TΟΝ κ. ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟ ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα, ούτε είχα ακούσει ή διαβάσει κάτι για εκείνον, παρότι παρακολουθώ αρκετά και τα πολιτικά και τα επιχειρηματικά πράγματα. Πέφτοντας επάνω στα σχόλια διαφόρων στα κοινωνικά δίκτυα, τον αναζήτησα και διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη ότι πρόκειται για τον αντιδήμαρχο Ανάπτυξης και Επιχειρηματικότητας του δήμου Αθηναίων.
Πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκα, να γνωρίζω ακριβώς, σε καθημερινή βάση, ποιο σοκάκι πλύθηκε, ποιο πλατειάκι καθαρίστηκε, ποια γωνιά της πόλης μας έγινε περισσότερο πράσινη και να μην έχω μάθει τίποτα για την ανάπτυξη της πόλης; Ήδη, περίπου δεκαοκτώ μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του, δεν έχω διαβάσει κάτι για το πώς θα στηριχτεί η επιχειρηματικότητα, η νεοφυής επιχειρηματικότητα, πώς θα τονώσουμε την αγορά στα Πατήσια, πώς θα χτίσουμε κυψέλες επιχειρηματικότητας στο Μεταξουργείο, πώς θα μετατρέψουμε την Αθήνα στη Silicon Valley των Βαλκανίων, και γιατί όχι της Ευρώπης, κάτι, τέλος πάντων, για το πώς θα κάνει η Αθήνα μας τη μετάβαση στη νέα εποχή της ως μια ευρωπαϊκή μητρόπολη.
Από περιέργεια και γιατί δεν θέλω να αδικώ κανέναν, γκούγκλαρα λίγο, ρώτησα λίγο, λίγα πράγματα βρήκα. Θα μου πείτε, μπορεί ο άνθρωπος να έχει σχεδιάσει μια σούπερ στρατηγική ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδύσεων στην πόλη μας και απλώς να μην το έχουμε μάθει ακόμη ή να μην το έχω μάθει εγώ. Πολύ σωστά. Μπορεί.
Καμία επαγγελματική καταξίωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κενό πολιτικής και, όσο επιτυχημένος κι αν είσαι στην καριέρα σου, οι συμψηφισμοί δεν είναι αποδεκτοί.
Θα προτιμούσα, όμως, να έχω μάθει ποιος είναι ο κ. Μακρόπουλος από τέτοιες ειδήσεις, να διάβαζα αναρτήσεις με ανάλογο περιεχόμενο. Θα προτιμούσα να ήμουν στα σχόλια από κάτω και τώρα να καβγάδιζα με κάποιον/-α για να υπερασπιστώ το σχέδιο και το όραμά του για την πόλη μας.
Σαφέστατα, ο καθένας και η καθεμία έχει το δικαίωμα να γράφει ό,τι θέλει στο προσωπικό του/της προφίλ και καθόλου δεν θέλω να έχω τον ρόλο της αστυνομικού των τοίχων – και ούτε θα έπρεπε να τον έχει κανένας. Επιπλέον, καθόλου δεν με ενδιαφέρει η περιουσία του, ούτε φθονώ τα πλούτη του. Μακάρι ο άνθρωπος να 'ναι καλά, να κάνει άλλα τόσα και να ζει όπως ακριβώς εκείνος επιθυμεί.
Αλλά η θέση του κ. Μακρόπουλου είναι πολιτική και η ανάπτυξη του δήμου Αθηναίων περνάει αναγκαστικά και από τα Πατήσια, και από το Μεταξουργείο, και από τον Βοτανικό, και από κάθε υποανάπτυκτη γειτονιά που υποφέρει, και από κάθε δρόμο της Αθήνας που στη γωνιά του θα βρεις έναν άστεγο.
Όχι, δεν ηθικολογώ, ούτε ο στόχος αυτού του κειμένου είναι να αναδείξει οποιαδήποτε ταξική διαφορά ή έλλειψη ενσυναίσθησης από την πλευρά του κ. Μακρόπουλου απέναντι στις παραμελημένες περιοχές του δήμου μας και στους συμπολίτες μας που υποφέρουν, ειδικά μέσα σε αυτήν τη δοκιμασία που περνάμε. Αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, δεν θα του το υποδείξω εγώ.
Αυτό που έχω το δικαίωμα, όμως, να κρίνω είναι τη δουλειά του. Και ο κ. Μακρόπουλος οφείλει στους πολίτες που τον ψήφισαν να την κάνει και να τους ενημερώνει γι' αυτήν. Όσο η προσωπική του ατζέντα υπερτερεί της πολιτικής, τα πράγματα δυσκολεύουν. Καμία επαγγελματική καταξίωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κενό πολιτικής και, όσο επιτυχημένος κι αν είσαι στην καριέρα σου, οι συμψηφισμοί δεν είναι αποδεκτοί.
Το μεγάλο κρίμα, ωστόσο, δεν είναι για τον ίδιο τον κ. Μακρόπουλο αλλά για τους άλλους αντιδημάρχους που πραγματικά οργώνουν, σπιθαμή προς σπιθαμή, κάθε μέρα αυτή την πόλη για να την έχουν καθαρή, ασφαλή, όμορφη και πολιτισμένη και το χαίρονται με την καρδιά τους, χωρίς να νοσταλγούν κανένα άλλο μέρος του κόσμου.
Γράφοντας αυτά, θυμήθηκα ένα πολύ όμορφο σημείο στο βιβλίο του Μαξ Βέμπερ Η πολιτική ως κάλεσμα και ως επάγγελμα (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Δώμα), στο οποίο ο Βέμπερ εξετάζει τη διάκριση μεταξύ ηθικής του φρονήματος και ηθικής της ευθύνης. Λέει συγκεκριμένα: «Μόνο όποιος είναι βέβαιος πως δεν θα συνθλιβεί όταν ο κόσμος, από τη δική του τη σκοπιά ιδωμένος, αποδειχθεί πολύ μωρός ή ποταπός για όσα αυτός θέλει να του προσφέρει, μόνο όποιος, με όλα αυτά αντιμέτωπος, μπορεί να πει "και όμως!"». Του το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια