Την ώρα που γράφεταιαυτό το κείμενο δεν είναι ακόμα γνωστάτα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών(ο έντυπος λόγος και τα τυπογραφεία ζουνακόμα στον 20ο αιώνα, όπως καιπολλοί από μας). Εύχομαι πάντως ολόψυχανα έχει εκλεγεί ο κ. Μπάρακ Ομπάμα,δικαιώνοντας όχι μόνο τις προβλέψειςαλλά και τις (μεγάλες) προσδοκίες τόσοτων μισών Αμερικανών ψηφοφόρων όσο καιτης συντριπτικής πλειοψηφίας τουυπόλοιπου πλανήτη. Η υπόθεση δεν σηκώνειαντιδραστικές μαγκιές ούτε απαξιωτικόσήκωμα των ώμων ούτε γείωση τύπου «έλαμωρέ, τι σημασία έχει, εκλεκτός τουκεφαλαίου είναι κι ο Ομπάμα και στοφινάλε, το Κογκρέσο και όχι ο Πρόεδροςπαίρνει τις τελικές αποφάσεις για τανομοσχέδια και τους εκάστοτεπροϋπολογισμούς». Αυτό που είναιανησυχητικό (έως τρομακτικό) είναι τοαβάσταχτο βάρος της προσδοκίας , τηςπροσμονής, της λαχτάρας που μετέφερε ο«μαύρος γερουσιαστής του Ιλινόι». Είναιφοβερό να γίνεσαι τόσο γρήγορα, τόσοέντονα και τόσο απόλυτα σύμβολο ελπίδαςκαι αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμακι ο Μοχάμεντ Άλι θα είχε μουδιάσει. Ηυποστήριξη του Ομπάμα (το «endorsement»που λένε) υπήρξε πρωτοφανές: Από τιςπαρυφές των προοδευτικών mediaκάθε Τύπου μέχρι τον «Economist»,τον οποίο κάποτε ξεφωνούσαν τακτικά(και όχι πάντοτε άδικα) επιφανή στελέχητου ΠΑΣΟΚ ως την επιτομή της συντηρητικήςκαι αγρίως καπιταλιστικής αντίληψηςτων πραγμάτων. Βγήκε - δεν βγήκε, η«ενέργεια» που έχει προκληθεί από αυτήτη σχεδόν άνευ όρων στήριξη κάπου πρέπεινα διοχετευτεί για να μην υπάρξουνπαρενέργειες, τις οποίες κανείς αυτήντη στιγμή δεν μπορεί να προβλέψει ούτεκατά προσέγγιση.
Η αλήθεια είναι ότιαντιμετώπιζα δύσπιστα την υποψηφιότητατου Ομπάμα. Μου φαινόταν κάπως «fake»,σαν κατασκευασμένος σε liberalεργαστήριο, με βασική προδιαγραφή ναακροβατεί σε λεπτές ισορροπίες: νέοςαλλά όχι και εντελώς άψητος, ωραίος,αλλά όχι γλάστρα, μαύρος αλλά όχι έντονα,αριστερούλης (για τα αμερικανικάδεδομένα), αλλά όχι έντονα (όχι «κόκκινος»,αλλά «pinko» που έλεγανπαλιά τους ύποπτους για τα φρονήματάτους). Από την άλλη, πώς ήταν δυνατόν ναβγάλουν μαύρο και μάλιστα με τέτοιομυστήριο επίθετο; Γυναίκα έμοιαζε πολύπιο ρεαλιστική προοπτική (υπήρξανάλλωστε πολλά προηγούμενα σε όλα ταμήκη και πλάτη του πλανήτη: Ινδία, Ισραήλ,Νικαράγουα, Πακιστάν, Βρετανία, Γερμανία).
Και εκτός αυτού, μουήταν πάντα συμπαθής η Χίλαρι Κλίντον(όχι ότι έχει καμιά σημασία η άποψή μου).Αλλά της την έπεσαν ακόμα κι οι πιοπροοδευτικοί με όρους που μόνο σεξιστικοίθα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, εγκαλώνταςτην για αλαζονεία, υπεροψία, καχυποψία,«υστεροβλεψία (sic) και όλατα -ψία» που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος ως«Ζήκος». Συν όλες τις αμαρτίες του Μπιλ,ο οποίος όμως -αντίθετα από τη σύζυγότου- ήταν μανούλα στην απολογία χωρίςκόστος, είτε όταν δήλωνε «δεν εισέπνευσα»(τη φούντα) είτε όταν ζητούσε «συγγνώμηγια τη χούντα» από τον Πρόεδρο τηςελληνικής Δημοκρατίας την ώρα πουκαιγόταν η Αθήνα με M.C.τον Κώστα Καζάκο σε μια πρωτοφανήεκδήλωση «αντιαμερικανισμού τηςζεϊμπεκιάς». Στην άλλη όχθη του Ατλαντικούπάντως, αντίθετα από το μύθο που τουςθέλει παραδοσιακούς υποστηρικτές τωνΔημοκρατικών, οι περισσότεροι συμπατριώτεςμας ψηφίζουν στάνταρ και δαγκωτόΡεπουμπλικάνους, γιατί είναι συντηρητικοί(όπως κι εδώ), μεγαλοπιάνονται καιονειρεύονται γκλαμουριές (όπως κι εδώ)και απεχθάνονται την πραγματικότητατην οποία αντιπροσωπεύουν οι «έγχρωμες»μειονότητες στα χαμηλότερα επίπεδα τηςπυραμίδας (όπως κι εδώ).
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος,ήταν τελικά η επιλογή του Ομπάμα ηιδανική. Η Χίλαρι είναι σίγουρα πιοέμπειρη, ενδεχομένως πιο ικανή αλλά καιπιθανότατα εν δυνάμει πολύ πιο ζημιάρα(ως χαρακτήρας, όχι ως γυναίκα). Καισίγουρα είναι πιο δύσκολο να ουρλιάζειςότι «η Αμερική είναι ο Διάβολος» ότανο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μαύρος και τομεσαίο όνομα του είναι Χουσεΐν. Ίδωμεν.Όπως είχε γραφεί στο τελευταίο τεύχοςτου «Time», «ο μήνας τουμέλιτος ενδέχεται να αποδειχθεί τόσοεύθραυστος όσο αυτός που αποτελεί τησυνέχεια ενός μεθυσμένου γάμου στιςτρεις τα ξημερώματα στο Λας Βέγκας». Ονέος Πρόεδρος θα πρέπει να διαχειριστείτο βαθύτατο εμφύλιο διχασμό της χώραςτου σε κάθε επίπεδο - τόσο σε σημαντικά(όπως το δικαίωμα στην άμβλωση) όσο καισε ασήμαντα θέματα (όπως το θέμα με τουςγκέι γάμους, και δεν το λέω εγώ, αλλάεπιφανείς και μη Αμερικανοί γκέι πουβλέπουν την προοδευτική ατζέντα τουπαρελθόντος να εκφυλίζεται σε μικροαστικήσαπουνόπερα). Επίσης, θα πρέπει να αλλάξειτη γνώμη του μέσου πολίτη του πλανήτη,ο οποίος εξισώνει τον αμερικανικήοικονομία με τη LehmanBrothers και την αμερικανικήδικαιοσύνη με το Γκουαντανάμο. Η «πολιτικήτου φόβου» δεν είναι μόνο απωθητική,αλλά και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική.Η «ελπίδα της αλλαγής» που βιώσαμε αυτέςτις μέρες ήταν επίσης κι ένα πολύκαλοδεχούμενο αντίβαρο στα μίζερα καιαφόρητα αυτο-αναφορικά επεισόδια τουδικού μας μικροπολιτικού συστήματοςπου παρακολουθούμε καθημερινά από τιςεφημερίδες και την τηλεόραση. Αυτό πουχρειαζόμαστε είναι κάποιον να μαςκαθησυχάσει. Όπως ο Ομπάμα. Ή όπως αυτόςο υπέροχος ευπατρίδης μπον βιβέρμετεωρολόγος στον AΝΤ1:«Να έχετε ένα καλό βράδυ και να μηνανησυχείτε για τον καιρό. Όλα θα πάνεκαλά για πάντα από δω και στο εξής».Χρυσέ μου άνθρωπε... Εσένα θέλουμε.
σχόλια