Τρία σύνολα μουσικής δωματίου της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών θα δώσουν ισάριθμες συναυλίες τις τρεις πρώτες Δευτέρες του Νοεμβρίου στο gazARTE.
- Το σύνολο μουσικής δωματίου «Ένωδον» που, ειδικά για την συναυλία στις 4 Νοεμβρίου, με τίτλο «Ονειρο ήταν και πάει», συμπράττει με τον τυμπανίστα της Κ.Ο.Α. Σπύρο Λάμπουρα και με την υψίφωνο Βάσια Ζαχαροπούλου, ταξιδεύει το κοινό στο Βερολίνο και την Αθήνα της εποχής του Μεσοπολέμου μέσα από δημοφιλέστατες συνθέσεις του Κουρτ Βάιλ αλλά και των χαρακτηριστικότερων εκπροσώπων της ελληνικής σκηνής εκείνης της εποχής (Νίκος Χατζηαποστόλου, Θεόφραστος Σακελλαρίδης, Γιάννης Κωνσταντινίδης/Κώστας Γιαννίδης). Κι ακόμα ο συνθέτης Βασίλης Τενίδης προσφέρει στο «Ένωδον» το τρίπτυχο "Hello Costas", που βασίζεται σε θέματα του έργου «Το Μικρόβιο της Αγάπης»του "Costa Dorres" (πρόκειται για ένα ακόμα από τα ψευδώνυμα του Γιάννη Κωνσταντινίδη), το οποίο είχε πρωτοπαρουσιαστεί στην Γερμανία του Μεσοπολέμου.
- Δέκα από τις βιόλες της Κ.Ο.Α. αμφισβητούν εμπράκτως στις 11 Νοεμβρίου όσους θεωρούν την βιόλα απλώς συνοδευτικό έγχορδο και «αποκαθιστούν την ιστορική αλήθεια» μ΄ένα πρόγραμμα που βαφτίζεται «Βιόλα Power!» και περιλαμβάνει γνωστές μελωδίες των Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Ζωρζ Μπιζέ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Κουρτ Βάιλ, Άστορ Πιατσόλα, Πάουλ Χίντεμιτ κ.ά Με την δυναμική ομάδα συμπράττει η Ελένη Κοκκίδου στο διττό ρόλο της ερμηνεύτριας και της αφηγήτριας. Οι ενορχηστρώσεις και τα κείμενα είναι της Ίριδος Λουκά.
- Τέσσερα πνευστά, μία άρπα και το Κουαρτέτο Εγχόρδων Αθηνών εκπροσωπούν τον σπάνιο συνδυασμό μουσικών οργάνων που θα ερμηνεύσει στις 18 Νοεμβρίου έργα των Μωρίς Ραβέλ, σερ Άρνολντ Μπαξ, Ζαν Φρανσαί, συνθετών οι οποίοι, όπως επισημαίνει και ο τίτλος της συναυλίας, έζησαν και δημιούργησαν «Εκατέρωθεν της Μάγχης, το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα». Συνεκτικό στοιχείο της συναυλίας είναι κυρίως οι εκλεκτικές μουσικές συγγένειες που παρουσιάζουν τα έργα, γεγονός όχι και τόσο παράδοξο αφού ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του μουσικού ιμπρεσιονισμού Μωρίς Ραβέλ επηρέασε τόσο την βρετανική εκδοχή του ιμπρεσιονισμού του Μπαξ, όσο και το ύφος του νεαρού Φρανσαί.
σχόλια