O William Waldorf Astor γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στη Γερμανία και στην Ιταλία πριν επιστρέψει στην Αμερική για να συνεχίσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Columbia. Ο πατέρας του πέθανε το 1890 και ο Astor κληρονόμησε τέτοια περιουσία ώστε έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική. Τότε ξεκίνησε την κατασκευή του πολυτελούς ξενοδοχείου Waldorf στη θέση όπου βρισκόταν το σπίτι της οικογένειας. Ο ξάδερφός του, John Jacob Astor έχτισε δίπλα του το Astoria Hotel το 1897 και το συγκρότημα έγινε το Waldorf-Astoria Hotel.
Tελικά ο ιδιοκτήτης μετακόμισε στην Αγγλία όπου αγόρασε γη και τον τίτλο του υποκόμη. To σημερινό Waldorf-Astoria είναι ιδιοκτησία Hilton και βρίσκεται σε διαφορετικό κτήριο από το αρχικό. Το πρώτο βρισκόταν στην Πέμπτη Λεωφόρο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το Empire State Building. Υπήρξε το πρώτο ξενοδοχείο που είχε room service αλλάζοντας οριστικά τον τρόπο λειτουργίας όλων των ξενοδοχείων παγκοσμίως. Ο στόχος του ξενοδοχείου ήταν να ξεπεράσει όλα τα στάνταρ του λουξ. Εκτός από αυτό, κατάφερε να φτιάξει κι ένα πολύ σημαντικό εστιατόριο από το οποίο βγήκαν ιστορικές συνταγές που σήμερα έχουν κάνει πολλές φορές το γύρο του κόσμου.
Το πρόσωπο πίσω από τις συνταγές δεν ήταν ο σεφ αλλά ο maître d'hôtel, Oscar Tschirky. Αυτή η δουλειά είναι από τις πιο κρίσιμες σε ένα ξενοδοχείο: πρόκειται για μία θέση-κλειδί με μεγάλη ευθύνη που απαιτεί διπλωματία, διακριτικότητα, οργανωτικές ικανότητες, γερή μνήμη, παιδεία και ευχάριστη προσωπικότητα. Είναι το πρόσωπο που επιβλέπει τις κρατήσεις, τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου, μανατζάρει κρίσεις και απαιτήσεις πελατών και γενικά φροντίζει για ομαλή ροή μέσα στο ξενοδοχείο και στα εστιατόρια. Φαίνεται ότι αυτός ο Oscar είχε όλες αυτές κι ακόμη περισσότερες ικανότητες γιατί έχει πια περάσει στην ιστορία αυτού του ξενοδοχείο αλλά και στην σούπερ λίγκα όλων των maître d'hôtel και ακόμα πιο μακριά, παρέα με τους μεγάλους γνώστες φαγητού και τελικά στους φτασμένους σεφ, χωρίς να είναι ένας σεφ ο ίδιος.
Η εφημερίδα the Sun έγραψε το 1898 γι’αυτόν:
"Ο ρόλος του maître d'hôtel δεν ευδοκιμεί στην Αμερική. Αυτός ο τίτλος μπορεί και να βρεθεί σε μία λίστα υπαλλήλων αλλά πρόκειται για τη σκιά αυτού του επαγγέλματος που υπάρχει στην Ευρώπη. Εκεί ο maître d'hôtel είναι ο μονάρχης που επιβλέπει τα πάντα και τους πάντες. Βρίσκεται στην πόρτα του ξενοδοχείου ως εμβληματική προσωπικότητα για να σε καλωσορίσει. Σου δίνει το δωμάτιό σου, επιβλέπει τη μεταφορά των αποσκευών σου, σου παραγγέλνει δείπνο και φροντίζει το σερβίρισμά του, σου αγοράζει εισιτήρια για το θέατρο, σχεδιάζει τις εκδρομές σου, και όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης δέχεται με τακτ το φιλοδώρημά του, σου δίνει ευχές με ένα μεγαλειώδες au revoir στην έξοδο.
Μία τέτοια προσωπικότητα είναι αδύνατον να υπάρξει σε ένα αμερικανικό ξενοδοχείο. Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να δουλέψει για τρεις ώστε να μπορέσει να επιβλέψει προσωπικά όλες τις λεπτομέρειες φιλοξενίας όλων των πελατών. Οι αμερικανοί θεωρούν ότι παραείναι σημαντικοί για να τρέξουν οι ίδιοι προκειμένου να γίνουν γρήγορα οι δουλειές. Από την άλλη είναι πολύ καχύποπτοι ώστε να εμπιστευτούν πλήρως τους υφιστάμενούς τους. Ο σεφ, οι αρχισερβιτόροι, οι υπάλληλοι, όλοι βρίσκονται στη δική τους σφαίρα και ο αρχηγός τους περιφέρεται μεταξύ τους σαν μακρινός μετεωρίτης.
Σε ένα και μόνο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης όμως υπάρχει κάποιος που αξίζει τον τίτλο. Όποιος τον παρακολουθήσει προσεκτικά θα πειστεί ότι ο τίτλος που του αρμόζει είναι συνταγματάρχης ή ναύαρχος, αν η ζωή δεν τον είχε οδηγήσει στα ξενοδοχεία. Ο Oscar ξέρει τους πάντες. Έχει κερδίσει τη θέση του γιατί ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου δε μπορούσε να δουλέψει όπως τρεις άντρες και αναγκάστηκε να δώσει πολλές αρμοδιότητες σε κάποιον που μπορούσε να εμπιστευτεί, κι αυτός ο κάποιος είναι ο Oscar."
Τα διάσημα πιάτα που ξεπήδησαν από το Waldorf Hotel και υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι έχει βάλει το χεράκι του ο Oscar είναι τα Veal Oscar, Eggs Benedict και η σούπερ διάσημη Waldorf Salad.
Το 1896 στο βιβλίο μαγειρικής ”The Cook Book by Oscar of the Waldorf” εμφανίστηκε για πρώτη φορά αυτή η σαλάτα κάτι που καθιστά αρκετά πιθανό να ήταν δικής του έμπνευσης. Οι περισσότερες πηγές συγκλίνουν στο ότι η σαλάτα δημιουργήθηκε για τα εγκαίνια του ξενοδοχείου κι έγινε αμέσως επιτυχία. Η αρχική της σύνθεση ήταν πολύ απλή και περιείχε τα εξής υλικά: μήλα, σέλινο και μαγιονέζα. Αργότερα προστέθηκαν τα καρύδια και οι σταφίδες.
Το μεγαλείο της σαλάτας αναφέρεται και το καταπληκτικό τραγούδι του Cole Porter “You’re the top!” στο οποίο εξυμνεί άλλα 59 σπουδαία πράγματα:
You’re the top!
At words poetic, I'm so pathetic
That I always have found it best,
Instead of getting 'em off my chest,
To let 'em rest unexpressed,
I hate parading my serenading
As I'll probably miss a bar,
But if this ditty is not so pretty
At least it'll tell you
How great you are.
You're the top!
You're the Coliseum.
You're the top!
You're the Louver Museum.
You're a melody from a symphony by Strauss
You're a Bendel bonnet,
A Shakespeare's sonnet,
You're Mickey Mouse.
You're the Nile,
You're the Tower of Pisa,
You're the smile on the Mona Lisa
I'm a worthless check, a total wreck, a flop,
But if, baby, I'm the bottom you're the top!
Your words poetic are not pathetic.
On the other hand, babe, you shine,
And I can feel after every line
A thrill divine
Down my spine.
Now gifted humans like Vincent Youmans
Might think that your song is bad,
But I got a notion
I'll second the motion
And this is what I'm going to add;
You're the top!
You're Mahatma Gandhi.
You're the top!
You're Napoleon Brandy.
You're the purple light
Of a summer night in Spain,
You're the National Gallery
You're Garbo's salary,
You're cellophane.
You're sublime,
You're turkey dinner,
You're the time, the time of a Derby winner
I'm a toy balloon that’s fated soon to pop
But if, baby, I'm the bottom,
You're the top!
You're the top!
You're an arrow collar
You're the top!
You're a Coolidge dollar,
You're the nimble tread
Of the feet of Fred Astaire,
You're an O'Neill drama,
You're Whistler's mama!
You're camembert.
You're a rose,
You're Inferno's Dante,
You're the nose
On the great Durante.
I'm just in a way,
As the French would say, "de trop".
But if, baby, I'm the bottom,
You're the top!
You're the top!
You're a dance in Bali.
You're the top!
You're a hot tamale.
You're an angel, you,
Simply too, too, too diveen,
You're a Boticcelli,
You're Keats,
You're Shelly!
You're Ovaltine!
You're a boom,
You're the dam at Boulder,
You're the moon,
Over Mae West's shoulder,
I'm the nominee of the G.O.P.
Or GOP!
But if, baby, I'm the bottom,
You're the top!
You're the top!
You're a Waldorf salad.
You're the top!
You're a Berlin ballad.
You're the boats that glide
On the sleepy Zuider Zee,
You're an old Dutch master,
You're Lady Astor,
You're broccoli!
You're romance,
You're the steppes of Russia,
You're the pants, on a Roxy usher,
I'm a broken doll, a fol-de-rol, a blop,
But if, baby, I'm the bottom,
You're the top!
1955: H Marilyn δίνει συνέντευξη στην Elsa Maxwell σε δωμάτιο του Waldorf Astoria
σχόλια