ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ LOCKDOWN, 25 Μαΐου, βλέπω το βίντεο ενός Αφροαμερικανού να πεθαίνει σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι, κάτω από το γόνατο ενός αστυνομικού. Δεν ήταν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Αμερική, και τα προηγούμενα χρόνια είχαμε αυθαιρεσίες αστυνομικών εναντίον Αφροαμερικανών, με θανάτους οι οποίοι δεν διώχθηκαν ποινικά. Όμως η εικόνα ενός ανθρώπου να ξεψυχά μπροστά στα μάτια μας με συγκλόνισε.
Και όχι μόνο αυτό. Το κύμα αντιδράσεων που ξεσήκωσε σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα ολόκληρο τσουνάμι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ήταν κάτι επαναστατικό για μένα. Το γεγονός ότι έπεσαν εκατοντάδες αγάλματα, είτε αποικιοκρατών, είτε ανθρώπων που υπηρετούσαν τον Νότο της Αμερικής ή ήταν υπέρ της σκλαβιάς, στην Αμερική και στην Ευρώπη, και αναπτύχθηκε ένα κίνημα ενάντια στη βία και στον συστημικό ρατσισμό προς τους ανθρώπους αφρικανικής καταγωγής, το Black Lives Matter, μου έδωσε ελπίδα για το μέλλον. Ήταν ένα γεγονός ορόσημο και ένα highlight της δύσκολης και σκοτεινής αυτής χρονιάς που λέγεται 2020.
Σε πιο προσωπικό επίπεδο, στις 30 Μαΐου έμαθα ότι θα γίνω πατέρας. Η σύλληψη του παιδιού έγινε την ημέρα που τελείωσε το lockdown και περιμένουμε να γεννηθεί σε έναν μήνα, οπότε αυτό θα είναι «το παιδί της καραντίνας».
Ο καθένας από το δικό του μετερίζι προσπάθησε να κάνει την παρουσία του αισθητή και να δείξει στην κυβέρνηση ότι είμαστε κι εμείς εδώ. Και όχι μόνο οι καλλιτέχνες αλλά και οι εργάτες στην τέχνη, που είναι πάρα πολλοί.
Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και την αβεβαιότητα, χάρηκα που είδα όλους τους εργαζόμενους του καλλιτεχνικού χώρου να έχουν μια διάθεση ενότητας, με το κίνημα Support Art Workers. Μπορεί να ήταν μια γενικότητα, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, έχει ταυτότητα πολιτική, έχει διεκδικήσει, και με τις πιέσεις που άσκησε δόθηκαν κάποια επιδόματα, τα οποία δεν θα χορηγούσαν. Είναι κι αυτό σημαντικό για τον κλάδο.
Έγιναν κάποια πράγματα, αλλά καταλάβαμε και πόσο ανοργάνωτοι είμαστε σε πολλά θέματα. Μέσω του Support Art Workers κάποιοι οργανώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους. Είδα σε μια συγκέντρωση έξω από τη Βουλή άτομα που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έβλεπα στον δρόμο, αυτό είναι κάτι που με χαροποίησε, όπως και το γεγονός ότι υπήρχε διάθεση δράσης. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι προσπάθησε να κάνει την παρουσία του αισθητή και να δείξει στην κυβέρνηση ότι είμαστε κι εμείς εδώ.
Και όχι μόνο οι καλλιτέχνες αλλά και οι εργάτες στην τέχνη, που είναι πάρα πολλοί. Ηχολήπτες, φροντιστές, σκηνογράφοι, ταξιθέτες, εικονολήπτες κ.λπ. Αυτό ήταν κάτι που με έκανε να νιώσω ότι είμαι στους μουσικούς που μάχονται για τα δικαιώματά τους και θέλουν το καλύτερο για τον κλάδο τους.
Τέλος, αυτό που θα κρατήσω από το lockdown είναι μια μοναδική εμπειρία που έζησα μια μέρα που είχα βγάλει τον σκύλο μου βόλτα. Ενώ περπατούσαμε από το Θησείο προς το Μοναστηράκι και στα αριστερά μου είχα την πλατεία Μοναστηρακίου, φώναζα και άκουγα την ηχώ μου στην Αθηνάς. Σαν να ήμουν σε κάποιο βουνό. Αυτό ήταν κάτι συγκλονιστικό, κάτι που δεν έχω ξαναζήσει στην Αθήνα. Είναι κάτι που μου έμεινε έντονα από το lockdown.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
