TO 2020 ΓΙΑ ΜΕΝΑ είχε τρεις καραντίνες και αισθάνομαι τη χρονιά τελείως χαμένη. Αυτό που τη σημάδεψε και άλλαξε για μένα πολλά ήταν όταν έμαθα ότι έχω νοσήσει από τον Covid-19.
Μια συνάδελφός μου στη δουλειά είχε γενέθλια και κάλεσε εμένα και τους υπόλοιπους συναδέλφους της, εφτά συνολικά, να πάμε στο σπίτι της για να κόψουμε μια τούρτα. Δεν ήταν ένα μεγάλο πάρτι, δεν είχε πολύ κόσμο, ήταν τέλος Αυγούστου και τηρούσαμε όλα τα μέτρα προστασίας, μάσκες, αποστάσεις.
Μετά από μερικές μέρες εμφάνισα συμπτώματα. Από την παρέα νόσησαν άλλοι τρεις άνθρωποι. Δεν πέρασα την αρρώστια βαριά. Είχα λίγο πυρετό για δυο μέρες και μετά υποχώρησε. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο όμως, ειδικά το πρώτο διάστημα. Δεν έμεινα μέσα μόνο 15 μέρες που λένε, επειδή από την Πολιτική Προστασία, με την οποία μιλούσα, δεν μου έδιναν ξεκάθαρες απαντήσεις για το πότε να βγω.
Εν τέλει, βγήκα μετά από 22 μέρες, και μέχρι τότε ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Δεν έβγαινα ούτε για να πάω σε άλλο δωμάτιο, γιατί φοβόμουν μην κολλήσει η οικογένειά μου. Ευτυχώς, δεν κόλλησε κανείς.
Μόνη μέσα σε ένα δωμάτιο 22 μέρες ήταν σαν φυλακή. Είχα παρέα την τηλεόραση, τον υπολογιστή και το κινητό μου και κάπως περνούσε η ώρα, επικοινωνούσα με κάμερα με τους φίλους μου για να πούμε τα νέα μας, αλλά γενικά ήταν μια κατάσταση πολύ δύσκολη.
Παρόλο που πέρασα την αρρώστια, φοβάμαι, γιατί δεν θα ήθελα να την ξαναπεράσω. Προσέχω πολύ.
Οι πιο κοντινοί μου φίλοι με υποστήριξαν πολύ, ούτε λεπτό δεν με έκαναν να αισθανθώ άσχημα γι' αυτό που συνέβη. Υπήρξαν όμως άτομα έξω από τον κοινωνικό μου κύκλο τα οποία ήταν κάπως θυμωμένα και μου έριχναν ευθύνες, επειδή με θεωρούσαν απρόσεκτη. Φοβούνταν ότι θα τους κολλήσω, ακόμα κι όταν είχαν περάσει βδομάδες από τότε που νόσησα και το τεστ είχε βγει δύο φορές αρνητικό.
Η αρρώστια, ειδικά για τους πρώτους που νόσησαν, είναι ένα στίγμα. Το κατάλαβα αυτό όταν συνάντησα μετά από πολύ καιρό έναν παλιό μου συμμαθητή, ο οποίος μου είπε «γιατί δεν το ανακοινώνεις στα social media σου, να το ξέρουν όλοι;». Ήταν ο μόνος που με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα.
Αλλά και στη δουλειά ήταν δύσκολο να επανέλθω, αφού, αν και στο πάρτι ήταν και οι συνάδελφοί μου, εγώ ήμουν η πρώτη που είχε συμπτώματα. Το ποιος έφερε τον ιό δεν το ξέρουμε και δεν καταλάβαμε και ποτέ.
Παρόλο που πέρασα την αρρώστια, φοβάμαι, γιατί δεν θα ήθελα να την ξαναπεράσω. Προσέχω πολύ. Πριν από την καραντίνα έβγαινα πολύ συχνά, πήγαινα σε μαγαζιά με live μουσική, πήγαινα για καφέ και πρωινό με τις φίλες μου και, επειδή δουλεύω και στην εστίαση, ήμουν συνέχεια σε μαγαζιά. Μετά τη δουλειά, αν δουλεύαμε βράδυ, πηγαίναμε πάντα για ποτό.
Πλέον βλέπω τους φίλους μου πιο αραιά, μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι τρία άτομα το πολύ, με πολλή απόσταση μεταξύ μας, δεν θα αγκαλιαστούμε, δεν θα φιληθούμε. Μου λείπει η ρουτίνα που είχα, να πάω στη δουλειά μου, να είμαι πιο ενεργή, δεν μπορώ να κάθομαι στο σπίτι. Θέλω να πάω μια βόλτα με τις φίλες μου, να πιω έναν καφέ, να βγούμε το βράδυ. Μου έχει λείψει πάρα πολύ μια βραδιά με τους φίλους μου, που θα κάνουμε ό,τι κάναμε προτού ξεκινήσει αυτό. Εύχομαι το 2021 να είναι μια καλύτερη χρονιά για όλους!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια