Κοιτάζω μέσα από τον κινηματογραφικό μου φακό. Μια έντονη λάμψη για ένα δέκατο του δευτερολέπτου κάνει το φόντο ασπρόμαυρο...Ζαλίζει τις αισθήσεις μου...μεθάω...μεθάω από άσπρο και μαύρο... «Πάγωσε το χρόνο...Πάγωσε το χρόνο...Πάγωσε το χρόνο!!!»...ακούω τον εαυτό μου. Αυτό που λέω είναι παράλογο. Αυτό που κάνω είναι αστείο. Προσπαθώ να χωρέσω σ' ένα τετράγωνο κάδρο έναν κύκλο. Ο χρόνος είναι στρογγυλός. Ο χρόνος είναι ένας κύκλος. Ένα τεράστιο μηδενικό. «Zero is also a number» τραγουδάει o Nick Cave με μια κιθάρα στη φαντασία του κι' ο κύκλος μεγαλώνει γύρω μου. Μα κάθε φορά που πατάω μέσα το πόδι μου νιώθω να βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.
«Als das kind kind war». Όταν το παιδί ήταν παιδί. Γελάω...Όταν το παιδί ήταν παιδί δεν ήξερε από χρόνο...
Το πατρικό μου στην κάμερα ολοφώτιστο...Διακριτικές διαβαθμίσεις του φωτός. Fade in. Fade out. Περίεργες γωνιακές λήψεις. Σταδιακή αποκάλυψη των μυστικών πτυχών σ' όλα εκείνα που θέλω να εστιάσω, με οδηγούν δειλά στο να ομολογήσω πως ο οπερατέρ μέσα μου κάνει καλά τη δουλειά του. Μετά ο ρυθμός αλλάζει. Ένα απότομο crescendo. Όλα εκείνα που το καθιστούν τόσο ξεχωριστό στη μνήμη μου περνάνε σαν βροχή από μπροστά μου το ένα μετά το άλλο. Παρέλαση από σταγόνες κι' εγώ ο επίτιμος καλεσμένος. Η χακί στολή του πατέρα μου κρεμασμένη στο χωλ δίνει έναν ακόμη πιο επίσημο τόνο. Ένα εμβατήριο γράφεται βιαστικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κοιτάζω το παράσημο στον τοίχο. Είχε σώσει κάποτε έναν άνθρωπο από βέβαιο θάνατο. Εναλλαγή πλάνου. Χαμηλώνω το βλέμμα. Λάσπη πάνω στα παπούτσια μου. Έχω λερώσει όλο το μέρος...ποιός την ακούει τώρα τη μάνα μου? «Στην κρυψώνα σου γρήγορα!!»...ακούω πάλι τον εαυτό μου. Κάτω από το πιάνο του παππού. Μέσα στο πιάνο...Από μικρή κρύβομαι μέσα στο πιάνο...
«Θα με προδώσει ο σκύλος!» σκέφτομαι λες και το ξαναζώ...Απ' τον σκύλο μου δεν μπορώ να κρυφτώ! Θα έρθει σύντομα δίπλα μου προδίδοντας έτσι το μυστικό μου, κουνώντας ασυναίσθητα πέρα δώθε την ουρά του. «Έλα να παίξουμε...» θα λέει ο σκύλος με τα τεράστια γκριζοπράσινα μάτια του. «Έλα να παίξουμε...» θα τραγουδάει μετά από χρόνια ο Ανδρεάτος «Θα σου χαρίσω τη βασίλισσα μου...» Λίγο πιο γρήγορα να φτάσω στο αγαπημένο μου σημείο. Κόβω και ράβω εικόνα και ήχο. Μοντέρ κάνε το θαύμα σου! «Όλα...όλα...και τ' άλογα μου θα στα δώσω...» Κομπιάζω... «Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω...που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει...δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη....γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου...μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά...αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις...».
«Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου...» επαναλαμβάνω μ' έναν τόνο λίγο πιο ειρωνικό. Αν ο σκύλος μου μπορούσε να γελάσει, θα ξεκαρδιζόταν σίγουρα με τις τόσες πανοπλίες μου! Μέχρι και το πιάνο μοιάζει τώρα να 'ναι από σίδερο. Εναλλαγή πλάνου. Μπρος πίσω. Μπρος πίσω. Ξανά στο παράσημο του τοίχου. Μια σκέψη που ελπίζω να φανεί στην εικόνα. «Πως είναι άραγε να είσαι γενναίος?».
Πιάνομαι με γενναιότητα από την σκέψη μου και βγαίνω σιγά σιγά απ' την κρυψώνα μου...Τα παραθυρόφυλλα του σαλονιού τρίζουν σαν τα τρελά πουλιά στον μανιασμένο αέρα. Λες και με επευφημούν με τον τρόπο τους για την απρόβλεπτη αλλά πρόσκαιρη γενναιότητα μου. Το τζάκι μπροστά μου είναι αναμμένο. Πετάω στη φωτιά μία μία τις λέξεις μου. Ζεσταίνω ηδονικά τα χέρια μου στην αναμενόμενη σιωπή τους. Οι λέξεις που δε θα ειπωθούν αφήνουν πάντοτε μία καυτή σιωπή καθώς αργοσβήνουν δίχως παράπονο μέσα στον ηρωικό τους θάνατο. Το ρολόϊ της κουζίνας δείχνει τρεις ακριβώς. Ο κούκος που φτιάχτηκε για να μετράει τις στροφές του κόσμου κάνει θριαμβευτικά την εμφάνιση του. Το τραπέζι είναι άψογα στρωμένο. Η μάνα μου είναι καταπληκτική μαγείρισσα. Το σπίτι τις γιορτές είναι γεμάτο από κόσμο και όλοι ευχαριστιούνται φιλοξενία και με το παραπάνω. Σήμερα δεν είναι κανείς εδώ. Μαμά?? Μπαμπά??? Δεν είναι κανείς εδώ!!!!!!
Η άγρια πλευρά του παρελθόντος...μία άλλη εφιαλτική version. Τρέχω φωνάζοντας σ' όλα τα δωμάτια του κάτω ορόφου. Η κάμερα δεμένη στον ώμο μου. Ασυγκράτητος ρεαλισμός...Μου θυμίζει το «Αντίο Φάλκενμπεργκ» στην σκηνή της παραλίας. Σκέφτομαι πως ο μόνος λόγος που λατρεύω τον ωμό ρεαλισμό είναι ακριβώς γιατί αγαπάω πολύ το όνειρο...Αντιφατικό θα πεις. Όχι και τόσο θα συμπληρώσω. Απ' το δωμάτιο της αδελφής μου ακούγεται ένα κομμάτι των «doors» αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο. Και στο καπάκι Σιδηρόπουλος, οι σοβαροί κλόουν «Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια...» παγώνω το στίχο ενώ η εικόνα συνεχίζει το δρόμο της, ανατριχιάζοντας απ' την φωνή του...Το σάλι της γιαγιάς μου είναι σουρεαλιστικά αφημένο στο πάτωμα. Το σηκώνω. Μου έρχεται μαι μυρωδιά από κολόνια Μυρτώ. Τόσες αντιθέσεις...τόσες αντιθέσεις... «Μην σκοτώνετε τις αντιθέσεις!!» έλεγε πάντα ο δάσκαλος μου «Το παν στη ζωή και στην τέχνη είναι η αντίθεση...εσωτερική και εξωτερική πάλη...». «Καλό αίμα, κακό αίμα» ο τίτλος του τελευταίου μου βιβλίου. Αποδεικνύει τον συλλογισμό του. Το διάλεξα κυρίως για το οπισθόφυλλο του «Όλα τα πρόσωπα των διηγημάτων εκφράζουν μια λαχτάρα για λύτρωση. Θα καταφέρουν τελικά να τη ζήσουν? Δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά, ακόμη κι' αν μια γραμμή πριν από το τέλος όλες οι καμπάνες χτυπούν αναστάσιμα». Δεν το διάβασα ακόμα.
Δεν είναι κανείς εδώ!!! Πρέπει να το πάρω απόφαση πως είμαι μόνη μου πια. Σκέφτομαι αντανακλαστικά τον Ρίτσο «Καθένας μονάχος του πορεύεται στον έρωτα...μονάχος στη δόξα...και στο θάνατο...το ξέρω...το δοκίμασα...δεν ωφελεί...». Ανεβαίνω μ' επιμονή την στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί στον δεύτερο όροφο μονολογώντας πως καθένας μονάχος του πορεύεται στο χρόνο...ναι ναι...στο χρόνο... «Πάγωσε το χρόνο...πάγωσε το χρόνο...πάγωσε το χρόνο!!!». Το παιδικό μου δωμάτιο είναι ίδιο κι' απαράλλακτο. Ο κόσμος όπως τον θυμάμαι...Έχω παγώσει επιτέλους τον χρόνο...Τα καρουζελ μου όμως εξακολουθούν να γυρίζουν...οι κούκλες μου να ονειρεύονται στο κρεβάτι μου τα μεγάλα όνειρα τους...και τα χάρτινα καραβάκια μου που δεν φοβούνται πια τον κακό καιρό να συνεχίζουν αδιάκοπα το ταξίδι τους σε μιας γαλάζιας λίμνης το άπειρο...
Ζουμ στην αφίσα! Ζουμ στην αφίσα!! Ένας μικρός πρίγκιπας και το λουλούδι του. Έχει ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Μοιάζει με άγγελο. «Ο πλανήτης μου έχει τρία ηφαίστεια δύο ενεργά και ένα ανενεργό» τον ακούω να λέει «Τρία ηφαίστεια κι' ενα όμορφο τριαντάφυλλο. Κάθε μέρα καθαρίζω τα ηφαίστεια και ποτίζω το τριαντάφυλλό μου. Ο πλανήτης μου είναι ξεχωριστός...» Ένας μικρός πρίγκιπας που ζει ευτυχισμένος στον πλανήτη του. Σκέφτομαι πως τα παιδιά γίνονται ευτυχισμένα με τα πιο απλά πράγματα...
«Als das kind kind war». Όταν το παιδί ήταν παιδί. Γελάω...Όταν το παιδί ήταν παιδί το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγη αγάπη...
Cut!! Τελείωσαμε για σήμερα. Μένω λίγο ακόμα στο πλατό ενώ τα φώτα σβήνουν...Θέλω τόσο απεγνωσμένα να κάνω ένα τσιγάρο...
ο ήχος της ιστορίας:
σχόλια