Στην έκθεση Forage, o Οδυσσέας Γλύκας επανεξετάζει μια υπόθεση σχετικά με την ανθρώπινη φάση κατά την εξελικτική και ιστορική της μετάβαση που συχνά περιγράφεται στη νεωτερική σκέψη ως η κατάσταση του «κυνηγού-συλλέκτη». Ο καλλιτέχνης, ένας σύγχρονος «τροφοσυλλέκτης», περιπλανιέται στα χωράφια, κατασκευάζει περιβάλλοντα και αντλεί υλικά για να δημιουργήσει μια σειρά από γλυπτά, εγκαταστάσεις και πολυμεσικά έργα.

 

Τα έργα της έκθεσης είναι πολύπλοκες συνθέσεις από αντικείμενα που έχει βρει και συλλέξει ο καλλιτέχνης. Κέρατα και οστά βρίσκονται μπλεγμένα με σύρματα και απομεινάρια υποδομών κατασκευασμένων από τον άνθρωπο, ενεργοποιώντας έναν διάλογο μεταξύ φύσης και τεχνολογίας. Το κάθε έργο καλεί το κοινό να αναλογιστεί τους δεσμούς και την εμπλοκή μεταξύ ανθρώπου και ζώου, τους χώρους και τους πόρους που μοιραζόμαστε, αλλά και την αλληλεξάρτηση που ορίζει τις σχέσεις μας. Ο Γλύκας στοχεύει στις ωμές στιγμές της διαδικασίας της αναζήτησης και της συλλογής, στην λιβιδινική ενόρμηση και στην σεξουαλική ενέργεια, αλλα και στην φροντίδα, στην τρυφερότητα και στο νοιάξιμο.

 

Στο έργο Spears τα βέλη λυγίζουν και η βιαιότητά τους αντιστρέφεται. H φαλλική και σεξουαλική ενέργεια στο Warrior II είναι εύθραυστες και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, επισφαλείς, όσο κι αν πασχίζουν φαινομενικά για το αντίθετο. Ο δυναμικός, ωστόσο, αισθησιασμός είναι πάντοτε παρών. Το έργο είναι τόσο ατίθασο όσο και παιχνιδιάρικο στις συσχετίσεις του. Φυσικά τοπία, φτιαγμένα από τσιμέντο, φτερά, απομεινάρια ζώων και οργανική ύλη βρίσκονται να εφάπτονται σε αυτό που είναι βιομηχανοποιημένο και τεχνητό. Ο κόσμος δημιουργείται και όσο αλλόκοτος κι αν είναι, μοιάζει με έναν παράδοξο τρόπο φιλόξενος.

 

Οι μορφές που δημιουργεί ο Γλύκας διεκδικούν τη ζωντάνια τους και επαναπροσδιορίζουν την έννοια της ανθρωπινότητας, και του έμψυχου (ως αναπόσπαστο στοιχείο της αλλά και ως όριο της). Τα έργα μας συστήνουν νέες προοπτικές που προκαλούν και απογυμνώνουν τις περιχαρακώσεις και τις πολωμένες διχοτομήσεις, όπως είναι η δυναμική και η στασιμότητα, η ζωή και ο θάνατος, το υποκείμενο και το αντικείμενο, το έλλογο και το άλογο, ο άνθρωπος και το ζώο, το φυσικό και το μηχανικό σώμα. Τέλος, ακουμπούν πανω στη δυνατότητα να ανασχηματίζουμε τις συνθήκες της οικειότητας, να αναπτύσσουμε νέους τρόπους κοινοτικών σχέσεων και να επαναπροσδιορίζουμε βιοπολιτικά πεδία, ή έστω, τους τρόπους με τους οποίους τα εννοιολογούμε».