10/6/20
Οδός Αθηνάς - Σταθμός Μοναστηράκι, 20:05
ΣΧΟΛΑΩ ΑΠΟ ΤΟ Αthens Checkpoint στις 20:00, χάνω το λεωφορείο στο παρά πέντε και περιμένω το επόμενο καθισμένη σταυροπόδι στo παγκάκι της στάσης, καπνίζοντας, ενώ στα ακουστικά μου παίζει Lana, «putting on my music while I'm watching the boys...».
Ένα ταξί σταματάει και ο οδηγός προσφέρεται να με πάει βόλτα, τον αγνοώ, λίγο μετά ένας τουρίστας στέκεται όρθιος μπροστά μου, «hello», τον αγνοώ και μια γυναίκα που κάθεται δίπλα μου βγάζει τα δικά της ακουστικά και με ρωτάει δυνατά και απότομα: «Μα τι έπαθαν όλοι;». «Μοναξιά» της απαντώ και σβήνω το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο.
Από την Ερμού στρίβει, επιτέλους, η μικρή φωτισμένη γαλέρα του ΟΑΣΑ, ακόμα μικρότερη πλέον, λόγω κορωνοϊού οι δύο μπροστινές θέσεις είναι αποκλεισμένες με μια αυτοσχέδια νάιλον κατασκευή. Το ρολόι γράφει 20:45.
Δύο στενά παρακάτω, το 035 κάνει στάση εκτός δρομολογίου, γιατί ο οδηγός κάλεσε την αστυνομία, οι πόρτες ανοίγουν, χτυπώντας πάνω στα στριμωγμένα σώματα, ένας αστυνομικός ‒επίσης δίχως μάσκα‒ επιβιβάζεται και μας ανακοινώνει: «Όποιος δεν φοράει μάσκα να βγει έξω. Τώρα!». Αυτό μου επιβεβαιώνει πως η κοινή λογική δεν ζει πια ανάμεσά μας.
Φοράω τη χειροποίητη animal print μάσκα μου και επιβιβάζομαι ανάμεσα στης γης τους κολασμένους. Οικογένειες προσφύγων με μωρά στην αγκαλιά και χαρτοκιβώτια στα βρεφικά καρότσια, μικροπωλητές με την πραμάτεια τους, νεαρόκοσμος, γιαγιάδες και παππούδες που επιστρέφουν από τη Βαρβάκειο. Μέχρι την πλατεία Ομονοίας έχουμε σχηματίσει μια ενιαία ανθρώπινη μάζα που κινείται χορογραφικά, σύμφωνα με την κατεύθυνση της γαλέρας.
Ξαφνικά, ένα παράσιτο παρεμβάλλεται στη μουσική, μια φωνή ουρλιάζει άναρθρες κραυγές μέσα στις οποίες αναγνωρίζω δύο λέξεις: «Αστυνομία - Ελλάδα». Βγάζω τα ακουστικά και προσπαθώ να εντοπίσω τι συμβαίνει. Μια Ελληνίδα απειλεί έναν νεαρό πρόσφυγα γιατί δεν φοράει μάσκα ‒ το ζω καθημερινά.
Ανοίγω την τσάντα μου και βρίσκω μία η οποία, χέρι με χέρι, φτάνει στον παραλήπτη. Όλα καλά τώρα. Συνεχίζουμε. Στη στάση Ευελπίδων επιβιβάζεται ένας μαύρος άντρας χωρίς μάσκα, η ίδια γυναίκα ωρύεται και πάλι, βρίζοντας ρατσιστικά και απειλώντας προς πάσα κατεύθυνση. Δυστυχώς δεν έχω άλλη μάσκα και επειδή δεν έχω άλλη υπομονή σκέφτομαι να κατέβω πριν τον προορισμό μου.
Δύο στενά παρακάτω, το 035 κάνει στάση εκτός δρομολογίου, γιατί ο οδηγός κάλεσε την αστυνομία, οι πόρτες ανοίγουν, χτυπώντας πάνω στα στριμωγμένα σώματα, ένας αστυνομικός ‒επίσης δίχως μάσκα‒ επιβιβάζεται και μας ανακοινώνει: «Όποιος δεν φοράει μάσκα να βγει έξω. Τώρα!». Αυτό μου επιβεβαιώνει πως η κοινή λογική δεν ζει πια ανάμεσά μας.
Ανοίγει και η μπροστινή πόρτα και δύο ακόμα αστυνομικοί (άντρας - γυναίκα) επιβιβάζονται, κι αυτοί χωρίς μάσκα. Ένας επιβάτης βιντεοσκοπεί διακριτικά το συμβάν με το κινητό του, αλλά γίνεται αντιληπτός και η αστυνομικός τον διατάζει να σβήσει ό,τι κατέγραψε, απειλώντας τον πως αν το ανεβάσει στο Διαδίκτυο θα τον βρουν.
Εμείς, ως επιβατικό κοινό μασκοφόρων, σιωπούμε, οι αστυνομικοί αποβιβάζονται, η γαλέρα συνεχίζει το ταξίδι της. Ανάμεσα στον κόσμο έχω eye contact με μια γυναίκα, την αναγνωρίζω με κάποια δυσκολία, είναι μετανάστρια εργαζόμενη στο σεξ και της έχω κάνει τεστ στο Red Umbrella Athens, αλλά ο κώδικας δεοντολογίας δεν μας επιτρέπει φιλικές σχέσεις εκτός δομής.
Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια η μία στην άλλη σαν να είπαμε «Kαλησπέρα, χαίρομαι που είσαι καλά». Αποβιβάζομαι στην πλατεία Κυψέλης, βγάζω τη μάσκα, η Lana συνεχίζει στα ακουστικά και, περπατώντας μέχρι το σπίτι μου, αναρωτιέμαι:
«Ιn the land of Gods and Monsters I was an Angel?».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
