Η μοίρα του έμελλε να γραφτεί στο μαντήλι του τον Φεβρουάριο του 1820, τότε που μετά από άπειρες αιμοπτήσεις, πείστηκε ότι ένα ταξίδι στην Ιταλία –με την οικονομική συνδρομή των εκδοτών του- ίσως να έκρυβε τη σωτηρία του. Ο Τζων Κητς, εκπρόσωπος της δεύτερης γενιάς ρομαντικών, ήταν μάλλον ένας γενναιόδωρος, ονειροπόλος ποιητής μακριά από τις πικρίες και τις φιλολογικές αψιμαχίες των σύγχρονων του.
Κι όσο ο ίδιος απεχθανόταν τις τιμές και τις φλυαρίες της δόξας, τόσο οι «εν όπλοις» σύντροφοί του στον φιλολογικό πόλεμο, φαίνεται ότι αποφάσισαν να αποτυπώσουν στην ταφόπλακά του, ένα μήνυμα που θα έμοιαζε με ειρωνεία, αν όχι με βλασφημία στον αφόρητο τύπο των ρομαντικών. Κι όμως, ο Κητς δεν ήταν τέτοιας κατασκευής άνθρωπος.
Τι μπορούσε, όμως, να κάνει από τη στιγμή που είχε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο και μάλιστα στα χέρια του αδελφικού φίλου και συνοδοιπόρου του, Τζόζεφ Σέβερν; Λέγεται ότι το επιτύμβιο μήνυμα που κοσμεί τον τάφο του Κητς στη Ρώμη δεν ήταν παρά μια συνωμοσία ανάμεσα στον Σέβερν και τον εκδότη του Κητς, Τζον Τέιλορ καθώς και του έτερου φίλου του ποιητή, Τσαρλς Μπράουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Εδώ κείται κάποιος που το όνομά του ήταν γραμμένο στο νερό», αναγράφεται στην επιτύμβια στήλη του ποιητή και δεν είναι παρά μια έκφραση της πικρίας των φίλων του, που ένα τέτοιο ταλέντο έφτασε να ισοπεδώνεται από τις κακόβουλες δυνάμεις των ανταγωνιστών του.
Ποιος, όμως, είχε πραγματικά την ιδέα γι' αυτό το κλείσιμο του ματιού από τον άλλο κόσμο;
Η Lucasta Miller, δημοσιογράφος και ερευνήτρια, σε μία νέα, διεισδυτική μελέτη της επιχειρεί να αποδείξει ότι τον ποιητή –που πέθανε πριν από 200 χρόνια στη νεαρή ηλικία των 25 ετών- τον ενδιέφερε περισσότερο να αποτυπώσει τη φιλοσοφική του ανησυχία στον αιθέριο ρυθμό της ποίησής του, παρά να «πει» το οτιδήποτε είτε στους ανταγωνιστές του είτε στον εχθρικό –προς το πρόσωπό του- Τύπο της εποχής...
σχόλια