκτός από τη δουλειά μου. Ξυπνούσα το πρωί, έπαιρνα το τρένο, δούλευα όλη τη μέρα, ξαναέπαιρνα το τρένο, γύρναγα σπίτι και μετα έπεφτα και κοιμόμουν. Ξεκίνησα, λοιπόν, να γράφω διηγήματα και είχα αρκετή επιτυχία. Μια μέρα είχα ένα όνειρο - όταν δούλευα στο Dundee ήξερα καλά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, οπότε ήξερα καλά το δημαρχείο του Dundee. Oνειρεύτηκα λοιπόν τον εαυτό μου στο δημαρχείο με τον δήμαρχο του Dundee.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο βιβλίο είναι ότι δεν προσδιορίζετε ποτέ ξεκάθαρα ούτε τον χρόνο ούτε τον τόπο.
Tα τοπωνύμια δεν υπάρχουν στον χάρτη, αν και πολλοί έχουν παρατηρήσει ότι η πόλη της Ντοτ είναι το Dundee - το δημαρχείο της με τη μαρμάρινή του σκάλα, το σιντριβάνι στην πλατεία. Ήθελα να είναι κάτι διαχρονικό - δεν έχουν σημασία το μέρος ή ο χρόνος, αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι - οι άνθρωποι που έχτισαν την Ακρόπολη είχαν τα ίδια συναισθήματα με μας.
Περιμένατε ότι το βιβλίο θα είχε τόση επιτυχία;
Όχι, γιατί εγώ ξεκίνησα να γράψω ένα διήγημα 6 με 10 σελίδων. Δεν είχα ιδέα ότι θα 'γραφα ένα βιβλίο για 18 ολόκληρους μήνες. Στην αρχή κανείς δεν ήθελε να το εκδώσει. Προσπαθούσα και προσπαθούσα να βρω εκδότη - αποφάσισα ότι θα προσπαθούσα για δυο χρόνια και μετά θα σταματούσα. Δέκα μέρες πριν κλείσουν τα δυο χρόνια κάποιος αποφάσισε να το εκδώσει.
Πώς αποφασίσατε να χρησιμοποιήσετε μια γενειοφόρο πανάσχημη Αγία ως αφηγήτρια της ιστορίας σας;
Νομίζω πως εκείνη διάλεξε εμένα. Ήταν πολύ απαιτητική μαζί μου! Κάποια στιγμή σταμάτησε τελείως την ιστορία και αναγκάστηκα να γράψω 40 σελίδες για εκείνην και όλα όσα της είχαν συμβεί.
Αισθανόσασταν σαν να σας είχε κυριεύσει το πνεύμα της;
Ναι, ήτανε μέσα στο μυαλό μου συνέχεια. Πάντα έτσι συμβαίνει - στο καινούργιο μου βιβλίο μάλιστα, που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, ο ήρωας ήταν και πολύ αντιπαθητικός και δεν έφευγε με τίποτα από το μυαλό μου.
Πότε βγαίνει το καινούργιο σας βιβλίο;
Θα τυπωθεί σε έναν χρόνο περίπου. Αναφέρεται σε έναν συγγραφέα σούπερ σταρ που ζει σε ένα άθλιο αστυνομικό κράτος της Λατινικής Αμερικής και δεν έχει πια τίποτα άλλο να πει. Βλέπει, λοιπόν, ένα πανέμορφο κορίτσι στο πανεπιστήμιο που διδάσκει και σκέφτεται ότι αν την αποκτήσει όλα θα είναι ξανά εντάξει, αλλά φυσικά δεν είναι.
Γράφετε ακόμα στη διαδρομή προς για τη δουλειά;
Ναι· μάλιστα καμιά φορά μοιράζομαι το αμάξι με έναν στρατιωτικό - ήταν και από τους πρώτους που τους διάβασα τον Καλό Δήμαρχο. Μου έλεγε «μα εδώ έχεις σελίδες επί σελίδων όπου δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα»! Στο τελευταίο μου βιβλίο πάντως φώναζε «Το κάθαρμα! Το κάθαρμα!».
σχόλια