Μετά από τρεις μήνες αναπνέω κανονικά. Τρεις ήταν; Δεν ξέρω. Δεν μ' αρέσουν οι αριθμοί. Δεν με νοιάζει. Αναπνέω. Κυριακάτικος καφές κάπου ήσυχα με όμορφη παρέα. Ξέχασα τα τσιγάρα μου στο σπίτι. Σκέφτηκα να μην χαλάσω χρήματα και να μην πάρω άλλα. Να πάρω; Έχω 30 για όλη τη βδομάδα. Μπα, άστο! Δεν ξέρω, σκούρα τα πράγματα. Αφού θα τα καπνίσω όμως, γιατί να μην πάρω; Τελικά όχι. Προτιμώ να μην σε δω πάλι στον καπνό μου.
Πάνε δυο χρόνια και η μορφή σου μέσα του δεν άλλαξε καθόλου. Πολύ ποιητικά για μένα όλα αυτά. Θα μου πεις την αγαπούσες την ποίηση. Ναι, αλλά έχω αλλάξει. Κι εσύ έχεις αλλάξει. Κάποτε την αγαπούσα, τώρα την θαυμάζω απλά. Τον λόγο δεν τον έμαθα ποτέ, τον πήρες φεύγοντας μαζί με εκείνο το βλέμμα στο αεροδρόμιο. Θυμάμαι την πτήση μου να ανακοινώνεται στα μεγάφωνα και να μου λες φύγε αντί για μείνε. Να μου λες πολλά, να μου δείχνεις περισσότερα αλλά πάντα με ζεύγη αντιθέτων. Τόση ομοιομορφία πια; Γιατί; Τελικά δεν με νοιάζει το "γιατί" του τότε αλλά το "αν" του τώρα. Ναι! Αυτό με νοιάζει περισσότερο γιατί αυτή τη στιγμή που γράφω μπροστά στην ηλίθια οθόνη μου, σχεδόν δυο χρόνια μετά ακόμα θυμάμαι την τελευταία φορά που σε είδα. Ποτέ δεν την ξέχασα. Δεν ξέχασα ούτε την πρώτη φορά που σε είδα. Φτάσαμε!
Χειμώνας στο Μεγάλο Δρόμο με καυτό καφέ, μαγαζιά ανοιχτά και φώτα παντού! Όμορφα είναι. Λείπει όμως κάτι. Δεν ξέρω και καλύτερα να μην αναρωτηθώ. Τράκα τσιγάρα από τη Μ., αλλά δε βαριέσαι. Να 'σαι πάλι εκεί. Ξέρεις, ώρες ώρες, νιώθω ότι κι εσύ με σκέφτεσαι. Άλλοι λένε ότι είναι επειδή το θέλω πολύ, εγώ πιστεύω ότι το νιώθω επειδή είναι αλήθεια. Σε είδα τόσες φορές μετά από εκείνη τη μέρα. Υπήρχαν φορές που σε είδα και στον ύπνο μου και έλεγα στον εαυτό μου να σταματήσει να το κάνει αυτό. Μου έλεγα "Ξεκόλλα μικρή! Τελείωσε!". Αλλά δεν είχε τελειώσει. Δεν το ήξερα αλλά το ένιωθα. Ήμουν σίγουρη ότι θα υπήρχε μέρα που θα ξαναμιλούσαμε.
Αποφάσισα να κάνω εγώ το βήμα. Πάντα έτσι έκανα και δεν θα κάνω πίσω τώρα. Γύρισα. Ο καφές της Κυριακής ήταν επικοδομητικότατος! Λοιπόν, ας τελειώνουμε (ή ας αρχίσουμε). Τρέμει το χέρι λίγο, σου γράφω ένα μήνυμα. Το σβήνω. Έξι μέρες τώρα το ίδιο πράγμα. Σήμερα θα το στείλω όμως! Το έγραψα πάλι. Για δευτερόλεπτα το σκέφτομαι. Enter. Έφυγε ένα άγχος. Γιατί να είσαι άγχος πλέον; Μήπως είσαι φόβος; Για δύο χρόνια προσπαθούσα να μην είσαι τίποτα αλλά "φρούδες ελπίδες" που έλεγε και η Π. Εντάξει. Δεν είσαι ούτε άγχος ούτε φόβος. Δεν ξέρω τι είσαι αλλά έχω κουραστεί να σκέφτομαι τι, πως και γιατί. Το έστειλα και ό,τι θέλει ας γίνει. Θα δω για εκατοστή φορά τα Φτηνά Τσιγάρα.
Κουδούνι! Η Ν. και οι βαλίτσες έξω από την πόρτα. Τέταρτος καφές για σήμερα. Έμαθα πως ήταν τα Γιάννενα φέτος τα Χριστούγεννα, πως πέρασε η Ν. και τα νέα της. Αρχίζω κι 'γω να της λέω τι έγινε στο Ανάπλι όσο έλειπε. Ακούω μήνυμα αλλά δεν είσαι εσύ. Ακούω δεύτερο, τρίτο. Τέταρτο δεν άκουσα, αλλά εκείνο ήσουν εσύ. Έτσι έκανες πάντα. Αθόρυβος ήσουν, μόνο όταν έφυγες φρόντισες να κάνει κρότο η φυγή σου. Μανία και αυτή όμως! Το βλέπω και απλά χαμογελάω. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Να απαντήσω; Όχι. Ναι; ΝΑΙ! Όσα ένιωσα δεν με έβγαλαν σε λάθος. Απαντάω σχεδόν μηχανικά. Χαμογελάω τόσο πολύ που πονάω. Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό; Είναι αστείο. Τόσος χαμός μέσα μου και τελικά όλα είναι μια χαρά. Θα ήθελα πολύ να είσαι πάλι εδώ. Όταν σου μιλάω είμαι έτοιμη να εκραγώ αλλά ταυτόχρονα με ηρεμείς.
Αυτή τη φορά μη μου πεις να φύγω. Ζήτα μου να μείνω. Το "αν" που θέλω να μάθω στο παρόν πάει παντού. Στο αν θα μιλάμε, αν θα είσαι καλά όσο μιλάμε, αν θα είμαι κι εγώ καλά, αν..., αν..., αν... Αν μου ζητήσεις, όμως, να φύγω πάλι, σου υπόσχομαι ότι δεν θα με ξαναδεις. Και αν σε δω εγώ δεν θα σε γνωρίσω. Είχες πει τότε ότι η καρδιά σου δεν δέχτηκε να βάλει σε οποιοδήποτε λεκτικό καλούπι φθόγγων αυτά που νιώθει για μένα. Η δική μου καρδιά αναγνωρίζει πράξεις. Δεν ξέρει από φθόγγους. Τους ξέχασε. Αυτό που δεν δέχεται η δική μου καρδιά είναι να καταλήξει σαν τον μονόκερο της Λώρα Γουίνγκφιλντ στον Γυάλινο Κόσμο. Ξέρω ότι μπορεί να τρέμουν και τα δικά σου χέρια, αλλά προσπάθησε να κρατήσεις το μονόκερο απαλά και δες τον στο φως. Δεν προσπάθησες τότε. Ο Τζιμ Ο' Κόνορ δεν είχε δεύτερη ευκαιρία με τη Λώρα. Εσύ έχεις. Καλό σου βράδυ!
