ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΙΩΣΑ τη βαθιά σύνδεση που ένιωσαν άλλες και άλλοι (κυρίως άλλοι) από το περιβάλλον μου με το σύμπαν των Κόρε. Ύδρο – τουλάχιστον όχι τη σύνδεση του είδους που είχε υπάρξει σε πιο «τρυφερή» (υποτίθεται) ηλικία με τα κομμάτια των Στέρεο Νόβα, ας πούμε ή με κάποιους άλλους, λιγότερο επιφανείς εκπρόσωπους του ελληνόφωνου εναλλακτικού ήχου (τα «αγγλόφωνα» γκρουπ είναι μια άλλη, πονεμένη συχνά, ιστορία).
Σύνδεση όμως υπήρξε, και εξακολουθεί να υπάρχει, με το μυθικό ήδη σε κάποιους κύκλους, συγκρότημα από την Κέρκυρα που για μια περίοδο, κάπου ανάμεσα στις δύο πρώτες δεκαετίες αυτού του αιώνα, λειτούργησε ως ένα είδος αίρεσης ή φράξιας για ανθρώπους με κοινές αναφορές και ευαισθησίες. Μια σύνδεση «εννοιακή», συναισθηματική και λυρική, μ’ αυτή τη σειρά.
Θα έλεγα ότι τα τραγούδια των Κόρε. Ύδρο, αλλά και των Παιδιών της Παλαιότητας, του σχήματος με το οποίο συνέχισε την ιδιοσυγκρασιακή του διαδρομή στη μουσική ο Παντελής Δημητριάδης μετά τους ΚΥ, ήταν κυρίως περί της ομορφιάς.
Και ήταν πολλά τα στοιχεία και τα συστατικά των Κόρε. Ύδρο που επέτρεπαν τέτοιες συνδέσεις. Ο κλονισμένος ρομαντισμός, η εξωστρεφής εσωστρέφεια (ή το αντίστροφο) τα λόγια που έμοιαζαν να απελευθερώνουν ένα κοινό υπερεγώ, οι μελωδίες που σιγόκαιγαν πριν ξεσπάσουν, ένα χατζιδακικό ύφος και ήθος, μια δόση επτανησιακού μελό, η επίκληση, εμμέσως πλην σαφώς, σε μια σειρά από άβαταρ και τοτέμ της εναλλακτικής κουλτούρας, η μουσική ως συναισθηματική αγωγή. Και βέβαια η λοξή, μεσσιανική αύρα του de facto ηγέτη του συγκροτήματος, Παντελή «Με χλεύασαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς» Δημητριάδη.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα, αποτυπώνονται στο υπέροχο ντοκιμαντέρ του Βύρωνα Κριτζά «Εδώ μιλάνε για λατρεία» που προβλήθηκε και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης (εγώ το είδα στην online πλατφόρμα του φεστιβάλ) πριν κατηφορίσει στην Αθήνα στο τέλος αυτής της εβδομάδας. Όπως οι Κόρε. Ύδρο λειτούργησαν ως συνεκτικός κρίκος ή ως εορταστική συνεδρία για άτομα διαφορετικών γενεών και καταγωγών, έτσι κι αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από το χρονικό «ανόδου και πτώσης» ενός συγκροτήματος –ενός φαινομένου – που αγαπήθηκε από ένα κοινό, λειτουργεί και ως μια πάντα καλοδεχούμενη υπενθύμιση της υπερβατικής και επείγουσας ισχύος που μπορεί να έχει η καλλιτεχνική έκφραση, ειδικά μέσω των τραγουδιών.
Και θα έλεγα ότι τα τραγούδια των Κόρε. Ύδρο, αλλά και των Παιδιών της Παλαιότητας, του σχήματος με το οποίο συνέχισε την ιδιοσυγκρασιακή του διαδρομή στη μουσική ο Παντελής Δημητριάδης μετά τους ΚΥ, ήταν κυρίως περί της ομορφιάς. Όχι με την επιφανειακή, τη διακοσμητική ή τη νοσταλγική έννοια, αλλά ως κάτι που δεν χειραγωγείται και δεν σηκώνει διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς. Και μια τέτοια ομορφιά καταλήγει συχνά στη σιωπή.
Έψαξα και βρήκα κάτι που είχε γράψει ο Νίκος Τριανταφυλλίδης τον Μάιο του 2016 – ίσως ένα από τα τελευταία πράγματα που είχε γράψει πριν μας αφήσει – για τα Παιδιά της Παλαιότητας, που εμφανίζονταν εκείνες τις μέρες στο Gagarin, χώρος όπου οι ΚΥ είχαν αποθεωθεί τελετουργικά κάποτε από το κοινό τους, αλλά και για τους ΚΥ και τον διστακτικό ηγέτη τους, κατ’ επέκταση: «Ένα είναι το σίγουρο. Έρχονται από το μέλλον. Όπως και οι Κόρε Υδρο. Και το μέλλον είναι στοιχειωμένο. Όταν περπατάς να προσέχεις τις μαύρες τρύπες της δήθεν ευτυχίας και τις σκουριασμένες παγίδες του εμφυλίου. Μην ακους τις νεράιδες με τα καυτά σορτς ή τις Ερινύες να διασκευάζουν αδελφές Μπρόγιερ…».
Εδώ μιλάνε για λατρεία | Trailer