Γεννήθηκα το 1992 και μεγάλωσα στα Βριλήσσια. Η μητέρα μου είναι γλύπτρια, ο πατέρας μου επιχειρηματίας, δημιουργοί και οι δύο από τη φύση τους. Στο σπίτι μου υπήρχε ένα πιάνο, δώρο της γιαγιάς μου στην αδελφή μου, και από μικροί παίζαμε – εκεί κάναμε και τα πρώτα μαθήματα. Επειδή οι γονείς μου ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για τη μουσική και τις τέχνες, θυμάμαι να πηγαίνουμε σε μουσεία και παραστάσεις. Έχω μια παιδική ανάμνηση από την Επίδαυρο, καλοκαίρι, εγώ τεσσάρων χρονών, και επειδή έπρεπε να είσαι πάνω από επτά για να μπεις σε παράσταση, μου είχαν πει «αν σε ρωτήσουν πόσο είσαι, θα πεις επτά». Εγώ αντέδρασα, επειδή δεν μπορούσα να πω ψέματα. Αισθανόμουν ενοχές, γιατί νόμιζα ότι όλοι με υποψιάζονταν.
• Τα πρώτα μου μαθήματα τα έκανα στο ωδείο του Νάκα. Θυμάμαι να κάθομαι στα πόδια της μαμάς μου και να παίζω σε ένα αρμόνιο. Παίζαμε οικογενειακώς, όλοι μαζί. Ακούγαμε πολλή μουσική στο σπίτι, τις Κυριακές ξυπνούσα ακούγοντας κλασική μουσική από το σαλόνι και έχω μνήμες να βάζει Doors η μητέρα μου κι εγώ να κατεβαίνω χορεύοντας τα σκαλιά.
• Οι Doors έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στο ότι κάνω αυτό που κάνω. Το 2004, που είχαν έρθει στην Αθήνα, ήμουν δώδεκα χρονών. Έκανα διακοπές στο Τολό με τη γιαγιά μου –εκεί περνούσα τα καλοκαίρια– και με έβαλε στο ΚΤΕΛ να έρθω στην Αθήνα. Ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα ποτέ μόνος μου, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να δω τους Doors στον Λυκαβηττό. Είχαν τραγουδιστή τον Ian Astbury των Cult, αλλά για μένα ήταν μεγάλη αποκάλυψη. Ήταν οι «Doors του εικοστού πρώτου αιώνα». Η μουσική μου αντίληψη και ανάγκη χτίστηκε σε ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο που η μητέρα μου έβαλε το «Dark side of the moon» των Pink Floyd να παίζει συνεχόμενα, και στο πήγαινε και στο έλα.
Ελπίδα μου δίνει ένας άνθρωπος ο οποίος, χωρίς να μπορεί να φανταστεί κανείς και χωρίς να έχει οποιοδήποτε συμφέρον, τείνει το χέρι του να βοηθήσει τον διπλανό του επειδή αυτό θεωρεί ότι οφείλει να κάνει, χωρίς δεύτερη
σκέψη.
• Από μικρός έπαιζα πιάνο και σκάρωνα τραγουδάκια. Στην Α’ Δημοτικού παρακάλεσα τη μητέρα μου να μάθω μπουζούκι και της φάνηκε περίεργο, γιατί δεν είχαμε τέτοια ακούσματα στο σπίτι. Δεν ξέρω από πού μου είχε έρθει αυτή η ανάγκη. Το μπουζούκι ήταν το πρώτο όργανο που επέλεξα μόνος μου, με αυτό πρωτοεκφράστηκα, και ήταν φυσικό να πιάσω μια κιθάρα μετά. Την πρώτη μου μπάντα την έφτιαξα όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών και το χιτ μας ήταν το «Five to One» των Doors. Παίζαμε και Pink Floyd και λίγο ελληνικό ροκ, ό,τι άρεσε στον καθένα πιο πολύ, και ήμασταν η μπάντα του σχολείου, αυτή που έπαιζε στις γιορτές. Αυτό χαρακτήρισε την εφηβική μου ηλικία και συνειδητοποιώ τελευταία ότι η ζωή μου ακολούθησε μια φυσιολογική πορεία προς τη μουσική μετά απ’ αυτό, τα ίδια πράγματα που έψαχνα τότε ψάχνω και τώρα, σε άλλη κλίμακα και με άλλον τρόπο βέβαια.
• Ήμουν πολύ ήρεμο και ήσυχο παιδί, ενώ είχα πολλή ενέργεια και ήμουν δραστήριος. Δεν ήμουν άτακτος, εκεί που με άφηναν μπορεί να έμενα και να χανόμουν στη φαντασία μου με τις ώρες. Έτσι ήμουν και στην εφηβεία μου. Νομίζω ότι δεν διάβασα ποτέ για το σχολείο μετά τη Γ’ Δημοτικού, καθόμουν, άνοιγα ένα βιβλίο για να κάνω ότι διαβάζω μέχρι να έρθει η ώρα να πάω να παίξω, το κοιτούσα και χανόμουν. Αυτό πολεμάω ακόμα, τη συγκέντρωση του μυαλού μου και τη συγκρότηση των πραγμάτων που θέλω να κάνω. Ήμουν ο χειρότερος δυνατός μαθητής, παρ’ όλα αυτά στο σχολείο επέπλεα μεταξύ καταστροφής και επιβίωσης. Χαζεύοντας στην τάξη, μου έμεναν πράγματα που θυμόμουν μετά. Και επειδή είχα ένα σωρό πράγματα να πω εκτός μαθήματος, με συμπαθούσαν οι δάσκαλοι.
• Όταν έφτιαξα το πρώτο μου άλμπουμ, το «7», ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Είχα μόλις πάει στο Λονδίνο να σπουδάσω μουσική και επειδή μπήκα αμέσως στην παραγωγή του, με ενδιέφερε πιο πολύ να φτιάξω δίσκο παρά να ακολουθήσω τις σπουδές μου. Εκεί μπήκε και το πρώτο κομμάτι που είχα γράψει με στόχο να κάνω κάτι, το «Love is a dog from hell». Έφτιαξα μπάντα και έκανα τις πρώτες συναυλίες, και για να πείσω τα μαγαζιά του Λονδίνου να μου δώσουν μισή ώρα παραπάνω έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Πήγαινα σε ένα μαγαζί να ζητήσω να κάνουμε live και μου έλεγαν «να έρθεις με promoter, πρέπει αυτός να σε φέρει». Πήγαινα σε promoter και μου έλεγε «έχεις παίξει σε κάποιο μαγαζί; Παίξε πρώτα και μετά έλα σ’ εμάς να διοργανώσουμε συναυλία σου». Ήταν ένας φαύλος κύκλος που δεν μπορούσε να σπάσει.
• Κάναμε το πρώτο live βίντεο στα Church Studios στην Αγγλία, εντελώς DIY, ήρθαν φοιτητές και το κινηματογράφησαν και ήμασταν τυχεροί γιατί την επόμενη μέρα άλλαξε η διοίκηση, έτσι δεν το πληρώσαμε ποτέ, γιατί δεν είχαν να στείλουν τιμολόγιο. Το βίντεο αυτό με βοήθησε πολύ να κλείσω συναυλίες και με βοήθησε και στην Ελλάδα, όταν γύρισα, να κάνω live. Έγιναν πολλά πράγματα λόγω αυτού του κλιπ, έκλεισα πολλά φεστιβάλ στην Πολωνία και στην Αγγλία.
• Στο Λονδίνο έμεινα πέντε χρόνια, τρία που ήταν οι σπουδές μου, και δύο ακόμα που ταξίδευα, ήμουν μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου. Δεν μου άρεσε γιατί δεν έζησα καλά γενικά, όπως είναι ο καιρός του Λονδίνου, έτσι ήταν και η διάθεσή μου. Λίγες μέρες ήλιος, που ήμουν κι εγώ ενθουσιασμένος για τη ζωή και τα πράγματα, και όλες τις άλλες ένα σκοτάδι, μια μιζέρια, όλα γκρι. Ακόμα και τώρα, όταν φτάνω στο Λονδίνο, επειδή μου έρχονται οι αναμνήσεις των συναισθημάτων που είχα τότε, προσπαθώ να μείνω όσο λιγότερο γίνεται. Δεν είναι για μένα το Λονδίνο, δεν άντεξα. Τα τελευταία χρόνια απέφευγα να παίρνω και οποιοδήποτε μέσο, πήγαινα παντού με τα πόδια – στο μετρό και τα λεωφορεία είσαι στοιβαγμένος μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου και το ταξί είναι πανάκριβο.
• Το τελευταίο πράγμα που έκανα στο Λονδίνο ήταν η συμφωνία με κάποιους promoters να ανοίγω συναυλίες που έκαναν μπάντες από τα ’80s και τα ’90s, που προσπαθούσαν να τις αναγεννήσουν. Αγόραζα εισιτήρια σε χαμηλότερη τιμή και η αμοιβή μου ήταν το κέρδος, αν τα πουλούσα. Είναι περίεργο, γιατί περισσότερο ενδιαφέρον δημιουργήθηκε για τη μουσική μου στο εξωτερικό όταν αποφάσισα να φύγω από το Λονδίνο, παρά όσο ήμουν εκεί.
• Θυμάμαι όλες τις καλές στιγμές που έχω ζήσει με τη μουσική. Μπορεί να έχεις τις μαύρες σου ή να περνάς δύσκολα και να αναρωτιέσαι «τι θα κάνω από δω και πέρα και πώς;», και να πετυχαίνεις κάποιον στο δρόμο που ήταν σε live σου ή μόλις άκουσε ένα κομμάτι σου και τον άγγιξε και να σου λέει «μου αρέσει πολύ αυτό που κάνεις», και αμέσως παίρνεις κουράγιο να συνεχίσεις. Αυτό για μένα είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Η πιο σημαντική στιγμή που έχω ζήσει ήταν το μήνυμα που πήρα από μια κοπέλα στο Αμβούργο, η οποία, μια μέρα πριν παίξουμε εκεί, μου έγραψε: «Θα είμαι αύριο στη συναυλία. Πρόσφατα πέθανε η μητέρα μου και όσο ήμουν στο νοσοκομείο, τις δύσκολες στιγμές άκουγα το κομμάτι σου, το “Fluttering”, και κάπως με ηρεμούσε». Αυτή η κουβέντα είναι το σπουδαιότερο πράγμα που έχω ζήσει με τη μουσική.
• Μόλις ήρθα στην Ελλάδα προσπάθησα να δουλέψω μόνος μου για να πάει παρακάτω η μουσική μου και να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερα αυτιά. Άρχισα να φτιάχνω ομάδες που να μπορούν να το στηρίξουν όλο αυτό, γιατί δεν μπορούσα να καταλήξω σε εταιρεία που να μπορεί να το κάνει. Πίστεψα ότι θα πήγαινε και καλά, έτσι τα κάναμε όλα μόνοι μας, κλείναμε τις συναυλίες, κάναμε τους δίσκους, προωθούσαμε τη δουλειά μας, αφισοκολλούσαμε. Αυτό κατέληξε στη σημερινή United We Fly.
• Η United We Fly φτιάχτηκε το 2015 για να εξυπηρετήσει τη δική μου μουσική, αλλά πολύ γρήγορα αυτό άλλαξε, άρχισε να δημιουργεί roster είτε συναυλιακό είτε δισκογραφικό, και πέρασε αρκετός καιρός και για να καταλάβουμε τη δουλειά αλλά και για να βρούμε και τον τρόπο να είναι βιώσιμη και να στηρίζει τη σκηνή της χώρας. Σήμερα μπορώ να πω ότι αυτός ο τρόπος είναι ξεκάθαρος, είμαι πολύ περήφανος για τη United We Fly και πολύ χαρούμενος, παρότι μου έχει δώσει και δυσκολίες, και πίκρες και αγωνίες.
Man and his Tools
• Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να εκφράζουν την άποψή τους ελεύθερα, κι ας κρίνονται γι’ αυτό που λένε. Επειδή αυτό γίνεται κυρίως μέσω των social media τα τελευταία χρόνια, έχω επιλέξει να μη ζω μέσα σε αυτά, να μην κάνω παρέες και να μη συνομιλώ εκεί, να μην είναι τα social media σαν το καφενείο στο οποίο πηγαίνω. Απέχω απ’ αυτό, γιατί δεν βρίσκω το νόημα να το κάνω. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι απολιτίκ, απλώς επιλέγω να μην είναι τα social media το μέσο στο οποίο θα μιλήσω σε όλους και για όλα. Γιατί εκεί εκφέρεις πολύ γρήγορα μια άποψη για κάτι που δεν μπορείς να γνωρίζεις εμπεριστατωμένα και αυτό γιγαντώνεται και μου φαίνεται τρομακτικό. Φτάνουμε στο σημείο να υπάρχουν πλέον δύο αλήθειες, η αλήθεια των δύο πλευρών που το έζησαν και διαφωνούν και η αλήθεια που δημιούργησαν τα social media, που μπορεί να μη μοιάζει ούτε με τη μία ούτε με την άλλη αλήθεια. Είναι η σοσιαλμιντιακή αλήθεια που ανέβασε τον Τραμπ στην εξουσία και βλέπεις να συμβαίνει και τώρα με τον πόλεμο. Ο Πούτιν επέλεξε να μπει σε μια χώρα και να σκοτώσει αμάχους. Τελειώνει εκεί η ιστορία. Δεν μπορείς να τον δικαιολογείς όσο φιλορώσος και να είσαι, όσο αντίθετος και να είσαι με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους Αμερικανούς, με το ΝΑΤΟ κ.λπ. Σκοτώνονται άνθρωποι δίπλα μας, άμαχοι, οι οποίοι μέχρι πρότινος ζούσαν τη ζωή τους και ονειρεύονταν και σήμερα δεν έχουν σπίτι.
• Έγινα πατέρας πρόσφατα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ να βγάζω την κόρη μου στα social media, ούτε να μιλάω γι’ αυτήν. Δεν αφορά κανέναν, γράφω μουσική και αυτό πρέπει να αφορά τον κόσμο. Δεν θα χρησιμοποιήσω την κόρη μου για να γίνω πιο συμπαθής ή για να κερδίσω like στο Instagram. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα αυτό το «πάρ’ τα μου όλα». Δεν είμαι για μένα, δεν κάνω τίποτα για μένα, όλα είναι πλέον γι’ αυτή. Αισθάνομαι ότι ακόμα και το ότι προσέχω τον εαυτό μου ή ότι προσπαθώ να είμαι καλά και δημιουργικός, χαρούμενος, όλα αυτά γίνονται για την κόρη μου. Είμαι πατέρας πρώτα και πάνω απ’ όλα.
• Ελπίδα μου δίνει ένας άνθρωπος ο οποίος, χωρίς να μπορεί να φανταστεί κανείς και χωρίς να έχει οποιοδήποτε συμφέρον, τείνει το χέρι του να βοηθήσει τον διπλανό του επειδή αυτό θεωρεί ότι οφείλει να κάνει, χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπάρχει ένα πρότζεκτ στο οποίο θα συμμετάσχω, σε συνεργασία με μια οργάνωση που φροντίζει προσφυγόπουλα – αυτοί οι άνθρωποι φροντίζουν παιδιά από δώδεκα έως δεκαοκτώ χρονών. Τα έχουν σαν παιδιά τους για τους έξι μήνες που μένουν εκεί. Μιλώντας μαζί τους, συνειδητοποίησα τι ψυχική δύναμη χρειάζεται για να κάνεις κάτι τέτοιο, αφού δεν το κάνουν μόνο επειδή είναι δουλειά τους αλλά και επειδή θέλουν να προσφέρουν. Αυτό είναι σπουδαίο και μου δίνει κι εμένα δύναμη.
• Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν οι στιγμές αδράνειας που έχω περάσει και αν ήταν αλλιώς, θα μπορούσαν να με έχουν γλιτώσουν από πολύ κόπο. Αλλά η ζωή δεν είναι ένα πείραμα που κάνεις ένα λάθος και μπορείς να το διορθώσεις στη συνέχεια. Τα λάθη μας διαμορφώνουν αυτό που είμαστε, οπότε δεν έχει σημασία η επιλογή αλλά το πώς θα διαχειριστείς την επιλογή που έχεις κάνει.
• Είμαι μουσικός κι αυτό από μόνο του είναι μια ριψοκίνδυνη επιλογή. Είναι όλα ρευστά, δεν υπάρχει σταθερά πουθενά. Είναι μεγάλη η δυσκολία να ξεκινήσει κάποιος να δημιουργήσει το πρώτο του κοινό. Όλοι μπορούν να βγάλουν ένα αξιοπρεπές υλικό από πλευράς παραγωγής, όμως το να το ντύσουν με το σωστό περιτύλιγμα, με τα σωστά βίντεο, τις σωστές φωτογραφίες, και να χαραχτεί σωστή στρατηγική δεν είναι απλό, γι’ αυτό πολλοί χάνονται. Κι αυτό έχει να κάνει κυρίως με οικονομικούς λόγους, δεν είναι εύκολο να στηρίξουν τη μουσική τους ούτε τον εαυτό τους, αναγκάζονται να κάνουν άλλες δουλειές, οπότε δεν μπορούν να είναι συγκεντρωμένοι στην τέχνη τους. Ο συνθέτης, ωστόσο, οφείλει να γράφει από την καρδιά του και θέλω να ελπίζω ότι το περιεχόμενο είναι αυτό που θα αντέξει διαχρονικά και θα δώσει αξία σε αυτόν που το παράγει.
• Επειδή πήγαινα σε πολλά ξένα φεστιβάλ πριν από τον κορωνοϊό και έβλεπα πολλά συγκροτήματα, νομίζω ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα ποιοτικά από κανέναν. Στην Ελλάδα φτιάχνεται ποιοτική μουσική και σπουδαίοι δίσκοι, το ζήτημα είναι κατά πόσο είναι διατεθειμένη η ίδια η χώρα και το εγχώριο κοινό να τη στηρίξουν. Πήγαμε σε ένα φεστιβάλ με τέσσερις χιλιάδες άτομα το καλοκαίρι στη Ρουμανία, όπου ήμασταν οι μόνοι μη Ρουμάνοι που έπαιζαν, και βλέπαμε το κοινό να στηρίζει ντόπια ονόματα και να τα αγαπά και να τα ακολουθεί, μεγάλα ονόματα που ήταν η indie σκηνή τους. Αυτό είναι κάτι που λείπει εδώ, να αισθανθούν οι μουσικοί ότι τους στηρίζει το κοινό. Η μουσική στην Ελλάδα έχει σταματήσει είκοσι χρόνια πριν, το καταλαβαίνεις από αυτά που παίζει το ραδιόφωνο, το βλέπεις και από τα συγκροτήματα που φέρνουμε στα φεστιβάλ μας εδώ πέρα. Ονόματα που έξω είναι headliners παντού, δεν θα μπορούσαν ποτέ να έρθουν εδώ. Όταν η νέα μουσική δεν υπάρχει ούτε στο ραδιόφωνό μας ούτε στα μέσα, πώς να ρισκάρεις να φέρεις τι; Ξέρει κανείς τι ακούει κάποιος δεκαοκτάχρονος σήμερα; Πρέπει να στηριχθεί η ελληνική μουσική και να βρούμε τρόπο να γίνει εξαγώγιμη, κάτι που θα αλλάξει εντελώς τα πράγματα. Αυτό όμως είναι πολιτική απόφαση, δυστυχώς.
• Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Αθήνα ώρες που δεν κάνει βόλτα ο πολύς κόσμος, πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ. Το χούι το αγγλικό το έχω κρατήσει, συνήθως πηγαίνω παντού περπατώντας. Και τελευταία παίζω σκάκι, προσπαθώ να γίνω σκακιστής. Μελετάω, διαβάζω πράγματα και παίζω μανιωδώς.
• Το «Voyage» είναι ένας δίσκος που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω για το σύμπαν, το Διάστημα και τον άνθρωπο. Χρησιμοποίησα πολλές αναφορές από την Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ ιστορικά αλλά και μουσικά, γιατί προσπαθούσα να κλέψω με τρόπο και προσοχή λίγο από Στράους, γενικά από τα σάουντρακ της sci-fi κουλτούρας, και από Μάλερ, απ’ όπου εμπνεύστηκε και ο Τζον Γουίλιαμς. Προσπάθησα να φτιάξω τη δική μου διαστημική ιστορία για το πώς ο άνθρωπος αποφασίζει να φύγει από τη δυστοπική πραγματικότητα που του έφερε η ευημερία, γιατί γι’ αυτό το πράγμα μιλάμε. Όσο πιο καλά ζει ο δυτικός άνθρωπος, τόσο πιο μεγάλη καταστροφή φέρνει. Και αποφασίζει να σηκωθεί να φύγει, να βρει νέο τόπο, αλλά βρίσκει την πνευματική του εξέλιξη, άρα αυτό το ταξίδι είναι πνευματικό και μπορεί να παρακαμφθεί η φυγή.
• Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που δούλεψα περισσότερο μόνος μου. Η πανδημία και ο ήχος που έψαχνα απαιτούσαν μια μοναξιά και ο δίσκος από ένα σημείο και μετά χτίστηκε με τον Κώστα Ζάμπο, που έκανε την παραγωγή στο στούντιο της United We Fly. Είναι ο πιο προσωπικός δίσκος που έχω κάνει, είναι αυτό που ήθελα, όπως το ονειρευόμουν και ακούω σε αυτόν τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη φορά που έφτιαξα μουσικά βίντεο με τον Μιχάλη Σαράντη ως ταξιδιώτη και με σκηνοθέτες που θαυμάζω.
• Η ζωή με μαθαίνει συνεχώς να λέω αλήθεια. Η αλήθεια είναι αυτή που κερδίζει.
Το άλμπουμ «The Voyage» του Theodore κυκλοφορεί στις 11/3 από τη United We Fly. Στις 11/3 γίνεται και η παρουσίασή του ζωντανά στο six d.o.g.s μαζί με υλικό από τη δισκογραφία του.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
