Εγχειρίδιο συναισθηματικής αγωγής

Εγχειρίδιο συναισθηματικής αγωγής Facebook Twitter
Το συγκρότημα από την Κέρκυρα, για μια περίοδο, λειτούργησε ως ένα είδος αίρεσης ή φράξιας για ανθρώπους με κοινές αναφορές και ευαισθησίες.
0


ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΙΩΣΑ τη βαθιά σύνδεση που ένιωσαν άλλες και άλλοι (κυρίως άλλοι) από το περιβάλλον μου με το σύμπαν των Κόρε. Ύδρο – τουλάχιστον όχι τη σύνδεση του είδους που είχε υπάρξει σε πιο «τρυφερή» (υποτίθεται) ηλικία με τα κομμάτια των Στέρεο Νόβα, ας πούμε ή με κάποιους άλλους, λιγότερο επιφανείς εκπρόσωπους του ελληνόφωνου εναλλακτικού ήχου (τα «αγγλόφωνα» γκρουπ είναι μια άλλη, πονεμένη συχνά, ιστορία).

Σύνδεση όμως υπήρξε, και εξακολουθεί να υπάρχει, με το μυθικό ήδη σε κάποιους κύκλους, συγκρότημα από την Κέρκυρα που για μια περίοδο, κάπου ανάμεσα στις δύο πρώτες δεκαετίες αυτού του αιώνα, λειτούργησε ως ένα είδος αίρεσης ή φράξιας για ανθρώπους με κοινές αναφορές και ευαισθησίες. Μια σύνδεση «εννοιακή», συναισθηματική και λυρική, μ’ αυτή τη σειρά.

Θα έλεγα ότι τα τραγούδια των Κόρε. Ύδρο, αλλά και των Παιδιών της Παλαιότητας, του σχήματος με το οποίο συνέχισε την ιδιοσυγκρασιακή του διαδρομή στη μουσική ο Παντελής Δημητριάδης μετά τους ΚΥ, ήταν κυρίως περί της ομορφιάς.

Και ήταν πολλά τα στοιχεία και τα συστατικά των Κόρε. Ύδρο που επέτρεπαν τέτοιες συνδέσεις. Ο κλονισμένος ρομαντισμός, η εξωστρεφής εσωστρέφεια (ή το αντίστροφο)  τα λόγια που έμοιαζαν να απελευθερώνουν ένα κοινό υπερεγώ, οι μελωδίες που σιγόκαιγαν πριν ξεσπάσουν, ένα χατζιδακικό ύφος και ήθος, μια δόση επτανησιακού μελό, η επίκληση, εμμέσως πλην σαφώς, σε μια σειρά από άβαταρ και τοτέμ της εναλλακτικής κουλτούρας, η μουσική ως συναισθηματική αγωγή. Και βέβαια η λοξή, μεσσιανική αύρα του de facto ηγέτη του συγκροτήματος, Παντελή «Με χλεύασαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς» Δημητριάδη.

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, αποτυπώνονται στο υπέροχο ντοκιμαντέρ του Βύρωνα Κριτζά «Εδώ μιλάνε για λατρεία» που προβλήθηκε και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης (εγώ το είδα στην online πλατφόρμα του φεστιβάλ) πριν κατηφορίσει στην Αθήνα στο τέλος αυτής της εβδομάδας. Όπως οι Κόρε. Ύδρο λειτούργησαν ως συνεκτικός κρίκος ή ως εορταστική συνεδρία για άτομα διαφορετικών γενεών και καταγωγών, έτσι κι αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από το χρονικό «ανόδου και πτώσης» ενός συγκροτήματος –ενός φαινομένου – που αγαπήθηκε από ένα κοινό, λειτουργεί και ως μια πάντα καλοδεχούμενη υπενθύμιση της υπερβατικής και επείγουσας ισχύος που μπορεί να έχει η καλλιτεχνική έκφραση, ειδικά μέσω των τραγουδιών.

Και θα έλεγα ότι τα τραγούδια των Κόρε. Ύδρο, αλλά και των Παιδιών της Παλαιότητας, του σχήματος με το οποίο συνέχισε την ιδιοσυγκρασιακή του διαδρομή στη μουσική ο Παντελής Δημητριάδης μετά τους ΚΥ, ήταν κυρίως περί της ομορφιάς. Όχι με την επιφανειακή, τη διακοσμητική ή τη νοσταλγική έννοια, αλλά ως κάτι που δεν χειραγωγείται και δεν σηκώνει διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς. Και μια τέτοια ομορφιά καταλήγει συχνά στη σιωπή.   

Έψαξα και βρήκα κάτι που είχε γράψει ο Νίκος Τριανταφυλλίδης τον Μάιο του 2016 – ίσως ένα από τα τελευταία πράγματα που είχε γράψει πριν μας αφήσει –  για τα Παιδιά της Παλαιότητας, που εμφανίζονταν εκείνες τις μέρες στο Gagarin, χώρος όπου οι ΚΥ είχαν αποθεωθεί τελετουργικά κάποτε από το κοινό τους, αλλά και για τους ΚΥ και τον διστακτικό ηγέτη τους, κατ’ επέκταση: «Ένα είναι το σίγουρο. Έρχονται από το μέλλον. Όπως και οι Κόρε Υδρο. Και το μέλλον είναι στοιχειωμένο. Όταν περπατάς να προσέχεις τις μαύρες τρύπες της δήθεν ευτυχίας και τις σκουριασμένες παγίδες του εμφυλίου. Μην ακους τις νεράιδες με τα καυτά σορτς ή τις Ερινύες να διασκευάζουν αδελφές Μπρόγιερ…».

Εδώ μιλάνε για λατρεία | Trailer

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Daily / The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Με αφορμή μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για το μυθικό βρετανικό περιοδικό και την επίδρασή του στη σύγχρονη κουλτούρα, θυμήθηκα το πρώτο τεύχος του που έπεσε στα χέρια μου, πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήμουν μαθητής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Sly Lives!: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκηπα

Daily / «Sly Lives!»: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκιπα

Ένα εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ στο Disney+ για τη διαστημική άνοδο και την αργόσυρτη πτώση του ιδιοφυούς Sly Stone, ηγέτη της πιο εντυπωσιακά πολυμορφικής μπάντας όλων των εποχών, τόσο ηχητικά όσο και εμφανισιακά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Daily / The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Σ’ ένα πολυτελές θέρετρο στην Ταϊλάνδη μεταφέρεται ο νέος κύκλος της επιτυχημένης σειράς που μόλις ξεκίνησε, φανερώνοντας κάποια σημεία κόπωσης, παρά το πάντα εντυπωσιακό στήσιμό της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ω, τι κόσμος μπαμπά! 

Daily / Ω, τι κόσμος μπαμπά! 

Το παιδάκι του Μασκ που έκλεψε την παράσταση στο Οβάλ Γραφείο μπορεί να είναι το «μωρό της Ρόζμαρι», μπορεί όμως και να είναι ο Μεσσίας. Όλα είναι πιθανά στη δυστοπική σουρεάλα που ζούμε, και ο δρόμος προβλέπεται μακρύς κι αλλόκοτος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα με το Severance;

Daily / Πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα με το Severance;

Τρία χρόνια μετά τον πρώτο, ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες ο πολυαναμενόμενος δεύτερος κύκλος της ατμοσφαιρικής, ρετροφουτουριστικής, αινιγματικής – και πανάκριβης – σειράς που κερδίζει όλο και περισσότερους πιστούς θεατές.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ