Σιχαίνομαι τόσο πολύ τους ψεύτικους ανθρώπους. Αυτούς που από τη μια δεν δίνουν μια για τα like, τι δηθενια των social, την υποκρισία, που από τη μια αποζητούν μια σχέση ουτοπική που δεν συμβιβάζεται στις μαλακίες και τις ψευτιές της σημερινής εποχής. Τους ποταπούς αυτούς ανθρώπους που ψάχνουν και οραματίζονται σχέσεις αληθινές που να μην στηρίζονται στις υπεκφυγές και στα ψέματα, αλλά στην πραγματική αγάπη. Αυτούς που υποκρίνονται να είναι κάποιοι που δεν είναι, που έχουν το κινητό τελευταίας κυκλοφοριας μόνο και μόνο για να λένε ότι το έχουν και να τους κάνει να νιώθουν πιο αποδεκτοί από τους άλλους.
Απεχθάνομαι όμως ακόμα πιο πολύ τους γονείς τους που τους μεγάλωσαν με τέτοιο τροπο ώστε να προτιμούν να τους παίρνουν το κινητό των 750€ από το να πάνε όλοι μαζί διακοπες το καλοκαίρι.
Μόνο και μόνο για να είναι το παιδί τους ευχάριστημενο. Τους γονείς αυτούς που βλέπουν ότι το παιδί τους είναι τόσο κλειστό στον εαυτό το και αντί να το ενθαρρυνθούν να απεγκλωβιστεί από αυτή τη μοναξιά, του αγοράζουν iPhone, iPod, iPad ο,τι, κατα τη γνώμη τους, το κάνει πιο αποδεκτό από τους "φίλους" του. Όμως έχω αρχίσει να πλατιάζω και δεν μου αρέσει. Ρίχνουμε λοιπόν όλο το φταίξιμο πάνω στα ίδια τα παιδιά ενώ οι ίδιοι γονείς τους ωθούν στην απομόνωση και την μοναξιά.
Μου φαίνεται αδιανόητο το γεγονός ότι στην Ελλάδα του 2015 μέσο αποδοχής από τους άλλους είναι η δημοτικότητα σου στο Facebook και μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μας οι καρδούλες και οι φατσούλες.
Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια της γενιάς μου;
Πως γίνεται λοιπόν ένας άνθρωπος από τη μια να εναποθέτει όλες του τις ελπίδες σε έναν κόσμο πιο Αληθινό, αλλά από την άλλη να πασχίζει να αυξήσει τους followers του; Όλο αυτό δεν είναι ψεύτικο; Η ίσως να ειμαι απλά εγώ υπερβολικά ρομαντική. Άλλα από την άλλη μου φαίνεται αδιανόητο το γεγονός ότι στην Ελλάδα του 2015 μέσο αποδοχής από τους άλλους είναι η δημοτικότητα σου στο Facebook και μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μας οι καρδούλες και οι φατσούλες.
σχόλια