Η σημασία της θηλυκότητας είναι κεντρική στην πρακτική της Segun, επιτρέποντάς της να σχολιάζει επιδέξια τις οδούς των οπτικών και κοινωνικών κατασκευών. Υπάρχει μια ηρεμία που διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος του έργου της Segun, αλλά αυτή η ηρεμία απέχει πολύ από το να γίνει ένδειξη αδυναμίας. Τα σώματα, που χαρακτηρίζονται από μια ηρεμία που δεν μπορεί να διαταραχθεί, διεκδικούν με αυτοπεποίθηση. Σε έναν κόσμο όπου σε πολλές γυναίκες λένε να καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο και να μικραίνουν, το έργο της Segun επαναφέρει με τόλμη τη γυναικεία εμπειρία. Η καλλιτέχνιδα μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα της αρμονικής πολυπλοκότητας του να είσαι γυναίκα, όπως φαίνεται μέσα από τα ελικοειδή διαπλεκόμενα πολύχρωμα επίπεδα.

 

Η Segun επεξεργάζεται εκ νέου αυτή τη διαδικασία των οπτικών κρίσεων, καθώς τα έργα της βασίζονται στη σημασία της αντίληψης και συμπυκνώνουν τις ενέργειες τόσο της αποκάλυψης όσο και της απόκρυψης. Η ένταση στην οποία παραπέμπουν αυτές οι ελικοειδείς χειρονομίες προσθέτει στην ενέργεια που η Segun προσδίδει στις συνθέσεις της, ταλαντευόμενη από ζωηρούς σε απαλούς τόνους. Στο παρελθόν έχει τονίσει τη σημασία της επιλογής των χρωμάτων που θα χρησιμοποιήσει όταν ξεκινάει ένα νέο έργο. Ως εκ τούτου, η χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνις είναι ταυτόχρονα αντιθετική, αλλά και απαλή, οδηγώντας το μάτι του θεατή μέσα και γύρω από τη σύνθεση σαν μέσα από έναν λαβύρινθο.

 

Αυτοί οι νέοι πίνακες έχουν ως στόχο να εκφράσουν την εμπειρία της ζωής μέσα σε ένα σώμα με αυξημένο μέγεθος. Η κοινωνία δομείται από τις οπτικές κρίσεις και συχνά αυτές είναι καθοριστικές για το πώς αντιμετωπίζεται κάποιος. Εάν ένα σώμα δεν εμπίπτει στα όρια που η κοινωνία θεωρεί σωστά, μπορεί να αποξενωθεί και να αλλοτριωθεί. Με αυτή την αλλοτρίωση έρχεται ένας έμφυλος μανδύας ντροπής που επιβάλλεται στις γυναίκες με αυξημένα μεγέθη ανεξαρτήτως ηλικίας. Για να το εξουδετερώσει αυτό, ο καλλιτέχνης δεν σκέφτεται μόνο την πραγματικότητα του να είσαι γυναίκα, αλλά γυναίκα σε κοινότητα με άλλους. Η κοινότητα προάγει τις διαπροσωπικές σχέσεις που στηρίζονται σε έναν αμοιβαίο δυναμισμό που επιτρέπει στους ανθρώπους να ανοίγονται στο διάλογο και ενθαρρύνει τη δημιουργία μιας αξεδιάλυτα αυθεντικής αίσθησης του εαυτού.

 

Τα έργα της Segun δεν είναι μόνο λαβυρινθώδη στη δομή τους, αλλά παρουσιάζουν επίσης ένα πολύπλοκο δίκτυο συναισθημάτων, που ταλαντεύονται από το φόβο και τη θλίψη μέχρι την παρηγοριά και τη χαρά.  Παρόλο που το μέσο που επιλέγει είναι η ζωγραφική, το έργο της υιοθετεί έναν σχεδόν γλυπτικό χαρακτήρα, όπου τα ρευστά άκρα επικαλύπτουν το ένα το άλλο. Οι φιγούρες μοιάζουν να πέφτουν η μία στην αγκαλιά της άλλης, ή στη δική τους αγκαλιά. Τα έργα γίνονται ωμές και οικείες απεικονίσεις συναισθημάτων που συμπυκνώνουν την κοινή μας ανθρωπιά. Οι φιγούρες αποφεύγουν τη δυτική κριτική ματιά λόγω αυτής της σύνθετης απεικόνισης των συναισθημάτων και της συμπύκνωσης του συμβολικού νοήματος. Τα σώματά τους υπερβαίνουν μια απλή ζωγραφική φύση. Φαίνεται να περιβάλλουν ταυτόχρονα το περιβάλλον τους και να τυλίγονται από αυτό, καθώς βρίσκουν προστασία στο αίσθημα της συντροφικότητας και της κοινότητας που διέπει μεγάλο μέρος της πρακτικής του Segun.

 

Η Deborah Segun (γεν. 1994, Νιγηρία) ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Πήρε πτυχίο στο σχεδιασμό μόδας από το Polimoda Institute of Fashion Design and Marketing, στη Φλωρεντία, το 2017. Η Segun έχει εκθέσει στο παρελθόν στο The Breeder στην πρώτη της ατομική έκθεση στην γκαλερί «You Keep Going Through It, I'm Just Coming Back From» (2022). Άλλες ατομικές εκθέσεις της περιλαμβάνουν: 'Where Is My Mind', BEERS, Λονδίνο (2023), 'How To Fall In Love', BEERS, Λονδίνο (2021), 'Being Free', SMO Contemporary Art Gallery, Λάγος (2020). Το έργο του Segun περιλαμβάνεται στη συλλογή του X Museum, Πεκίνο και του Xiao Museum, Rhizhao.