Ένας πατέρας κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία της ανάπηρης κόρης του, αφήνοντάς την να γίνει παχύσαρκη και να πεθάνει σε άθλια κατάσταση.
Ο Alun Titford, 45 ετών, βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινή φυλάκισης αφού καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας μετά το θάνατο της «έντονα ανεξάρτητης» και «αστείας» 16χρονης κόρης του, Kaylea.
Η μητέρα της, Sarah Lloyd-Jones, δήλωσε ένοχη για την ίδια κατηγορία τον Δεκέμβριο. Αυτή και ο Titford είχαν έξι παιδιά και ζούσαν μαζί στο Newtown, Powys, στην Ουαλία. Το ζευγάρι θα καταδικαστεί στο δικαστήριο του Swansea Crown την 1η Μαρτίου.
Πιστεύεται ότι πρόκειται για την πρώτη δίωξη του είδους της στο Ηνωμένο Βασίλειο, κατά την οποία γονείς κατηγορούνται ότι σκότωσαν το παιδί τους επειδή δεν έλεγξαν τη διατροφή του.
Μέχρι τη στιγμή του θανάτου της στις 9 ή 10 Οκτωβρίου 2020, η Kaylea «ζούσε σε συνθήκες ακατάλληλες για οποιοδήποτε ζώο, πόσο μάλλον για ένα ευάλωτο 16χρονο κορίτσι που εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από άλλους για τη φροντίδα της».
Η Kaylea γεννήθηκε με υδροκέφαλο, γνωστό και ως νερό στον εγκέφαλο, και δισχιδή ράχη, που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα πόδια της. Φοίτησε σε κανονικό σχολείο και χρησιμοποιούσε αναπηρικό αμαξίδιο για να μετακινείται και να αθλείται. Ήταν τόσο καλή στο μπάσκετ που συμμετείχε σε μια ημέρα scouting πιθανών Παραολυμπιονικών.
Πριν το πρώτο lockdown λόγω Covid τον Μάρτιο του 2020, η Kaylea ήταν μαθήτρια στο λύκειο του Newtown. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί της, την περιέγραψαν ως «έντονα ανεξάρτητη» και ένα «υπέροχο, αστείο και φλύαρο» κορίτσι με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.
Η υγεία της επιδεινώθηκε τους επόμενους επτά μήνες, καθώς ήταν μακριά από τον έξω κόσμο, και δεν επέστρεψε ποτέ στο σχολείο.
Μετά τη σύλληψή του, ο Titford είπε στην αστυνομία ότι δεν πίστευε ότι η Kaylea είχε σηκωθεί από το κρεβάτι της από τότε που είχε αρχίσει το lockdown. Ωστόσο καταθέτοντας, άλλαξε την ιστορία του, λέγοντας ότι η Kaylea παρέμενε κινητική μέχρι λίγο πριν από τον θάνατό της, ικανή να σηκωθεί από το κρεβάτι και να περιφέρεται στο ισόγειο του σπιτιού τους με το αναπηρικό της αμαξίδιο.
Είπε ότι τελευταία φορά μπήκε στο δωμάτιό της δύο εβδομάδες πριν πεθάνει, για να της δώσει ένα φιλί για τα 16α γενέθλιά της κι επέμεινε ότι δεν είχε παρατηρήσει τίποτα το ασυνήθιστο, όπως μια άσχημη μυρωδιά.
Οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης που κλήθηκαν μετά το θάνατό της ανατρίχιασαν από τη μυρωδιά στο υπνοδωμάτιό της. Ανακάλυψαν σκουλήκια κάτω από το πληγωμένο σώμα της όταν βρέθηκε υπό «πραγματικά φρικτές συνθήκες» με βάρος 146 κιλά. Από το ταβάνι κρεμόταν μυγοπαγίδα και ο γεμάτος ιστούς αράχνης ανελκυστήρας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει την Kaylea να σηκωθεί από το κρεβάτι ήταν καλυμμένος με περιττώματα μυγών.
Η Kaylea είχε ύψος 1,45 μέτρα και δείκτη μάζας σώματος 70 όταν πέθανε. Τα νύχια των ποδιών της, τα οποία δεν μπορούσε να φτάσει, δεν είχαν κοπεί για τουλάχιστον έξι μήνες και οι μασχάλες της ήταν μαύρες. Ήταν 20 κιλά πιο βαριά για το αναπηρικό της αμαξίδιο.
Η αιτία θανάτου της καταγράφηκε ως «φλεγμονή και λοίμωξη σε εκτεταμένες περιοχές πληγών που προκύπτουν από την παχυσαρκία και τις επιπλοκές της, και ακινησία σε κορίτσι με δισχιδή ράχη και υδροκέφαλο».
Η Kaylea είχε πάρει εξιτήριο από τις υπηρεσίες φυσιοθεραπείας και διαιτολογίας τα χρόνια πριν από το θάνατό της και τελευταία φορά την είχε δει κοινωνικός λειτουργός στο σπίτι της το 2017, ενώ είδε για τελευταία φορά τον παθολόγο της τον Φεβρουάριο του 2020.
Καταθέτοντας στοιχεία κατά τη διάρκεια της δίκης του που διήρκεσε τρεις εβδομάδες, ο Titford παραδέχθηκε ότι είχε απογοητεύσει την Kaylea και έφερε συνυπευθυνότητα για τη φροντίδα της, αλλά δήλωσε ότι δεν ήταν ένοχος για τη δολοφονία της.
Είπε ότι είχε απομακρυνθεί από την Kaylea μόλις μπήκε στην εφηβεία, αφήνοντας όλη τη φροντίδα της στην Lloyd-Jones, προσθέτοντας ότι αποσύρθηκε επειδή «ήταν γυναίκα και δεν ένιωθα άνετα με αυτό».
Επίσης κατηγόρησε επανειλημμένα την τεμπελιά του για το γεγονός ότι δεν βοήθησε στη φροντίδα της Kaylea ή δεν την ενθάρρυνε να τρώει υγιεινά. Ο δικηγόρος του προσπάθησε να υποστηρίξει ότι επειδή εργαζόταν πολλές ώρες ως μεταφορέας - μερικές φορές επτά ημέρες την εβδομάδα - απλώς δεν είχε επίγνωση της επιδείνωσης της υγείας της κόρης του.
Αυτή πιστεύεται ότι είναι η πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο που γονείς διώκονται για ανθρωποκτονία από αμέλεια λόγω μη διαχείρισης του βάρους του παιδιού τους, αλλά έχουν υπάρξει μερικές παρόμοιες διώξεις στις ΗΠΑ.
Η Marlene Corrigan κρίθηκε ένοχη για κακοποίηση ανηλίκου σε βαθμό πλημμελήματος το 1997, αφού η 13χρονη κόρη της Christina, βάρους 300 κιλών, πέθανε στο πάτωμα του σαλονιού του σπιτιού της οικογένειας, βρώμικη, γεμάτη πληγές και περιτριγυρισμένη από άδεια πακέτα τροφίμων.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα ζητήματα βάρους έχουν κατά καιρούς αντιμετωπιστεί σε οικογενειακά δικαστήρια και όχι με ποινικές διώξεις.
Δύο παιδιά από το West Sussex τέθηκαν σε ανάδοχη οικογένεια το 2020, αφού το δικαστήριο έκρινε ότι οι γονείς τους δεν ήταν σε θέση να διαχειριστούν το βάρος τους. Πριν την ανάληψη της φροντίδας τους, το τοπικό συμβούλιο είχε πληρώσει για συνδρομή σε γυμναστήριο για τα παιδιά και είχε παραπέμψει την οικογένεια σε κλινική παχυσαρκίας, αλλά τα παιδιά, ηλικίας 16 και 13 ετών, συνέχισαν να παίρνουν βάρος.
Ο Titford αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση πριν την ακρόαση της καταδίκης του τον επόμενο μήνα.
Σε ανακοίνωσή της, η αστυνομία του Dyfed-Powys δήλωσε: «Οι συνθήκες θανάτου της Kaylea ήταν τραγικές και οι γονείς της θα πρέπει να ζουν με το ρόλο που έπαιξαν σε αυτό για το υπόλοιπο της ζωής τους».
Η ετυμηγορία ενοχής αποτελεί «δικαιοσύνη για την Kaylea», δήλωσε ο Jonathan Rees.
Με πληροφορίες από Guardian
