ΣΤΙΣ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ, με το που ανακοινώθηκε το λουκέτο στην εστίαση, κανείς μας δεν γνώριζε τι ερχόταν, πώς ή πότε θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε πάλι, και κανείς δεν φανταζόταν τι πραγματικά σήμαινε να βλέπει ξαφνικά το εστιατόριo του άδειο από κόσμο και σκοτεινό.
Έπειτα από πολύ δύσκολους καιρούς –ίσως και χρόνια– είχαμε όλοι την αίσθηση ότι φέτος η κατάσταση κάπως θα καλυτέρευε, βγαίνοντας από τη βαθιά οικονομική κρίση. Λένε ότι ενός κακού μύρια έπονται, αλλά συνάμα λένε και ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τελικά, μήνες μετά τη 13η Μαρτίου και οι δύο λαϊκές εκφράσεις ταιριάζουν κάπως σε ό,τι αφήνει πίσω του το 2020. Κάπως έτσι έχει λειτουργήσει και σε προσωπικό επίπεδο όλη αυτή η κατάσταση.
Η εστίαση είναι μια πολύπλοκη υπηρεσία. Οι δυσκολίες μιας επιχείρησης που θα ξεπεραστούν και θα οδηγήσουν στην επιβίωση αρχικά, και μετά στο κέρδος, δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο με πολλές και δύσκολες προεκτάσεις και σίγουρα πρωτόγνωρες για πολλούς επιχειρηματίες αλλά και συναδέλφους που ζουν από την εστίαση. Και μην ξεχνάμε και τον τουρισμό.
Είναι ξεκάθαρη πια η ανάγκη για το crisis management, μια έννοια που ως τώρα ήταν φιλοσοφική και πλέον είναι πρακτική, άμεση και επιτακτική.
Η εστίαση, η συνεύρεση, η διασκέδαση, η παρέα: πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα στην καθημερινότητά μας άλλαξαν. Δεν μιλάω ως σεφ ή ως επιχειρηματίας. Μιλάω ως άνθρωπος που βίωσε και βιώνει μια καθημερινότητα όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα.
Είναι αναγκαία μπρος σε μια επικίνδυνη συνθήκη όπως ο Covid, μια πανδημία που μας άλλαξε, που έπιασε εξαπίνης τους πάντες και τα πάντα, παγκόσμια, πανελλαδικά, αλλά και προσωπικά όλους ανεξαιρέτως. Άλλαξε τη ζωή, την καθημερινότητα, τις επαφές με τις οικογένειές μας και όχι μόνο. Την οικονομία και τη δουλειά μας.
Η σοβαρότητα της κατάστασης άλλαζε μέρα με τη μέρα δυστυχώς προσθετικά, ο φόβος και η ανασφάλεια που ήρθαν από αυτήν θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας, καθώς και οι συνέπειες αυτών, σε όλα τα επίπεδα. Ίσως η εικόνα της ζημιάς να είναι λίγο μεγαλύτερη από αυτήν που ήδη φαίνεται αχνά μπροστά μας και θα αφήσει κατάλοιπα πίσω της για αρκετό καιρό.
Η εστίαση, η συνεύρεση, η διασκέδαση, η παρέα: πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα στην καθημερινότητά μας άλλαξαν. Δεν μιλάω ως σεφ ή ως επιχειρηματίας. Μιλάω ως άνθρωπος που βίωσε και βιώνει μια καθημερινότητα όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα.
Είναι σκληρό όλο αυτό, η αβεβαιότητα και ο φόβος της εξέλιξης στο άγνωστο. Οι χρόνοι αντίδρασης ελάχιστοι, όπως και οι επιλογές μας μπροστά στον αόρατο εχθρό με το όνομα Covid. Τι κάνεις, λοιπόν; Κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε μια τηλεόραση περιμένοντας την ανακοίνωση για τον αριθμό των θυμάτων; Σίγουρα είναι μια επιλογή, όμως υπάρχουν κι άλλες – πάντα υπάρχουν κι άλλες.
Τι επιλέγεις, λοιπόν; Να επιβιώσεις, να ελιχθείς και να κάνεις το καλύτερο για σένα, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τους συνεργάτες σου και τη δουλειά σου. Αυτή είναι η άλλη επιλογή.
Αρχικά είπα ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού και το εννοώ.
Προσέξαμε, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδωσαν για να προστατευτούμε, να προστατέψουμε τον εαυτό μας και τους άλλους από εμάς, να ενημερωθούμε για τις οδηγίες και να τις εφαρμόσουμε άμεσα στην επιχείρησή μας – επί της ουσίας και όχι για το θεαθήναι. Μιλώντας για εστίαση, αλλάξαμε και προσαρμόσαμε το μενού και τη φιλοσοφία των μαγαζιών μας για να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες μας, που πλέον δεν μπορούν να έρχονται στα μαγαζιά μας, με λύσεις όπως το take-away και το delivery (κάτι που ίσως δεν θα δεχόμουν ποτέ για το OVIO, και όμως, ζυγίζοντας τα πράγματα, ήταν μονόδρομος η βιωσιμότητα της επιχείρησης και η συνέχεια της συνεργασίας μας με τα παιδιά και το προσωπικό). Να μείνουν όλοι εκεί, να μη χάσει κανείς τη δουλειά του και να μπορέσουμε να κρατηθούμε μέχρι να περάσει η μπόρα... και θα περάσει.
Τι μάθαμε από αυτό, τι μας έμεινε ως γνώση και εμπειρία και ίσως μας άλλαξε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε στην καθημερινότητά μας; Κατ' εμέ, υπάρχουν οφέλη. Επαναπροσδιορίσαμε τη ζωή μας, αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι δεδομένα, είναι «δώρα» που μας δίνονται κι εμείς πρέπει να αρπάζουμε κάθε στιγμή την «ελευθερία» στην κανονικότητά μας, στον τρόπο ζωής που είχαμε και έπρεπε να αλλάξουμε.
Μάθαμε να εκτιμούμε τα απλά καθημερινά πράγματα. Όπως την ανάγκη να βλέπουμε τους αγαπημένους μας, να πίνουμε ποτά με τους κολλητούς μας, να ταξιδεύουμε, να αγγίζουμε τους ανθρώπους με σφιχτές χειραψίες και να αγκαλιαζόμαστε χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, όλα αυτά που μας έλειψαν πραγματικά... είδαμε την αξία τους, νιώσαμε την ανάγκη να τα έχουμε γιατί μας έλειψαν. Και μας έλειψαν πολύ. Είναι συναισθήματα που δεν ξεχνιούνται, ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε, είναι η ζωή μας, είναι αυτά που μας κάνουν χαρούμενους κι ευτυχισμένους.
Αυτό είναι, πιστεύω, το κέρδος μας από αυτή την άβολη και άσχημη κατάσταση. Κι αυτό θα πρέπει αυτή η γενιά να θυμάται και να μεταλαμπαδεύει ως εμπειρία στις επόμενες. Οι επόμενες μέρες θα είναι φωτεινότερες!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια