ΕΛΗΞΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ «το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα όλων των εποχών», όπως δεν είχαν κουραστεί να μας υπενθυμίζουν μέχρι και την τελευταία αγωνιστική, οπότε κρίθηκε και ο τίτλος μετά από μια αλύπητη σειρά διαδοχικών ντέρμπι ανάμεσα στις «μεγάλες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις της χώρας, τις ομάδες με τον περισσότερο κόσμο και με την μεγαλύτερη ισχύ.
Δύσκολο να μην είναι αμφίρροπο και συναρπαστικό ένα πρωτάθλημα που κλιμακώνεται με τόσο έντονο τρόπο όπως γίνεται με το σύστημα των playoff (για τον αδιανόητα υποτονικό και μελαγχολικό κόσμο των playouts δεν περισσεύουν λόγια), αυτή την πατέντα της αιωνίως αμαρτωλής Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου που σε μια χώρα ακραίας οπαδικής εχθροπάθειας αποφάσισε να δημιουργήσει έναν θεσμό όπου οι στρατιές των οπαδών των μεγάλων ομάδων έχουν, στην κορύφωση της σεζόν, διαρκείς αφορμές για αντιπαράθεση, συνωμοσιολογία, οργή, βία.
Τουλάχιστον δεν μπορούν να εκδηλώσουν «εμπράκτως» αυτά τα συναισθήματα στις κερκίδες και στα πέριξ των γηπέδων –όχι φυσικά ότι χρειάζονται αφορμές ή περιστάσεις για την εκδήλωση οπαδικής βίας– καθότι, ως γνωστόν, έχουν απαγορευτεί εδώ και χρόνια οι εκτός έδρας μετακινήσεις των οργανωμένων οπαδών, γεγονός που κάνει αυτό τον πληθωρισμό των ντέρμπι «ζωής και θανάτου» ακόμα πιο παράλογο.
Μέχρι χθες, πάντως, ο τελικός του Κύπελλου ήταν η δική μας ντροπή, το δικό μας εσωτερικό αστείο, το δικό μας «ζαβό» που κρατάμε κλειδωμένο στη σοφίτα για να μην το βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.
Η αμφίρροπη μέχρι τέλους εξέλιξη του πρωταθλήματος σε συνδυασμό με την ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Europa Conference League μετέδωσαν μια πολύτιμη όσο και ανέλπιστη επίστρωση αίγλης στο ασταθές και παροιμιωδώς ανυπόληπτο brand της Superleague.
Ο μπερντές όμως έπεσε αποκαλυπτικά στον τελικό του Κυπέλλου, αυτόν τον ετήσιο ψυχαναγκασμό που η περιπέτεια της διεξαγωγής του αποτελεί έναν από τους πιο ψυχαγωγικούς αντιπερισπασμούς που επιφυλάσσει κάθε χρόνο η ΕΠΟ στο φίλαθλο κοινό. Τελικά ο αγώνας διεξήχθη κακήν κακώς, χωρίς οπαδούς των δύο ομάδων και με μια δυσοίωνη αντήχηση να στοιχειώνει τις άδειες κερκίδες – οι λάμπες στους πυλώνες τρεμόπαιζαν σαν σε ταινία του Ντέιβιντ Λιντς και κάποιες κάηκαν στην επανάληψη ενισχύοντας το υποβλητικό σκηνικό.
Ο τελικός έγινε για άλλη μια φορά σ’ αυτήν τη φαντασιακή «ουδέτερη ζώνη» μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ρόλος που έχει θεσμοθετηθεί για το Πανθεσσαλικό Στάδιο, έδρα μιας ομάδας (Βόλος ΝΠΣ) χωρίς ιστορία και χωρίς οπαδούς και με τον πρόεδρο της και μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της στελεχικής πανίδας του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Αχιλλέα Μπέο, δήμαρχο Βόλου, να φιγουράρει στην πρώτη γραμμή των επισήμων του τελικού.
Όλα αυτά εξόχως συμβολικά σε ένα ματς που έγινε παράλληλα με άλλους τελικούς κυπέλλου χωρών-μελών της UEFA που διεξήχθησαν το Σαββατοκύριακο (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Πορτογαλία), κάνοντας τη σύγκριση με τη δική μας διοργάνωση ακόμα πιο θλιβερή.
Μέχρι χθες, πάντως, ο τελικός του Κύπελλου ήταν η δική μας ντροπή, το δικό μας εσωτερικό αστείο, το δικό μας «ζαβό» που κρατάμε κλειδωμένο στη σοφίτα για να μην το βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Η παρουσία όμως της Γαλλίδας διαιτήτριας Στεφανί Φραπάρ στον ρόλο του «άρχοντος» του χθεσινού αγώνα και η απόπειρα βιαιοπραγίας εναντίον της από παίκτες αλλά και από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΑΕ Άρης (η οποία είχε και το θράσος να εκδώσει ανακοίνωση καταγγελίας της διαιτητού), κατέστησε γνωστό και διεθνώς τον θεσμό του ελληνικού Κυπέλλου, αυτήν τη μαύρη τρύπα που χάσκοντας εκθέτει όλες τις παθογένειες του ντόπιου ποδοσφαιρικού συστήματος.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, να βλέπεις να περιφέρουν τον τελευταίο καιρό από δω κι από κει στα διάφορα γήπεδα αυτό το παιδί στο αναπηρικό αμαξίδιο, τον «μικρό Γιαννάκη», ως άλλοθι και ως μια συγκινητική (μέχρι να φτάσει να ηχεί ψεύτικη και φάλτση) επίκληση αθωότητας. Τουλάχιστον, αυτό το αγόρι ήταν το μόνο άτομο που έμοιαζε να απολαμβάνει πραγματικά αυτό το ματς που ήδη έχει χαρακτηριστεί ως «ο τελικός της ντροπής». Άλλος ένας.
