«Κάθε άτομο της queer κουλτούρας, είτε ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα είτε όχι, καλώς ή κακώς, έχει ένα σακίδιο γεμάτο προβληματισμό, φόβο και συναισθηματικό βάρος στη πλάτη του» λέει ο capétte. «Αυτό, είτε το θέλεις είτε όχι, σε καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εμένα πάντως με καθόρισε. Είναι μικρά ή μεγάλα πράγματα με τα οποία αρνείσαι να συμβιβαστείς και σε βγάζουν στο περιθώριο. Ο μόνος τρόπος να νιώσεις καλά είναι να τα αποδεχτείς με δυνατές φωνές και θρίαμβο, ώστε να κάνεις τη μελαγχολία "ματζόρε".
Δεν διαφωνώ με το ότι γράφω κάπως queer μουσική. Είναι περίεργη, αντισυμβατική και arrogant. Δεν θα την έλεγα όμως gay. Η θεματολογία μου δεν είναι αποκλειστικά προσανατολισμένη στην LGBTQI+ ζωή και η μουσική μου δεν έχει το "party vibe" που έχει συνήθως η gay μουσική. Θέλω να δίνω μια τραγικότητα, μια μαυρίλα και μια έντονη ποιητικότητα στη μουσική μου γιατί έτσι την σκέφτομαι και έτσι την βιώνω».
Ωστόσο, το πρώτο άλμπουμ του νεαρού καλλιτέχνη που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό με τίτλο «Electra» ξεκινάει με ένα τραγούδι που δίνει από την αρχή το στίγμα του. Έχει τίτλο «Ρέμβιεμ για μία αδερφή» και οι στίχοι του είναι queer ποίηση, όπως και όλων των κομματιών της «Ηλέκτρας»:
«Μητέρα απόψε θρηνούμε το μεγάλο σου το γιο / Ένα αγόρι που πάντα μισούσα, ένα πλάσμα μικρό, θλιβερό / Τώρα έβαλε χρώμα το μαύρο, σκουλαρίκι στ' αυτί και κραγιόν / Και έχει κάψει τα αυτοκινητάκια που του χάριζαν μικρό / Μια κραυγή για τις μπάλες του μπάσκετ / Και τις κάρτες Yu-Gi-Oh / Κι άλλες 203 μαλακίες που με κάνανε άντρα σωστό. / Πατέρα απόψε θρηνούμε κρύες μπίρες κι αυτογκόλ / Σφυρίγματα σε γκομενάκια που φωνάζουν ανδρισμό / Γιατί απόψε λυγίζω τη μέση, τακούνια και τα σχετικά / Με κλοτσιές θα βαράω τα κόμπλεξ, που 'ναι κληρονομικά / Μια κραυγή για όλους τους έρωτές μου, που τους έκρυψα καλά / Γιατί ανώμαλοι είναι οι μπαμπάδες που μας αφήσαν ορφανά».
Ρέκβιεμ για μια αδερφή
«O capétte είναι το alter-ego που διάλεξα για να μιλήσει εκ μέρους μου στον χώρο της μουσικής» λέει. «Δεν κρύβω το όνομά μου, βέβαια, αλλά το επίθετό μου δεν το χρησιμοποιώ. Αποφάσισα να έχω το δικό μου όνομα γιατί η ελληνική γραφειοκρατία δεν μου επέτρεψε να προσθέσω το επίθετο της μητέρας μου, όπως ήθελα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη σε ένα σπίτι με όμορφη θέα και ζεστά ξύλινα χρώματα λίγο έξω από τη Χαριλάου. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου η οικογένειά μου είχε μια πολύ κλασική μορφή. Μετά τα δέκα μου χρόνια, όμως, με μεγάλωναν τέσσερεις γυναίκες με πάρα πολλή αγάπη (ίσως και υπερβολική).
Η στήριξη της οικογένειάς μου σε όλες μου τις επιλογές με άφησε να ονειρεύομαι ακατάπαυστα, ακόμη και όταν δεν έπρεπε. Ανέκαθεν ήμουν το παιδί που τον "έπαιρνε το σύννεφο" και ζούσε αφηρημένο στις δικές του σκέψεις. Πέρασα από διάφορες φάσεις, ονειρευόμουν να γίνω τραγουδιστής, ζωγράφος, αρχαιολόγος και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σχεδιαστής μόδας, πράγμα που προσπάθησα και αρκετά, αν σκεφτεί κανείς ότι ήμουν μόλις έντεκα.
Η ελληνική κοινωνία είναι ομοφοβική σε επικίνδυνο βαθμό. Το παραδοσιακό πρότυπο οικογένειας ακόμη κυριαρχεί και, παρόλο που όλοι είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξη της LGBTQI+ κοινότητας, κανείς δεν την θέλει σπίτι του. Move on! Δεν αντέχω τόσο οπισθοδρομικές καταστάσεις. Υπάρχουν άτομα gay, queer, trans, από όλα και είναι πανέμορφο. Στη τελική, δεν αφορά κανέναν το συναίσθημα και ο προσανατολισμός των άλλων.
Νομίζω η καθοριστική στιγμή ήταν όταν η μητέρα μου έβγαλε το γραφείο με τον υπολογιστή από το σαλόνι και αγόρασε πιάνο, καθώς η ίδια έπαιζε στο παρελθόν. Πριν γίνει γιατρός, "φλέρταρε" με τη μουσική. Δεν ήθελα πολύ για να μαγευτώ από το όργανο και πολύ γρήγορα άρχισα να κάνω μελοποιήσεις σε ποιήματα του Καβάφη και να συνθέτω λίγο πιο κινηματογραφικά. Ήμουν δώδεκα-δεκατριών ετών.
Μια καθηγήτριά μου που ήταν που μια καθοριστική παρουσία στη ζωή μου και για μένα δεύτερη μητέρα, μού έδειξε ποίηση και λογοτεχνία και με μετακίνησε με αργά βήματα από την οθόνη στις σελίδες και στους ήχους. Λίγο αργότερα διακρίθηκα σε έναν διαγωνισμό σύνθεσης μουσικής για ταινία και κατάλαβα πόσο μου άρεσε.
Στο μεταξύ, βέβαια, είχα σχηματίσει με κάποιους συμμαθητές μου την μπάντα μας, Sleeping Bugs, με τους οποίους ακόμη παίζουμε. Στην αρχή παίζαμε εντελώς για χαβαλέ, αλλά από το 2015 περίπου, έγραφα τα κομμάτια μας, τα προβάραμε, τα πειράζαμε ανάλογα με την αισθητική του καθενός και κάναμε live εντός και εκτός Θεσσαλονίκης. Συμμετείχαμε, μάλιστα, σε φεστιβάλ όπως το Schoolwave και το River Festival και βγάλαμε και το πρώτο μας άλμπουμ.
Η φιλοδοξία μου ήταν να μπω στην Ιατρική, για να γίνω ψυχίατρος, αλλά δεν τα κατάφερα, μπήκα στην επόμενη επιλογή μου, στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ., που εν τέλει βγήκε σε καλό. Εκεί μπήκα στην κατεύθυνση σύνθεσης και άρχισα να γράφω ακαδημαϊκή-κλασική μουσική και ήρθα σε επαφή με πτυχές της σύγχρονης μουσικής που πραγματικά αγνοούσα.
Τη στροφή μου στην ηλεκτρονική πειραματική μουσική την οφείλω, βέβαια, σε μια σχέση που μου έμαθε μουσικούς και συνθέτες που κάνουν απίθανα πράγματα, με ηχοχρώματα και υφές που οριακά παραπέμπουν σε ακαδημαϊκή πειραματική μουσική. Αυτό με ενθουσίασε. Μέχρι τότε νόμιζα ότι η ηλεκτρονική μουσική περιορίζεται σε κακόγουστη ποπ και δήθεν avantgarde συνθέσεις ακαδημαϊκών. Τότε άρχισα να το ψάχνω και έβγαλα το cover EP «αργά» και το single «Πανούκλα». Με αυτό τον τρόπο βγήκε ο ήχος του capétte.
Η μουσική για μένα είναι το απόλυτο και αποκλειστικό μέσο για να μιλήσω. Ήχος που ξετυλίγεται σαν χρώματα στο μυαλό μου και ποίηση πάνω στη μουσική. Τέλειο.
Η Θεσσαλονίκη, όσο ήμουν παιδί, έμοιαζε πάρα πολύ συντηρητική για τα δεδομένα μου. Αγόρια που έπαιζαν μπάλα στο διάλειμμα, κορίτσια που μιλούσαν για χορευτικά και για τα αγόρια που παίζανε μπάλα και τα παιδιά με "τονισμένη θηλυπρέπεια" που παραγκωνίζονταν ή απλά δεν ταιριάζανε με κανέναν. Είχα πολύ λίγους φίλους ως παιδί και για τα δεδομένα της κατάστασης το βρίσκω λογικό. Μου άρεσε να τραγουδάω, να ζωγραφίζω, να εφευρίσκω παιχνίδια με σενάριο, να κάνω θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Το να κάνω παρέα, βέβαια, με κάποια κορίτσια ήταν αρκετό για να βγω λίγο στην απέξω. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν μου φέρθηκαν ιδιαίτερα άσχημα τα παιδιά, σε καμία περίπτωση bullying και τα σχετικά, απλά δεν κολλούσαμε.
Η Θεσσαλονίκη είναι αρκετά μεγάλη πόλη για να μην τους ξέρω όλους, αλλά και για να γνωρίσω στην πορεία ανθρώπους που μου ταίριαζαν. Είχα πάντα πολύ ισχυρή γνώμη για τον εαυτό μου και αυτό νομίζω το καταλάβαιναν και οι υπόλοιποι. Δεν είχα κανέναν στη ζωή μου που να μην με αποδέχτηκε, οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα και ακόμα γνωρίζω στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ ακομπλεξάριστοι και δεν με αντιμετώπιζαν περίεργα, ειδικά όσο πήγαινα λύκειο και έπειτα στο πανεπιστήμιο. Ενδεχομένως να στάθηκα τυχερός. Μεγάλωσα με μια οικογένεια που δεν είπε κακή κουβέντα για οποιαδήποτε επιλογή μου και είχα φίλους που μου στάθηκαν σε όλα.
Έχω παρατηρήσει πως στις περισσότερες πόλεις που είναι σχετικά μικρές, οι νέοι άνθρωποι έχουν πολύ μεγαλύτερη σχέση με το Internet και μπαίνουν εύκολα στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης, βγαίνοντας από τα στενά περιθώρια της πόλης τους. Με αυτό τον τρόπο αποβάλουν ταμπού και στερεότυπα. Το Internet τους βοηθάει να παρακολουθούν τι συμβαίνει και να αποδέχονται ευκολότερα, ειδικά στην εποχή του politically correct.
Η χειρότερή μου εμπειρία; Νομίζω ήταν μια ερωτική απογοήτευση, που με στιγμάτισε αρκετά. Είχε πολύ drama όλη η ιστορία, αλλά νομίζω έμαθα πολλά από αυτήν. Αν το συναίσθημά σου είναι δυνατό, καλό είναι να λαμβάνεις το αντίστοιχο, αλλιώς δεν αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά. Δεν το άφησα να με καθορίσει πολύ. Αγαπάω πολύ τον έρωτα για να αλλάξω γνώμη για αυτόν από μια μεμονωμένη κατάσταση.
Δεν υπάρχουν γενικά πολλοί καλλιτέχνες που ασχολούνται στην Ελλάδα με την queer μουσική, πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη. Πολύ λίγα μαγαζιά παίζουν ενδιαφέρουσα ηλεκτρονική μουσική και δεν είναι καθόλου στη κουλτούρα των ανθρώπων το queer. Η ραπ είναι αλήθεια πως κυριαρχεί με διαφορά στη πόλη, τόσο στα events όσο και στο μουσικό χαλί που έχουν οι άνθρωποι στη καθημερινότητά τους. Στη Θεσσαλονίκη βλέπεις punk και ραπ στο μεγαλύτερο βαθμό και μετά ακολουθούν με σκυμμένο το κεφάλι τα υπόλοιπα είδη. Δεν θα αναφέρω φυσικά την ελαφριά pop/λαϊκή μουσική, που ανεξαρτήτως περιοχής έχει την απήχησή της.
Trans-RNA
Υπάρχει ένα πράγμα που με εξοργίζει με την trap μουσική. Πίσω από αυτήν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εξαιρετική δουλειά στο production, και εν τέλει, λόγω στίχων και attitude, αυτό που ξεχωρίζει κανείς είναι το απαράδεκτο και απαρχαιωμένο lifestyle που προάγουν. Τρελαίνομαι προσωπικά για τον trap ήχο και συχνά τον επιλέγω κιόλας, αλλά χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο που να είναι αρκετά απλός και επιφανειακός ώστε να γίνει τάση.
Μερικές φορές ακούω και trap και trash και από όλα. Όσο, όμως, και να τη βρίσκω με τη παραγωγή, δεν αντέχω καθόλου αυτό που πουλάει. Εν έτει 2020 έρχεται ένα μουσικό είδος να στηριχτεί στην πατριαρχία, στην αντικειμενοποίηση της γυναίκας και στην υπεροχή του άντρα. Πασέ και επικίνδυνο, τουλάχιστον. Νομίζω μπορούμε καλύτερα. Έχεις τα μέσα, έχεις τους παραγωγούς, έχεις τα πάντα. Τουλάχιστον πες κάτι που να μην ξεφτιλίζει κανέναν. Το τρομαχτικό είναι να τα εννοούν και να φέρονται με αντίστοιχο τρόπο στις γυναίκες, ενώ ταυτόχρονα προάγουν αυτή τη κουλτούρα σε αγόρια δώδεκα χρονών.
Δεν ακούω πολύ ραπ μουσική, ήξερα κάποια κομμάτια του ράπερ Βδέλυγμα παλιά, που ήταν εμφανώς gay-themed ως προς τους στίχους και μου έκαναν, μάλιστα, εντύπωση. Η hip-hop σκηνή δεν είναι ιδιαίτερα welcoming προς την LGBTQI+ κοινότητα, ούτε ενστερνίζεται την queer κουλτούρα ως προς τη μουσική. Αντίθετα, πολύ συχνά εμφανίζονται ομοφοβικοί στίχοι σε ραπ κομμάτια που ακούγονται από ανθρώπους που αγαπούν, μάλιστα, την εναλλακτική σκηνή και δεν καταλαβαίνουν ότι αν χρησιμοποιούν ομοφοβικές λέξεις ως προσβολή, μάλλον δεν είναι τόσο προοδευτικοί όσο ισχυρίζονται.
Δεν συνηθίζω να γράφω με βάση τα βιώματά μου, ή, τουλάχιστον, δεν μιλάω ποτέ αποκλειστικά για αυτά. Μπορεί πολλά πράγματα της καθημερινότητας να με εμπνέουν να γράψω κάτι, αλλά συνήθως λειτουργούν μόνο ως ερέθισμα. Γράφω στίχους όπως πριν από μερικά χρόνια έγραφα ποίηση, απλώς δεν αποχωρίζομαι τη μουσική καθόλου. Αν ακούσω καλά τη μουσική που έγραψα, θα καταλάβω πώς μεταφράζονται οι νότες σε λέξεις και θα γράψω αυτό που ήθελα να πω εξαρχής, γράφοντας τη μελωδία, αλλά ενδεχομένως αγνοούσα. Οι στίχοι βγαίνουν από τη μουσική.
Η ελληνική κοινωνία είναι ομοφοβική σε επικίνδυνο βαθμό. Το παραδοσιακό πρότυπο οικογένειας ακόμη κυριαρχεί και, παρόλο που όλοι είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξη της LGBTQI+ κοινότητας, κανείς δεν την θέλει σπίτι του. Move on! Δεν αντέχω τόσο οπισθοδρομικές καταστάσεις. Υπάρχουν άτομα gay, queer, trans, από όλα και είναι πανέμορφο. Στη τελική, δεν αφορά κανέναν το συναίσθημα και ο προσανατολισμός των άλλων.
Το μεγάλο σοκ το έπαθα όταν βγάλαμε με τους Sleeping Bugs το βίντεο του "Convincing enough?". Είχαμε ρίξει τόση δουλειά στο τραγούδι, τις ηχογραφήσεις, τις πρόβες και τα γυρίσματα, και τα περισσότερα σχόλια αφορούσαν το κατά πόσο το ρούχο που φορούσα είναι «αδερφίστικο» ή πόσο θηλυκά κουνιόμουν. Ντροπή.
Το άλμπουμ "Electra" ήρθε αρκετά απρόοπτα. Είχα γράψει το "Ρέκβιεμ για μια αδερφή" πολύ νωρίτερα την ίδια χρονιά, και το "Σαφράν" πριν από αρκετά χρόνια για κιθάρα, μπαγλαμά, φλάουτο και φωνή. Δεν ήμουν ικανοποιημένος με τη μορφή τους, φυσικά, οπότε όσο άλλαζε ο τρόπος που σκεφτόμουν, τόσο άλλαζαν και αυτά. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν υπό την πίεση της μιας βδομάδας το καλοκαίρι.
Λειτουργώ καλύτερα με deadlines, οπότε αυτή η απόφαση να παρατήσω τα πάντα για μια βδομάδα και να γράψω 8 κομμάτια για το άλμπουμ ήταν από τις πιο ευχάριστες και δημιουργικές αποφάσεις που έχω πάρει. Ξυπνούσα πρωί έγραφα, έτρωγα, έγραφα, έτρωγα, έβλεπα ταινία και έγραφα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Έχει μια γενικότερη θεματολογία ως άλμπουμ. Ήθελα να μιλήσω για θέματα κοινωνικά, πολιτικά.
Εν τέλει, ο συνδετικός κρίκος των κομματιών είναι η θηλυκότητα και η διαφορετικότητα. Από τον θρήνο για το ετεροκανονικό αγόρι στο "Ρέκβιεμ για μια αδερφή" ως τον "Θρήνο της Ηλέκτρας" θίγεται η τραγικότητα του να έχεις θηλυκότητα ή του να είσαι γυναίκα. Το "Σαφράν" είναι ένα τραγούδι για την προσφυγιά, αλλά στηρίζεται στη στοργή της μάνας και τη φροντίδα μιας κόρης. Η "Μετάλλαξη" στον καθωσπρεπισμό, και τοξικοί άρρενες που βάφονται "ΡΟΖ", η "Παρέμβαση" στον συντηρητισμό και η ανάγκη ενός trans ατόμου να φύγει από το σώμα του στο "Trans-RNA", όλα μιλάνε για αυτό το αποκλίνον στοιχείο. Η "Αμοργός" είναι το πιο γλυκό μου τραγούδι και το μόνο που μιλάει για τη θηλυκότητα ως μαγεία. Το "Ξεκαθάρισμα" του οποίου το βίντεο πρόσφατα κυκλοφόρησε, είναι το εφ' όλης της ύλης τραγούδι, που βάζει κάτω την εκμετάλλευση της γυναίκας, την ομοφοβία, τον ρατσισμό, το εμπόριο λευκής σαρκός, και ξεκαθαρίζει τη ντροπή του ανθρώπινου είδους.
Στην ελληνική μουσική υπάρχει σίγουρα gay στοιχείο, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερο community. Ειδικά στη μουσική πολλοί δεν θέλουν να μπλέξουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό με την τέχνη τους, και αυτό το σέβομαι. Το ότι είσαι gay δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις απαραίτητα gay ή gay-themed μουσική.
Μέχρι τώρα έχω λάβει αρκετή υποστήριξη από μουσικούς. Ο Kristof για παράδειγμα, με έχει βοηθήσει αδιανόητα πολύ και για αυτό του είμαι πραγματικά ευγνώμων. Δεν πίστευα ότι ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που μόνο από εκτίμηση προς τη μουσική σου θα σε στηρίξουν τόσο πολύ. Η Vinyl Records Skg, ένα ανερχόμενο label στη Θεσσαλονίκη με εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες, δεν έχει καμία σχέση με την queer μουσική, αλλά, εκτίμησε γρήγορα τη μουσική μου και με στήριξε.
Όταν έβγαλα το cover EP «αργά» είχα πάρει αρκετά καλό feedback γιατί, όσο να 'ναι, τα ίδια τα τραγούδια που έκανα cover ήταν πανέμορφα από μόνα τους. Όταν βγήκε η "Πανούκλα", όμως, τα σχόλια δεν ήταν τα ίδια. Ήταν πολύ νωρίς νομίζω για να το βγάλω. Ήταν περίεργο και αρκετά noise αλλά το αγαπώ πολύ. Υπήρχε κόσμος που με στήριξε, φυσικά, και συνέχισε να με στηρίζει με το άλμπουμ "Electra". Το άλμπουμ είχε πολύ καλό feedback και ξεχώρισε αρκετά γρήγορα στην ελληνόφωνη σκηνή. Μακάρι να τα πάει ακόμα καλύτερα.
Βλέπω πολλές ταινίες και σειρές, γιατί λατρεύω τον κινηματογράφο από μικρός. Θα ήθελα να το ψάξω παραπάνω κάποτε. Ήδη γύρισα εγώ τα βίντεο κλιπ μου και πέρασα πολύ ωραία στη διαδικασία. Μου αρέσει να διαβάζω όταν έχω την ευκαιρία, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα βιβλιοφάγος. Συνεχίζω να γράφω ποιήματα ανά καιρούς αν και προτιμώ τη μουσική πάντα!
Είμαι αρκετά περήφανος για την πορεία μου στο πιάνο. Ξεκίνησα πάρα πολύ μεγάλος μαθήματα και υπήρχαν συνομήλικοί μου με πτυχίο πιάνου οπότε υπήρχε πολύ ψηλός ανταγωνισμός και ήταν πολύ δύσκολο να συμβαδίσω. Παρόλα αυτά, παρά την απαισιοδοξία μου, κατάφερα να μπω στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης σε αρκετά υψηλό επίπεδο, πράγμα που για ένα παιδί που έκανε μόνο τρία χρόνια πιάνο ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν μια πρόκληση στην οποία δεν πίστευα ότι θα αντεπεξέλθω, αλλά τελικά βγήκε σε καλό.
Γενικά μου δίνει μεγάλη αισιοδοξία η βαρεμάρα, τόσο η δικιά μου όσο και των ανθρώπων. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο αλλά δεν μιλάω για τη νωθρότητα. Είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται τα πράγματα πολύ εύκολα. Δεν αρκούμαι σε κάτι που μου δίνεται και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τα υπάρχοντα δεδομένα. Όσο βαριέμαι μια κατάσταση, ανοίγει μια πόρτα για να την αλλάξω και να βάλω κάτι καινούριο στη ζωή μου.
Κάποια μέρα ο δίσκος μου, για παράδειγμα, θα μου φαίνεται τουλάχιστον ανιαρός γιατί θα τον έχω συνηθίσει και ακούγοντάς τον ή γράφοντας κάτι παρεμφερές, δεν θα κερδίζω κάτι πνευματικά. Κάτι που να με εξιτάρει. Αυτό έχει πολλές προεκτάσεις. Όσο οι άνθρωποι δεν αντέχουν τη μονοτονία και τη σταθερότητα, τον συντηρητισμό και τον συμβιβασμό, θα ζητούν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα τους εξελίξει. Αυτά που έγιναν καλώς έγιναν και μας φέρανε εδώ. Όσο προσκολλώμαστε, όμως, σε αυτά, δεν υπάρχει ροή, δεν υπάρχει νόημα.
Φοβάμαι την καταπίεση, την επιβολή και την ανία. Το ενδεχόμενο να συμβιβαστώ σε μια ζωή που δεν με προάγει και να δέχομαι την επιβολή άπειρων περιορισμών για να επιβιώσω στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι πραγματικά εφιάλτης για μένα. Θα προσπαθήσω με κάθε μέσο για να μη συμβιβαστώ στη δουλειά μου, στη μουσική μου και στην καθημερινότητά μου ως κοινωνικοπολιτικού όντος. Υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο και ζητάει απεγνωσμένα να βρεθεί.
Η μετριότητα νομίζω προσβάλλει την αισθητική μου στο μέγιστο. Σε κάθε τομέα. Οι σχέσεις στις οποίες κάθεσαι για να μη φύγεις, η δουλειά στην οποία κάθεσαι γιατί δεν σου προσφέρουν κάτι καλύτερο, η τέχνη που είναι δήθεν για να είναι δήθεν χωρίς περεταίρω νόημα, ή και η τέχνη που αρκείται σε μανιέρες που θα εξασφαλίσουν χρήματα. Αυτή η μικρότητα έχει κάτι που βρίσκω πλήρως γλοιώδες. Αν δεν θέλεις να κάνεις μεγάλα πράγματα, μην τα κάνεις καθόλου ή τουλάχιστον μην έρχεσαι εμπόδιο σε αυτούς που θέλουν.
Με εκνευρίζουν το κόμπλεξ, η έλλειψη διαλλακτικότητας και ο ατομικισμός. Κάθε άνθρωπος πλέον έχει μια γνώμη για όλα και ακόμη και αν δεν έχει ιδέα πώς να την τεκμηριώσει ξέρει ότι έχει δίκιο και δεν αλλάζει γνώμη σε καμία περίπτωση. Υπάρχει πληροφορία παντού, και σε όλα τα μέσα υπάρχουν άνθρωποι που λένε με προβοκατόρικο τρόπο και μια γερή δόση φανφάρας τη γνώμη τους καθορίζοντας τη γνώμη πολλών. Το ότι είδες ένα βίντεο στο YouTube για ένα θέμα δεν σημαίνει πως πρέπει να κλειδώσεις την άποψή σου. Τα πάντα είναι τόσο πολυπαραγοντικά και έχουν πολύ ζουμί για συζήτηση.
Το χειρότερο είναι ότι το κόμπλεξ της άγνοιας και η άρνηση για περεταίρω ενημέρωση εν τέλει καθορίζουν και τη ψήφο του καθενός. Είμαστε σε ένα σημείο που σε εποχή πανδημίας ο άνθρωπος που θα ψηφιστεί επηρεάζει την επιβίωση των πολιτών. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας σε νέες απαντήσεις και νέες ερωτήσεις. Αυτό που έχουμε συνηθίσει δεν είναι απαραίτητα το βέλτιστο.
Αμοργός
Νομίζω το πιο δύσκολο είναι να ζήσεις από τη μουσική σου. Ακόμη και οι μουσικοί που παίζουν σε μαγαζιά σκοτώνονται σε νυχτερινά ωράρια για να βγάλουν έναν βασικό μισθό και τρέχουν από μαγαζί σε μαγαζί. Για τους συνθέτες τι να πω; Για να φτάσεις στο σημείο να κάνεις live και να ζεις από αυτό το πιο πιθανό είναι ότι θα περάσεις από πολλά στάδια ετεροαπασχόλησης.
Αν ασχολείσαι με ηλεκτρονική ή ροκ μουσική ενδεχομένως να βγάζεις κάποια χρήματα με μικρά live ή DJ-sets. Αν είσαι κλασσικός συνθέτης, όμως, πιθανότατα η Ελλάδα δεν έχει πολύ χώρο για σένα. Το να σε μάθει ο κόσμος πλέον με τα social media είναι αρκετά εύκολο. Κάνεις κάποιες σωστές κινήσεις και σιγά σιγά διαδίδεται το νέο, ειδικά αν αξίζει. Για να φτάσεις όμως να στηρίζεσαι οικονομικά στη μουσική σου θέλει πολύ περισσότερο κόπο.
Νομίζω ότι το να είσαι queer, και curious για αυτά που δεν έχεις δει, δεν έχεις ακούσει, δεν έχεις νιώσει, είναι τόσο αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου όσο και το να είσαι αριστερόχειρας. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα του να είσαι αριστερόχειρας; Δεν ξέρω ποιο είναι το καλό στο να είσαι queer επειδή δεν ξέρω πώς είναι να μην είσαι queer.
Το να με πιέσει κανείς να μην κάνω αυτό που θέλω, όσο περίεργο ή αντισυμβατικό και να είναι αυτό, είναι τόσο σκληρό όσο το να αναγκάζεις έναν αριστερόχειρα να γράφει με το δεξί. Άρα ίσως το καλύτερο πράγμα με το να είσαι queer είναι ότι είσαι ο εαυτός σου, όσο αντίθετα και να πας με το ρεύμα. Αυτό είναι πραγματικά πανέμορφο».
Ολόκληρο το άλμπουμ «Electra» του capétte είναι διαθέσιμο εδώ
σχόλια