«Ήταν Πρωταπριλιά του 2016, σαν ψέμα. Βρεθήκαμε σε μια καφετέρια στο Γκάζι κι έτσι όπως καθίσαμε στον κύκλο, ήμουν η πρώτη που θα μιλούσα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ένιωθα λες και είμαι η μοναδική μητέρα στον κόσμο που είχε αντιμετωπίσει αυτό που είχα αντιμετωπίσει εγώ. Όμως αμέσως μετά από μένα μίλησε ένα ζευγάρι που είχε ένα τρανς αγόρι και σιγά σιγά αρχίσαμε να βλέπουμε πως είχαμε κοινούς προβληματισμούς. Από τότε μπήκαμε σε μια ιστορία αλληλοενδυνάμωσης που βοήθησε τα παιδιά μας, εμάς, κόσμο που αναζητούσε κατανόηση, ψυχολογική στήριξη, πληροφόρηση».
Είναι γύρω στις οκτώ το βράδυ και η Μαρία Χριστοδούλου μου μιλάει για τη γεμάτη μέρα που είχε, αφού βοηθάει τον γιο της σ’ αυτό που ετοιμάζει για το επερχόμενο Comicdom Con Athens. «Τρέχω κι εγώ μαζί του να μαζέψω το υλικό και να τον βοηθήσω να το μεταφέρει. Σχεδιάζει queer ήρωες και μου άρεσε πολύ όταν έγραψε ότι νιώθει πολύ καλά που οι σημερινοί έφηβοι δεν θα ψάχνουν εναγωνίως να βρουν άτομα που να τους μοιάζουν».
Εκείνη η παραπάνω πρωταπριλιάτικη συνάντηση στην οποία βρέθηκε πριν από πέντε χρόνια τη βοήθησε ώστε να έχει με το παιδί της αυτήν τη σχέση που περιγράφει σήμερα.
«Γύρω στο 2011, το 19χρονο τότε παιδί μου μού ανακοίνωσε ότι λάθος πίστευα πως έχω κόρη. Μου ήρθε πολύ απότομο, δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε, μεγάλωσα σε μια οικογένεια που θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ανωμαλία, για μένα η τρανς κατάσταση αντιπροσωπευόταν από τις γυναίκες της Συγγρού. Παρόλο που είχα κάθε διάθεση να σταθώ κοντά του και να πάω με τα νερά του, απευθύνθηκα σε ανθρώπους που νόμιζα ότι είναι ειδικοί, που, ακόμα χειρότερα, και οι ίδιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ειδικό.
Ήταν μια μακρά διαδικασία που ταλαιπώρησε κι εμένα, αλλά κυρίως το παιδί μου. Υπήρξε ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής που μου είπε επί λέξει “αν ήταν δική μου κόρη, θα την έπιανα από το αυτί και θα της έλεγα να αφήσει τις μαλακίες”. Έπειτα, ένας άλλος μου είπε “δεν προχωράνε όλοι σε μετάβαση, μην ανησυχείτε”, σαν να μου λέει “αν προχωρήσει, να ανησυχήσετε”».
Μετά από δεκατρείς τέτοιες εμπειρίες και συναντήσεις με ειδικούς, έπεσε πάνω σε ένα δημοσίευμα στο οποίο μια άλλη μητέρα έλεγε «γέννησα γιο, αλλά δεν το ήξερα».
Η ομάδα για την οποία μιλάει και μιλάμε είναι οι Υπερήφανοι Γονείς, στόχος της είναι η υποστήριξη, η ενδυνάμωση και η πληροφόρηση των γονέων, έτσι ώστε να σταματήσει η ανακύκλωση αρνητικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων γύρω από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τα χαρακτηριστικά και την ταυτότητα φύλου
Η Μαρία άρχισε να την αναζητά, αντάλλαξαν mails, ενώ στο μεταξύ ο γιος της σκεφτόταν να μετακομίσει στην Αγγλία, «δεν είχε ελπίδες ότι θα συνυπάρξει όπως ήθελε μαζί μου, δεν πίστευε ποτέ ότι θα πάψω να έχω αντιρρήσεις. Ευτυχώς, λίγο μετά δημιουργήθηκε η ομάδα μας. Παρόλο που οι δυο μας ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ, τουλάχιστον τώρα μπορούμε να βοηθήσουμε άλλες οικογένειες προκειμένου να έχουν μια λιγότερο τραυματική εμπειρία από τη δική μας».
Η ομάδα για την οποία μιλάει και μιλάμε είναι οι Υπερήφανοι Γονείς, στόχος της είναι η υποστήριξη, η ενδυνάμωση και η πληροφόρηση των γονέων, έτσι ώστε να σταματήσει η ανακύκλωση αρνητικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων γύρω από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τα χαρακτηριστικά και την ταυτότητα φύλου. H αντίστοιχη αμερικανική και η μεγαλύτερη στον κόσμο, η PFLAG, ιδρύθηκε το 1973.
«Μέχρι να βρεθώ στην ομάδα, το παιδί μου είχε ξεκινήσει την ορμονοθεραπεία. Σε όλο αυτό ήταν μόνος του, εγώ είχα ενδοιασμούς και φόβους, δεν με είχε καθησυχάσει κανείς, δεν μου είχαν πει ότι δεν θα επηρεάσει την υγεία του. Καθώς δεν ήξερα από πού να ενημερωθώ, η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια ήμουν αρνητική, έτσι που έψαχνα και προσπαθούσα να βρω άρθρα που θα συμφωνούσαν με τις δικές μου απόψεις».
Αυτήν τη στιγμή η Μαρία κοντεύει τα 60 και όχι μόνο είναι πολύ κοντά με τον γιο της αλλά χρησιμοποιεί με ευφράδεια τους όρους του ΛΟΑΤΚΙ+ λεξικού, έχει μιλήσει σε σεμινάρια εκπαιδευτικών για την ανάγκη της συμπερίληψης και δίνει καθημερινά τους δικούς της μικρούς αγώνες.
«Όταν ήμουν φοιτήτρια, θυμάμαι ένα παλικαράκι σε ένα πάρτι να κλαίει με μαύρο δάκρυ και μετά από πολύ ποτό να μας λέει ότι είναι bisexual. Έπειτα είχα γκέι φίλους με τους οποίους βγαίναμε να φάμε, αλλά, όταν μου πρότειναν να έρθουν στο ταβερνείο της γειτονιάς μου, κώλωσα. Πρόσφατα γνώρισα ένα τρανς αγόρι σαν το δικό μου, έλεγε ότι υπέφερε γιατί η μητέρα του, παρά τις ακαδημαϊκές τις σπουδές, έτρεχε από μοναστήρι σε μοναστήρι για να φύγει “η κατάρα” από το παιδί της. Και τα καλύτερα πανεπιστήμια να έχεις τελειώσει, αν δεν έχεις τη διάθεση να αποδεχτείς τι συμβαίνει γύρω σου, δεν μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω».
Θυμάται πάλι τα δικά της, τις πρώτες μέρες μετά το coming out του παιδιού της, όταν νόμιζε ότι έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της, όπως λέει. «Δεν μπορούσα να το πω σε κόσμο παρά μόνο σε δυο-τρεις ανθρώπους δικούς μου, που ήμουν σίγουρη ότι είχαν τις ίδιες απόψεις μ’ εμένα. Στην αρχή λέγαμε όλοι μαζί “τι κακό έχουμε πάθει”, γιατί αυτό που εξέπεμπα, αυτό και εισέπραττα. Σήμερα το πρωί πέτυχα μια παλιά γνωστή μου, που είχαμε καιρό να ιδωθούμε.
Όταν με ρώτησε “τι κάνει η κόρη σου;”, της απάντησα “νομίζεις ότι έχω κόρη;”, μου είπε “ναι”, “κι εγώ έτσι νόμιζα” συνέχισα και έπειτα από μια σύντομη σιωπή γελάσαμε μαζί. Δεν πέφτει λόγος σε κανέναν, παρ’ όλα αυτά, όπως παρουσιάζεις τα πράγματα, την αντίστοιχη αντίδραση θα λάβεις. Αν και έχουμε πολλή δουλειά ακόμα, οι αντιλήψεις αλλάζουν κι εγώ έχω κάνει στροφή 180 μοιρών».
ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ πανελλαδικής έρευνας για το σχολικό κλίμα που πραγματοποιήθηκε από την Color Youth το 2018, δείγμα της οποίας αποτέλεσαν περίπου 2.000 ΛΟΑΤΚ μαθητές/-ριες, σε ποσοστό 84,9% τα παιδιά ακούνε στο σχολείο τη λέξη “γκέι” με αρνητική χροιά. Το 96% δηλώνει ότι έχει ακούσει σχόλια «για μαθητές που δεν συμπεριφέρονται με αρκετά “αντρικό” τρόπο. Το 74,4% των μαθητών και μαθητριών δηλώνει ότι ακούει τρανσφοβικά σχόλια, ενώ ένα στα τρία παιδιά έχει δεχτεί κάποιας μορφής λεκτική παρενόχληση. Το 65,1% των ΛΟΑΤΚ ατόμων δεν έχει ακούσει τίποτα θετικό για ΛΟΑΤΚ άτομα σε κάποιο μάθημα του σχολείου.
«Από τη θέση που έχω ως νηπιαγωγός κάνω ό,τι μπορώ για να δώσω τέλος στις διακρίσεις, αν και συχνά συναντάω αντιδράσεις. Ενώ παρακολουθούσαμε κάτι σχετικά με την “Οδύσσεια”, ένα κορίτσι μού είπε πολύ χαρούμενο ότι θέλει να παντρευτεί τη Ναυσικά και τότε τα παιδιά με ρώτησαν αν μπορεί να το κάνει. Εγώ απάντησα ότι δεν είναι πολύ συνηθισμένο ακόμα, αλλά γίνεται. Την άλλη μέρα ήρθε μια μητέρα και με ρώτησε αν πράγματι είπα αυτό στην τάξη και φυσικά της το επιβεβαίωσα, υπενθυμίζοντάς της ότι μόλις είχε ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Θα βοηθούσε πολύ ένα υποστηρικτικό πλαίσιο από την πολιτεία που να μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω κάποια προγράμματα διεθνώς αναγνωρισμένα και βραβευμένα, ώστε να ενημερώνω κατάλληλα και με μεγαλύτερη ευκολία τα παιδιά. Έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα ακόμα και όταν, αντί για λιλά, βρήκα ροζ φακέλους με έλασμα, συνάδελφοι έλεγαν ότι τα αγόρια δεν θα τους θέλουν, πως θα το σχολιάσουν οι γονείς. Όμως έχουμε έναν ρόλο ως εκπαιδευτικοί, πρέπει να πούμε στα παιδιά ότι είναι ένα χρώμα όπως όλα τα άλλα, οφείλουμε να αποδομήσουμε με κάθε τρόπο τα έμφυλα στερεότυπα από τα οποία έχουμε υποφέρει όλοι».
Η Μαρία έχει παρακολουθήσει με τον γιο της το «Disclosure» και το «Pose», έχουν συζητήσει μάλιστα πάνω σε όσες ταινίες και σειρές με queer θεματική έχουν δει μαζί, καταλήγοντας ότι θα ήθελαν να δουν περισσότερα σενάρια μέσα στα οποία τα τρανς άτομα θα είναι αθλητές και δικηγόροι, σύντροφοι και φίλοι, θα ενσωματώνονται στην καθημερινότητα, όπως συμβαίνει συνήθως με τους cisgender χαρακτήρες.
Η Αμαλία Κουτσούκου ακούει πλέον Queen μαζί με τον έφηβο γιο της και βλέπει με άλλο μάτι τον Φρέντι Μέρκιουρι, «τον έβρισκα πάντα φοβερό τύπο, αλλά τώρα τον νιώθω και δικό μας».
ΜΟΝΟΓΟΝΕΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ όπως και η Μαρία, η Αμαλία βρέθηκε στις διαδικτυακές συναντήσεις της ομάδας πριν από έναν χρόνο.
«Εκεί που του απευθυνόμουν με το θηλυκό του όνομα, ξαφνικά στα δεκατέσσερά του το παιδί μου είπε “μαμά, δεν είμαι και δεν νιώθω κορίτσι’’. Αυτό με έβγαλε από την ηρεμία μου, από κει που έλεγα ότι έχω κάνει το “καθήκον” μου, και με τοποθέτησε σε μια σφαίρα εντελώς άγνωστη. Δεν θα μπορούσα να έχω καταλάβει κάτι πριν από το coming out, ακριβώς επειδή αυτά τα παιδιά δεν διαφοροποιούνται.
Μου είχε ζητήσει να γραφτεί σε μια ομάδα ποδοσφαίρου, έβλεπα ότι ταιριάζει πάρα πολύ στην παρέα με τα αγόρια, αλλά κι εγώ μικρότερη ήμουν αγοροκόριτσο, μου άρεσαν πολύ οι πολεμικές τέχνες. Μετά την ταραχή που πήρα προσπάθησα να καταλάβω όσο πιο πολλά μπορούσα χωρίς να αποπάρω το παιδί μου, χωρίς να ακυρώσω τα λόγια του, αλλά σίγουρα στην αρχή σκεφτόμουν πως όσα άκουγα είναι στο πλαίσιο μιας εφηβικής έξαρσης, η σκέψη αυτή ήταν φοβερά άδικη από μέρους μου.
Μέχρι να φύγει αυτό το στερεότυπο από το κεφάλι μου το παιδί πάλεψε πολύ για να με πείσει. Ένας έφηβος έχει έτσι κι αλλιώς ένα σωρό ερωτήματα και προβληματισμούς, φανταστείτε πόσο προβληματίζεται ένας ΛΟΑΤΚΙ+ έφηβος, πόσο στρεσάρεται όταν έχει να παραδεχτεί την ιδιαίτερη θέση στην οποία κακώς τον τοποθετεί το κοινωνικό σύνολο».
Σε νεαρότερη ηλικία η Αμαλία είχε επισκεφθεί gay bars, είχε κατέβει και σε ένα pride μαζί με έναν φίλο της, «αλλά όταν συμβαίνει στη δική σου οικογένεια, νιώθεις ότι δεν είναι το ίδιο. Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο, ήταν η πιο χρήσιμη πηγή για μένα, εκεί συνάντησα και τους Υπερήφανους Γονείς.
Στην πρώτη μου συνάντηση μαζί τους είχα πολύ άγχος που θα μιλούσα για κάτι τόσο προσωπικό σε μια ομάδα αγνώστων. Αλλά μου πήραν τον φόβο, με έκαναν κατευθείαν δική τους, αισθάνθηκα μέλος της ομάδας και ένας-ένας δαπάνησε χρόνο για να μου δώσει κατευθύνσεις και βοήθεια. Μέχρι να τελειώσει η πρώτη συνάντηση είχα ξαναβρεί τον εαυτό μου».
Σήμερα, το παιδί μου είναι ευγνώμον για την ύπαρξη αυτής της ομάδας, είναι περήφανο κι αυτό, συμμετέχει σε δράσεις μας με πολλή χαρά και τριγυρίζει στον χώρο μας ελεύθερο και ευχαριστημένο. Είμαστε μια υπερήφανη οικογένεια
Από την πρώτη στιγμή που έμαθε ότι θα πάρει μέρος σε αυτή την ομάδα, ο γιος της είναι ένας παρατηρητής της πορείας της μέσα σε αυτή, «εκεί ενημερώθηκα, έτσι ξεφύγαμε από αυτούς τους ειδικούς που, σηκώνοντας το φρύδι, σε κοιτάνε σαν να τους λες κάτι τρελό. Mάλιστα, αρκετοί από αυτούς έσπευσαν να ακυρώσουν τη συνειδητοποίηση του παιδιού μου που έχει παλέψει πολλά χρόνια με τον εαυτό του ώστε να καταφέρει να ξεστομίσει κάτι τέτοιο.
Σήμερα, το παιδί μου είναι ευγνώμον για την ύπαρξη αυτής της ομάδας, είναι περήφανο κι αυτό, συμμετέχει σε δράσεις μας με πολλή χαρά και τριγυρίζει στον χώρο μας ελεύθερο και ευχαριστημένο. Είμαστε μια υπερήφανη οικογένεια».
Νιώθει ότι ο γιος της αποτέλεσε για εκείνη το καλύτερο επιμορφωτικό σεμινάριο που θα μπορούσε να λάβει για τη δουλειά της, «μέσα από τη δική μου εμπειρία άνοιξαν τα μάτια μου για το πώς μπορώ να εντοπίσω και να βοηθήσω άλλα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που χρειάζονται στήριξη.
Συμφωνώ απόλυτα με τη σεξουαλική αγωγή, που άργησε πάρα πολύ να ενταχθεί στα σχολεία μας, αν και έχω τις επιφυλάξεις μου για τον τρόπο με τον οποίο θα διδαχτεί. Βλέπω ότι, παρότι γίνονται κάποιες κινήσεις όπως η Επιτροπή με σκοπό τη σύνταξη Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+, βρισκόμαστε ακόμα σε πολύ θεωρητικό επίπεδο, ενώ όσα βήματα γίνονται μπροστά, άλλα τόσα γίνονται προς τα πίσω.
Υπάρχουν νόμοι που θα μπορούσαν να έχουν ψηφιστεί ήδη προκειμένου να διευκολυνθούν όλες οι διαδικασίες που ταλαιπωρούν πολύ ένα τρανς άτομο. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν άτομα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, όπως τα intersex παιδιά, τα οποία είναι αόρατα. Είμαστε πίσω».
ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ φανερώνουν πως οι νέοι της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας κάνουν κατά 25% περισσότερη κατάχρηση ψυχοδραστικών ουσιών από τους ετεροφυλόφιλους συνομηλίκους τους, εξαιτίας του άγχους που δημιουργείται από την ιδέα ότι ανήκουν σε μια μειονοτική ομάδα ‒ λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, του εκφοβισμού που δέχονται από τους συνομηλίκους και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, της μοναξιάς, της καταθλιπτικής διάθεσης, της ενοχικότητας και της έλλειψης υποστήριξης και ασφάλειας από το σχολείο και την ιατρική κοινότητα, της παρενόχλησης και της απόρριψης που δέχονται από την ίδια τους την οικογένεια».
Η Αμαλία περιγράφει την αντίδραση του κοινωνικού της περίγυρου στο coming out του παιδιού της: έμειναν όλοι ενεοί. «Πολύς κόσμος παραμένει απληροφόρητος, του μιλάς και το μυαλό του πηγαίνει στις στερεοτυπικές εικόνες άλλων δεκαετιών από σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης που παρουσίαζαν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως καρικατούρες. Το παιδί μου έχει να κινηθεί σε μια κοινωνία συντηρητική ακόμα, η φιλοδοξία μου είναι να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ακόμα περισσότερα μέλη στην ομάδα, να κάνουμε ακόμα περισσότερες δράσεις, να μπορέσουμε να έχουμε ομάδες συντονισμένες και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, γιατί η ελληνική επαρχία είναι πίσω σε απελπιστικό βαθμό.
Προσωπικά, ενημερώνω τον περίγυρό μου, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Στο σχολείο όπου έγραψα τώρα το παιδί μου έκανα ένα άτυπο σεμινάριο στους διευθυντές και στους υποδιευθυντές, λέγοντάς τους τι ακριβώς είναι η δυσφορία φύλου, με αυτά τα μικρά κάτι θα αλλάξουμε. Ευτυχώς, τα νέα παιδιά είναι πολύ πιο ενημερωμένα, ο γιος μου δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ ρατσισμό και απομόνωση».
Καθώς ειδικεύεται σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, η ψυχολόγος Εύα Σπίνου ήθελε από καιρό να δημιουργήσει μια ομάδα στήριξης και ενδυνάμωσης. Μιλώντας με τη Στέλλα Μπελιά, την πρόεδρο των οικογενειών Ουράνιο Τόξο ‒την οργάνωση που απευθύνεται σε ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς και σε όλους, στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που επιθυμούν να γίνουν γονείς ή θέλουν να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη γονεϊκότητα‒, έμαθε ότι υπάρχουν γονείς ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών που έψαχναν πού να απευθυνθούν.
«Στην πρώτη συνάντηση μαζευτήκαμε δεκαοκτώ άτομα. Σίγουρα υπήρξε αμηχανία, ήταν κάτι πολύ καινούργιο για όλους, σαν αυτά τα group therapies που βλέπουμε στις ταινίες, αλλά δεν είναι στην κουλτούρα μας, δεν συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε, να ανοιγόμαστε και να γινόμαστε ευάλωτοι.
Όσο περνούσε η ώρα είδαμε ότι υπήρχε πολλή ανάγκη γι’ αυτό το άνοιγμα και το μοίρασμα, είχαμε κλάματα αλλά και γέλια, πολλή αγάπη και συγκίνηση, ήταν διάχυτο αυτό το συναίσθημα ότι δεν είναι μόνος κανείς. Από τότε συναντιόμαστε κάθε δεύτερη Κυριακή και η ομάδα μεγαλώνει».
Οι Υπερήφανοι Γονείς πρωτοεμφανίστηκαν ως ένας χώρος ασφαλούς κοινωνικοποίησης των γονέων, «είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, να μην υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιος θα σε κρίνει». Στην πορεία όμως αναδύθηκε η ανάγκη των γονέων να βγουν προς τα έξω, να λειτουργήσουν ακτιβιστικά στον μικρόκοσμό τους, στην κοινότητά τους, να ενημερώνουν με τη σειρά τους τον κόσμο, να στηρίζουν και να ενδυναμώνουν άλλους γονείς, να κάνουν την ομάδα τους πιο γνωστή. Έχουν συμμετάσχει σε συνέδρια, σε ημερίδες σε συνεργασία με το Πολύχρωμο Σχολείο, προ κορωνοϊού είχαν το δικό τους περίπτερο στο Athens Pride.
Στο τελευταίο, που επιτρεπόταν το άγγιγμα και οι αποστάσεις δεν ήταν επιβεβλημένες, οι γονείς αυτοί μοίραζαν «δωρεάν» αγκαλιές σε παιδιά που μπορεί να μην τα πηγαίνουν καλά με τη δική τους οικογένεια. «Μπορεί τον τελευταίο χρόνο να είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε τις συναντήσεις μας διαδικτυακά, όμως αυτό έχει και τα θετικά του, μια και πλέον έχουμε μαζί μας και γονείς από την επαρχία».
Αυτήν τη στιγμή οι Υπερήφανοι Γονείς έχουν φτάσει τους πενήντα συνολικά, άλλοι είναι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο ενεργοί. «Θεωρώ ότι η δυναμική της ομάδας είναι τέτοια που βοηθά κάθε νέο γονιό που μπαίνει σε αυτή να επιταχύνει τη διαδικασία και να ξεπεράσει πιο εύκολα το αρχικό σοκ. Κι αυτό γιατί στην ομάδα γονείς απευθύνονται σε γονείς. Ανοίγεσαι πιο εύκολα, νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια, επικοινωνώντας με ανθρώπους που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο».
Ο γονιός δεν παθαίνει σοκ από αυτό που ακούει να του λέει το παιδί του, το σοκ έρχεται από την εικόνα που έχει για το τι σημαίνει γκέι ή τρανς, Όταν υπάρχουν ακόμα στερεότυπα που συνδέουν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με τον υπόκοσμο, τα ναρκωτικά, τα όργια και το HIV, είναι σαν να ακούει το παιδί του να λέει ότι είναι όλα αυτά μαζί, πέρα από αυτό που είναι στ’ αλήθεια.
Η Εύα Σπίνου μίλησε για σοκ. «Ο γονιός δεν παθαίνει σοκ από αυτό που ακούει να του λέει το παιδί του, το σοκ έρχεται από την εικόνα που έχει για το τι σημαίνει γκέι ή τρανς, Όταν υπάρχουν ακόμα στερεότυπα που συνδέουν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με τον υπόκοσμο, τα ναρκωτικά, τα όργια και το HIV, είναι σαν να ακούει το παιδί του να λέει ότι είναι όλα αυτά μαζί, πέρα από αυτό που είναι στ’ αλήθεια.
Όταν ένα παιδί μαζεύει όλη του τη δύναμη για βγει από την ντουλάπα του, ο γονιός μπαίνει στη δική του. Χρειάζεται, λοιπόν, να περάσει κι εκείνος μια διαδικασία για να αρχίσει σιγά σιγά να κάνει το δικό του coming out και εκεί έρχεται η ομάδα για να πολεμήσει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, για να δείξει ότι αυτή η διαδικασία ανοίγει έναν δίαυλο επικοινωνίας που είναι πολύτιμος και φέρνει την οικογένεια πιο κοντά, δίνει το πάτημα για να αποκαλύψει κάθε πλευρά τα δικά της μυστικά και συναισθήματα».
Στις συναντήσεις των Υπερήφανων Γονέων έχουν βρεθεί και γονείς που ζήτησαν να ενημερωθούν πριν ακόμα γίνει η οποιαδήποτε παραδοχή από την πλευρά του παιδιού τους, κι αυτό μόνο αισιόδοξο είναι. «Υπάρχουν αυτοί που μπορεί να έχουν παρατηρήσει κάτι, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τα πάντα και θέλουν να μάθουν περισσότερα για να μπορούν να διαχειριστούν τη στιγμή, όταν αυτή έρθει.
Συχνά οι γονείς μπορεί να πουν πράγματα που θα τα μετανιώσουν, τους βγαίνουν ενστικτωδώς, προσπαθώντας να σώσουν το παιδί τους. Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας γονέας εκείνη τη στιγμή είναι να ακούσει τι έχει να του πει το παιδί του, να μην προτρέχει, να μη βγάζει συμπεράσματα, να μην προσπαθεί να διορθώσει ή να αποτρέψει κάτι, αν έχει ως μπούσουλα την αγάπη του για το παιδί του τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε μας σπρώχνει εύκολα στην παγίδα του “τι λάθος έχω κάνει για να βγει έτσι το παιδί μου”».
Το 2017, η παρέμβαση του μέλους της ομάδας Ανδρέα Παγώνη στη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης για την ακρόαση φορέων σχετικά με το σχέδιο νόμου του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ήταν ουσιαστικά εκείνη που κατόρθωσε να μειώσει το ηλικιακό όριο από τα δεκαεφτά στα δεκαπέντε έτη.
«Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτή την ομάδα, νομίζω πως είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ λέω ότι νιώθω πως παίρνω πιο πολλά από τους γονείς, παρά δίνω. Εξελίσσονται σαν άνθρωποι, από κει που μπορεί να σκεφτόντουσαν αρνητικά για ό,τι διαφορετικό έβλεπαν στον δρόμο, τώρα θα το θαυμάσουν. Εκείνοι ήταν που ζήτησαν να βγουν προς τα έξω, που ήθελαν να έχουν έναν πιο ενεργό ρόλο. Έχουμε μια μαμά που, επειδή παίρνει πολύ συχνά ταξί, πιάνει την κουβέντα με τους οδηγούς και τους κάνει σεμινάρια για τα ΛΟΑΤΚΙ+ θέματα στη διαδρομή, κάθε φορά έχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία να μας αφηγηθεί.
Αυτά τα μικρά καθημερινά βήματα είναι πολύ σημαντικά, αφού το άγχος και ο φόβος των γονιών έχουν να κάνουν με το πώς θα επιβιώσει το παιδί τους, πώς θα καταφέρει να είναι ευτυχισμένο σε μια ομοφοβική και τρανσφοβική κοινωνία. Εκεί έρχομαι και τους λέω “ποια είναι αυτή η κυρία κοινωνία πια; Εμείς δεν είμαστε μέρος της; Όσο εμείς αλλάζουμε και εξελισσόμαστε, τόσο αλλάζει κι αυτή, ας ξεκινήσουμε απ’ ό,τι μπορούμε να ελέγξουμε και αυτό δεν είναι άλλο από τον εαυτό μας».
