3 νέα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά
Από το νέο βιβλίο αυτής της ελληνίδας ποιήτριας που αγαπώ και ξεχωρίζω, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη με τίτλο «Ό,τι έγινε - άνθρωποι και φαντάσματα». Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη ζώσα ελληνίδα ποιήτρια.
ΕΝΤΟΜΑ
Εκείνη τη χρονιά
λύγισαν τα κλαδιά μου ως το χώμα
έτοιμος πάντα για αδιάκοπη βροχή ο ουρανός μου
κι ο κήπος για φωνές εντόμων μακρινές
και λυπημένες.
Δεν άκουγα τραγούδια τότε
όσα φεγγάρια μόνο
θέλησαν μόνα τους να πέσουν στο πηγάδι.
Ό,τι κι αν λέω όμως
υπήρχε ακόμη αγάπη μέσα μου
και της αγάπης η απόλαυση
ακόμη.
Ναι, θυμάμαι τις ευτυχισμένες μέρες
και τον καιρό της κάθε μέρας.
ΠΡΑΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ
Ο χειρότερος εφιάλτης είπε
φαντάσου, είπε, να μάθεις ξαφνικά
εκεί που κάθεσαι, να μάθεις
να σου πουν δηλαδή αυτοί οι καριόληδες
ότι οι πιο πολύτιμες στιγμές σου
τα μέρη και οι άνθρωποι
δεν έχουν φύγει
ούτε πεθάνει
αλλά, χειρότερα,
δεν έχουν υπάρξει ποτέ
κόλαση, είπε
αυτό είναι κόλαση·
αλλά και τώρα πάλι βλέπω πράματα ανύπαρκτα
εκεί που κάθομαι τα βλέπω, καταλαβαίνεις;
πέφτω στον πειρασμό να φαντάζομαι.
Τι βλέπεις; είπα, πες μου κάτι ανύπαρκτο
που βλέπεις
νά είπε, έναν τάρανδο
να κατεβαίνει τον δρόμο
και περασμένο στο αυτί του ένα σκουλαρίκι
α, είπα, εντάξει,
αυτό υπάρχει!
ΤΙ ΚΡΙΜΑ
Ο ρεμβασμός μου έχει χαθεί
κι οι λεπτεπίλεπτες αισθήσεις.
Σ' άλλα παλιότερα φθινόπωρα
κυλούσα μέσα στη βροχή και την ομίχλη
νωχελικά και μάλιστα
με κάποια αβροφροσύνη
προς τους άλλους.
Τώρα πια, όχι·
τώρα, η θλίψη και ο πόνος
με κάνουν άξεστη
προτού καν γράψω δύο λέξεις.
Τι κρίμα
ο καιρός μου πέρασε
πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο.
