Ο Σπύρος Στάβερης ειναι ο σημαντικότερος Ελληνας φωτογράφος, κατα τη γνωμη μου. Γιατί έχει δικό του βλέμμα, σμίγει την ωμότητα με τον λυρισμό και έχει αποτυπώσει τις τρεις τελευταιες δεκαετίες της αστικής ζωής με τρόπο που μελλοντικά θα θεωρηθεί κλασσικός.
Ειχα την τυχη να δεθω μαζί του από την πρωτη μας στιγμή στα περιοδικά και μαζί εξερευνησαμε τον αγριο κήπο των κλαμπ, της σεξουαλικότητας, του δρόμου, ακόμα και του διεστραμένου γκλαμουρ των κοσμικών. Μας έδενε το γέλιο και η πρόκληση: όσο πιο αστείο και ενοχλητικό ήταν κατι, τοσο περισσότερο μάς εξερέθιζε.
Εχει τόσες φάσεις που είναι να απορείς. Από τα φινετσάτα και λιγο μάγκνουμ ρεπορτάζ του παλιού Ταχυδρόμου, στα όλο ενέργεια και ειλικρίνεια και λύσσα πορτρέτα της εποχής του 01, το διαβολικό χιούμορ του symbol και το αποσβολωτικό street fashion που δοκιμάζει τελευταία με τον Hope, o Στάβερης αλλάζει όπως οι εποχές. Μπαινοβγαίνει στις τάξεις, τις ηλικίες και τις εποχές σαν γάτα, σαν κλέφτης -πατώντας στις άκρες των ποδιών.
Υπάρχουν κι άλλοι καλοί φωτογράφοι, αλλά κανείς δεν έχει το αινιγματικό βάθος του Στάβερη. Στις καλές του στιγμές, υπάρχει ενα διάχυτο μυστήριο, κάτι που μετεωρίζεται και αποκαλύπτεται μισό, επαμφοτερίζον, πιλατεύοντας την φαντασία έτσι όπως παίζει η γάτα με το ποντίκι. Το μάτι δεν χορταίνει, δεν εξηγεί -και κάθε φορά που επιστρέφει ανακαλύπτει ένα καινούριο νόημα -πράγμα που δίνει στην τέχνη του διάρκεια.
Σαν όλα τα ακριβά και ευαίσθητα πράγματα, το έργο του είναι εξαιρετικά ευπαθές στο αδαές photo editing. Πολλές φορές έχω δεί τις φωτογραφίες του να υποφέρουν στα ελληνικά περιοδικά. Να δημιουργούν μια εντελώς παρεξηγημένη εικόνα.
Πιστεύω οτι με την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Εlika, αλλά κυρίως με το φωτομπλόγκ που εγκαινίασε στη νέα lifo.gr, αποκαλύπτει ένα ακόμα μέρος από το αχανές ταλέντο του. Την απροσδόκητη μείξη σκοταδιου και λάμψης, ανθρωπισμού και σκληρότητας, ρεπορτάζ και ποίησης, παραδοξότητας και καλής καρδιάς.
Είμαι σίγουρος οτι ο Στάβερης θα πάρει από δω και πέρα αυτό που του αξιζει.
