Όλοι συμφωνούν ότι ο οίκος Βαλεντίνο και ο Pierpaolo Piccioli έκαναν την πιο ισχυρή δήλωση στον κόσμο της υψηλής ραπτικής παρουσιάζοντας μια συλλογή ως χειρονομία προς τη μόδα και τον τρόπο που τη βλέπουμε σήμερα, με όλη τη μεγαλοπρέπεια και τη σημασία που μπορεί να έχει ένα ύφασμα όταν τυλίγει, παίρνει ή δίνει σχήμα στο ανθρώπινο σώμα. Η χάρη που αναζητά σε κάθε κομμάτι υφάσματος που μεταμορφώνεται όταν φοριέται και κάνει μια σιλουέτα πολυεπίπεδη και ρευστή, ένα σώμα πάνω στο οποίο ανθίζει η κομψότητα και η στιλιστική δεξιότητα, ο 54χρονος Ρωμαίος καλλιτεχνικός διευθυντής του εμβληματικού ιταλικού οίκου Valentino ενσαρκώθηκε μέσα από αυτή την παρέλαση των χρωμάτων και των αισθήσεων, στο πιο ιδανικό σκηνικό, στα παλιά ναυπηγεία της Βενετίας.
Η Βενετία είναι η πόλη-πηγή έμπνευσης του Πιτσιόλι και η επιστροφή της στην πολιτιστική ζωή με την Μπιενάλε της αρχιτεκτονικής, αλλά και η μοναδικότητά της στον κόσμο της τέχνης δημιούργησαν μια όσμωση μεταξύ του εμπνευσμένου σχεδιαστή και ενός καλλιτεχνικού συστήματος που αναζητά νέους δρόμους έκφρασης. « Είναι ένα πλαίσιο στο οποίο δεν προστίθεται ούτε αφαιρείται τίποτα: το φως και η δύναμη της Βενετίας είναι το τέλειο σκηνικό για να «βυθίσω» τη δουλειά μου» λέει.
Ο Πιτσιόλι οργάνωσε μια μικρή «Μπιενάλε», με τίτλο Valentino Des Ateliers για αυτή την επίδειξη που ήξερε ότι όλοι οι οίκοι μετά την αναγκαστική παύση των σόου, λόγω καραντίνας, θα επιστράτευαν το βαρύ πυροβολικό τους. Στη Βενετία υπάρχει αυτή την εποχή η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής, η πρώτη επίσημη και μεγάλη εκδήλωση που άνοιξε μετά την πανδημία, στα Giardini, τους κήπους της Bενετίας και το Arsenale, με τίτλο «Πώς θα ζήσουμε μαζί;». Ακριβώς δίπλα στο Αρσενάλε, σε ένα τμήμα του είναι τα Gaggiandre, δύο υπέροχα ναυπηγεία που χτίστηκαν μεταξύ του 1568 και του 1573 μετά από κάποια σχέδια που αποδίδονται στον Jacopo Sansovino, και βλέπουν σε μια μεγάλη εσωτερική αποβάθρα. Εκεί αποφασίστηκε να γίνει η επίδειξη του Πιτσιόλι από τον επιμελητή του όλου εγχειρήματος, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και επιμελητή Gianluigi Ricuperati, σε ένα σκηνικό που έστησε ο Ιταλός εικαστικός Τζουζέπε Πενόνε. Ο Πενόνε έχει εγκαταστήσει το έργο του, «The Listener», τη δική του εκδοχή για το διάλογο φύσης και ανθρώπου, φυτεύοντας μια λεύκα στα νερά των καναλιών της Βενετίας, στο Αρσενάλε, ένα δέντρο που στα κλαδιά του λικνίζεται μια βαριά πέτρα και οι πασαρέλες που σχεδίασε είναι σαν μια αρμονική εννοιολογική προέκταση της λεύκα που «ακούει» τη φωνή του κόσμου. Ο Πενόνε είναι ένας σπουδαίος Ιταλός εικαστικός και το έργο του σχετίζεται όχι με τον τρόπο που μπορούμε να ζούμε ο ένας με τον άλλο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ακούμε, κατά συνέπεια να κατανοούμε ο ένας τον άλλο στην κοινωνία του 21ου αιώνα.
Στα μάτια του Πιτσιόλι η υψηλή ραπτική είναι το πιο ισχυρό σύμβολο της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας της μόδας, αλλά και το πιο σημαντικό πεδίο συνομιλίας, και φέρνει ως παράδειγμα τη συνομιλία με τη φύση όταν η κολεξιόν σχεδόν βυθίζεται στα χρώματα της λιμνοθάλασσας της Βενετίας και τον ροζ βραδινό ουρανό της.
Ο επιμελητής Τζανλουίτζι Ρικουπεράτι θέλοντας να βρει την ισορροπία ανάμεσα στον κόσμο της μόδας και τον κόσμο της τέχνης, βγάζοντας ένα έργο τέχνης από τις δυο του διαστάσεις και κάνοντάς το να έχει τρεις πάνω στο σώμα ενός μοντέλου κάλεσε 17 σύγχρονους καλλιτέχνες τους Joel S. Allen, Anastasia Bay, Benni Bosetto, Katrin Bremermann, Guglielmo Castelli, Maurizio Cilli, Danilo Correale, Luca Coser, Jamie Nares, Francis Offman, Andrea Respino, Wu Rui, Sofia Silva, Alessandro Οι Teoldi, Patricia Treib, Malte Zenses και Kerstin Brätsch, όχι μόνο για να δώσουν ένα έργο τους που θα τυπωνόταν στο πανί αλλά και μέσω της γλώσσας της υψηλής ραπτικής, να επανεξετάσουν το έργο και την επανερμηνεία του σε ένα ρούχο υψηλής ραπτικής. Αυτό προϋπέθετε να συνδημιουργήσουν -σε έναν ενεργό διάλογο και με πολύ στενή και προσωπική συνεργασία με τους ανθρώπους του ατελιέ Βαλεντίνο, μοδίστρες, υφαντουργούς και τεχνίτες χρωμάτων-, τα πανιά – καμβάδες - έργα τέχνης που χρησιμοποιήθηκαν στη συλλογή.
Στο τέλος, οι δημιουργοί φωτογραφήθηκαν μαζί με τα μοντέλα, ο εικαστικός καλλιτέχνης, οι πρώτες μοδίστρες του οίκου που μετέφεραν με όλη τη χειροτεχνική τους μαεστρία τα σχέδια στο πανί και το μοντέλο, ως συνδημιουργοί ενός έργου που γεννήθηκε στα ατελιέ του οίκου και τα στούντιο των καλλιτεχνών.
Ο Πιτσόλι πιστεύει ότι η μόδα δε είναι τέχνη, η τέχνη μπορεί και λειτουργεί αυθύπαρκτα, ενώ η μόδα έχει πάντα σκοπό, λειτουργία, χρήση. «Η αναγνώριση των διαφορών είναι το πρώτο βήμα για μια σύγκλιση, με περιέργεια, ενθουσιασμό και σεβασμό, ωστόσο αυτή η σύγκλιση χρειάζεται χρόνο, όπως η Υψηλή ραπτική και η τέχνη. Χρόνο για να ωριμάσει ως ιδέα και αυτός ο ρυθμός είναι ασυνήθιστος για τον κόσμο μας, αλλά κάτι απλό και οικείο για τον κόσμο που θα ήθελα» λέει.
Στα μάτια του Πιτσιόλι η υψηλή ραπτική είναι το πιο ισχυρό σύμβολο της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας της μόδας, αλλά και το πιο σημαντικό πεδίο συνομιλίας, και φέρνει ως παράδειγμα τη συνομιλία με τη φύση όταν η κολεξιόν σχεδόν βυθίζεται στα χρώματα της λιμνοθάλασσας της Βενετίας και τον ροζ βραδινό ουρανό της. Εκεί παρέλσαν μεγαλοπρεπή πουκάμισα και ταφτάδες σε σχήμα σφαίρας, γάντια της όπερας και καπέλα από φτερά στρουθοκαμήλου, δια χειρός Φίλιπ Τρέισι, που χόρευαν στο ελαφρύ αεράκι, και ο ήχος από τις γυάλινες χάντρες, και ανάμεσά τους οι παλέτες των χρωμάτων και τα μοτίβα καλλιτεχνών που ζωντάνεψαν και βγήκαν από τα κάδρα τους, σχεδόν με εξωτικά σχήματα και χρώματα και κατακόκκινα κολάζ σε τουαλέτες βγαλμένες από χορούς σε βενετσιάνικα παλάτσι από κομμάτια υφάσματος Valentino Red που βρέθηκαν στα ατελιέ του από τους καλλιτέχνες.
Ο όρος που χρησιμοποιεί ο Πιτσιόλι για να τα συνδέσει όλα αυτά είναι η λέξη «δημιουργικότητα». Στον πυρήνα της, όπως λέει, η ραπτική δεν αφορά τα supermodels, τα ballgowns και στιγμιότυπα στο Instagram, αλλά την εξέλιξη των τεχνικών και φιλοσοφικών δυνατοτήτων της μόδας. Χρειάζεται εκπληκτική τεχνική εμπειρογνωμοσύνη και, πάνω απ 'όλα, πειραματισμός για το ρόλο που μπορεί να παίξει η υψηλή ραπτική στην εξέλιξη της μόδας σήμερα. Εν ολίγοις να μπορέσει να επηρεάσει τις κοινότητες, να δημιουργήσει αξίες και συνδέσεις, να φέρει σε επαφή ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ διανοηθεί να συνεργαστούν και να δείξουν το αποτέλεσμα, ένα νέο λήμμα στο λεξιλόγιο της μόδας. Μέσα στο συγκλονιστικό σκηνικό της πόλης που γέννησε αριστουργηματικά έργα τέχνης η κολεξιόν του Πιτσιόλι απογείωσε την υψηλή ραπτική ως εργαλείο επιρροής, περίπου με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η τέχνη. Με την καθηλωτική εικόνα και το ανυπέρβλητο βάθος της.
