«Το ημερολόγιο ενός σκύλου» είναι το ημερολόγιο μιας γυναίκας που αναζητά τα ίχνη του σκύλου της, που έφυγε από τη ζωή, στο Διαδίκτυο. Μια συγκινητική oπτικοακουστική αφήγηση γεμάτη με εικόνες από μέρη που ταξίδεψαν, βίντεο, μουσική, φωτογραφίες, καθώς και υλικό μέσα από το Διαδίκτυο, στοιχεία που συνθέτουν το ψηφιακό ημερολόγιο της ηθοποιού, μουσικού και σκηνοθέτιδος Violet Louise –κατά κόσμο Λουίζα Κωστούλα– και που παρουσιάζεται διαδικτυακά έως τις 31 Μαρτίου.
Από τους Ολυμπιακούς του 2004 μέχρι και σήμερα, παρακολουθούμε τη διαδρομή αυτής της γυναίκας, σε έναν κόσμο που κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Με τη συνδρομή της τεχνολογίας, των υπολογιστών, των αναλογικών και ψηφιακών μουσικών οργάνων, στήθηκε ένα ψηφιακό αλμανάκ. Το «Ημερολόγιο ενός σκύλου» είναι μια προσωπική ιστορία αλλά και μία αναδρομή στα σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που έφεραν τις μεγάλες αλλαγές τόσο στη χώρα μας, όσο και στον παγκόσμιο χάρτη.
Με τη Μιλού, ζήσαμε μαζί 16 ολόκληρα χρόνια. Ήταν σα να είχα ένα παιδί που μεγάλωσε τόσο γρήγορα κι έφυγε σαν μια ανάσα. Τώρα μπαίνω στο σπίτι και δεν είναι πια πίσω από την πόρτα να με περιμένει κουνώντας την ουρά της. Συνεχίζει όμως να με επισκέπτεται. Στα όνειρά μου.
Η ψηφιακή αφήγηση στηρίχτηκε σε δύο άξονες: στους ανθρώπους της δημιουργικής ομάδας και στη χρήση της τεχνολογίας. Δημιουργήθηκε λοιπόν ένα οπτικοακουστικό έργο όπου συνυπάρχουν στοιχεία από το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωντανή μουσική. Το κείμενο, η μουσική καθώς και όλα τα υλικά στον ήχο και την εικόνα είναι πρωτότυπα, ενώ παράλληλα αντλήθηκε και σχετικό υλικό από το διαδίκτυο. Επίσης, στην αφήγηση εντάχτηκαν αποσπάσματα από έργα Ελλήνων ποιητών που μιλούν γι' αυτήν την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου (Γεώργιος Σεφέρης, Κωνσταντίνος Καβάφης, Νίκος Καρούζος, Γεώργιος Σουρής, Γιάννης Ρίτσος), καθώς και αποσπάσματα για την «Επιχείρηση Πάνθηρας» από το ομότιτλο βιβλίο του Δημήτριου Κωνσταντινίδη.
«Το συγκεκριμένο έργο είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας που εμπεριέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τα γεγονότα που περιγράφονται είναι εν μέρει πραγματικά, εν μέρει αποτέλεσμα της φαντασίας μου. Τα πραγματικά γεγονότα αφορούν τη σχέση μου με τη Μιλού, τον σκύλο μου, και την κοινή μας διαδρομή μέσα στον χρόνο, την απώλεια της μητέρας μου, το τελευταίο καλοκαίρι μου στην Κάρυστο εν καιρώ πανδημίας, την καθημερινότητά μου στα χρόνια της ελληνικής κρίσης.
Με τη Μιλού βρεθήκαμε το 2004, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς. Την είχαν παρατήσει σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ενώ δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να συγκατοικήσω με κάποιο ζώο, την πήρα στο σπίτι μου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι ξεκίνησε αυτή η σχέση. Στην αρχή διστακτικά και μετά από λίγο καιρό αγαπηθήκαμε τόσο πολύ, που σχεδόν γίναμε η μία αναπόσπαστο κομμάτι της άλλης. Στη γειτονιά μου, στην Καστέλα, με φωνάζανε "η κοπέλα που έχει τη Μιλού".
Προσπάθησα να το παίξω αφεντικό, δεν τα κατάφερα. Η σχέση μας ήταν ισότιμη, αρκετές φορές εκείνη αποφάσιζε και για τους δύο. Κάποιες άλλες φορές με είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Όπως εκείνο το Πάσχα που εξαφανίστηκε μια ολόκληρη μέρα επειδή ακολούθησε έναν κύριο που κουβαλούσε ένα ταψί με αρνί. Ήμουν σίγουρη πως την έχασα για πάντα. Όταν εμφανίστηκε την επόμενη μέρα στην πόρτα του σπιτιού σα να μην τρέχει τίποτα, θύμωσα τόσο πολύ, που έκανα πως δεν υπήρχε για δύο ολόκληρες εβδομάδες.
Με τη Μιλού, ζήσαμε μαζί 16 ολόκληρα χρόνια. Ήταν σα να είχα ένα παιδί που μεγάλωσε τόσο γρήγορα κι έφυγε σαν μια ανάσα. Τώρα μπαίνω στο σπίτι και δεν είναι πια πίσω από την πόρτα να με περιμένει κουνώντας την ουρά της. Συνεχίζει όμως να με επισκέπτεται. Στα όνειρά μου. Η Μιλού κι εγώ συναντιόμαστε στον ύπνο μου» λέει η ίδια η δημιουργός.
Σχετικά με τη σχέση αγάπης ανθρώπου και ζώου η ίδια η Violet Louise πιστεύει ότι «αυτός ο ανεξήγητος δεσμός, έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Το συνταρακτικό σε αυτήν τη σχέση είναι ότι παρά την έλλειψη της λεκτικής επικοινωνίας, υπάρχει μια αμοιβαία ενσυναίσθηση, σχεδόν βιωματική. Τα ζώα μας κουβαλούν τις πληγές μας, αδιαμαρτύρητα. Πώς να μη δεθείς μαζί τους με άρρηκτους δεσμούς;
Επίσης, έχουν το προνόμιο να ζουν με τις ελάχιστες κοινωνικές συμβάσεις, να μην έχουν την αίσθηση του χρόνου που περνά, να μην κουβαλούν την αγωνία της φθοράς και του τέλους. Μπορείς να φανταστείς λοιπόν πόσο πιο ευτυχής είναι ένας άνθρωπος που συμβιώνει με ένα ζώο στην καθημερινότητά του.
Οι σχέσεις των ανθρώπων στην πλειοψηφία τους διακατέχονται από το φόβο. Όταν υπάρχει φόβος, πόσο βαθιά μπορείς να αγαπήσεις; Όταν αισθάνεσαι πως κινδυνεύεις, προέχει η προστασία του εαυτού σου. Την απάντηση στο γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν βαθιά ο ένας τον άλλο, την έχει δώσει προ πολλού ο Ντοστογιέφσκι: "Ένα άγριο ζώο ποτέ δεν μπορεί να είναι τόσο αιμοβόρο όσο ένα ανθρώπινο ον, τόσο δημιουργικά, τόσο υπέροχα αιμοβόρο"».
Σχετικά με τον πόνο που έρχεται με την απώλεια ενός ζώου η ίδια πιστεύει ότι «πονάει τόσο πολύ διότι χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, ίσως το καλύτερο κομμάτι, αυτό που σχετίζεται με την άδολη αγάπη, με την προσφορά χωρίς περιορισμούς. Όταν χάνεις το ζώο σου, είναι σαν να εκδιώκεσαι για μία ακόμα φορά από τον Παράδεισο».
Και τι έχει να πει σε όσους μπορεί να υποτιμούν την απόγνωση που φέρνει η απώλεια ενός ζώου; «Σε όλους αυτούς απαντώ με τη φράση του Ανατόλ Φρανς: "Μέχρι να αγαπήσει κάποιος άνθρωπος ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής του παραμένει κοιμισμένο"».
Στην πολυμεσική παράσταση της Voilet Louise εμφανίζεται και η σπουδαία ηθοποιός Αγλαΐα Παππά, με την οποία έχει ξεκινήσει να συνεργάζεται εδώ και κάποια χρόνια και σε άλλες δουλειές. «Η πρώτη μας επαφή ήταν απευθείας στο στούντιο. Έπρεπε να ηχογραφηθεί ένα υλικό με τη φωνή της για την παράσταση ενός άλλου σκηνοθέτη. Έκτοτε με την Αγλαΐα συνεργαστήκαμε στις Μαρμαρωμένες Τρωάδες, μια δική μου εκδοχή των Τρωάδων του Ευριπίδη, που παρουσιάστηκε στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, στον Αρχαιολογικό Χώρο των Δελφών, στο Αρχαίο Θέατρο Νικοπόλης, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ερέτρειας. Επίσης, με την παράσταση Παράξενες Ιστορίες, παραγωγής Φεστιβάλ Αθηνών 2018, σε κείμενα Edgar Alan Poe, ταξιδέψαμε στην Ιταλία προσκεκλημένοι στο Festival Vie και στο Festival Delle Colline Torinesi.
Η Αγλαΐα εκτός από σπουδαία ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος με πολλές ικανότητες. Έχει μουσικότητα, ακρίβεια, καθαρότητα στη σκέψη, αλλά και την ευαισθησία να κατανοεί τη δημιουργική συνθήκη και να εντάσσεται σε αυτήν χωρίς πολλά λόγια. Όμως αυτό που με πραγματικά με ξεπερνά με την Αγλαΐα είναι η δύναμή της να αντεπεξέρχεται σε πολύ δύσκολες συνθήκες και να βγαίνει νικήτρια. Θεωρώ πως είναι από τους λίγους ανθρώπους που εκπροσωπεί τη χώρα μας επάξια, σε όλες αυτές τις μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού στις οποίες συμμετέχει, βοηθώντας στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού.
Είναι σημαντικό, στον εύθραυστο και δύσκολο χώρο της τέχνης, να δημιουργείς έναν πυρήνα συνεργατών, χωρίς να υπάρχει ημερομηνία λήξης. Αυτό μπορεί να συμβεί, όταν οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια φιλοσοφία, όχι μόνο για τη δημιουργία, αλλά και για την ίδια τη ζωή».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία, μουσική, πρωτότυπο κείμενο, αφήγηση, τραγούδι: Violet Louise
Στο ρόλο της μητέρας: Aγλαïα Παππά
Φωτογραφία, εικονοληψία, μοντάζ, επεξεργασία και προγραμματισμόςπολυμέσων: Bασίλης Koυντούρης (Studio19st)
Hχητικός σχεδιασμός, ηχογραφήσεις, μίξη ήχου, βίντεο, μοντάζ: Violet Louise
Ηχοληψία, Mastering: Kωνσταντίνος Μπώκος (Studio19st)
Τεχνικός συντονισμός παραγωγής: T.P.T. (ThePerfectTeam)
Livestreaming (30.12.2020) : studio19mmt
Υπεύθυνη επικοινωνίας : Eυαγγελία Σκρομπόλα
info:
Η ψηφιακή παράσταση θα είναι διαθέσιμη μέχρι και 31 Μαρτίου 2021. Για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αντί αγοράς εισιτηρίου προτείνεται δωρεά με ελεύθερη συνεισφορά, για την ενίσχυση του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού για την Προστασία των Αδέσποτων Ζώων στην Ελλάδα με την επωνυμία "Dogs' Voice".
