ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΥΚΛΟ φίλων και γνωστών, μπορώ να σκεφτώ ένα τουλάχιστον παράδειγμα δεσμού που προέκυψε μέσα στην πανδημία, ζυμώθηκε στην καραντίνα και μοιάζει, αρκετούς μήνες αργότερα – ικανό μάλλον διάστημα για να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα περί «βιωσιμότητας» μιας σχέσης – να βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη.
Κατανοώ ότι τα «γκομενικά» trends δεν αποτελούν ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας και άμεσου επιστημονικού ενδιαφέροντος στην τρέχουσα υγειονομική συνθήκη, θα είχε πάντως ενδιαφέρον πιστεύω μια στατιστική έρευνα με θέμα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ρομαντικών / ερωτικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μέσα στη γυάλα της πανδημίας και υπό την σκιά της COVID-19.
Μήπως τελικά αυτές οι σχέσεις (ή κάποιες απ' αυτές) έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες μακροημέρευσης επειδή σφυρηλατήθηκαν σε έκτακτες και περίεργες και πρωτοφανείς συνθήκες κρίσης (εγώ κι εσύ ενάντια σ' ένα απειλητικό σύμπαν); Ή μήπως είναι όλο αυτό μια ψευδαίσθηση που θα διαλυθεί όταν λήξει η κατάσταση συναγερμού;
Ένα από τα θετικά ίσως αυτής της δύσκολης συνθήκης είναι ότι μοιάζει να επικρατεί μια σχετική εκεχειρία στον πόλεμο που διεξάγεται στην αρένα των sexual politics, με μειωμένη λόγω των περιστάσεων, την διάθεση για παρεξηγήσεις και εύκολα στερεότυπα.
Πηγαινοέρχονται κατά διαστήματα στο μυαλό μου τέτοιου είδους προβληματισμοί, ως αντιπερισπασμός από τις πιο επείγουσες πτυχές της καθημερινότητας, συνεπώς διάβασα με πολύ ενδιαφέρον ένα «βιωματικό» κείμενο που έγραψε μια αρθρογράφος του περιοδικού Atlantic με θέμα τον δεσμό που της έκατσε μέσα στην πανδημία (τίτλος του άρθρου με spoiler στο τέλος: "I Took the Risk of Dating During the Pandemic. It Paid Off").
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ίσως ότι στις ΗΠΑ το ζήτημα της πανδημίας το βιώνουν (όσοι δεν είναι τελείως ψεκασμένοι) με πολύ πιο βαρύ και έντονο τρόπο απ' ότι εμείς, ούτε ότι πρόκειται για μια χώρα που της αναλογεί περίπου το 22% των νεκρών παγκοσμίως από τον κορωνοϊό παρότι έχει μόνο το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οπότε, οι επιλογές τους σε ζητήματα νέων γνωριμιών και ερωτικών σχέσεων εμπεριέχουν σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο και απαιτούν πιο προσεκτικό ζύγισμα από τις δικές μας.
Δεν παύει, παρ' όλα αυτά, να έχει οικουμενικό ενδιαφέρον το συγκεκριμένο χρονικό ενός έρωτα στην εποχή της πανδημίας – μια εποχή, που όπως σημειώνεται στο κείμενο, «τα μέτρα και τα σταθμά της δέσμευσης που γνωρίζαμε δεν λειτουργούν πια», γεγονός που μας ωθεί να αναζητήσουμε «εναλλακτικά κριτήρια σταθερότητας», αλλά και να εκτιμήσουμε την τεράστια σημασία μιας «όμορφης μέρας» που μοιάζει όλο και πιο σπάνια και πολύτιμη καθώς το μέλλον παρουσιάζεται τόσο αβέβαιο.
Ένα από τα θετικά ίσως αυτής της δύσκολης συνθήκης είναι ότι μοιάζει να επικρατεί μια σχετική εκεχειρία στον πόλεμο που διεξάγεται στην αρένα των sexual politics, με μειωμένη λόγω των περιστάσεων, την διάθεση για παρεξηγήσεις και εύκολα στερεότυπα. Νομίζω αυτό αντικατοπτρίζεται και σε κάποια από τα παρακάτω αποσπάσματα:
«Στο τρίτο μας ραντεβού, εκείνος έβαλε διακριτικά το σεξ στην κουβέντα. Φαινόταν να πιστεύει ότι θα ήταν ωραία, και το ίδιο πίστευα κι εγώ. Πρώτα όμως κάναμε τεστ για covid. Υποπτευόμουν ότι το πηγαίναμε κι οι δύο προς τη μονογαμία, αλλά δεν ήθελα να προκαταβάλλω τίποτα. Τον ρώτησα αν κοιμόταν με κάποια. Έδειξε να εκπλήσσεται λίγο με την ερώτηση. Κατανοητή η αντίδρασή του. Στην πραγματικότητα δεν ρωτούσα μόνο αν είχαμε γίνει "αποκλειστικοί", αλλά και αν υπήρχε περίπτωση να εκτεθώ σε επιπλέον ρίσκα μόλυνσης από τον ιό. Αυτό που κάποτε ήταν μια ερώτηση που θα έκανα για να μετρήσω πόσο casual ήταν μια σχέση, ακουγόταν πλέον σαν κριτική του χαρακτήρα του. Σ' ένα κόσμο όμως που μια βόλτα στο σουπερμάρκετ μπορεί να είναι μοιραία, υπάρχει πια "casual" ραντεβού ή "casual" σεξ; Υπάρχει τίποτα casual πλέον;».
«Εξαιτίας της επιθυμίας μας να κάνουμε αυτή τη σχέση να λειτουργήσει, κάναμε κάτι που ίσως δεν έπρεπε, δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης: αποδεχτήκαμε ο ένας τις επιλογές του άλλου, χωρίς πιέσεις...Μόλις κατασταλάξαμε όμως σε μια σχέση αμοιβαίας δέσμευσης, νέο κύμα άγχους προέκυψε. Ήταν τόσα πολλά αυτά που δεν μπορούσα να ξέρω για εκείνον, λόγω των συνθηκών. Πώς ήταν αργά το βράδυ σε μεγάλες παρέες; Κι αν είναι από αυτούς τους τύπους που μουγκρίζουν δυνατά στο γυμναστήριο; Πράγματα που δεν θες να μάθεις ένα χρόνο αργότερα...»
«H πανδημία μετέφερε ένα βάρος που ερχόταν σε σύγκρουση με την ευπάθεια του εκκολαπτόμενου ρομάντσου μας... Αντίθετα από τις προηγούμενες σχέσεις μου, έπρεπε να αποφασίσω αμέσως αν θα τον εμπιστευόμουν ή όχι. Αν πίστευα ότι ήταν εντελώς ανεύθυνος – που δεν ήταν – πιθανότατα θα το είχα λήξει. Δεν είχα κανένα σκοπό όμως να επιβλέψω ούτε πού πάει ούτε τι παρέες κάνει...».
σχόλια