ΠOΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ που μου έμειναν στη μνήμη από το πρώτο κύμα της πανδημίας, θα σταθώ όμως σε κάτι το οποίο έγινε σχετικά πρόσφατα και που νομίζω ότι αντικατοπτρίζει πολλές περιπτώσεις διασωληνωμένων, γιατί αυτοί άνθρωποι που μπαίνουν σε ΜΕΘ έχουν διαύγεια.
Συνέβη πριν από δυο-τρεις βδομάδες με ασθενή άνω των 60, τον οποίο ετοιμάζαμε για διασωλήνωση. Του εξηγούμε ότι πρέπει να μπει σε μεγαλύτερο μείγμα αέρα και ότι χρειάζεται μηχάνημα και γι' αυτό τον λόγο πρέπει να τον πάμε στην ειδική μονάδα και να τον υποβάλουμε σε αυτήν τη διαδικασία.
Γυρίζει τότε και με ρωτάει: «Θα πεθάνω;». Το είπε όμως σαν να ρωτούσε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, σαν ένα τετελεσμένο γεγονός, του οποίου ήταν απλός παρατηρητής. Του λέω: «Κοιτάξτε, κάνουμε όλοι μας μεγάλη προσπάθεια ακριβώς για να μη συμβεί αυτό». Και μου απαντά: «Ένας στους τρεις που μπαίνει σε αυτήν τη μονάδα πεθαίνει».
Δεν μπορεί να γίνεσαι συναισθηματικά ράκος τη στιγμή που πρέπει να δράσεις γρήγορα και με καθαρό μυαλό.
Ο άνθρωπος αυτός παραμένει στη ΜΕΘ τώρα που μιλάμε, πηγαίνει όμως, ευτυχώς, καλύτερα. Ναι, μου έμεινε εκείνο το «θα πεθάνω;», γιατί το είπε με μια επίγνωση, μια συνειδητοποίηση που εκείνη την ώρα ‒ακόμα το θυμάμαι‒ με συντάραξε. Γιατί πολλοί ασθενείς που έχουν βρεθεί στη θέση του σκέφτονται ή φοβούνται το χειρότερο, κανείς όμως απ' όσους θυμάμαι δεν το έχει εκφράσει με τέτοια νηφαλιότητα.
Προσπαθούμε, ξέρετε, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να αποστασιοποιούμαστε συναισθηματικά από τους ασθενείς όσο μπορούμε. Πρέπει λιγάκι να μένεις απέξω. Όχι να λειτουργείς σαν ρομπότ, αλίμονο, να μην μπαίνεις όμως μέσα σε όλες τις ιστορίες και σε όλα τα προβλήματα, γιατί αυτό δεν σε βοηθάει να είσαι σωστός επαγγελματίας. Δεν μπορεί να γίνεσαι συναισθηματικά ράκος τη στιγμή που πρέπει να δράσεις γρήγορα και με καθαρό μυαλό.
Επειδή όμως άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν το καταφέρνουμε πάντα, κι αυτή ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια