Ακόμη μια προσπάθεια (ίσως η έκτη) να φωτογραφίσω τα χρώματα αυτών των κρίνων που ένας ανώνυμος καλλιτέχνης ζωγράφισε στη μινωϊκή Αμνισό 37 αιώνες πριν. Τα κλαδιά με τα λογχοειδή ή στρόγγυλα φύλλα. Ένα φάσμα χρωμάτων, που δείχνει συγκρατημένο τώρα κάτω από το κόσκινο του χρόνου, αλλά ίσως κάποτε ήταν χτυπητό, σα διαφήμιση του Versace. Την αμαρτία μου τη λέω. Προτιμώ τα αγάλματα γυμνά από το αρχικό τους χρώμα, τη διαφάνεια του μαρμάρου (που το φως βγαίνει μέσα απ' τις φλέβες του), τις τοιχογραφίες που τα χρώματά τους φέγγουν σιγά, σαν χώμα όλα, γαιώδη και ρόδινα ― είναι άθλος να τα φωτογραφίσεις χωρίς να μπεις στον πειρασμό να τα μπουστάρεις μετά, με τα πλαστικά, ντίτζιταλ γκατζετάκια.
Στο Μουσείο Ηρακλείου (ένα από τα σημαντικότερα της χώρας) το κλιματιστικό δεν λειτουργεί, ένα μήνα τώρα. Η μπόχα στην αίθουσα από τους ιδρώτες είναι αποπνικτική. Είναι, λέει, αντίποινο στην απόφαση της κυβέρνησης να κάνει το Μουσείο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που μπορεί να χαράσσει αυτόνομη πολιτική, διαχειριζόμενο τα ίδιο πόρους αλλά και χορηγίες. Ίσως είναι και ανεπάρκεια του γελοιωδέστατου προέδρου του Μουσείου κυρίου Γρυσπολάκη, που έγινε σήμερα διάσημος με τα ρατσιστικά του σχόλια ΕΔΩ. Οι ξένοι επισκέπτες ήταν απορημένοι και κάπως έξαλλοι. Προσωπικώς αυτά θεωρώ σημαντικά θέματα (όπως και το γεγονός ότι στη Δήλο δεν υπάρχει νερό για τους επισκέπτες, επειδή λόγω των επισκευών έχουν κλείσει όλα) και όχι ότι ο ΣΕΑ διεκδικεί το κτιριάκι του για να κάνει άσχετες εκδηλώσεις.
FacebookTwitter Τμήμα μεγάλης τοιχογραφικής σύνθεσης που κοσμούσε δωμάτιο ορόφου στην «Έπαυλη των Κρίνων» στην Αμνισό. Εικονίζονται λευκά κρίνα σε κόκκινο βάθος και κόκκινες ίριδες σε λευκό βάθος με ψηλούς μίσχους που φυτρώνουν συμμετρικά μπροστά από βαθμιδωτό φράκτη. Η σύνθεση, που περιλάμβανε και άλλα φυτά σε παρτέρια, θεωρείται ότι παριστάνει ένα διαμορφωμένο και περιφραγμένο μινωικό κήπο, τόπο ανάπαυσης και αναψυχής, αλλά και τεκμήριο κοινωνικής προβολής για τις ανώτερες τάξεις. Η τυπική τεχνική της νωπογραφίας (fresco) συνδυάζεται εδώ με την τεχνική σε έγκοιλο (in cavo), στην οποία ορισμένα μοτίβα σχηματίζονται με αβαθείς κοιλότητες στο κονίαμα οι οποίες γεμίζουν με χρώμα σε ιδιαίτερη πυκνότητα... Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO FacebookTwitter Στην αρχή χρησιμοποιούσαν το κόκκινο, το μαύρο και το λευκό. Αργότερα έκαναν χρήση και του κίτρινου και του γαλάζιου χρώματος. Όλα αυτά τα χρώματα κατασκευάζονταν από ορυκτά, από φυτά και από όστρακα, που τα έκαναν σκόνη και τα ανακάτευαν με νερό και ασβέστη μέσα σε βαζάκια. Το σκούρο κόκκινο το έπαιρναν από τον αιματίτη (μετάλλευμα) και από την πορφύρα (στρείδι της Μεσογείου). Το μαύρο το έπαιρναν από το κάρβουνο και το άσπρο από τον ασβέστη. Το κίτρινο από την ώχρα (σιδηρούχο ορυκτό), αλλά και από άνθη κρόκων (λουλουδιών). Το γαλάζιο από χαλαζία (ορυκτό) και το πράσινο από μαλαχίτη (μετάλλευμα)... Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO FacebookTwitter Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO FacebookTwitter Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO FacebookTwitter Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO FacebookTwitter Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO
