Με την ομαδική έκθεση “Photography saved my life” η γκαλερί Crux διερευνά τρόπους με τους οποίους 12 γυναίκες εικαστικοί χρησιμοποιούν το μέσο της φωτογραφίας ώστε να αναδείξουν περιθωριοποιημένους τόπους, αθέατες αστικές κουλτούρες, απόκρυφες αποχρώσεις της σεξουαλικότητας ή ζητήματα της ταυτότητάς τους. Τα έργα εκφράζουν αλληλεγγύη και άνευ όρων αποδοχή προς όλες τις πτυχές του ανθρώπινου συναισθήματος: ντροπή, φόβος, πόνος, τραύμα, αγάπη, τρυφερότητα. Κάποια από τα έργα διερευνούν την γυναικεία ταυτότητα μέσα από μια φετιχιστική ματιά ή ειδωλοποίηση αντικειμένων και τόπων συνδεδεμένων με την γυναικεία σεξουαλικότητα.

 

Άλλα φέρουν αναφορές σε σύγχρονους μύθους, οικιακά περιβάλλοντα, αθέατα ή φαντασιακά τοπία, υλικές εφαρμογές και επιστημονικές τεχνολογίες απεικόνισης. Τελικά, οι καλλιτέχνιδες παρουσιάζουν εικόνες ως χειρονομίες φροντίδας. Καθένα από τα έργα λειτουργεί ως αναγνώριση των επιτυχιών και των αντιξοοτήτων στην πορεία των καλλιτέχνιδων και αποτελούν τεκμήρια της επιβίωσης, της δύναμης και των κατακτήσεων τους.

 

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνιδες Μαρίνα Βελησιώτη, Λίλα Καμπάνη, Μαρία Μαυροπούλου, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Άννα Σαμαρά, Maria Cyber, Lara Gasparotto, Nan Goldin, Renate Graf, Ioulia Panoutsopoulos, Loreal Prystaj, Chantal Vey

 

Σχετικά με τα έργα: Η Μαρίνα Βελησιώτη αναζητά το αθέατο, το μυστήριο, το μύθο, τη φήμη, επεμβαίνοντας με κολλάζ και νήματα σε αρχειακές φωτογραφίες τοπίων όπου υπήρξαν μαρτυρίες θέασης εξωγήινων μορφών. Οι ενδόμυχες απεικονίσεις της Λίλας Καμπάνη διερευνούν την ταυτότητά της μέσα από μια φετιχιστική ματιά και την ειδωλοποίηση αντικειμένων συνδεδεμένων με την γυναικεία σεξουαλικότητα. Η Μαρία Μαυροπούλου υιοθετεί στο έργο της τεχνολογίες ψηφιακής απεικόνισης, ώστε να αναδείξει και να σχολιάσει σύγχρονους τρόπους αντίληψης της πραγματικότητας μέσα από ψηφιακά περιβάλλοντα. Η Μαργαρίτα Μυρογιάννη παρουσιάζει σκηνοθετημένες φωτογραφίες, η κάθε μία από τις οποίες φέρει χαρακτηριστικά μίας νεκρής φύσης, όπου τα αντικείμενα και τα αρχιτεκτονικά στοιχεία πρωταγωνιστούν.

 

Η θερμική απεικόνιση που εφαρμόζεται σε κάμερες για τον εντοπισμό ανθρώπων, χρησιμοποιείται στο έργο της Άννας Σαμαρά για την αναγνώριση της τρυφερότητας πίσω από την πανοπλία που κρύβει (ή προστατεύει;) τη θηλυκότητα. Στο έργο της Μαρίας Cyber κυριαρχεί η αυθόρμητη και ειλικρινής φωτογραφική ματιά της στη διάρκεια όλης της πορείας αποδοχής της ταυτότητας, δικής της και εικονιζόμενων. Οι φωτογραφίες της Lara Gasparotto επικεντρώνονται στην φροντίδα του καθημερινού και της κοινής ζωής. Είτε πρόκειται για μια καταγραφή της εμπειρίας της, είτε για μια σκηνή της καθημερινότητας είτε για την αναπαράσταση μιας σχέσης, επιχειρεί ένα ταξίδι σε προσωπικές πραγματικότητες. Υποστηρίκτρια της ειλικρινούς απεικόνισης όλου του εύρους του συναισθήματος, η δουλειά της Nan Goldin αναδεικνύει όλα τα είδη των ανθρώπινων εκφράσεων με έναν μοναδικά συμπονετικό και ειλικρινή τρόπο.

 

Στις απεικονίσεις τοπίων της, η Renate Graf γίνεται μάρτυρας της πραγματικότητας και επιχειρεί τη δημιουργία μιας δική της ποιητικής γλώσσας, ώστε να περιγράψει τις φυσικές και πολιτιστικές συναντήσεις της. Τα έργα της Ioulia Panoutsopoulos μπορούν να θεωρηθούν ως χειρονομιακά σχέδια από φως. Η απουσία της κλίμακας και η ένταση του υλικού θέτουν το ζήτημα της φωτογραφίας σαν μέσο, σε υπαρξιακό επίπεδο. Η Loreal Prystaj αυτοφωτογραφίζεται επιχειρώντας να εξερευνήσει το υποσυνείδητό της, και να αποκαλύψει το ψυχολογικό αποτύπωμα τόσο του φυσικού όσο και του οικιακού περιβάλλοντος της, θέτωντας ζητήματα ζωής, θανάτου και αναγέννησης. Η Chantal Vey εξερευνά τόπους στενά συνδεδεμένους με (ανδρικές) ιστορίες. Εδώ, παρουσιάζει μια ποιητική χειρονομία με τη μορφή ενός στατικού βίντεο, βασισμένη σε τοποθεσίες από το ταξιδιωτικό ημερολόγιο του Pier Paolo Pasolini “The Long Road of Sand”.