Η αγαπημένη μου «σύντροφος», η Sammie, έφυγε από αυτόν τον κόσμο το 2017» λέει η Μπάρμπρα Στρέιζαν στο απόσπασμα του βιβλίου της My Name is Barbra, όπου εξιστορεί πώς κλωνοποίησε το αγαπημένο της σκυλί.
«Ήταν ο σύζυγός μου, Τζέιμς Μπρόλιν, που μου την έκανε δώρο για την επέτειό μας το 2003. Ο Τζιμ διάλεξε τη Sammie επειδή ήταν η μόνη που γοητεύτηκε από εκείνον (ίσως επειδή είναι τόσο όμορφος ή επειδή και οι δύο είχαν κατάλευκα μαλλιά!)» λέει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ.
«Η Sammie ήταν διαφορετική από τα άλλα κουτάβια. Τα μαλλιά της ήταν σγουρά, όχι ίσια όπως τα περισσότερα coton de tulear. Ήταν περίεργη, ακριβώς όπως ένιωθα ως μικρό κορίτσι. Και η Sammie ήταν το κοριτσάκι μου. Έχετε ακούσει ποτέ για σκύλο που μιλάει; Όταν της έκανα μια ερώτηση, έβγαζε συγκεκριμένους ήχους για να μου απαντήσει ή κουνούσε την ουρά της αν ήταν πολύ ενθουσιασμένη με την πρόταση. Μπορούσε να αισθανθεί τις διαθέσεις μου και να αντιδράσει σε αυτές, γέρνοντας το κεφάλι της και κοιτώντας με απορία, σαν να ρωτούσε: «Τι συμβαίνει;» θυμάται η Μπάρμπα Στρέιζαντ.
«Η Sammie ήταν ακόμα κουτάβι όταν την έφερα να δουλέψει μαζί μου στο Meet the Fockers, και το καστ ήταν τόσο ωραίο… έφτιαξαν ακόμη και μια μικρή καρέκλα ειδικά για εκείνη. Σε εκείνες τις πρώτες πρωινές διαδρομές με το αυτοκινούμενο μου προς το στούντιο, κοιμόμασταν και οι δύο με εμένα να την κρατάω καθώς ήταν ξαπλωμένη στο στήθος μου, σαν αληθινό μωρό» συνεχίζει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ.
«Η Sammie ήταν σπουδαία ταξιδιώτης – ερχόταν μαζί μας σε κάθε ταξίδι και σε κάθε συναυλία. Δεν έχανε ποτέ πρόβα και ξάπλωνε στο πιάνο και με παρακολουθούσε. Ακριβώς όπως η Sadie, το πρώτο μου σκυλί, ήξερε τα πάντα για τη μουσική. Στη συνέχεια, ενώ ήμουν στη σκηνή κατά τη διάρκεια της συναυλίας, μπορεί να κοιμόταν πάνω στα παπούτσια μου στο καμαρίνι. Αλλά μπορούσε να καταλάβει από τη μουσική στο ηχείο πότε να ανοίξει τα μάτια της και θα στεκόταν δίπλα στην πόρτα για να με χαιρετήσει στο διάλειμμα… μια ζεστή, χνουδωτή αγκαλιά αγάπης και υποστήριξης] συνεχίζει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ.
Η Μπάρμπα Στρέιζαντ για την εποχή που αρρώστησε η Sammie
»Ήξερα ότι η Sammie ήταν άρρωστη όταν άρχισε να αγνοεί το φαγητό της. Αφού ανακαλύψαμε ότι υπήρχε όγκος στους πνεύμονές της, την πήγαμε σε διάφορους ειδικούς και κάλεσα άλλους ειδικούς από δύο πανεπιστήμια που έκαναν έρευνα για τον καρκίνο σε σκύλους, για να βεβαιωθώ ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για εκείνη. Αποφασίστηκε να αφαιρεθεί ο όγκος και την ημέρα της επέμβασης, ο γιατρός βγήκε να μου πει ότι η αναισθησία προκάλεσε επιβράδυνση στην καρδιά της Sammie.
Ρώτησε: «Τι θέλεις να κάνεις;» «Σταμάτα», είπα. «Απλώς βγάλτε την από το (χειρουργικό) τραπέζι. Την πάω πίσω σπίτι».
Η Sammie κατάφερε να κρατηθεί αρκετά (στη ζωή), αλλά προς το τέλος της, την πηγαίναμε στο νοσοκομείο κάθε μέρα για να βγάλουν το υγρό από τους πνεύμονές της. Ήταν οδυνηρό να τη βλέπεις να υποφέρει και μετά η τελευταία μέρα ήταν φρικτή. Ήμασταν στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε στο σπίτι και κολλήσαμε σε μποτιλιάρισμα στις 5 το απόγευμα, όταν η Sammie έκανε ξαφνικά έναν ήχο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ένα τρομερό κλάμα, ξανά και ξανά.
Μπάρμπρα Στρέιζαντ: Η κλωνοποίηση της Sammie
Ήξερα ότι έπρεπε να την απαλλάξουμε από τη δυστυχία της, αλλά δεν άντεχα τη σκέψη ότι θα την χάσω για πάντα, λέει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ. Το μόνο πράγμα που το έκανε υποφερτό ήταν η ελπίδα ότι θα μπορούσα να κρατήσω κάποιο κομμάτι της ζωντανό. Ένας φίλος μου είχε κλωνοποιήσει τον σκύλο του και ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Ο γιατρός της Sammie είχε έτοιμα τα σωληνάκια και έξυσε μερικά κύτταρα από το εσωτερικό του μάγουλου της και το δέρμα στην κοιλιά της για να τα στείλει στο εργαστήριο. Μετά της έκανε ευθανασία καθώς την χάιδευα… και σε δευτερόλεπτα το κοριτσάκι μας έφυγε.
Θάψαμε τη Sammie σε έναν ειδικό κήπο που δημιούργησα γύρω από την ταφόπλακά της, που έχει τη φωτογραφία της από πορσελάνη (όπως κάνουν στην Ευρώπη).
Έμεινα χωρίς τη Sammie, αλλά είχα ανάμεικτα συναισθήματα στο να αποκτήσω άλλο σκύλο. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να την αντικαταστήσω, όπως δεν θα μπορούσα ποτέ να αντικαταστήσω τη Sandie. Αλλά μήνες αργότερα, έλαβα μια κλήση από τον εκτροφέα της Sammie. «Έχω αυτό το μικρό κουτάβι», μου είπε, «Δεν είναι σγουρή, αλλά το όνομα της μητέρας της είναι Funny Girl». Πώς θα μπορούσα να την αρνηθώ; Πρέπει να ήταν τόσο μόνη, χωρίς αδέρφια για να παίξει. Την πήρα λοιπόν και την ονόμασα Fanny.
Δύο μήνες αργότερα με κάλεσαν το εργαστήριο κλωνοποίησης. Μας είχαν προειδοποιήσει από την αρχή ότι τα κύτταρα μπορεί να μην αποδώσουν, αλλά αποδείχθηκε ότι όχι μόνο λειτούργησε η διαδικασία, αλλά παρήγαγε περισσότερα σκυλιά από όσα περίμενα.
Τώρα λοιπόν έχω τρία σκυλιά… Η Fanny, η μεγαλύτερη, που συχνά κοιτάζει τη Violet και τη Scarlet σαν να μην μπορεί να πιστέψει τι έχει συμβεί. Ήταν το «μοναχοπαίδι» και τώρα πρέπει να μοιραστεί το σπίτι της με δύο εισβολείς. Είναι και οι δύο με σγουρά μαλλιά όπως η Sammie και μοιάζουν τόσο πολύ που έπρεπε να βάλω λεβάντα και κόκκινα μεταξωτά λουλούδια στα λουριά τους για να τα αναγνωρίσω. Η Scarlet είναι άγρια, και ο άντρας μου παίζει μαζί της πιο άγαρμπα, σαν να ήταν ένα από τα μεγάλα σκυλιά που είχε.
Η μικρή μου Violet είναι πιο ντροπαλή και πιο ήσυχη. Κολλάει πάνω μου και θέλει να τη σηκώνω και να την κρατάω αγκαλιά αλλά αν είμαι απασχολημένη με κάτι άλλο, όπως το μεσημεριανό γεύμα στην κουζίνα, θα αρκεστεί στην καρέκλα δίπλα μου.
Είναι συναρπαστικό να βλέπεις ορισμένα χαρακτηριστικά που μου θυμίζουν τη Sammie, ωστόσο κάθε ένα από αυτά τα αγαπημένα πλάσματα είναι ένα μοναδικό ον. Μπορείτε να κλωνοποιήσετε το βλέμμα ενός σκύλου, αλλά δεν μπορείτε να κλωνοποιήσετε την ψυχή.
Ωστόσο, κάθε φορά που κοιτάζω τα πρόσωπά τους, σκέφτομαι τη Sammie μου.
Με πληροφορίες του Guardian
