Arizona. Εδώ, είσαι μικρός. Και είναι ωραία.
Η Κλέλια Λόντου οδηγεί με Τζόνι Κας στην απέραντη γη του αμερικανικού Νότου ανάμεσα σε βουνά δίχως κορυφές, κόκκινα φαράγγια, μοτέλ, υπάιθριους ναούς και καουμπόις που παίζουν μπιλιάρδο.
Route 66
Πώς να χορτάσει το βλέμμα; Δεν γράφεται ούτε διαβάζεται η ομορφιά αυτής της Αμερικής. Οδηγώ και δεν ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Νιώθω ότι όλα είναι οριζόντια. Ότι ο ουρανός δεν είναι ψηλά, είναι μπροστά. Τα σύννεφα δεν έχουν όγκο, είναι επίπεδα και μπορώ να τα αγγίξω. Ατελείωτες πεδιάδες που διαδέχονται σε σκυταλοδρομία η μία την άλλη δίχως να το καταλάβεις, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν βλέπεις πια κάκτους αλλά μια ξανθιά θάλασσα από χαμηλό χορτάρι και σκόρπιους θάμνους. Λέω στον εαυτό μου «πες στο δέρμα να ρουφήξει τη θέρμη, την τρυφερή αόρατη ύλη που σου λέει ότι η ομορφιά σώζει όταν είναι αληθινή και η φύση θεραπεύει ακόμη κι εσένα που γοητεύεσαι από bar δίχως παράθυρα και σκοτεινές ιστορίες καταραμένων πόλεων».
Εδώ, είσαι μικρός. Και είναι ωραία. Εδώ συνειδητοποιείς ότι η φύση είναι στα αλήθεια πιο σημαντική από εσένα. Και της ανήκεις. Μπορείς να πιστέψεις ακόμη και ότι η γη είναι επίπεδη. Σαν να μη σχηματίζει καμπύλη ο ορίζοντας. Ακούς ό,τι δεν θα άκουγες αλλού. Ο μικρός ήχος ξεχωρίζει. Γλυκιά ησυχία, όχι τρομακτική. Παρατηρείς τα πάντα γιατί η βραδύτητα είναι με το μέρος σου. Το τοπίο σου λέει «δες με, γιατί όσο κοιτάζεις, αλλάζει χρώμα η ψυχή σου». Σε αυτόν τον απλωμένο τόπο απλώνεται και ο χρόνος. Θέλω να κοιμηθώ σε μια κοιλάδα το βράδυ. Γιατί εδώ μπορώ να ζήσω κάτι σπάνιο. Μπορώ να ζήσω μια νύχτα με απόλυτο σκοτάδι. Ξέρεις πόσο δυσεύρετο είναι το σκοτάδι τη νύχτα; Υπερφωτίσαμε τον ουρανό. Πώς το κάναμε αυτό; Θέλω να δω τους γαλαξίες. Έχεις ακούσεις για τους astrographers; Είναι φωτογράφοι που φωτογραφίζουν μόνο αστέρια. Δεν είμαι στη Nevada, την καρδιά της Area 51, εκεί που συχνάζουν τα περισσότερα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα, αλλά τα Phoenix Lights που είδαν αρκετοί πιστοί στην έρημο σε μια πορεία 480 χιλιομέτρων από το Phoenix μέχρι την Tuscon το 1997 ήταν σίγουρα UFO και το απέδειξε περίτρανα, λέει, ο Robert Sheaffer που είναι ειδικός ερευνητής παραφυσικών φαινομένων. Είμαι σίγουρη ότι αν περάσω μια νύχτα στην έρημο όπως την ονειρεύομαι, θα συναντήσω εξωγήινους και θα τα πάμε μια χαρά. Με παρέα θα το κάνω. Θα κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Κάποια στιγμή, θα γίνει κι αυτό. Θα συγκατοικήσουμε με φίδια, σκορπιούς και πλάσματα που τους ανήκει κάθε κόκκος γης. Θέλω, όμως. Γιατί εδώ νιώθω ότι ανήκω κι εγώ στο ίδιο βασίλειο. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο.
This is a film about a woman and a fish. This is a film about a romantic relationship between a woman and a fish.
Δεν θυμάμαι την ταινία. Δεν νομίζω ότι τη θυμούνται πολλοί. Κάτι με τον Johnny Depp με ζυγωματικά που σφάζουν, αλλά ως εκεί. Αλλά τη μουσική, κι εσύ τη θυμάσαι. Ακούω τον Iggy Pop και είναι σαν να τον βλέπω να οδηγεί ο ίδιος με ταχύτητα που δεν μετριέται, γιατί το αυτοκίνητο κυλάει, σχεδόν αιωρείται. Αλλά οδηγώ εγώ. Και κάνω ταπ-ταπ με τα δάχτυλά μου στο τιμόνι και κινώ το κεφάλι μου πάνω-κάτω με ρυθμό που ταιριάζει σε cowboy που επιστρέφει με το άλογό του στο ράντσο του. Αλλάζω μια λέξη. Την κάνω θηλυκή. Τhis is a film about a woman and a fish. This is a film about a romantic relationship between a woman and fish. Δίπλα μου κάθεται το ψάρι. Partner in crime. Ζω my Arizona dream. Και δεν είναι όπως το φανταζόμουνα. Είναι καλύτερο. Σαν όνειρο.
Φεύγει ο Iggy.
Συντονίζομαι στον Arizona Hope στους 107.9 MHz. Χριστιανικό ραδιόφωνο σε ρυθμούς country music. Στα hits των ημερών το Dream small του John Wilson. Πώς γίνεται να μιλάς για μικρά όνειρα στον τόπο που φτιάχτηκε από τρελούς ονειροπόλους;
Miles and miles. Απλοχωριά. Δεν ξέρω ποια ελληνική λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την έννοια του space. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος που να μην είναι κλειστοφοβικός σε αυτόν τον τόπο. Πώς να αντέξεις δίχως ορίζοντα όταν έχεις ζήσει εδώ;
Βουνά δίχως κορυφές, σαν μπουκάλια που τους έκοψες το λαιμό με σπαθί, κόκκινοι βράχοι που τινάζονται μέσα από τη γη σαν το χέρι της Uma Thurman όταν βγαίνει μόνη της μέσα από τον τάφο στο Kill Bill, φαράγγια που πρέπει να φτιάχτηκαν όταν έσκασε στη γη κάποιος μεθυσμένος μετεωρίτης, η έρημος της Sedona- πατρίδα αληθινών και απατεώνων σαμάνων, το Antelope και το Grand Canyon, δικαιωμένα, απωθημένα.
Σε αυτή τη νέα χώρα, η φύση είναι τόσο μα τόσο παλιά.
Johnny Cash. Ξανά και ξανά.
Go tell that long tongue liar
go and tell that midnight rider
tell the rambler, the gambler, the black biter
Tell’ em that God’ s gonna cut’ em down
Τα σπίτια στο highway είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Τα μονοπάτια σταματάνε ξαφνικά σαν να έφτασες κάπου. Στο πουθενά. Όπου διακρίνω τροχόσπιτα στο βάθος, γυρίζω το τιμόνι. Όχι απότομα. Περίφραξη από σύρμα, σημαίες μπηγμένες στο χώμα, σκουριασμένα αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε κάτι που παριστάνει την αυλή, αλλιώτικα νοικοκυριά. Ο δρόμος σου δίνει σημάδια. Μια τεράστια ταμπέλα για την προστασία από τη σύφιλη, αφίσα για τους κινδύνους της crystal meth. Όπου ξεπηδάνε κοινωνικά μηνύματα βρίσκεσαι κοντά σε καταυλισμό Pascua Yaqui, Tohono O’odham, Navajo ή κάποιας άλλης από τις 22 φυλές ιθαγενών Αμερικανών της Αριζόνα. Εκεί μη πας απρόσκλητος. Είναι θέμα σεβασμού. Καιρός ήταν.
Βλέπεις σειρά από ταχυδρομικά κουτιά; Στρίψε. Βλέπεις αγελάδες κάπου εκεί μακριά; Στρίψε. Βλέπεις σημαία να ανεμίζει στο βάθος; Στρίψε και θα δεις ανθρώπους να ζουν διαφορετικά από εσένα. Να ζουν ευχαριστημένοι στο ράντσο τους, να μην έχουν καμία περιέργεια να δουν άλλους τόπους, να μην έχουν διαβατήριο, και να σε διαβεβαιώνουν ότι εκεί είναι το ωραιότερο μέρος στη γη.
Όταν κάνεις road trip, you have to play by ear. Μη πολυσχεδιάζεις. Να σταματάς όταν κουράζεσαι και μετά να συνεχίζεις. Μη βασιστείς στο κινητό σου. Πολύ συχνά δεν υπάρχει δίκτυο. Κι αυτό καλό. Πεταμένα λεφτά οι κεραίες κινητής σε τόσο αραιοκατακοιημένες περιοχές. Βλέπεις σειρά από ταχυδρομικά κουτιά; Στρίψε. Βλέπεις αγελάδες κάπου εκεί μακριά; Στρίψε. Βλέπεις σημαία να ανεμίζει στο βάθος; Στρίψε και θα δεις ανθρώπους να ζουν διαφορετικά από εσένα. Να ζουν ευχαριστημένοι στο ράντσο τους, να μην έχουν καμία περιέργεια να δουν άλλους τόπους, να μην έχουν διαβατήριο, και να σε διαβεβαιώνουν ότι εκεί είναι το ωραιότερο μέρος στη γη. Μοιρασμένη στη μέση η πολιτεία σε δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους. «Δε βαριέσαι, το ίδιο σκληρή είναι η γη για όλους μας, το ίδιο ωραίος ο ουρανός». Κάνε ερωτήσεις και άκου. Με αυτιά ανοιχτά. Μη προσπαθείς να τους πείσεις για τη γοητεία του ταξιδιού πέρα από εκεί που αναγνωρίζουν ως τόπο τους. Θα είναι κρίμα να αρχίσεις να λες δικές σου ιστορίες και να μιλάς για τη χώρα σου, για φιλοσοφία και δημοκρατία.
― Όπλα έχετε στην πατρίδα σου;
― Όχι τόσα πολλά όσα εδώ.
― Γιατί;
― Μάλλον δεν τα χρειαζόμαστε. Κάπως τα λύνουμε αλλιώς.
― Α, τα λύνετε αλλιώς.
― Θες να ρίξεις;
― Θέλω.
Εδώ η ζωή είναι απλή. Εσύ, μπορείς να ζήσεις μια τέτοια ζωή; Θα το έκανες αν κάποιος σου αποδείκνυε ότι έτσι θα είσαι ευτυχισμένος; Δεν είπα ότι είναι εύκολη. Δεν είναι. Είναι, όμως, απλή.
Όχι, όχι. Δεν είναι το ίδιο με αλλού. Αυτή η Αμερική που χωράει την Arizona, τη Montana, την South Dakota και το New Mexico, η Αμερική των λέξεων του Jim Harrison που ξέρει από ποίηση και φαγητό δεν έχει ανταγωνιστή. The cost of flying is landing. Κι αν γυρίστηκαν κι εγώ δεν ξέρω πόσες ταινίες για την άγρια δύση και γράφτηκαν φανταστικές μουσικές για να δοξάσουν τον duke John Wayne πάνω στο άλογο δεν έγινε μόνο για τις ιστορίες που πήγαν να πουν. Τώρα το καταλαβαίνω. Έγιναν για να δείξουν αυτόν τον μαγευτικό πλανήτη που λέγεται Wild West.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ με βρίσκει κάπου κοντά στο Flagstaff. Πάνω στον άξονα του Mother Road που όλοι ξέρουμε σαν Route 66. Ανοίγω το παράθυρο για να πιστέψω ότι αυτό που αντικρίζω είναι χιόνι. Το έχει στρώσει για τα καλά. Πώς είναι δυνατόν; Πριν δύο ώρες ξεφορτωνόμουνα ρούχα καθώς οδηγούσα. Αφήνω τα βασικά στο motel που είναι σαν αυτά που αναρωτιέσαι αν υπάρχουν, και πηγαίνω να ακούσω country σε ένα από τα καλύτερα στέκια της περιοχής. Απόψε έχει live με τους Zookeepers στο Music museum, λίγο έξω από το χωριό, στην εθνική σαν να λέμε. Μαζεύονται οι ντόπιοι για μπίρα και μπιλιάρδο, για να τραγουδήσουν λόγια και μελωδίες που μιλάνε για χαμένες αγάπες και ατυχίες και μονομαχίες και φονικά, και να χορέψουν χορούς που πρέπει ξέρεις τα βήματα. Ταριχευμένα ζώα, κεφάλια ελαφιών και κέρατα, χαρτονομίσματα κολλημένα στο ταβάνι, στρώσεις από κάθε είδους αυτοκόλλητα στις ξύλινες πόρτες. Κολλάω κι εγώ ένα. Είχε κρυφτεί στην τσέπη μου από προηγούμενο ταξίδι και έσκασε σαν υπενθύμιση ότι όσο μακριά κι αν πας δεν γλυτώνεις από τις σκέψεις σου.
Οι cowboys φλερτάρουν με τα κορίτσια τους, γελάνε και αγκαλιάζονται. Τι ωραίο πράγμα η αγκαλιά. Το πιο ωραίο. Δεν έχουν ντυθεί cowboys. Είναι. Φοράνε καπέλα, σπιρούνια και μπότες και αν δεν είχε τόσο κρύο θα είχαν δέσει το άλογό τους έξω από το μαγαζί. Φεύγω έχοντας χορέψει το Truck Driving Man. Θέλω να ξημερώσει για να δω την έρημο μέσα στο χιόνι. Είχα και δεν είχα δίκιο.
Diane, 11.30 AM, February 24th.
I’m entering the town of Twin Peaks.
Χωρίς καμία προειδοποίηση, βρέθηκα στο Twin Peaks. Δεν λέγεται έτσι, αλλά είναι. Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να διακρίνω τι συμβαίνει γύρω μου. Καμία έρημος.
Ψηλά πεύκα, τόσο κοντά το ένα στο άλλο που είναι να απορείς, κάτι περνάει το δρόμο αλλά δεν προλαβαίνω να καταλάβω αν είναι αλεπού ή μικρό ελάφι, ή κάποιος συνδυασμός των δύο. Είπαμε. Twin Peaks. Σταματάω στην άκρη του δρόμου να ακούσω την ησυχία. Ξέρω. Στο είπα χίλιες φορές. Αλλά θα σου το ξαναπώ. Απέραντη ομορφιά.
11.37'
Σου λέω αλήθεια. Το χιόνι ξαφνικά εξαφανίστηκε. Και τα βουνά. Και τα πεύκα. Μέσα σε πέντε λεπτά, είμαι ξανά στην έρημο με τους κάκτους. Διασχίζω ξανά ghost towns, σταματάω στα βενζινάδικα και βάζω μόνη μου βενζίνη, θέλω να ουρλιάξω από τη χαρά που μου δίνει αυτή η ελευθερία της απεραντοσύνης.
Tuscon
Μπαίνω στην πόλη. Οδηγούν σαν τρελοί. Ή απλώς ξεσυνήθισα.
― Sο, what brings you to Tuscon?
― Ήρθα για τους κρυστάλλους.
― Α, για τους κρυστάλλους. Ξέρεις, έρχονται από παντού αυτές τις μέρες.
― Εσύ, πήγες να τους δεις;
― Μπα, όχι. Αλλά λένε ότι είναι πολύ ωραία,
λέει το κορίτσι με το μαντήλι στα μαλλιά που προδίδει Amish.
Στην Tuscon τρως και πίνεις τέλεια. Το Sonorah hot dog από το El Güero Canelo με μπέικον, φασόλια και πιπεριές jalapeňo πρέπει να ενταχθεί στις υπό προστασία θανατηφόρες απολαύσεις. Ο κόσμος κάνει hiking και άλλα τέτοια ωραία πράγματα, biking και αναρρίχηση. Αλλά, εγώ ήρθα για τους κρυστάλλους. Θα σου εξηγήσω. Όχι ακόμη. Τώρα πάμε βόλτα.
Barrio Viejo
Στην άκρη του δρόμου, μετά τα καλοφτιαγμένα, ανακαινισμένα, χρωματιστά σπίτια και το Teatro Carmen ζωντανό εδώ και 107 χρόνια, εντοπίζω την αγαπημένη μου παραφωνία, το εστιατόριο El minuto café.
Ελενίτ, τσίγκος, τσιμέντο και σύρμα, εκρηκτικό ροζ και μια αιφνιδιαστική ξυλόγλυπτη πόρτα με σκαλισμένο το 1939. Ημερομηνία γέννησης τίνος; Μου λέει την ιστορία η Τερέζα πίσω από το ταμείο. Οικοδέσποινα, όχι ιδιοκτήτρια. Λουλούδι στο αυτί και βλέμμα που δηλώνει γυναίκα που πέρασε δύσκολα αλλά διεκδίκησε τη χαρά.
― Να, δες εδώ. Αυτή είμαι εγώ νέα. Εδώ, η μάνα μου ποτίζει τα λουλούδια τότε που αυτό που βλέπεις ήταν άλλο τόσο. Μισό σπίτι, μισό εστιατόριο. Μια μέρα μας το έκοψαν για να γίνει δρόμος.
― Και τι έγινε το 1939;
― Φτιάξαμε την πόρτα. Και την κάναμε έτσι που κάποιοι φοβούνται να την ανοίξουν γιατί δε φαίνεται τι γίνεται μέσα. Το εστιατόριο και το σπίτι είναι ακόμη πιο παλιό. Από το 1936.
― Και η οικογένεια, από πού έφτασε ως εδώ;
― Hajjar με λένε. Ξέρεις απο πού είναι αυτό το επίθετο; Teresa Hajjar. Ήρθαμε στο Μεξικό από το Λίβανο. Από την κοιλάδα Baalbek. Τώρα είμαστε μοιρασμένοι. Μισοί εδώ, μισοί εκεί.
Έλα πάλι οι τόποι που αγαπάω. Άμα σε κυνηγάνε οι εμμονές σου, σε κυνηγάνε. Τρελαίνεται που ξέρω την άλλη της πατρίδα, φωνάζει την κόρη της, χαμός οι ιστορίες. Μου δείχνει κι άλλες φωτογραφίες.
― Να, εδώ είναι οι Los Lobos που τραγουδούσαν Para bailar la bamba αλλά μετά σκοτώθηκε αυτό το παιδί ο Richie Vallens και όλοι οι υπόλοιποι.
― Ναι, ναι, ξέρω. “You’re mine and we belong together”, αυτό μου άρεσε εμένα.
― Αχ, ναι. Τι ωραίο! Κι εδώ είμαι με τον Willie Nelson.
― Δεν είναι ο Willie Nelson!, λέει η κόρη με το ύφος που λέει «πόσες φορές θα σου το πω».
― Είναι o Willie Hugh Nelson, απαντάει η Τερέζα.
― Είναι, λέω κι εγώ.
Η Τερέζα θεωρεί ότι ζει στο Μεξικό. Και μη βιάζεσαι να πεις ότι κάνει λάθος. Κάποια στιγμή, ήρθαν αυτοί που βλέπαμε μικροί στα western, και τους άλλαξαν τα φώτα. Πρώτα σε εκείνους που λέγαμε Ινδιάνους και τώρα δεν ξέρουμε πώς να τους πούμε και μετά στους Μεξικάνους. Θυμάμαι τον αδερφό μου σε αποκριάτικα πάρτι όταν ήμαστε μικρά να ντύνεται «Ινδιάνος» με μουστάκι cowboy, με τόξο στην πλάτη και όπλο στη ζώνη, κοιτάζω τώρα τις φωτογραφίες και γελάω με τον παραλογισμό. Εγώ ντυνόμουν γυναίκα-πειρατής γιατί αυτό ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα και αυτό έγινα όντως, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Φεύγω με το burrito στο χέρι με τη σάλτσα να τρέχει πάνω μου και να σκύβω μπας και γλυτώσω την μπλούζα που αγόρασα στο Hotel Congress και περιφέρομαι με τον ήλιο να με ζεσταίνει όχι τόσο όσο θα περίμενα αλλά τόσο όσο θέλω. Α, ναι. Ο καιρός δεν είναι αυτό που νομίζεις τον Φεβρουάριο. Το κρύο σε ξυπνάει χωρίς να σε διαπερνά. Το καλοκαίρι, όμως, λιώνεις. Ανάμεσα σε φράχτες και αυλές ένα υπαίθριος ναός. El Tiradito. Έτσι λέγεται. Το ιερό των ευχών. Στέκει εδώ από το 1870 για να τιμήσει κάποιον ωραίο αλήτη που έγινε ήρωας επειδή βοηθούσε τους αβοήθητους. Απομεινάρια από μνημόσυνα και τελετές, κορνίζες και φωτογραφίες με χαρωπές γιαγιάδες με χρωματιστά ρούχα, στάχτες και βότσαλα με νεκροκεφαλές, αληθινά και πλαστικά λουλούδια και σκέφτεσαι ότι αν θέλεις να φτιάξεις ιερό και να τα βρεις με τον θεό σου το κάνεις και σε αυτό το μικρό οικόπεδο που αν δεν ήταν αυτοσχέδιος βωμός θα είχε περάσει ένας τεράστιος δρόμος και θα είχε γίνει το έλα να δεις. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Έτσι είναι. Ρώτησα και έμαθα. Στον καθεδρικό του Αγίου Αυγουστίνου δυο βήματα πιο κάτω, ο Mateo προσεύχεται δίπλα στον αστυνομικό με το αλεξίσφαιρο γιλέκο να διακρίνεται μέσα από το σακάκι. Όλα στη σειρά. Η αμερικάνικη σημαία και στο τέμπλο η Μητέρα Τερέζα, ένας βυζαντινός Χριστός, η Αγία Αικατερίνη του Drextel με τα γυαλιά της. Πιστοί, κατεβασμένα κεφάλια και σιωπές ικεσίας.
Πρέπει να φύγω. Πηγαίνω στους κρυστάλλους. Η μεγαλύτερη συνάντηση εμπόρων από όλον τον κόσμο γίνεται ακριβώς εδώ. Μωβ αμέθυστοι, διάφανοι quartz, τουρμαλίνες και αμαζονίτες βγαλμένοι από τα σωθικά της Βραζιλίας, πράσινοι μαλαχίτες από το Κονγκό, μαύρο οπάλιο από τη Μαδαγασκάρη, λαμπραδορίτες και κουνζίτες. Σκληροί και εύθραυστοι. Σαν πολλούς που ξέρω. Γιατί εδώ; Ρωτάω και απάντηση δεν παίρνω.
Ο Luis γίνεται φίλος μου. Νέος, ευγενικός, με προφορά από το Rio de Janeiro, είναι εκεί με τον πατέρα του για να πουλήσουν σε άλλους εμπόρους. Δεν μοιάζουν μεταξύ τους σε τίποτα. Αν το DNA μπορούσε να φωνάξει ότι κάτι έπαιξε εδώ, έτσι θα το έκανε. Τέλος πάντων. Αγάπη και κατανόηση. Πάμε στα πρακτικά. Κάθε κρύσταλλος μπορεί να ζυγίζει δύο και τρεις τόνους και ό,τι δεν πουληθεί, θα ξαναμπεί σε τεράστια κουτιά και θα ταξιδέψει με πλοίο για να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Τέντες, σκηνές, δωμάτια σε motel γίνονται τόποι για συναλλαγές, παζάρια, και κουβέντες μπας και πειστεί ο πελάτης. Ευχαριστιέται η ψυχή μου. Μεγάλη τέχνη το εμπόριο. Θαυμάζω όποιον ξέρει να την ασκεί. Εγώ δεν το ‘χω. Αλλά μπορώ να σου πω από πού κρατάει η σκούφια του καθενός εδώ μέσα, τι παιδιά και τι οικογένεια έχει, γίνομαι ένα με τη φάση, τρώω και πίνω ό,τι μου δίνουν, αγοράζω τα γυαλιά ηλίου που φοράει ο πιο τρελός από όλους αλλά πάνω από όλα μαθαίνω να αναγνωρίζω και να γνωρίζω τις πέτρες. Είναι μαγικές. Σοβαρά μιλάω. Κάτι γίνεται. Θέλεις να τις αγγίζεις. Κάθε μία έχει τη θερμοκρασία της, κάθε μία σού δίνει κάτι άλλο. Λες να γίνομαι χίπισσα κι εγώ εδώ πέρα; Λοιπόν. Βρήκα την απάντηση. Όλο αυτό γίνεται εδώ γιατί εδώ οι άνθρωποι πιστεύουν στους κρυστάλλους. Πιστεύουν στις θεραπευτικές τους δυνάμεις περισσότερο από αλλού. Τους καθαρίζουν καίγοντας palo santo και τους βγάζουν στο φως του φεγγαριού. Διαλέγω κι εγώ έναν για μένα. Pink Lemurian από την Κολομβία. Λένε ότι διαλέγεις ανάλογα με το τι σου λείπει. Δεν μου φτάνει ένας κρύσταλλος.
Βράδυ στο Hotel Congress. Δεν έχεις δει τέτοια ταμπέλα. Εδώ συλλάβανε το 1934 τον θρυλικό ληστή τραπεζών John Dillinger όταν έπιασε φωτιά το ξενοδοχείο. Αγαπημένος του William Burroughs που τον δοξάζει στο Thanksgiving prayer γράφοντας “in hopes he is still alive” και σταθερή αναφορά του Thomas Pynchon. Ο κορυφαίος gangster.
― Greater than Al Capone?
― The greatest.
Αν δεν τον ξέρεις, ψάξτον. Και άσε τον εαυτό σου να γοητευτεί. Δεν πειράζει.
Κάθομαι στο bar “Tiger’s Tap room”. Μέσα στο Congress. Ο Tiger δούλευε πίσω από την μπάρα από το 1959. Αποδήμησε πέρσι στα 91 του. Καλά το πήγε. 80 χρόνια barman. Το φαντάζεσαι;
Καταρρέω σιγά-σιγά. Στο δωμάτιό μου ακούγεται live μουσική από το The Century room. Με παίρνει ο ύπνος με John Coltrane.
ΜΟRE
