Οι πολλοί, η μυρμηγκιά, η μυριοκέφαλη ύδρα που αναρχοπαραφέρεται και όποτε της καπνίσει δεν έχει μπέσα, ουδέποτε ενέπνευσε εμπιστοσύνη, βεβαιότητα, λογοτιμήτικη προσήλωση. Κατά συνέπεια η πολιτική, αν σπουδάζει κάτι, αυτό είναι η παρελκυστική διαβουκόληση, η ρητορική της κολακείας και του μασκαρεμένου εκφοβισμού. Εξαιρουμένου του Μωϋσή, άλαλος ηγέτης δεν υπήρξε ποτέ. Χωρίς βαυκαλήματα και μελισταγείς λόγους πώς θα πειστεί το πόπολο; Να εργαστεί, να πολεμήσει, να περιοριστεί στον ιδιωτικό βίο, να ψηφίσει εν τέλει;
Η ψήφος (χαρτί σήμερα, όστρακο άλλοτε) είναι από τα πιο περίτεχνα εφευρήματα του κοινωνικού βίου. Τι κάνει ο πολίτης; Στήνεται στην ουρά, όπως παλιά στα συσσίτια, διαλέγει το αρεστό του χαρτί, χάνεται για λίγο πίσω από το παραβάν και -αφού ρίξει τη γνώμη του στην τρύπα- εξέρχεται για να επιστρέψει στην ιδιωτικότητά του. Η καίρια στιγμή αφορά την απομόνωση· μόνος, μακριά από τους άλλους, ο ψηφοφόρος δίνει τη γνώμη του για τα κοινά. Μια τόσο μηδαμινή κίνηση είναι δυνατόν να αποφασίζει για την κοινή μοίρα; Ανώνυμη μάλιστα κίνηση, ανευ ταυτότητος, σχολίου, αιτιολόγησης. Ο θεσμός τού το λέει κατάμουτρα: δεν μας ενδιαφέρει ποιος είσαι, τι νιώθεις, πώς ζεις ή τι ζεις, καθήκον σου είναι να αφήσεις το χνάρι σου. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά.
Η δόξα και η απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι ότι αναπαράγει το μοναρχικό σύστημα υπό τύπον μικρών πυραμίδων. Στη βάση οι ψηφοφόροι της περιοχής και του νομού, στην κορυφή της πυραμίδας ο εκλεκτός τους αντιπρόσωπος. Χιλιάδες πολίτες, με άλλα λόγια, αποφασίζουν να προσφέρουν εξουσία σε έναν. Άρα η Βουλή των τριακοσίων είναι ένα σύμφυρμα 300 κορυφών που πίσω τους, στην καμπούρα τους δηλαδή, νιώθουν το βάρος και ενίοτε την οργή χιλιάδων πολιτών. Οι αντιδημοκράτες εξανίστανται: δεν βλέπετε την απάτη; Αν ο αντιπρόσωπος ήταν ανά πάσα στιγμή ανακλητός, το τέχνασμα θα είχε νόημα, δεν έχει νόημα όμως επειδή ακριβώς ο αντιπρόσωπος αυτονομείται, ακριβέστερα ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του και απολαμβάνει τη δοτή του εξουσία υπό τύπον αδιαμφισβήτητης ιδιοκτησίας.
Φυσικά η εκλογή δεν ισχύει ισοβίως. Κάθε τέσσερα χρόνια πρέπει να ανανεωθεί, οπότε ο ψηφοφόρος έχει την ευκαιρία να τιμωρήσει τον άνθρωπό του. Και πράγματι, αλλάζει προτιμήσεις όπως αλλάζει πλευρό στον ύπνο για να συνειδητοποιήσει κάποτε ότι η δημοκρατική τελετουργία δεν απέχει και πολύ από την καλπουζανιά. Μια σχέση ετεροβαρή, όπου μόλις υπογράψεις συμβόλαιο τιμής με έναν αντιπρόσωπο αυτομάτως τον χάνεις από τα μάτια σου για να τον ξαναβρείς μετά τετραετία «ταπεινό», συγκαταβατικό, γλυκορρήμονα, υπηρέτη του λαού και τα παρόμοια.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη επιχειρηματολογία. Η ηγεσία απαιτεί άνθρωπο με δέκα κεφάλια και εκατό χέρια. Είναι επιστήμη, δεν έχει σχέση με την αυτομάθεια. Θεόδοτη κάποτε, με τους αιώνες εκκοσμικεύτηκε για να υποκύψει τελικά στο σκληρό καθεστώς της ψήφου. Η υπόκυψη ήταν προβληματική. Πώς είναι δυνατόν η γνώμη του οιουδήποτε πολίτη να ισχύει όσο και η γνώμη του υποψήφιου ηγέτη; Οι αναγνώστες του Μπαλζάκ και του Μπεργκ κάτι γνωρίζουν επί του θέματος. Αρχικά δεν ψήφιζαν όλοι, ούτε βέβαια οι γυναίκες (που ονομάστηκαν σουφραζέτες όταν απαίτησαν ψήφο: σιφράζ)· συχνά τα ανώτερα στρώματα είχαν δικαίωμα διπλής ψήφου. Άλλωστε, ακόμη και στο αμερικανικό σύνταγμα αναγραφόταν ότι όλοι οι άνδρες είναι ίσοι - όχι οι γυναίκες.
Αν σκεφτούμε ότι οι Ρώσοι δεν έχουν «ψηφίσει» ποτέ, μα ποτέ, εύκολο είναι να συμπεράνουμε ότι η βρετανική εφεύρεση της αντιπροσώπευσης έχει όντως ιστορική σημασία. Τι άλλο θέλετε; Σας επιτρέπουμε να εκλέξετε την παράταξη που επιθυμείτε, τους ανθρώπους που αγαπάτε! Από κει και πέρα αρχίζει η δόλια σολωμονική του «δημοκρατισμού». Αρκεί να διαβάσει κανείς τον Τόμας Μαν (Στοχασμοί ενός απολιτικού, εκδ. Ίνδικτος) για να υποψιαστεί τι μπορούσε να σημαίνει η γερμανική απέχθεια για τα δημοκρατικά ιδεώδη. Άρα η σοφή στρατηγική του «το μη χείρον βέλτιστον» κατόρθωσε να επιβληθεί στη Δύση που ακόμη δεν έχει συνέλθει από τους δύο Πολέμους.
Ο τεθλιμμένος Ευρωπαίος δημοκράτης, αφού πλέον συνήλθε από τον εθνικισμό του, το μεγαλοϊδεατισμό του, τον εμμανή κομμουνισμό του, αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί με τη δημοκρατικότητα. Έχει αποδεχθεί δηλαδή ότι οι πολιτικοί είναι αριστοκρατική κάστα, εξουσιομανείς που, με την άδεια της ψήφου, λύνονται τα χέρια τους καθώς τους παρέχεται το «μέγα δύνασθαι». Από την απολυταρχία γλιτώνει κανείς, αλλά από την οργανωμένη πολιτική συνωμοσία με τίποτα. Μολονότι η «πολιτική» προβάλλεται ως πανάκεια για όλα τα προβλήματα, η οικονομία είναι εκείνη που κυριαρχεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως γνωστόν, είναι οικονομική ομοσπονδία, κοινή αγορά, τράπεζα και χρηματοπιστωτικό ίδρυμα - τα έθνη τα θεωρεί λείψανα του παρελθόντος.
Στο δικό μας λείψανο, εμείς, λαός που ζει δύο αιώνες τώρα με ξένο χρήμα και ξένη ανοχή, αντιπροσωπεύουμε μια από τις χείριστες περιπτώσεις δημοκρατικού κράτους. Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τους ευρωπαϊκούς ρυθμούς διότι είμαστε κράτος αυτοσχέδιο, έχουμε τη διαφθορά καμάρι μας διότι θα πρέπει να είναι τρελός ο πολιτικός που θα βγει να πει πώς έχουν τα πράγματα. Ως εκ τούτου, οι εκλογές αποτελούν δανεικό χρόνο παρατάσεως (και οι βουλευτές έχουν την παράταση επάγγελμα). Κάθε κυβέρνηση αναδεικνύεται χάρη στα χάλια της προηγούμενης τα οποία ενστερνίζεται ωσότου πέσει κι αυτή. Κάτι έχουν ψυλλιαστεί οι πολίτες καθώς η γενικευμένη νόσος δεν τους εξαιρεί.
σχόλια