Μια μέρα στη ζωή του λάπτοπ μου
Για άλλους το άσκοπο σέρφινγκ είναι κάψιμο. Για μένα, είναι θησαυρός. Ένα πολυπόστ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
09.02
Ανοίγοντας το λάπτοπ, πριν αρχίσω να σενιάρω τα σάιτ μας, χαζέυω τη σοδειά της νύχτας. Τα βράδια αργά, σχεδόν πάντα, αφού διαβάσω κάτι σε print (πράγμα που δεν γίνεται πάντα, αλλά το προσπαθώ γιατί είναι το μόνο που με φέρνει στα συγκαλά μου) μ΄αρέσει να χάνομαι, από κλικ σε κλικ. Και αποθηκεύω giga απο data. Kυρίως φωτογραφίες.
Χθες κάτι με έφερε στο Bonhams και είδα αυτά τα έργα ενός ζωγράφου που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός, αλλά έχουν κάτι ανησυχαστικά ωραίο.
«Ο George Clair Tooker Jr. (5 Αυγούστου 1920 - 27 Μαρτίου 2011) ήταν Αμερικανός παραστατικός ζωγράφος. Τα έργα του συνδέονται με τον Μαγικό ρεαλισμό, τον Κοινωνικό ρεαλισμό, τον Φωτορεαλισμό και τον Σουρεαλισμό. Τα θέματά του απεικονίζονται φυσικά όπως σε μια φωτογραφία, αλλά οι εικόνες χρησιμοποιούν επίπεδους τόνους, μια διφορούμενη προοπτική και ανησυχητικές αντιπαραθέσεις για να υποδηλώσουν μια φανταστική ή ονειρική πραγματικότητα. Ο ίδιος δεν συμφωνούσε με τη σύνδεση του έργου του με τον Μαγικό ρεαλισμό ή τον Σουρεαλισμό, καθώς έλεγε: "Επιδιώκω να ζωγραφίσω την πραγματικότητα που εντυπώνεται στο μυαλό τόσο επίμονα ώστε να επιστρέφει ως όνειρο, αλλά δεν επιδιώκω να ζωγραφίσω όνειρα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και ένας από τους εννέα αποδέκτες του Εθνικού Μεταλλίου των Τεχνών το 2007» [wikipedia]
09.24
Ψάχνοντας μια φωτογραφία της προκοπής για τον θάνατο του Παπούλια, πέφτω πάνω σε αυτή. Κάποιος γλίστρησε κι έπεσε μπροστά στον Πρόεδρο κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Στραβά το πηλίκιο, ο δρόμος βρεγμένος. Την κοιτάω ώρα. Δεν είναι καλή φωτογραφία ακριβώς, αλλά γίνεται καλή επειδή επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Πώς έπεσε; Τον έσπρωξε κάποιος; Δείχνει να πονά; Το βλέπει ο Πρόεδρος; Σηκώθηκε ή τον πήραν σηκωτό;
Θεωρώ το photo editing θεμελιώδες μέρος της δουλειάς μας. Μέχρι πρότινος σχεδόν όλες τις φωτογραφίες των περιοδικών μας (και τα slides) τα διάλεγα εγώ. Από το Στάβερη και τα εικαστικά μέχρι τις στάρλετ της στιγμής. Δεν το θεωρώ χάσιμο χρόνου ή λεπτομέρεια. Άλλωστε η λεπτομέρεια είναι πράγμα σοβαρό― είναι το γήπεδο όπου διαχωρίζονται οι αλεξιπτωστιστές από τους πραγματικούς εκδότες.
Σε ένα βιβλιαράκι του Μπέντζαμιν που μεταφράστηκε πρόσφατα στα ελληνικά, υπάρχει η εξής αποκαλυπτική πραράγραφος:
Πολλά είναι έμφυτα, πολλά προσφέρει ωστόσο κι η άσκηση. Γι’ αυτό καί όποιος τσιγκουνεύεται και βάζει τα δυνατά του μόνο στις μεγάλες προκλήσεις, και δεν τα δίνει όλα άκόμη κι όταν καταπιάνεται με κάτι παρακατιανό, δεν έχει μέλλον. Γιατί μόνο στα μικρά μαθαίνει κανείς τι προέχει στα μέγιστα: τη χαρά για τον μεγάλο αγώνα, που φτάνει ως τη φίλαθλη χαρά ακόμη και για την έπιτυχία του άλλου, τη σπουδαία αρετή να χάνεις για λίγες στιγμές το τέρμα από τα μάτια σου (καθ’ ύπνους φανερώνεται ο Κύριος στους πιστούς του) και τελικά, και προπάντων: τον τρόπο να γίνεις αξιαγάπητος. Όχι εκείνον τον υποχωρητικό και έπίπεδο και βολικό, αλλά τον αναπάντεχο, διαλεκτικό, ορμητικό που σαν λάσο γραπώνει γερά με μιά του ριξιά τον άλλο. Μήπως δεν βρίθει ολη η κοινωνία από πρόσωπα που οφείλει κανείς να μαθητεύσει σ’ αυτά αν θέλει να διδαχθεί την επιτυχία; Όπως οί πορτοφολάδες της Γαλικίας δασκαλεύουν τους μαθητές τους πάνω σε αχυρένιες κούκλες παγιδευμένες με κουδουνάκια, έτσι έχουμε κι εμείς σερβιτόρους, θυρωρούς, υπαλλήλους, ιθύνοντες για να ασκηθούμε πώς να δίνουμε προσταγές με τρόπο αξιαγάπητο. Το «άνοιξε σουσάμι» της επιτυχίας είναι ένα ξόρκι που το γεννοβολούν από κοινού η γλώσσα της προσταγής κι εκείνη της τύχης.
― Walter Benjamin, No 13, μτφρ. Κώστας Κουτσουρέλης, εκδ. Κίχλη
09.52
Χθες κατέβασα τυχαία από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που είχε τις μισές σελίδες κομμένες. «Ο πυρετός των μαρμάρων
Μαρτυρίες για τη λεηλασία των ελληνικών μνημείων 1800-1820: Τα Ελγίνεια, ο ναός της Αφαίας στην Αίγινα, ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες, η αρπαγή της Αφροδίτης της Μήλου». Έκδοση Ολκός, 1996. Παρατηρώ ότι η διεύθυνση του ωραίου και κάπως σνομπ εκδοτικού οίκου ήταν τότε Βουκουρεστίου 3, δηλαδή εκεί που είναι τώρα ο Hermes.
Φαίνεται είχα βαρεθεί τότε το βιβλίο, τώρα όμως μού φάνηκε συναρπαστικότατο. Ο πρόλογος του Γιώργου Τόλια ανασυνθέτει σε 45 σελίδες, καλογραμμένες, το πυρετικό κλίμα των δύο προεπαναστατικών δεκαετιών, όταν η Ελλάδα έγινε μόδα και λεηλατήθηκε αγρίως από περιηγητές, λόρδους και ιδαλγούς της κλασικής αρχαιότητας. Από μπροστά ντιλετάντι, από πίσω άρπαγες. Ήταν τότε που δημιουργήθηκαν οι μεγάλες συλλογές της Ευρώπης, ο πυρήνας των μεγάλων Δυτικών Μουσείων― προϊόν μιας «αποικιοκρατικής» αρπαγής.
Το ακόλουθο απόσπασμα, αναφέρεται στον Έλγιν, είναι μεγάλο, αλλά αξίζει να το διαβάσετε:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ
«Ο Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν, ανέλαβε πρέσβης της Βρετανίας στην Πύλη το 1799, τη χρονιά που ο Βοναπάρτης κατέλυε την προαιώνια εγκάρδια γαλλοτουρκική συνεννόηση με την εκστρατεία του στην Αίγυπτο και τη Συρία, εκστρατεία που κοντά στα άλλα διεύρυνε το πεδίο της αρχαιολογίας, θέτοντας τις βάσεις της αιγυπτιολογίας. Η χρονιά αυτή θεωρείται σταθμός στην ιστορία της αρχαιολογίας. Τα πράγματα είχαν πια ωριμάσει απ’ όλες τις πλευρές. Θάλεγε κανείς ότι από τη διπλωματία και την πολιτική έως την κοινωνία, την επιστήμη και την τέχνη, όλα, αποζητούσαν νά ’ρθουν στο φως πράγματα ξεχασμένα για αιώνες.
Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά της νέας τροπής των πραγμάτων είναι η πυρετώδης πλέον “κινητικότητα” των αρχαιοτήτων. Ο ανταγωνισμός των ισχυρών της Δύσης για τη συγκέντρωση αρχαιολογικών θησαυρών κορυφώνεται. Πρώτη επίπτωση η διαρπαγή των ήδη γνωστών, ακόμη και των διάσημων μνημείων. Ο Ναπολέων, κοντά στους έως τότε απαξιωμένους αιγυπτιακούς θησαυρούς, συγκεντρώνει στο Παρίσι και τα αριστουργήματα των ιταλικών συλλογών. Κύριος της Ιταλίας και ρυθμιστής των αποφάσεων, αφαιρεί βιαίως έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών αποχτημάτων για να τα στεγάσει στο Λούβρο, το οποίο μετονομάζει σε “Μουσείο Ναπολέοντος”. Ανάμεσα στα ιταλικά λάφυρα, τα οποία η Γαλλία υποχρεώθηκε να επιστρέψει κατά την Παλινόρθωση, αξίζει να μνημονευθούν τα Άλογα του Αγίου Μάρκου από τη Βενετία (τα οποία είχαν παλαιότερα αφαιρεθεί από τη Χίο ή τη Ρώμη προκειμένου να κοσμήσουν τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως, από όπου διηρπάγησαν από τους σταυροφόρους) ή το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα και τον Απόλλωνα του Μπελβεντέρε από τις παπικές συλλογές.'
Οι ηθικοί δισταγμοί και oι αναστολές δεν είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταραγμένων εποχών. Στις περιόδους αυτές οι ριψοκίνδυνοι και οι καιροσκόποι υπερισχύουν. Η αστάθεια και οι συνεχείς ανακατατάξεις της εποχής ενέπνεαν σε όλους την αβεβαιότητα και σε πολλούς μια τυχοδιωκτική συμπεριφορά. Ο Φωβέλ, για να επιστρέφουμε στην Ελλάδα, εξέφρασε καλύτερα από τον καθέναν την ανήσυχη ρευστότητα των καιρών: “Χωρίς ειδήσεις, πάντοτε αβέβαιος για τη μοίρα μας, κοιμάμαι ελεύθερος ανάμεσα στα χαρτιά μου, τις αρχαιότητες και τα νομίσματά μου, αβέβαιος εάν έως αύριο θα είναι ακόμη δικά μου. Κρίνετε μόνος, φίλε μου, εάν αυτή η κατάσταση αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη, σε έναν φιλότεχνο. Η θέση μου είναι τέτοια που θεωρώ ότι μπορώ να διασώσω μόνον όσα εμπιστεύομαι στο χαρτί...’'
Ο Έλγιν, με τη σειρά του, μοιάζει να ξεκίνησε με αγαθούς σκοπούς, επιδιώκοντας να στολίσει το νεόκτιστο μέγαρό του με ελληνικές αρχαιότητες, αλλά και να δωρίσει στις τέχνες και τον πολιτισμό πιστά αντίγραφα των αριστουργημάτων της κλασικής τέχνης. Με δικά του έξοδα, αφού η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε την πρότασή του να χρηματοδοτήσει μια τέτοια αποστολή, έφερε στην Ελλάδα, το 1800, τον Τζιοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι (1750-1821), γνωστό ως Ντον Τίτα, έναν τοπιογράφο με αρκετή, τότε, φήμη, που δούλευε στην αυλή του βασιλέα της Νεαπόλεως, καθώς και μια ομάδα ειδικευμένων “φορμαδόρων” (κατασκευαστών γύψινων εκμαγείων).
Επιπλέον εξασφάλισε ειδική άδεια ώστε οι απεσταλμένοι του να μπορούν να εργαστούν στην έως τότε απαγορευμένη Ακρόπολη. Το πράγμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Εκμεταλλευόμενος τη μοναδική συγκυρία που περιέβαλλε την πρεσβεία του, καθώς η Αγγλία μετετράπη αιφνιδίως σε κύριο προστάτη και εγγυητή της οθωμανικής ακεραιότητας, ο Έλγιν απέσπασε από τον Σουλτάνο Σελίμ τον 3ο ένα δεύτερο φιρμάνι, το οποίο έφερε ασθμαίνων στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1801 ο δρ. Φίλιπ Χαντ, φιλόλογος καί ιερέας της βρετανικής πρεσβείας. Η άδεια αυτή επέτρεπε στους απεσταλμένους του Έλγιν να στήσουν ικριώματα γύρω από τα μνημεία της Ακροπόλεως, να διενεργήσουν παντός είδους ανασκαφές και να αποσπάσουν μάρμαρα με ανάγλυφα ή επιγραφές.
Η καλλιτεχνική ομάδα δεν άργησε να μετατραπεί σε συμμορία, η οποία, κεντρισμένη από τον πρέσβη αλλά και από τις μεγάλες δυνατότητες κέρδους, επιδόθηκε σε μοναδικούς βανδαλισμούς. Αφαιρέθηκαν βιαίως τμήματα από τα εναέτια, τις μετόπες και τη ζωφόρο του Παρθενώνα, λεηλατήθηκε ο γλυπτός διάκοσμος του ναού της Απτέρου Νίκης, αποσπάστηκαν αρχιτεκτονικά μέλη και γλυπτά από τα Προπύλαια και το Ερέχθειο. Από τον Παρθενώνα μόνο διηρπάγησαν 56 πλάκες της ζωφόρου, 15 μετόπες και 17 εναέτιες μορφές. Η Αττική, η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες λεηλατήθηκαν. Αποσπάστηκαν και λαφυραγωγήθηκαν πολύτιμα μάρμαρα, όπως φατνώματα από το Θησείο, από το θέατρο του Διονύσου ένα κολοσσιαίο άγαλμα του θεού, δύο κεφαλές φιλοσόφων από την Ακρόπολη, αρχιτεκτονικά μέλη από την Πνύκα και τις Μυκήνες, από τη Δήλο ένας βωμός. Η βουλιμία τους έφτασε στο σημείο να επιθυμούν να μεταφέρουν το Ερέχθειο ολόκληρο, αν βρισκόταν εύκαιρο στον Πειραιά ένα μεγάλο αγγλικό πολεμικό πλοίο, το Μνημείο του Λυσικράτη, αν δεν αντι- δρούσαν σθεναρά οι Καπουτσίνοι μοναχοί, που το χρησιμοποιούσαν ως βιβλιοθήκη του μοναστηριού τους, την Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών, αν δεν ήταν τόσο βαριές οι πέτρες.
Στο Υπόμνημα που δημοσιεύεται στις επόμενες σελίδες, το οποίο συνέταξε για λογαριασμό του Έλγιν ο γραμματέας του Ουίλλιαμ Χάμιλτον (1777-1859), προβάλλονται ως δικαιολογίες της λεηλασίας οι φθορές τις οποίες επέφεραν στα μνημεία οι Τούρκοι και ο φόβος ότι οι Γάλλοι θα επενέβαιναν στην Ελλάδα και θά προέβαιναν σε αντίστοιχες ενέργειες. Δεδομένης της συμπεριφοράς του Βοναπάρτη στην Αίγυπτο και την Ιταλία, και των δραστηριοτήτων του Σουαζέλ-Γκουφιέ και των απεσταλμένων του κατά το πρόσφατο, τότε, παρελθόν, ένας τέτοιος φόβος μοιάζει αληθινός. Ωστόσο ο φόβος αυτός δεν δικαιολογεί και την καταστροφή των μνημείων: ένα δωρικό κιονόκρανο από τα Προπύλαια τεμαχίστηκε προκειμένου να καταστεί δυνατή η μεταφορά του· οι μαρμάρινες ανάγλυφες πλάκες λεπτύνθηκάν με τό πριόνι ώστε να μειωθεί το βάρος τους , και άλλα γλυπτά καταστράφηκαν κατά την αποκόλληση και τη μεταφορά. Στη θέση της Καρυάτιδας που αφαιρέθηκε, στήθηκε ένα πλίνθινο υποστήριγμα. Ο Φορμπέν μαρτυρεί το 1817 ότι κάποιος είχε χαράξει πάνω στον πλίνθινο στύλο “Opus Elgin’’ και πάνω στη διπλανή Καρυάτιδα “Opus Phidiae”. Η αποστολή των μαρμάρων στην Αγγλία αποδείχθηκε αρκετά δύσκολη υπόθεση. Το ιδιόκτητο πλοίο του Έλγιν, ο Μέντωρ, φορτωμένο εκμαγεία και γλυπτά από τους ναούς της Ακροπόλέως βυθίστηκε, στα ανοιχτά των Κυθήρων το 1802. Οι αποστολές συνεχίστηκαν εντούτοις συστηματικά, παρά το γεγονός ότι πολλές από αυτές κατέληξαν λεία των Γάλλων. Εν τω μεταξύ, το 1803 λήγει η πρεσβεία του Έλγιν. Κατά την επιστροφή του στην Αγγλία συλλαμβάνεται από τούς Γάλλους οι οποίοι τον κρατούν αιχμάλωτο στο Μελέν, κοντά στο Παρίσι έως το 1806. Την ίδια τύχη μοιράζεται και ο δρ. Χαντ.
Με την αποφυλάκισή του, ο Έλγιν κατορθώνει να συγκεντρώσει ξανά τη συλλογή του, που είχε “εξοκείλει” σε διάφορα γαλλικά λιμάνια, καταφέρνει ακόμη να ανελκύσει τις αρχαιότητες από το ναυάγιο του Μέντορος. Το 1811, προκειμένου να αντιστρατευθεί στην πολεμική του Παίην Νάιτ, ο οποίος τον κατηγορεί ότι συνέλεξε ρωμαϊκά αντίγραφα, αναθέτει στο γραμματέα του τη σύνταξη του Υπομνήματος, ώστε να διασαφηνιστούν τα της αποκτήσεως των μαρμάρων. Τέλος, μετά από πολλές αμφισβητήσεις και διαπραγματεύσεις, ο Έλγιν πουλά τη συλλογή του στο Βρετανικό Μουσείο, το 1816, αντί 35.000 λιρών, ποσού που αντιπροσώπευε το ήμισυ των συνολικών δαπανών του. Ο Λουζιέρι παρέμεινε στην Αθήνα θηρεύοντας αρχαιότητες για λογαριασμό δικό του αλλά και του Έλγιν, με ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα'στα 1806 με 1809, οπότε ο πόλεμος της Τουρκίας με την Αγγλία τον αναγκάζει να καταφύγει στη Μάλτα. Το 1812 αποστέλλει στον Έλγιν άλλα 80 κιβώτια με αρχαιότητες, και ενδεχομένως άλλες, το 1818.
Τα Ελγίνεια μάρμαρα έφεραν για πρώτη φορά σε επαφή τους λογίους και τους καλλιτέχνες της Δύσης με ένα γλυπτό σύνολο της ελληνικής αρχαιότητας. Ο Κανόβα, ο Βισκόντι, ο Γουέστ και ο Κατρεμέρ ντε Κενσύ εξύμνησαν την τέχνη τους. Το ενδιαφέρον για νέες ανακαλύψεις κεντρίστηκε. Ο νεαρός Κόκερελ (1788-1863), ο μελλοντικός εξερευνητής της Αφαίας και των Βασσών, έφυγε για την Ελλάδα το 1810, παίρνοντας στις αποσκευές του τα σχέδια των Ελγινείων.
11.45
Μετά το πρωινό, τα τηλεφωνήματα, εκκρεμότητες το σπίτι κ.λπ. αποφασίζω να πάω στο Μουσείο Ακρόπολης, εξημμένος από το βιβλίο των Μαρμάρων. Ανοήτως σκέφτηκα ότι όλοι είναι στραμένοι στα Χριστούγεννα και θα είναι άδειο. Είχα ξεχάσει ότι τα Χριστούγεννα αφηνιάζουν οι οικογένειες. Το καταπίνω και μπαίνω.
Βγάζω μερικές φωτογραφίες.
Για να είμαι ειλικρινής ήθελα να δω αν ισχύει ακόμη το αρχικό μου αίσθημα ότι το Μουσείο αυτό, όσο επιτυχημένο κι αν θεωρείται, είναι ένα Μουσείο δίχως κέντρο. Οργανώνεται ολόκληρο για να κορυφωθεί στον τρίτο όροφο του Παρθενώνα κι εκεί χάσκει ένα τραύμα, μια απουσία, τα κλεμένα μάρμαρα.
Το γεγονός είναι εξοργιστικό ιστορικά, αλλά και απογοητευτικό για το Μουσείο της Ακρόπολης. Τις φορές που έχω πάει, έχω θαυμάσει τις κόρες, τον Μοσχοφόρο ή τις Καρυάτιδες (τόσο άστοχα βαλμένες στο ημιόρωφο), αλλά φεύγω με μια αίσθηση ημιτελούς, σαν χαμένος.
Και βεβαίως, πόσο άδικο είχαμε όσοι ζητήσαμε να μη γκρεμιστούν οι δύο πολυκατοικίες που κρύβουν την θέα στην Ακρόπολη. Το ζήτημα πολιτικοποιήθηκε λυσωδώς (όπως όλα), οπότε χάθηκε η μπάλα νωρίς. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και ό,τι έγινε, έγινε, τουλάχιστον ας το πούμε: Είναι εντελώς άθλιο να παρεμβάλλονται τα κακόφωνα πισινά δυο πολυκατοικιών, μεταξύ του ιερού βράχου και του δημοφιλέστερου μουσείου της χώρας, σαν καρφί στο μάτι. Εκατομύρια άνθρωποι συρρέουν και θα συρρέουν από όλο τον πλανήτη εδώ, όσο υπάρχει ο πλανήτης- δεν θα έπρεπε να είναι ισχυρότερο το λόμπινγκ και οι πολιτικές πιέσεις, ακόμη κι αν στις δύο αυτές πολυκατοικίες έμενε ο Πάπας.
15.00
Λίγο πριν το μεσημεριανό γεύμα, ξαναμπαίνω για να δω τη φάτσα του Έλγιν και του Κόκερελ και καταλήγω στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Χαϊλδεβέργης και στη Europeanea και βρίσκω, όπως πάντα, θησαυρούς στα ψηφιοποιημένα αρχεία.
Βρίσκω ας πούμε αυτή τη φωτογραφία του Καλλιμάρμαρου, πριν χτιστεί:
Και αυτή την παμπάλαιη φωτογραφία της Ασίνης, που χρόνια αργότερα επρόκειτο να την κάνει διάσημη ο Σεφέρης
Είναι τόσοι πολλοί πια οι ηδονικοί χασομέρηδες του ίντερνετ, οι συλλέκτες και οι info-freakos, που τις περισσότερες φορές, ό,τι ανακάλυψα με κόπο, βρίσκω ότι το έχουν ανακαλύψει άλλοι πρν από μένα, ειδικά στις κοινότητες του facebook. Δεν αποθαρρύνομαι. Με γοητεύει τρομερά η αχανής φύση του διαδικτύου, όπως την πρώτη μέρα που ο Γιάννης Παπαϊωάννου μού έδειξε τι είναι ο κυβερνοχώρος σε ένα pc, σαν κασελάκι, στα γραφεία του 01. Και μ' αρέσει να χάνομαι. Να ζουμάρω με τις ώρες στα visuals του Google Art Project. Nα αποκωδικοποιώ απίθανα ασιατικά sites. Ή εντελώς προσωπικά, ξεχασμένα blogs που τα διαβάζουν 5 άνθρωποι. Αν ο Πόε ξανάγραφε σήμερα τον «Ανθρωπο του πλήθους», θα τον έβαζε να σερφάρει με τις ώρες στο ίντερνετ.
17.06
Μετά το φαγητό, στον καναπέ, πάλι χάζι. Πέφτω σε ένα ξεχασμένο μου φάκελλο που ήταν μέσα σε άλλον, μέσα σε άλλον, σαν ρώσικη κούκλα. Με συγκινούν πολύ αυτές οι φωτογραφίες, από το καλοκαίρι του 2016, πριν την πανδημία και πριν άλλες στενοχώριες έρθουν, αλλάζοντας τα πάντα μέσα μου. Για πάντα. Ήταν το τελευταίο πραγματικά ξένοιαστο καλοκαίρι της ζωής μου. Είχα ξεκινήσει από την Κωνσταντινούπολη, με βροχή και χαμάμ, μετά Βαρκελώνη, μετά Λονδίνο όπου ήρθε και με βρήκε ο Μ., μετά σε καποιο νησί του Αιγαίου... Στην δεξιά, στο V&A παιδιά πλατσουρίζουν στο συντριβάνι, ο Αύγουστος εκείνος ήταν ελαφρύς και ευχάριστος, η συνείδησή μου ήταν διάφανη σαν ζελέ τριαντάφυλλο.
17:27
Ο Μ. μού στέλνει απ' το νησί ένα λινκ. Είναι μια άγνωστη (σε μένα) σεξοταινία της Γκιζέλα Ντάλι, σε αγγλική βερσιόν του 1969, ιδιαίτερα τολμηρή για την εποχή της. The Wild Pussycat, ελληνικός τίτλος Καυτή Εκδίκησις. Εμφανίζεται και φουλ φρόνταλ ο Κώστας Πρέκας, από τους πρώτους του ρόλους. Την βλέπω επιτόπου και εντυπωσιάζομαι από πολλά πράγματα. Πρώτον, πλην της Ντάλι και του σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα (που ήταν σύζυγός της στην πραγματική ζωή), όλα τα ονόματα είναι αλλαγμένα στην αγγλόφωνη βερσιόν. Δεύτερον, η σκηνοθεσία και η «νουάρ» ασπρόμαυρη φωτογραφία σκίζουν. Κυριολεκτώ. Τέλεια κάδρα, ασημένια υφή, φωτοσκιάσεις με δραματική γεωμετρία. Τέλος, η μουσική του Νίκου Ιγνατιάδη είναι καταπληκτική. Πλημμυρίζει την ταινία, «παίζει» με το μοντάζ και το ρυθμό των σωματων καθώς οι ηθοποιοί μιλούν ελάχιστα και η κάμερα εστιάζει διαρκώς στα βλέματα, τις συσπάσεις και τη σάρκα― κυριαρχεί η τζαζ, οι στεναγμοί και οι κραυγές. Αν μια σεξοταινία του ΄69 έχει τόσες αρετές, τότε πρέπει να ξανασκεφτούμε πού βαδίζουμε ως έθνος.
Να μεγάλα αποσπάσματα της μουσικής και φωτογραφίες από μερικές σκηνές (όχι τις τολμηρότερες)
Αλλά όπως σάς είπα, πάντα μετά ανακαλύπτω ότι κάποιοι άλλοι ήρθαν πριν από εμένα εδώ. Το ανακαλύπτω με ένα απλό google search.
Διαβάζω στο Βlu-ray.com:
«U.S. label Mondo Macabro has announced that its limited edition of Dimis Dadiras' film The Wild Pussycat/The Deserter (1969) will officially street on October 26. The release, which will be limited to 500 units, will be sold exclusively through mondomacabro.bigcartel.com.
The original Greek title of the film was Καυτή εκδίκησις – meaning "Hot Revenge". It was later re-released as Hot Revenge of Sex, just to make things clearer. The simple plot concerns a woman whose sister was exploited and driven to suicide by a sleazy pimp. In order to get revenge on him the sister seduces the man, drugs him and imprisons him in a sound proof room, tormenting him through a large one-way mirror.
The forthcoming disc will include two versions of the film – the uncut export print and the Greek domestic release which replaces much of the original's sleaze and tease with a sub plot involving drug smuggling, juvenile delinquency and the sort of moralistic police detective who seemed to be a specialty of Greek crime films of this period.»
Υπάρχει και σκαμπρόζικο τρέιλερ στο vimeo:
22:30
Σε ένα φάκελλο με σκόρπια visuals, βρίσκω επίσης μερικές εικόνες που με τραβάνε με την εντέλεια, το χιούμορ ή το αίνιγμα που αποπνέουν.
1. Ο Μαρσέλ Προυστ νεκρός, φωτογραφημένος από τον Μan Ray.
2. Ο Μάνος Χατζιδάκις με ρομπ ντε σαμπρ
3. Η Βίκυ Μοσχολιού τους τελευταίους μήνες της ζωής της με τη μοναχή μητέρα της στο ιδιόκτητο μοναστήρι που διατηρούσε
4. Ο Χίτλερ διαβάζει την εφημερίδα του
5. Το καφενείο των πρωτοχίψτερ του Καΐρου Ελ Χορέϊα (Η Ελευθερία) σε μια φωτογραφία από τα πρώτα μου κινητά― πριν το 2000 σίγουρα
6. Ο Φλωρινιώτης και η Τίνα Σπάθη, ντυμένοι αμπιγιέ στο back room ενός σκυλάδικου
7. Ο Καραμανλής εν τη γελοία δόξη του
8. Η ομάδα του 01 στην φάτνη μπροστά στο Θέατρο του Πειραιά, Χριστούγεννα 1995
Καλή χρονιά σε όλους!
